سید رضا هندی‌

از ویکی حسین
نسخهٔ تاریخ ‏۲۱ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۶ توسط Faraji (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سید رضا هندی‌
زادروز 1290 ه. ق.
نجف
مرگ 1362 ه. ق.
قریه‌ای نزدیک نجف
جایگاه خاکسپاری نجف
پیشه شاعر
کتاب‌ها «المیزان العادل بین الحق و الباطل فی الرد الکتابیین»، «بلغة الراحل فی الأخلاق و المعتقدات»، «الوافی فی شرح الکافی فی العروض و القوافی» و «شرح غایة الایجاز فی الفقه»

سید رضا هندی از شعرای شیعی است.

زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

سیّد رضا بن سیّد هاشم تقوی رضوی موسوی هندی لکهنویی، به سال 1290 ه. ق. در نجف متولد شد و در سال 1298 ه. ق. همراه پدر به سامرا رفت. وی پس از 13 سال به نجف برگشته و بقیّه‌ی عمر را در آنجا در طلب علم گذرانید.

وی به سال 1362 ه. ق. در قریه‌ای نزدیک نجف وفات یافت و او را در نجف دفن کردند. [۱]

آثار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

از تألیفات هندی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

«المیزان العادل بین الحق و الباطل فی الرد الکتابیین»، «بلغة الراحل فی الأخلاق و المعتقدات»، «الوافی فی شرح الکافی فی العروض و القوافی» و «شرح غایة الایجاز فی الفقه».

نمونه اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

1- و بقعة ترهب الأیّام سطوتهاو لیس تهرب من ذؤبانها النّقد

2- و روضة انجم الزّهراء قد حسدت‌حصباءها و علیها یحمد الحسد

3- و ارض قدس من الأملاک طاف بهاطوائف کلّما مرّوا بها سجدوا

4- فانهض فدتک بقایا انفس ظفرت‌بها النّوائب لما خانها الجلد

5- هب إن جندک معدود فجدّک قدلاقی بسبعین جیشا ماله عدد

6- غداة جاهد من اعدائه نفراجدّو ابا طفاء نور اللّه و اجتهدوا

7- و عصبته جحدوا حقّ الحسین کمامن قبل حق ابیه المرتضی جحدوا

8- تجمّعت عدة منهم یضیق بهاصدر الفضا و لها امثالها مدد

9- فشدّ فیهم بابطال إذا برقت‌سیوفهم مطرو احتفا و ما رعدوا

10- صالوا و جالوا و أدوّا حقّ سیّدهم‌فی موقف فیه عقّ الوالد الولد [۲]


1- در آنجا (کربلا) آرامگاهی است که روزگار از سطوت آن در هراس است و گرگها در آنجا جرأت حمله به گوسفندان را ندارند.

2- بوستانی است که ستاره‌های درخشان به سنگریزه‌های آن حسادت می‌ورزند و به این دلیل در اینجا حسد صفتی ممدوح شده است. [۳]

3- سرزمین مقدّسی است که فرشتگانی که به دور آن می‌گردند، هرگاه به مقابل آن می‌رسند، سجده می‌کنند.

4- به‌پاخیز، نفوسی که مصائب بر آنها وارد شده به حدّی که دیگر قدرت مقابله‌ی با مصائب را ندارند، همگی به فدای تو باد. [۴]

5- اگر تعداد لشکریان تو کم است، جدّ تو امام حسین (ع) با هفتاد نفر به رویارویی لشکری بی‌شمار رفت.

6- در روزی‌که با گروهی که سعی در خاموش کردن نور خدا داشتند مبارزه و مجاهده کرد.

7- گروهی که حقّ حسین (ع) را انکار کردند، قبل از آن هم حقّ پدرش مرتضی را منکر شده بودند.

8- گروهی از آنان گرد آمدند و همه‌جا را اشغال کردند. آنها به همین تعداد نیز پشتیبان دارند.

9- او به همراه قهرمانانی به دشمن حمله برد که هرگاه شمشیرهای آنان برق می‌زد، باران مرگ می‌بارید ولی صدای رعد بلند نمی‌شد.

10- از چپ و راست میدان جنگ حمله کردند و حقّ آقای خود را ادا کردند. آن هم در موقعیتی که پدر، فرزند را رها می‌کند.

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. ادب الطف؛ ج 9، ص 242 و 243. اعیان الشیعه؛ ج 7، ص 23.
  2. همان؛ ص 25.
  3. حسد نسبت به کارهای پسندیده «غبطه» نام دارد و غبطه مستحسن است.
  4. از این بیت تا آخر خطاب به امام زمان «عج» است.