مرضیه موفق
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مرضیه موفق شورچه (١٣٥٤ ه. ش) شاعر معاصر ایرانی است.
| مرضیه موفق شورچه | |
|---|---|
| زادروز | ١٣٥٤ ه.ش مشهد |
زندگینامه
مرضیه موفق شورچه در سال ١٣٥٤ ه. ش در مشهد متولد شد. وی تحصیلات خود را تا کارشناسی زبان و ادبیات فارسی ادامه داد و از سال ١٣٧٢ ه. ش شروع به سرودن اشعار نمود. خود می‌گوید: «ریشه‌های شاعریم با اترک خروشان پیوند خورده است بیشتر در غزل و چهار پاره تنفس می‌کنم و دغدغه‌های شعرهایم بیشتر جنبه‌های مذهبی و اجتماعی دارد». اشعارش به صورت پراکنده در نشریات داخلی استان انتشار یافته است.
اشعار
| خوشه‌ای صدای زخمت را هیچ حلقی، وجین نخواهد کرد | گرچه دستی به کاروان سکوت، خیمه در پای دین نخواهد کرد | |
| آینه گریه می‌کند با من بر غروب هرآنچه خورشید است | تا قیامت ز شرم این تصویر گریه‌ای این چنین نخواهد کرد | |
| کوه تردید می‌کند بر گرد، آسمان چکّه‌چکّه می‌بارد | ردّ پای دوباره آمدنت چشم و دل را اجین نخواهد کرد | |
| ذو الجناح شکسته می‌آید یال در یال باد آشفته است | سر به زیر نجابتی خونین شیهه‌ای بعد از این نخواهد کرد | |
| می‌روم تا نماز را امروز با امام عطش اقامه کنم | گرچه روح زمینی‌ام را او در صف مؤمنین نخواهد کرد |
تقدیر
| تقدیر من ای عشق فرو ریخته در باد! | پوسیده‌ترین پرده‌ی آویخته در باد | |
| من در پی یک تشنگی ناب دویدم | شاید که به شوقی برسم ریخته در باد | |
| آوارترین سقف منم چلچله‌ای کو؟ | تا پر بزند در تب آمیخته در باد | |
| هرچند به آغوش قفس خو نگرفته است | این کفتر زخمی که پری ریخته در باد | |
| در خلوت آشوب دل خویش اسیر است | تا باز رسد فصل برانگیخته در باد [۱] |
زیارت عاشورا
| بغضم پر از تهاجم باران است، در هاله‌ی زیارت عاشورا | وقتی صدای نافله‌ام گم شد، در ازدحام غارت عاشورا | |
| ظهری که ربّنای اذان پیچید، حلق از زبانه‌های عطش پر شد | خون از شکاف حنجره عصیان کرد، جاری به روی وسعت عاشورا | |
| وقتی که از چکاچک شمشیرش، خون در رگان حادثه می‌غلتید | عطر گلوی زخمی او آمد، از شش جهت عیادت عاشورا | |
| آن شب زمین سرخ و عطش دیده تا ذو الجناح خسته شهید آورد | سر از شکوه سجده‌ی خود برداشت، تا بنگرد رسالت عاشورا | |
| بالاتر از زمین و زمان خورشید، بر ارتفاع نیزه دعا می‌خواند | با آن شکوه حنجره‌ی سرخش، در امتداد غربت عاشورا | |
| شب از قفای خیمه نمایان شد، شب در هوای مستی خود می‌زد | با تازیانه‌های تسلسل‌دار، بر چهره‌ی صداقت عاشورا | |
| گرچه غبار تلخ فراموشی، باریده بر زلالی باورها | از ذهن پیر کوفه نخواهد رفت، داغ عظیم رؤیت عاشورا |
منابع
پی نوشت
- ↑ رستاخیز لاله‌ها؛ ص 158.