محمد علی بهمنی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۴۹: خط ۴۹:


==زندگینامه==
==زندگینامه==
محمد علی بهمنی فرزند محمد حسین در فروردین ماه ١٣٢١ شمسی در اندیمشک از شهرهای استان خوزستان متولد شد. تحصیلات خود را تا دیپلم ادبی در تهران گذراند. <ref>گفت‌وگوی مؤلف با شاعر.‏</ref> او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.
محمد علی بهمنی فرزند محمد حسین در فروردین ماه ١٣٢١ شمسی در اندیمشک از شهرهای استان خوزستان متولد شد. تحصیلات خود را تا دیپلم ادبی در تهران گذراند. <ref>گفت‌وگوی مؤلف با شاعر.‏</ref> او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف [[امام حسین (ع)]]، اشعاری را سروده است.


ایشان عضویت در شورای عالی شعر و موسیقی سازمان صدا و سیما و شورای عالی شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را در کارنامه فعالیت خود دارد.
ایشان عضویت در شورای عالی شعر و موسیقی سازمان صدا و سیما و شورای عالی شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را در کارنامه فعالیت خود دارد.
خط ۷۷: خط ۷۷:
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{| style="margin: 0 auto; "
{{ب| بی سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‏برد          |    بی پرسش و بی پاسخ، می‏رفت و مرا می‏برد }}
 
{{ب| ها! گفت تماشا کن گلخاک عزیزان را                |    خالص نشدی ورنه، این خاک تو را می‏برد! }}
 
{{ب| من بودم و من بودم، در حال شدن بودم            |      انگار مرا شوری، رقصان به سما می‏برد }}
 
{{ب| هنگامه محشر بود، یا وعده دیگر بود                |  آن پای که بی سر بود، تن را چه رها می‏برد }}
 
{{ب| رو سوی خطر می‏رفت، یا سیر و سفر می‏رفت؟!        |        هم باورمان می‏داد، هم باورمان می‏برد }}
 
{{ب| پیری که غریبی را، از کرب و بلا آورد                    | این بار غریبان را تا کرب و بلا می‏برد! }}
{{پایان شعر}}
{| class="" style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> بی سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‏برد          </span>
| class="b" |<span class="beyt"> بی سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‏برد          </span>
| style="width:2em;" |
| style="width:2em;" |
خط ۱۱۳: خط ۱۰۰:
| class="b" |<span class="beyt"> پیری که غریبی را، از کرب و بلا آورد                    </span>
| class="b" |<span class="beyt"> پیری که غریبی را، از کرب و بلا آورد                    </span>
| style="width:2em;" |
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt"> این بار غریبان را تا کرب و بلا می‏برد! </span>
| class="b" |<span class="beyt"> این بار غریبان را تا [[کربلا|کرب و بلا]] می‏برد! </span>
|}
|}
<br />
<br />
خط ۱۴۴: خط ۱۳۱:
===دوبیتی===
===دوبیتی===
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| دلم می‌‏خواست خاکم کربلا بود            |    وَ یا خاک شما در خاک ما بود }}
{{ب| دلم می‌‏خواست خاکم [[کربلا]] بود            |    وَ یا خاک شما در خاک ما بود }}
{{ب| سرم قابل نبود اما دل من                  |      همیشه بر سر آن نیزه‌‏ها بود }}
{{ب| سرم قابل نبود اما دل من                  |      همیشه بر سر آن نیزه‌‏ها بود }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
خط ۱۵۶: خط ۱۴۳:
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران معاصر]]
[[رده:شاعران معاصر]]
<references />
<references />{{شاعران}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۱۰

محمد علی بهمنی (١٣٢١ ه. ش) از شاعران معاصر ایرانی است.

محمد علی بهمنی
محمد علی بهمنی.jpg
زادروز ١٣٢١ ه.ش
اندیمشک، خوزستان
سبک نوشتاری غزل
کتاب‌ها «باغ لال»، «در بیوزنی»، «عامیانه‌ها»، «گیسو، کلاه، کفتر»، «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»، «غزل»، «شاعر شنیدنی است»، «عشق است»، «نیستان»، «کاسه آب دیوژن»، «امانم بده»، «این خانه واژه‌های نسوزی دارد»، «من زنده‌‏ام هنوز و غزل فکر می‌‏کنم»، «تنفس آزاد»، «یه حرف یه حرف، حرفای من کتاب شد»، «مجموعه آثار» و «گزینه اشعار»
مدرک تحصیلی دیپلم ادبی

زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

محمد علی بهمنی فرزند محمد حسین در فروردین ماه ١٣٢١ شمسی در اندیمشک از شهرهای استان خوزستان متولد شد. تحصیلات خود را تا دیپلم ادبی در تهران گذراند. [۱] او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.

ایشان عضویت در شورای عالی شعر و موسیقی سازمان صدا و سیما و شورای عالی شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را در کارنامه فعالیت خود دارد.

آثار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

آثار محمد علی بهمنی عبارتند از:

«باغ لال»، «در بیوزنی»، «عامیانه‌ها»، «گیسو، کلاه، کفتر»، «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»، «غزل»، «شاعر شنیدنی است»، «عشق است»، «نیستان»، «کاسه آب دیوژن»، «امانم بده»، «این خانه واژه‌های نسوزی دارد»، «من زنده‌‏ام هنوز و غزل فکر می‌‏کنم»، «تنفس آزاد»، «یه حرف یه حرف، حرفای من کتاب شد»، «مجموعه آثار» و «گزینه اشعار».

افتخارات[ویرایش | ویرایش مبدأ]

محمدعلی بهمنی موفق به دریافت تندیس خورشید مهر به عنوان بهترین غزل‌‏سرای ایران شده است و از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مفتخر به اخذ مدرک درجه یک هنری معادل دکترا شده است. ‏‌‏

اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

تا گلو گریه کند بغض فراهم شده است چشم‌‏ها بس که مطهر شده زمزم شده است
نه فقط شاعر این شعر عزا پوشیده است واژه‌‏هایش همه همرنگ محرم شده است
ظهر داغی‏ست عطش ریزی روحم پیداست از سرم سایه طوبی نفسی کم شده است
«هر که دارد هوسش» نه! عطشش بسم الله راه عشق است و بدین قاعده ملزم شده است
سوگواران شما مرثیه خوان خویش‏اند بی سبب نیست که عالم همه ماتم شده است
«من ملک بودم و فردوس برین» می‏داند این ملک شور که را داشت که آدم شده است
من نه مداحم و نه مرثیه سازم، اما سرفراز آن‏که به توفان شما خم شده است
بی سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‏برد بی پرسش و بی پاسخ، می‏رفت و مرا می‏برد
ها! گفت تماشا کن گلخاک عزیزان را خالص نشدی ورنه، این خاک تو را می‏برد!
من بودم و من بودم، در حال شدن بودم انگار مرا شوری، رقصان به سما می‏برد
هنگامه محشر بود، یا وعده دیگر بود آن پای که بی سر بود، تن را چه رها می‏برد
رو سوی خطر می‏رفت، یا سیر و سفر می‏رفت؟! هم باورمان می‏داد، هم باورمان می‏برد
پیری که غریبی را، از کرب و بلا آورد این بار غریبان را تا کرب و بلا می‏برد!


بی سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‏برد بی پرسش و بی پاسخ، می‏رفت و مرا می‏برد
ها! گفت تماشا کن گلخاک عزیزان را خالص نشدی ورنه، این خاک تو را می‏برد!
من بودم و من بودم، در حال شدن بودم انگار مرا شوری، رقصان به سما می‏برد
هنگامه محشر بود، یا وعده دیگر بود آن پای که بی سر بود، تن را چه رها می‏برد
رو سوی خطر می‏رفت، یا سیر و سفر می‏رفت؟! هم باورمان می‏داد، هم باورمان می‏برد
پیری که غریبی را، از کرب و بلا آورد این بار غریبان را تا کرب و بلا می‏برد!


دوبیتی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

دلم می‌‏خواست خاکم کربلا بود وَ یا خاک شما در خاک ما بود
سرم قابل نبود اما دل من همیشه بر سر آن نیزه‌‏ها بود

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. گفت‌وگوی مؤلف با شاعر.‏