|
|
| خط ۱۵۳: |
خط ۱۵۳: |
| [[رده:شاعران فارسی زبان]] | | [[رده:شاعران فارسی زبان]] |
| [[رده:شاعران معاصر]] | | [[رده:شاعران معاصر]] |
| <references /> | | <references />{{شاعران}} |
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۲۰
حمید کرمی (١٣٤١ ه. ش) از شاعران معاصر ایرانی است.
| حمید کرمی
|
| زادروز
|
١٣٤١ ه.ش
تهران
|
نام(های)
دیگر
|
سپهر
|
| کتاب‌ها
|
«بر شانه‌های کوهستان»، «سایه روشن‌های بی‌در» و «گزیده ادبیات معاصر شماره ٢٣»
|
حمید کرمی فرزند علی‌اصغر به سال ١٣٤١ ه. ش در تهران به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاهش به پایان رساند و مقدماتی از دروس حوزوی را نیز فرا گرفت. وی فعالیت‌های شعری خود را از سال ١٣٦٢ ه. ش به طور جدی و با حضور در مجمع شاعران حوزه‌ی هنری سازمان تبلیغات اسلامی آغاز نمود.
ایشان مدتی در استخدام قوه قضائیه بوده و با انجمن‌های ادبی و مطبوعات و هم چنین رادیو سابقه‌ی همکاری نزدیک داشته‌است و شعر و مقالات خود را گاهی با نام «سپهر حمیدی» در مطبوعات به چاپ می‌رساند.
کرمی در تمام قالبهای شعری طبع آزمایی کرده‌است ولی خود را در سرودن «مثنوی» موفق‌تر می‌داند.
از حمید کرمی تاکنون مجموعه شعرهای «بر شانه‌های کوهستان»، «سایه روشن‌های بی‌در» و «گزیده ادبیات معاصر شماره ٢٣» به چاپ رسیده‌است.
| فرو رفت خورشید و شب شد بلند |
|
شبی که دلش ریشه در قیر داشت |
| عطشناک دریای خون بود و بس |
|
شبی که سرش شور شمشیر داشت |
| شب آمد چو یلدا پر از تیرگی |
|
سیه اژدها هُرم افعی پرست |
| به چشمش سکوتی گران می‌خزید |
|
و بر شانه‌اش مار کبرای مست |
| پر از هُرم صحرای تفتیده بود |
|
شب رویش ناله‌ها از عطش |
| نشان خطر داشت در دام شب |
|
تب سرخ آلاله‌ها از عطش |
| شبی چون رجزهای نام‌آوران |
|
پر از موج شط جنون در بغل |
| شبی مثل پهلوی شمشیر سرخ |
|
پر از بوی فریاد خون در بغل |
| نفیر بلا کربلا را گرفت
|
|
زمین کر شد از ناله‌ی کوس‌ها
|
| به گوش فلک اضطرابی فکند
|
|
خطر آفرین نای ناقوس‌ها
|
| نوای غم کودکان سر گرفت |
|
زمین و زمان، جمله در تب نشست |
| نسیم سحر مثل بهت شفق |
|
پریشان به گیسوی زینب نشست |
| خطر سایه افکند بر خیمه‌ها |
|
و در کودکان اضطرابی عمیق |
| و چشمان ناباوران سحر |
|
فرو رفته در کام خوابی عمیق |
| خدایی‌ترین بوی بیعت نشست
|
|
ز هفتاد و دو لاله در باغ دین
|
| به خون و عطش جمله پرپر شدند
|
|
به امداد فریاد «هل من معین»
|
| در آن دشت تبدار هنگامه خیز |
|
فقط صحبت از خون و شمشیر بود |
| در آن سو رجزهای نامردمی |
|
در این سو رجز، بانگ تکبیر بود |
| به ناگاه داغ زمین تازه شد
|
|
به یکبار از اقتراحش فتاد
|
| و عرش خدا نیز در غم نشست
|
|
حسین از سر ذو الجناحش فتاد [۱]
|
شاعران |
|---|
| قرن اول | |
|---|
| قرن دوم | |
|---|
| قرن سوم | |
|---|
| قرن چهارم | |
|---|
| قرن پنجم | |
|---|
| قرن ششم | |
|---|
| قرن هفتم | |
|---|
| قرن هشتم | |
|---|
| قرن نهم | |
|---|
| قرن دهم | |
|---|
| قرن یازدهم | |
|---|
| قرن دوازدهم | |
|---|
| قرن سیزدهم | |
|---|
| قرن چهاردهم | |
|---|
| قرن پانزدهم | |
|---|