احد چگینی: تفاوت میان نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''احد چگینی''' شاعر معاصر ایرانی است | '''احد چگینی''' (١٣٤٨ ه. ش) شاعر معاصر ایرانی است. | ||
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | {{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | ||
| نام = احد چگینی | | نام = احد چگینی | ||
| تصویر = | | تصویر = احد چگینی.jpg | ||
| توضیح تصویر = | | توضیح تصویر = | ||
| نام اصلی = | | نام اصلی = | ||
| زمینه فعالیت = | | زمینه فعالیت = | ||
| ملیت = | | ملیت = | ||
| تاریخ تولد = | | تاریخ تولد =١٣٤٨ه. ش | ||
| محل تولد =قزوین | | محل تولد =قزوین | ||
| والدین = | | والدین = | ||
خط ۷۱: | خط ۷۱: | ||
|امضا = | |امضا = | ||
}} | }} | ||
==زندگینامه== | |||
احد چگینی فرزند عزیز اللّه به سال ١٣٤٨ ه. ش در قزوین دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاه خود به پایان برد، و در رشته مکانیک از دانشگاه آزاد اسلامی تاکستان در مقطع کارشناسی فارغ التحصیل گردید. چگینی از دوره دبیرستان فعالیتهای شعری خود را آغاز نمود. احد چگینی عضو شورای اسلامی شهر قزوین و معاون فرماندار این شهر بوده است. | |||
وی در قالب کلاسیک، غزل را بهتر از انواع شعر میسراید. | |||
==آثار== | |||
«بومیترین چوپان دنیا» مجموعه غزلیات احد چگینی می باشد. | |||
== | |||
احد چگینی | |||
==اشعار== | ==اشعار== | ||
{{شعر}} | <br />{{شعر}} | ||
{{ب| این سو به روی اسب، مردی بدون دست|آن سو به روی خاک، صد کوفه مرد پست }} | {{ب| این سو به روی اسب، مردی بدون دست|آن سو به روی خاک، صد [[کوفه]] مرد پست }} | ||
{{ب| بر روی آفتاب خنجر کشیدهاند|ظلمت نصیبتان، ای قوم شبپرست! }} | {{ب| بر روی آفتاب خنجر کشیدهاند|ظلمت نصیبتان، ای قوم شبپرست! }} | ||
خط ۱۲۱: | خط ۱۱۴: | ||
{{ب| به قربان لبان تشنهی تو|فدای نام سبزت یا ابا الفضل <ref> بال سرخ قنوت؛ ص 182 و 183.</ref> }} | {{ب| به قربان لبان تشنهی تو|فدای نام سبزت یا ابا الفضل <ref> بال سرخ قنوت؛ ص 182 و 183.</ref> }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
*دانشنامهی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1656. | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامهی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1656.] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
خط ۱۳۷: | خط ۱۲۴: | ||
[[رده:شاعران فارسی زبان]] | [[رده:شاعران فارسی زبان]] | ||
[[رده:شاعران معاصر]] | [[رده:شاعران معاصر]] | ||
<references />{{شاعران}} |
نسخهٔ کنونی تا ۹ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۱۲
احد چگینی (١٣٤٨ ه. ش) شاعر معاصر ایرانی است.
احد چگینی | |
---|---|
زادروز | ١٣٤٨ه. ش قزوین |
سبک نوشتاری | غزل |
کتابها | «بومیترین چوپان دنیا» |
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
احد چگینی فرزند عزیز اللّه به سال ١٣٤٨ ه. ش در قزوین دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاه خود به پایان برد، و در رشته مکانیک از دانشگاه آزاد اسلامی تاکستان در مقطع کارشناسی فارغ التحصیل گردید. چگینی از دوره دبیرستان فعالیتهای شعری خود را آغاز نمود. احد چگینی عضو شورای اسلامی شهر قزوین و معاون فرماندار این شهر بوده است.
وی در قالب کلاسیک، غزل را بهتر از انواع شعر میسراید.
آثار[ویرایش | ویرایش مبدأ]
«بومیترین چوپان دنیا» مجموعه غزلیات احد چگینی می باشد.
اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]
این سو به روی اسب، مردی بدون دست | آن سو به روی خاک، صد کوفه مرد پست | |
بر روی آفتاب خنجر کشیدهاند | ظلمت نصیبتان، ای قوم شبپرست! | |
هر روزتان سیاه، ای نهروانیان! | رفته ز یادتان آن تیغ و ضرب شست؟ | |
این تیغ بینیام، این مرد بیزره | آیینهی حسین، تکرار حیدر است | |
در سرخی غروب، خورشید روشنی | در خون نشسته بود از پا نمینشست | |
آن سو به روی اسب، صد کوفه پرست | این سو به روی خاک مردی بدون دست |
ستون خیمهی مولا ابا الفضل | علمدار سپاه «لا»، ابا الفضل! | |
درون هر دلی، با ذکر نامت | قیامت میشود بر پا ابا الفضل | |
جوانمردی، وفا، غیرت، شجاعت | گرفته از تو رونق یا ابا الفضل | |
در آن سو، لشکری از تیغ و خنجر | در این سو، یکّه و تنها ابا الفضل | |
چهها بیتو کشید، ای داغ سنگین | حسین عصر عاشورا، ابا الفضل | |
جگرها از عطش در خیمه میسوخت | لب خشکیده سقّا- ابا الفضل | |
فرات! ای تشنه جاوید تاریخ | بگو آخر چه کردی با ابا الفضل؟ | |
فرات از تشنگی میسوخت آن روز | ننوشید از لب آقا ابا الفضل | |
به قربان لبان تشنهی تو | فدای نام سبزت یا ابا الفضل [۱] |
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ بال سرخ قنوت؛ ص 182 و 183.