موذن خراسانی: تفاوت میان نسخه‌ها
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | {{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | ||
| نام =موذن خراسانی | | نام =موذن خراسانی | ||
| خط ۴۵: | خط ۴۴: | ||
|امضا = | |امضا = | ||
}} | }} | ||
موذن خراسانی از علما و عرفای دوران صفوی است. | |||
==زندگینامه== | ==زندگینامه== | ||
از گویندگان قرن یازدهم هجری و اسمش شیخ محمدعلی است. عارفی بزرگ و فاضلی بی‌همتا از سلسلۀ جلیلۀ کبرویه است. با شاه عباس صفوی معاصر بوده و رسالۀ تحفـﮥالعباسیه را به نام وی تصنیف کرده است. در مدح و منقبت ائمه اطهار (ع) تصانیف و مدایح بسیار دارد. | از گویندگان قرن یازدهم هجری و اسمش شیخ محمدعلی است. عارفی بزرگ و فاضلی بی‌همتا از سلسلۀ جلیلۀ کبرویه است. با شاه عباس صفوی معاصر بوده و رسالۀ تحفـﮥالعباسیه را به نام وی تصنیف کرده است. در مدح و منقبت ائمه اطهار (ع) تصانیف و مدایح بسیار دارد. | ||
| خط ۵۵: | خط ۵۰: | ||
مؤذن خراسانی قصایدی در نعت و ستایش حضرت محمد (ص)، حضرت علی (ع)، و چهارده معصوم (ع) سروده است. | مؤذن خراسانی قصایدی در نعت و ستایش حضرت محمد (ص)، حضرت علی (ع)، و چهارده معصوم (ع) سروده است. | ||
در سراسر دیوانش مناجات نامه‌هایی مشاهده می‌شود. شاعر در چهار مناجات نامه مطالبی از احوالات چهارده معصوم (ع) ذکر می‌کند که چند بیت از آن به امام حسین (ع) اختصاص دارد. | در سراسر دیوانش مناجات نامه‌هایی مشاهده می‌شود. شاعر در چهار مناجات نامه مطالبی از احوالات چهارده معصوم (ع) ذکر می‌کند که چند بیت از آن به [[امام حسین (ع)]] اختصاص دارد. | ||
==آثار عاشورایی== | ==آثار عاشورایی== | ||
در یکی از مناجات نامه‌‌ها، شاعر گریزی به حوادث عاشورا می‌زند و به ذکر مصیبت شهدای کربلا از جمله، شهادت حضرت علی‌اکبر (ع) | در یکی از مناجات نامه‌‌ها، شاعر گریزی به حوادث [[عاشورا]] می‌زند و به ذکر مصیبت [[شهدای کربلا]] از جمله، [[شهادت]] [[علی اکبر (ع)|حضرت علی‌اکبر (ع)]] و [[امام حسین (ع)|حضرت سیدالشهدا (ع)]] می‌پردازد. و اشاره‌ای به مصایب حرم رسول الله، از جمله به اسیری رفتن زنان و ستم‌های وارده بر آنان دارد. | ||
وی غم و اندوه حاصل از حادثۀ کربلا را، نه تنها جهانی، بلکه ماورایی می‌داند و فرشتگان را غمگین و مضطر توصیف می‌کند. | وی غم و اندوه حاصل از حادثۀ [[کربلا]] را، نه تنها جهانی، بلکه ماورایی می‌داند و فرشتگان را غمگین و مضطر توصیف می‌کند. | ||
===سبک آثار عاشورایی=== | ===سبک آثار عاشورایی=== | ||
افزون بر این مناجات‌نامه‌‌ها، دو مرثیه در دیوان وی در رثای حضرت سیدالشهدا (ع) مشاهده می‌شود. زبان شاعر در این مراثی، روان، جذّاب، ساده و ملموس است و کلامش شیرین و عواطفش آشکار. | افزون بر این مناجات‌نامه‌‌ها، دو [[مرثیه]] در دیوان وی در رثای حضرت سیدالشهدا (ع) مشاهده می‌شود. زبان شاعر در این مراثی، روان، جذّاب، ساده و ملموس است و کلامش شیرین و عواطفش آشکار. | ||
نگاه او به حادثۀ عاشورا احساسی وعاطفی است. وی سعی می‌کند در بیان مرثیه از واژه‌هایی مدد بجوید که اوج عواطف درونیش را آشکار کند. از جمله: «آه»، «وای»، «داد» و … | نگاه او به حادثۀ عاشورا احساسی وعاطفی است. وی سعی می‌کند در بیان مرثیه از واژه‌هایی مدد بجوید که اوج عواطف درونیش را آشکار کند. از جمله: «آه»، «وای»، «داد» و … | ||
| خط ۶۷: | خط ۶۲: | ||
==کتاب شناسی== | ==کتاب شناسی== | ||
''دیوان شیخ محمد علی سبزواری خراسانی''، زیر نظر علیرضا رحمانی، تهران: آهنگ قلم. 1390. | ''دیوان شیخ محمد علی سبزواری خراسانی''، زیر نظر علیرضا رحمانی، تهران: آهنگ قلم. 1390.{{شاعران}} | ||
[[رده:شاعران]] | [[رده:شاعران]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۳۵
| موذن خراسانی | |
|---|---|
| نام اصلی | شیخ محمد علی |
| مرگ | 1256 ه.ق |
| در زمان حکومت | شاه عباس صفوی |
| پیشه | شاعر |
| تخلص | «مؤذن خراسانی» |
موذن خراسانی از علما و عرفای دوران صفوی است.
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
از گویندگان قرن یازدهم هجری و اسمش شیخ محمدعلی است. عارفی بزرگ و فاضلی بی‌همتا از سلسلۀ جلیلۀ کبرویه است. با شاه عباس صفوی معاصر بوده و رسالۀ تحفـﮥالعباسیه را به نام وی تصنیف کرده است. در مدح و منقبت ائمه اطهار (ع) تصانیف و مدایح بسیار دارد.
مؤذن خراسانی قصایدی در نعت و ستایش حضرت محمد (ص)، حضرت علی (ع)، و چهارده معصوم (ع) سروده است.
در سراسر دیوانش مناجات نامه‌هایی مشاهده می‌شود. شاعر در چهار مناجات نامه مطالبی از احوالات چهارده معصوم (ع) ذکر می‌کند که چند بیت از آن به امام حسین (ع) اختصاص دارد.
آثار عاشورایی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در یکی از مناجات نامه‌‌ها، شاعر گریزی به حوادث عاشورا می‌زند و به ذکر مصیبت شهدای کربلا از جمله، شهادت حضرت علی‌اکبر (ع) و حضرت سیدالشهدا (ع) می‌پردازد. و اشاره‌ای به مصایب حرم رسول الله، از جمله به اسیری رفتن زنان و ستم‌های وارده بر آنان دارد.
وی غم و اندوه حاصل از حادثۀ کربلا را، نه تنها جهانی، بلکه ماورایی می‌داند و فرشتگان را غمگین و مضطر توصیف می‌کند.
سبک آثار عاشورایی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
افزون بر این مناجات‌نامه‌‌ها، دو مرثیه در دیوان وی در رثای حضرت سیدالشهدا (ع) مشاهده می‌شود. زبان شاعر در این مراثی، روان، جذّاب، ساده و ملموس است و کلامش شیرین و عواطفش آشکار.
نگاه او به حادثۀ عاشورا احساسی وعاطفی است. وی سعی می‌کند در بیان مرثیه از واژه‌هایی مدد بجوید که اوج عواطف درونیش را آشکار کند. از جمله: «آه»، «وای»، «داد» و … از دیگر ویژگی‌های ممتاز این شاعر، قدرت تصویرپردازی وی است. که به خوبی توانسته از پس این مهم بر‌آید.
کتاب شناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
دیوان شیخ محمد علی سبزواری خراسانی، زیر نظر علیرضا رحمانی، تهران: آهنگ قلم. 1390.