مهدی الأعرجی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۴۶: خط ۴۶:
|امضا                  =  
|امضا                  =  
}}
}}
'''مهدی الاعرجی''' از شعرای عراقی است.


 
== زندگینامه ==
سید مهدی بن سید راضی حسینی اعرجی بغدادی از اکابر خطبای منبر حسینی، به سال 1322 ه. ق. در نجف به دنیا آمد.
سید مهدی بن سید راضی حسینی اعرجی بغدادی از اکابر خطبای منبر حسینی، به سال 1322 ه. ق. در نجف به دنیا آمد.


دروس عربی و عروض، را نزد سید رضا هندی و متن خطابه را نزد دایی خود شیخ قاسم حلّی که خطیب مشهوری بود، خواند و ذوق لطیف و قریحه سرشار او، وی را علاقه‌مند مجالس شعر و ادب ساخت. وی در بدیهه‌سرایی مهارت داشت. از آثار وی «ارجوزه در نسب آل اعرجی» در 39 بیت که در مجله‌ی المرشد بغدادی به چاپ رسید را می‌توان نام برد. او در جوانی و در سال 1359 هجری در شطّ فرات غرق گردید. دیوان مخطوط او توسط برادرش در بیش از 300 صفحه جمع‌آوری شده است. <ref> ادب الطف؛ ج 9، ص 193.</ref>
دروس عربی و عروض، را نزد سید رضا هندی و متن خطابه را نزد دایی خود شیخ قاسم حلّی که خطیب مشهوری بود، خواند و ذوق لطیف و قریحه سرشار او، وی را علاقه‌مند مجالس شعر و ادب ساخت. وی در بدیهه‌سرایی مهارت داشت. از آثار وی «ارجوزه در نسب آل اعرجی» در 39 بیت که در مجله‌ی المرشد بغدادی به چاپ رسید را می‌توان نام برد. او در جوانی و در سال 1359 هجری در شطّ [[فرات]] غرق گردید. دیوان مخطوط او توسط برادرش در بیش از 300 صفحه جمع‌آوری شده است. <ref> ادب الطف؛ ج 9، ص 193.</ref>
 


== نمونه اشعار ==
1- و رأس ابن النّبیّ علی قناةیرتّل آی أصحاب الرّقیم
1- و رأس ابن النّبیّ علی قناةیرتّل آی أصحاب الرّقیم


خط ۶۹: خط ۷۰:
لیت الهلال هلال شهر محرّم‌عجل الخسوف له و لمّا یتمم <ref>همان؛ ج 9، ص 192.</ref>
لیت الهلال هلال شهر محرّم‌عجل الخسوف له و لمّا یتمم <ref>همان؛ ج 9، ص 192.</ref>


ای کاش که خوف مانع از کامل شدن ماه محرّم شود و لحظه‌های بلا و مصیبت دیرتر فرارسد.
ای کاش که خوف مانع از کامل شدن ماه [[محرم]] شود و لحظه‌های بلا و مصیبت دیرتر فرارسد.
 
 
 
==منابع==
==منابع==


دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 556.  
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 556.]


==پی نوشت==
==پی نوشت==
خط ۸۲: خط ۸۰:
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران عرب]]
[[رده:شاعران عرب]]
<references />{{شاعران}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۶ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۴۳

مهدی الأعرجی‌
زادروز 1322 ه. ق.
نجف
مرگ 1359 هجری
علت مرگ غرق شدن در شطّ فرات
پیشه شاعر
دیوان سروده‌ها ارجوزه در نسب آل اعرجی

مهدی الاعرجی از شعرای عراقی است.

زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

سید مهدی بن سید راضی حسینی اعرجی بغدادی از اکابر خطبای منبر حسینی، به سال 1322 ه. ق. در نجف به دنیا آمد.

دروس عربی و عروض، را نزد سید رضا هندی و متن خطابه را نزد دایی خود شیخ قاسم حلّی که خطیب مشهوری بود، خواند و ذوق لطیف و قریحه سرشار او، وی را علاقه‌مند مجالس شعر و ادب ساخت. وی در بدیهه‌سرایی مهارت داشت. از آثار وی «ارجوزه در نسب آل اعرجی» در 39 بیت که در مجله‌ی المرشد بغدادی به چاپ رسید را می‌توان نام برد. او در جوانی و در سال 1359 هجری در شطّ فرات غرق گردید. دیوان مخطوط او توسط برادرش در بیش از 300 صفحه جمع‌آوری شده است. [۱]

نمونه اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

1- و رأس ابن النّبیّ علی قناةیرتّل آی أصحاب الرّقیم

2- و ینذر فی النّهار القوم وعظاو یهدی الرّکب فی اللّیل البهیم

3- فلم أر قبله بدرا تجلّی‌له برج من الرّمح القویم [۲]


1- سر پسر پیامبر (ص) بر نیزه در حال تلاوت قرآن بود. و آیات مربوط به اصحاب رقیم را تلاوت می‌فرمود.

2- این سر روشنایی و درخشش داشت که موجب روشنگری و نصیحت در روز، و راهبری قافله در شب تاریک می‌شد.

3- و من از این «ماه» که برفراز برجی از نیزه بردمیده در شگفتم و ماهی چون آن ندیدم. [۳]


لیت الهلال هلال شهر محرّم‌عجل الخسوف له و لمّا یتمم [۴]

ای کاش که خوف مانع از کامل شدن ماه محرم شود و لحظه‌های بلا و مصیبت دیرتر فرارسد.

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. ادب الطف؛ ج 9، ص 193.
  2. همانجا.
  3. اشاره به روایتی که از زید بن ارقم صحابی رسول اللّه نقل شده: هنگامی‌که سر را از کنار غرفه‌ی من عبور می‌دادند دیدم که مشغول خواندن این آیه است: «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقِیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَباً» سوره کهف؛ آیه‌ی 9.
  4. همان؛ ج 9، ص 192.