حسین ابراهیمی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''حسین ابراهیمی،''' در نیمه شهریور ماه 1350 شمسی در مشهد مقدس متولد شد. وی در مشهد ساکن است و اصالتاً مشهدی است. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.
'''حسین ابراهیمی''' (١٣٥٠ ه. ش) از شاعران معاصر ایرانی است.


{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
خط ۷: خط ۷:
| نام اصلی              =
| نام اصلی              =
| زمینه فعالیت          =
| زمینه فعالیت          =
| ملیت                  =ایرانی
| ملیت                  =
| تاریخ تولد            = نیمه شهریور ماه 1350 ه.ش
| تاریخ تولد            = نیمه شهریور ماه ١٣٥٠ ه.ش
| محل تولد                =  مشهد
| محل تولد                =  مشهد
| والدین                =  
| والدین                =  
خط ۳۶: خط ۳۶:
| شریک زندگی            =
| شریک زندگی            =
| فرزندان                =
| فرزندان                =
|تحصیلات                  =  رشته پزشکی دانشگاه فردوسی مشهد
|تحصیلات                  =   
|دانشگاه                =
|دانشگاه                =
|حوزه                  =
|حوزه                  =
خط ۴۸: خط ۴۸:
|امضا                  =
|امضا                  =
}}
}}
==زندگینامه==
حسین ابراهیمی در نیمه شهریور ماه ١٣٥٠ شمسی در مشهد مقدس متولد شد. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف [[حسین بن على (ع)|امام حسین (ع)]]، اشعاری را سروده است. حسین ابراهیمی از خاطرات نوجوانی خود چنین گوید: «وقتی دوستان نزدیکم که تخریب‌چی جنگ بودند و به [[شهادت]] رسیدند، من هم با پوشیدن لباس خاکی به جبهه اعزام شدم و رفتم تا چند صباحی هوای پاک بهشت را در زمین تنفس کنم».
ایشان پس از اخذ دیپلم در کنکور سراسری با رتبه سیزده پذیرفته شد و تحصیلات خود را در رشته پزشکی دانشگاه فردوسی مشهد به پایان رساند.


وی در حین تحصیل در دانشکده پزشکی در جلسات شعر که با حضور چند تن از دوستانش چون‌ [[هادی منوری‌|هادی منوری]]، [[بهزاد پورحاجیان‌|بهزاد پورحاجیان]]، طلوعی و شیدایی برگزار می‌شد، شرکت نمود. این علاقه تا پایان تحصیلاتش همچنان ادامه داشت به طوری‌که در کنار طبابت مسئولیت صفحه نیستان روزنامه قدس و اداره فرهنگی آستان قدس و بنیاد حفظ آثار را بر عهده گرفت.


دکتر ابراهیمی جوایز و لوح تقدیرهای زیادی دریافت نموده است ولی خود گوید: «فقط یکی برایم ارزشی بی‌اندازه دارد و آن افتخار خادمی امام رضا (ع) و خدمت به زائران آن امام همام است». ‏‌‏<ref>ارسال زندگینامه و اشعار توسط شاعر از طریق پیام الکترونیک.‏</ref>
==آثار==
از حسین ابراهیمی تاکنون آثار زیر چاپ شده است:


«[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=976844&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author ناگهانی از ملکوت]» مجموعه شعر رضوی، «میان‌دار»، «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=1625836&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author چهل حدیث از کریم اهل بیت]» چهل حدیث از [[امام حسین|امام حسن (ع)]] که به رباعی سروده شده است. «میان‌دار» درباره‌ شهید محمود کاوه، «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=682350&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author قیامت حروف]» نثر ادبی، با همکاری دکتر‌ هادی منوری و دکتر بهزاد پورحاجیان، «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=837376&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author بوی غریب ماه]» و «فرشتگان بی‌صدا».


دو کتاب «میان‌دار» و «ناگهانی از ملکوت» به ترتیب به عنوان برگزیده دفاع مقدس و برگزیده کتاب سال شعر رضوی انتخاب شدند.
==اشعار==
'''معجزه پرپر'''
{{شعر}}
{{ب| کوچک‌تر از آنست که شمشیر ببندد      |                  بایست که در کنج لبش شیر ببندد }}


{{ب| از مهد برون جسته که قنداقه همت      |                  در خدمت مظلوم‌ترین پیر ببندد }}


==زندگینامه==
{{ب| با یک سپر از جنس گلو آمده تا           |            راه بر هر چه کمان هر چه کمانگیر ببندد }}
حسین ابراهیمی از خاطرات نوجوانی خود چنین گوید: «وقتی دوستان نزدیکم که تخریب‌چی جنگ بودند و به شهادت رسیدند، من هم با پوشیدن لباس خاکی به جبهه اعزام شدم و رفتم تا چند صباحی هوای پاک بهشت را در زمین تنفس کنم».


ایشان پس از اخذ دیپلم در کنکور سراسری با رتبه سیزده پذیرفته شد و تحصیلات خود را در رشته پزشکی دانشگاه فردوسی مشهد به پایان رساند.
{{ب| برخاسته تا شور نماز پدرش را              |                      قد قامتی از سرخی تکبیر ببندد }}


وی در حین تحصیل در دانشکده پزشکی تمایل به شرکت در جلسات شعر که با حضور چند تن از دوستانش چون‌هادی منوری، بهزاد پورحاجیان، طلوعی و شیدایی برگزار می‌شد، پیدا کرد. این علاقه تا پایان تحصیلاتش همچنان ادامه داشت به طوری‌که در کنار طبابت مسئولیت صفحه نیستان روزنامه قدس و اداره فرهنگی آستان قدس و بنیاد حفظ آثار را بر عهده گرفت.
{{ب| این معجزه پرپر [[علی اصغر (ع)|شش ماهه]] توانست        |                          بال و پر پرواز اساطیر ببندد }}
==آثار حسین ابراهیمی==
از حسین ابراهیمی تاکنون آثار زیر چاپ شده است: «ناگهانی از ملکوت» مجموعه شعر رضوی، «کریم اهل بیت» چهل حدیث از امام حسن (ع) که به رباعی سروده شده است. «میان‌دار» درباره‌ شهید محمود کاوه، «قیامت حروف» نثر ادبی، با همکاری دکتر‌ هادی منوری و دکتر بهزاد پورحاجیان، «بوی غریب ماه» و «فرشتگان بی‌صدا».


افتخارات او چنین هستند: دو کتاب «میان‌دار» و «ناگهانی از ملکوت» به ترتیب به عنوان برگزیده دفاع مقدس و برگزیده کتاب سال شعر رضوی انتخاب شدند.
{{ب| ای وای مگر شهپر جبریل امین نیست          |                    تا راه به گستاخی این تیر ببندد }}


دکتر ابراهیمی جوایز و لوح تقدیرهای زیادی دریافت نموده است ولی خود گوید: «فقط یکی برایم ارزشی بی‌اندازه دارد و آن افتخار خادمی امام رضا (ع) و خدمت به زائران آن امام همام است». ‏‌‏ 
{{ب| باشد که شفای دل دلسوختگان را             |                    با گوشه چشمی نم تأثیر ببندد }}
==اشعار==
'''معجزه پرپر'''
{{شعر}}
{{ب| کوچک‌تر از آنست که شمشیر ببندد                        بایست که در کنج لبش شیر ببندد }}
{{ب| از مهد برون جسته که قنداقه همت                        در خدمت مظلوم‌ترین پیر ببندد }}
{{ب| با یک سپر از جنس گلو آمده تا                        راه بر هرچه کمان هرچه کمانگیر ببندد }}
{{ب| برخاسته تا شور نماز پدرش را                                      قد قامتی از سرخی تکبیر ببندد }}
{{ب| این معجزه پرپر شش ماهه توانست                                  بال و پر پرواز اساطیر ببندد }}
{{ب| ایوای مگر شهپر جبریل امین نیست                              تا راه به گستاخی این تیر ببندد }}
{{ب| باشد که شفای دل دلسوختگان را                                 با گوشه چشمی نم تأثیر ببندد }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۸۱: خط ۸۳:
'''ابرو'''
'''ابرو'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| زیبایی‌ات مسیر جهان را بهم زده است                       ابروی تو زمین و زمان را بهم زده است }}
{{ب| زیبایی‌ات مسیر جهان را به هم زده است       |                ابروی تو زمین و زمان را به هم زده است }}
{{ب| بالا بلند! چرخش زلف شکسته‌ات                                 قانون آب‌های روان را بهم زده است }}
 
{{ب| شاید که بعد خلقت چشمت خدای نیز                           معیار چشم آدمیان را بهم زده است }}
{{ب| بالا بلند! چرخش زلف شکسته‌ات               |                  قانون آب‌های روان را به هم زده است }}
{{ب| رقصیدنت به شوق در این بزم عاشقان                       گیسوی مادری نگران را بهم زده است }}
 
{{ب| اینجا حدیث نیزه و شمشیر و تیغ نیست                       ابرو کشیدن تو کمان را بهم زده است }}
{{ب| شاید که بعد خلقت چشمت خدای نیز         |                  معیار چشم آدمیان را به هم زده است }}
{{ب| سردار حسن پلک گشای و ببین پدر                           دلواپس تو لشکریان را بهم زده است }}
 
{{ب| رقصیدنت به شوق در این بزم عاشقان           |            گیسوی مادری نگران را به هم زده است }}
 
{{ب| اینجا حدیث نیزه و شمشیر و تیغ نیست       |                ابرو کشیدن تو کمان را به هم زده است }}
 
{{ب| سردار حسن پلک گشای و ببین پدر             |            دلواپس تو لشکریان را به هم زده است }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۹۲: خط ۹۹:
'''شن‌های مصیبت'''
'''شن‌های مصیبت'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| به رگ‌های بریده می‌سپارد آسمانش را                         و با خود می‌برد تنها سر ماه جوانش را }}
{{ب| به رگ‌های بریده می‌سپارد آسمانش را           |            و با خود می‌برد تنها سر ماه جوانش را }}
{{ب| شب جشن رگ و ماه است و بانوی جنون تنها                 به غارت می‌کشد بوسه گلوی میهمانش را }}
 
{{ب| اگر امشب به شن‌های مصیبت شکوِه می‌پاشد                   تمام جذر و مد این دل رنگین کمانش را }}
{{ب| شب جشن رگ و ماه است و بانوی جنون تنها   |              به غارت می‌کشد بوسه گلوی میهمانش را }}
{{ب| ولی طوفان زنی فردا میان شهر می‌پیچد                             که بگشاید سر هفتاد و دو آتشفشانش را }}
 
{{ب| مگر طوفانی ازجنس قیامت گل کند تا شهر                   بفهمد اندکی از زخم‌های بیکرانش را }}
{{ب| اگر امشب به شن‌های مصیبت شکوِه می‌پاشد   |              تمام جذر و مد این دل رنگین کمانش را }}
{{ب| به‌ جای تیغ و آتش شهر با تسبیح می‌سنجد                       میان ماندن و رفتن غم سود وزیانش را }}
 
{{ب| ولی طوفان زنی فردا میان شهر می‌پیچد           |                  که بگشاید سر هفتاد و دو آتشفشانش را }}
 
{{ب| مگر طوفانی از جنس قیامت گل کند تا شهر         |          بفهمد اندکی از زخم‌های بیکرانش را }}
 
{{ب| به‌ جای تیغ و آتش شهر با تسبیح می‌سنجد         |              میان ماندن و رفتن غم سود و زیانش را }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۰۳: خط ۱۱۵:
'''کیمیای مرد'''
'''کیمیای مرد'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| عجیب نیست از این کشته‌های بی کفنش                  که آفریده خدا عشق را به قد تنش }}
{{ب| عجیب نیست از این کشته‌های بی‌کفنش            |      که آفریده خدا عشق را به قد تنش }}
{{ب| قرار بود از اول که راه می‌افتاد                                 چراغ راه شود شیوه فدا شدنش }}
 
{{ب| شبیه طعم عسل در دهان کندوها                         جهان به رقص می‌آمد ز طرز آمدنش }}
{{ب| قرار بود از اول که راه می‌افتاد                           |      چراغ راه شود شیوه فدا شدنش }}
{{ب| قرار شد که خداوند گل بیفشاند                         به شکل سرخ‌ترین زخم‌ها به پیرهنش }}
 
{{ب| رسید و خیمه برافراشت تا جهان برسد                     پس از هزاره آخر به معنی سخنش }}
{{ب| شبیه طعم عسل در دهان کندوها                       |  جهان به رقص می‌آمد ز طرز آمدنش }}
{{ب| چه کیمیای عجیبی‌ست خاک کرب و بلا                     که مرد می دمد از ردّ پای مرد و زنش }}
 
{{ب| در این سپاه خداوند عاشقی دارد                               که بوی شیر می‌آید هنوز از دهنش  }}
{{ب| قرار شد که خداوند گل بیفشاند             |            به شکل سرخ‌ترین زخم‌ها به پیرهنش }}
 
{{ب| رسید و خیمه برافراشت تا جهان برسد     |              پس از هزاره آخر به معنی سخنش }}
 
{{ب| چه کیمیای عجیبی‌ست خاک کرب و بلا     |                که مرد می‌دمد از ردّ پای مرد و زنش }}
 
{{ب| در این سپاه خداوند عاشقی دارد             |                که بوی شیر می‌آید هنوز از دهنش  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۱۵: خط ۱۳۳:
'''مهمان‌نوازی'''
'''مهمان‌نوازی'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| کاروان با نیزه‌ها افتان و خیزان می‌رود               آسمان پشت سرش گیسو پریشان می‌رود }}
{{ب| کاروان با نیزه‌ها افتان و خیزان می‌رود       |        آسمان پشت سرش گیسو پریشان می‌رود }}
{{ب| می‌برد منزل به منزل عشق را همراه خویش                     این سفر تا انتهای روزگاران می‌رود }}
 
{{ب| کوفه! در مهمان نوازی زشت رسم داشتی                 پیکر بی سر چه خواهی کرد، مهمان می‌رود }}
{{ب| می‌برد منزل به منزل عشق را همراه خویش |                    این سفر تا انتهای روزگاران می‌رود }}
{{ب| هر نسیم مؤمنی از کربلا چون بگذرد                         نوحه خوان، برسرزنان، با چشم گریان می‌رود }}
 
{{ب| کیمیای مرد دارد خاک این دارالسلام                           کفر می‌آید به این وادی، مسلمان می‌رود }}
{{ب| کوفه! در مهمان‌نوازی زشت رسم داشتی     |            پیکر بی‌سر چه خواهی کرد، مهمان می‌رود }}
{{ب| در مقام پاکبازان حرف سن و سال نیست                     کودک شش ماهه هم اینجا به میدان می‌رود }}
 
{{ب| هر نسیم مؤمنی از کربلا چون بگذرد           |              نوحه‌خوان، بر سرزنان، با چشم گریان می‌رود }}
 
{{ب| کیمیای مرد دارد خاک این دارالسلام           |              کفر می‌آید به این وادی، مسلمان می‌رود }}
 
{{ب| در مقام پاکبازان حرف سن و سال نیست       |            کودک شش ماهه هم اینجا به میدان می‌رود }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}




'''علمدار'''
'''[[علمدار]]'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| برادر بر نمی‌تابد غم و رنج برادر را                         لبان از عطش تفتیده طفلان مضطرّ را }}
{{ب| برادر بر نمی‌تابد غم و رنج برادر را                 |        لبان از عطش تفتیده طفلان مضطرّ را }}
{{ب| نهیبی می‌زند مرد علم با گردش تیغش                 چو موسی می‌شکافد سینه دریای لشکر را }}
 
{{ب| به پایش علقمه افتاده است و آرزو دارد                         ببوسد آن لب از برکت قرآن معطرّ را }}
{{ب| نهیبی می‌زند مرد علم با گردش تیغش           |      چو موسی می‌شکافد سینه دریای لشکر را }}
{{ب| ولی آنسان عطش را در گلوی رود جاری کرد                     که ارباب فتوّت خواند عباس دلاور را }}
 
{{ب| به دندان می‌کشد مشک مصیبت دیده را شاید               به ساحل بسپرد این کشتی در خون شناور را }}
{{ب| به پایش علقمه افتاده است و آرزو دارد           |            ببوسد آن لب از برکت قرآن معطّر را }}
{{ب| علمدار از نفس افتاده است و اولین بار است                         برای آخرین دیدار می‌خواند برادر را }}
 
{{ب| ولی آنسان عطش را در گلوی رود جاری کرد       |            که ارباب فتوّت خواند عباس دلاور را }}
 
{{ب| به دندان می‌کشد مشک مصیبت دیده را شاید     |          به ساحل بسپرد این کشتی در خون شناور را }}
 
{{ب| علمدار از نفس افتاده است و اولین بار است       |                  برای آخرین دیدار می‌خواند برادر را }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۳۷: خط ۱۶۵:
'''تمام داغ‌ها'''
'''تمام داغ‌ها'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| بپوش ای کوفه بعد از این همیشه رخت ماتم را             که پاشیده خدا بر چهره‌ات خاکستر غم را }}
{{ب| بپوش ای کوفه بعد از این همیشه رخت ماتم را | که پاشیده خدا بر چهره‌ات خاکستر غم را }}
{{ب| به فتوای فقیهانت سر خورشید بر نیزه است                   نمی‌بینند این تلبیس‌ها جز برق درهم را }}
 
{{ب| در آغاز جهان وقتی خدا سرگرم خلقت شد                 سرشت از خون سرخ عاشقان ماه محرم را }}
{{ب| به فتوای فقیهانت سر خورشید بر نیزه است           |        نمی‌بینند این تلبیس‌ها جز برق درهم را }}
{{ب| فلک در روز عاشورا ملایک را تماشا کرد                     که بی چون و چرایی سجده آوردند آدم را }}
 
{{ب| چنان بار امانت را علمداری چنین باید                         که حتی غرقه در خون هم بچرخانند پرچم را }}
{{ب| در آغاز جهان وقتی خدا سرگرم خلقت شد             |  سرشت از خون سرخ عاشقان ماه محرم را }}
{{ب| تمام داغ‌ها را می‌توان یک روز اینجا دید                       تن صدپاره، حلق تیر خورده، قامت خم را }}
 
{{ب| فلک در روز عاشورا ملایک را تماشا کرد                 |    که بی چون و چرایی سجده آوردند آدم را }}
 
{{ب| چنان بار امانت را علمداری چنین باید                   |    که حتی غرقه در خون هم بچرخانند پرچم را }}
 
{{ب| تمام داغ‌ها را می‌توان یک روز اینجا دید             |          تن صدپاره، حلق تیر خورده، قامت خم را }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۴۸: خط ۱۸۱:
'''حریر بوسه'''
'''حریر بوسه'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| به پابوس کدامین تیغ ابرو می‌بری سر را؟                   که برپا کرده‌ای با شور خود غوغای محشر را }}
{{ب| به پابوس کدامین تیغ ابرو می‌بری سر را؟     |              که برپا کرده‌ای با شور خود غوغای محشر را }}
{{ب| بپرس از ریگ‌های تفته این دشت می‌دانند                             جماعت بر نمی‌تابند فریاد ابوذر را }}
 
{{ب| شهادت می‌دهند این نخل‌های گنگ راز آلود              رها کرده است چندی پیش‌تر این کوفه حیدر را }}
{{ب| بپرس از ریگ‌های تفته این دشت می‌دانند     |                        جماعت بر نمی‌تابند فریاد ابوذر را }}
{{ب| نمی‌فهمند استدلالیان و جمله حیرانند                           دلیل این‌همه زیبایی گل‌های پرپر را }}
 
{{ب| اگر ذهن جهان گنجایشی افزون‌تر از این داشت               چه حاجت بود بگشایی گلوی سرخ اصغر را }}
{{ب| شهادت می‌دهند این نخل‌های گنگ رازآلود    |        رها کرده است چندی پیش‌تر این کوفه حیدر را }}
{{ب| همان سنگی که بر پیشانی ماه نبوت خورد                   به خون در می‌کشد امروز فرزند پیمبر را }}
 
{{ب| گلویت را حریر بوسه‌های ماه پوشانده                             که الکن می‌کند نیش زبان تیز خنجر را }}
{{ب| نمی‌فهمند استدلالیان و جمله حیرانند           |              دلیل این‌ همه زیبایی گل‌های پرپر را }}
{{ب| چه دست افشان به میدان می‌روی قدری مدارا کن         که زینب بسپرد در بوسه‌ای پیغام مادر را }}
 
{{ب| به خاک کربلا افتاده عریان جسم صد چاکت                 که از جشن پری‌رویان نشاید برد پیکر را }}
{{ب| اگر ذهن جهان گنجایشی افزون‌تر از این داشت |            چه حاجت بود بگشایی گلوی سرخ اصغر را }}
{{ب| چنان پرواز را بر خاک پاشیدی که تا امروز                     نسیم از کربلا می‌آورد بال کبوتر را }}
 
{{ب| همان سنگی که بر پیشانی ماه نبوت خورد       |            به خون در می‌کشد امروز فرزند پیمبر را }}
 
{{ب| گلویت را حریر بوسه‌های ماه پوشانده               |              که الکن می‌کند نیش زبان تیز خنجر را }}
 
{{ب| چه دست افشان به میدان می‌روی قدری مدارا کن |        که زینب بسپرد در بوسه‌ای پیغام مادر را }}
 
{{ب| به خاک کربلا افتاده عریان جسم صد چاکت         |        که از جشن پری‌رویان نشاید برد پیکر را }}
 
{{ب| چنان پرواز را بر خاک پاشیدی که تا امروز             |        نسیم از کربلا می‌آورد بال کبوتر را }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}




'''ذوالجناح'''
'''[[ذوالجناح]]'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| یک شیهه خمیده و یک خیمه اشک وآه                      مثل وقوع زلزله‌ای می‌رسد ز راه }}
{{ب| یک شیهه خمیده و یک خیمه اشک و آه        |              مثل وقوع زلزله‌ای می‌رسد ز راه }}
{{ب| آرام و سربزیرترین ایستاده است                                 این آسمان سوخته را می‌کند نگاه }}
 
{{ب| دستی به یال‌های نجیبش که می‌کشند                         می‌لرزد از حقارت جا ماندنی سیاه }}
{{ب| آرام و سربه‌زیرترین ایستاده است                 |                این آسمان سوخته را می‌کند نگاه }}
{{ب| یکباره در تلاطم خشم و خروش و شرم                       هی می‌زند به غیرتش و می‌زند به راه }}
 
{{ب| آن‌سوتر از حریم حرم شیهه‌ای شکست                             تا معنی شهید شود نام ذوالجناح }}
{{ب| دستی به یال‌های نجیبش که می‌کشند           |              می‌لرزد از حقارت جاماندنی سیاه }}
 
{{ب| یکباره در تلاطم خشم و خروش و شرم           |            هی می‌زند به غیرتش و می‌زند به راه }}
 
{{ب| آن‌سوتر از حریم حرم شیهه‌ای شکست             |                تا معنی شهید شود نام [[ذوالجناح]] }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==منابع==
==منابع==
طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 992-997.
 
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=3623708&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_authorhttp://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=3623708&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_authorhttp://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=3623708&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 992-997.]
 
==پی نوشت==
==پی نوشت==
[[رده:ادبیات]]
[[رده:ادبیات]]
خط ۱۷۶: خط ۲۲۴:
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران معاصر]]
[[رده:شاعران معاصر]]
<references />{{شاعران}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۶

حسین ابراهیمی (١٣٥٠ ه. ش) از شاعران معاصر ایرانی است.

حسین ابراهیمی
زادروز نیمه شهریور ماه ١٣٥٠ ه.ش
مشهد
محل زندگی مشهد
کتاب‌ها «ناگهانی از ملکوت»، «کریم اهل بیت» و «میان‌دار»

زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

حسین ابراهیمی در نیمه شهریور ماه ١٣٥٠ شمسی در مشهد مقدس متولد شد. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است. حسین ابراهیمی از خاطرات نوجوانی خود چنین گوید: «وقتی دوستان نزدیکم که تخریب‌چی جنگ بودند و به شهادت رسیدند، من هم با پوشیدن لباس خاکی به جبهه اعزام شدم و رفتم تا چند صباحی هوای پاک بهشت را در زمین تنفس کنم».

ایشان پس از اخذ دیپلم در کنکور سراسری با رتبه سیزده پذیرفته شد و تحصیلات خود را در رشته پزشکی دانشگاه فردوسی مشهد به پایان رساند.

وی در حین تحصیل در دانشکده پزشکی در جلسات شعر که با حضور چند تن از دوستانش چون‌ هادی منوری، بهزاد پورحاجیان، طلوعی و شیدایی برگزار می‌شد، شرکت نمود. این علاقه تا پایان تحصیلاتش همچنان ادامه داشت به طوری‌که در کنار طبابت مسئولیت صفحه نیستان روزنامه قدس و اداره فرهنگی آستان قدس و بنیاد حفظ آثار را بر عهده گرفت.

دکتر ابراهیمی جوایز و لوح تقدیرهای زیادی دریافت نموده است ولی خود گوید: «فقط یکی برایم ارزشی بی‌اندازه دارد و آن افتخار خادمی امام رضا (ع) و خدمت به زائران آن امام همام است». ‏‌‏[۱]

آثار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

از حسین ابراهیمی تاکنون آثار زیر چاپ شده است:

«ناگهانی از ملکوت» مجموعه شعر رضوی، «میان‌دار»، «چهل حدیث از کریم اهل بیت» چهل حدیث از امام حسن (ع) که به رباعی سروده شده است. «میان‌دار» درباره‌ شهید محمود کاوه، «قیامت حروف» نثر ادبی، با همکاری دکتر‌ هادی منوری و دکتر بهزاد پورحاجیان، «بوی غریب ماه» و «فرشتگان بی‌صدا».

دو کتاب «میان‌دار» و «ناگهانی از ملکوت» به ترتیب به عنوان برگزیده دفاع مقدس و برگزیده کتاب سال شعر رضوی انتخاب شدند.

اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

معجزه پرپر

کوچک‌تر از آنست که شمشیر ببندد بایست که در کنج لبش شیر ببندد
از مهد برون جسته که قنداقه همت در خدمت مظلوم‌ترین پیر ببندد
با یک سپر از جنس گلو آمده تا راه بر هر چه کمان هر چه کمانگیر ببندد
برخاسته تا شور نماز پدرش را قد قامتی از سرخی تکبیر ببندد
این معجزه پرپر شش ماهه توانست بال و پر پرواز اساطیر ببندد
ای وای مگر شهپر جبریل امین نیست تا راه به گستاخی این تیر ببندد
باشد که شفای دل دلسوختگان را با گوشه چشمی نم تأثیر ببندد


ابرو

زیبایی‌ات مسیر جهان را به هم زده است ابروی تو زمین و زمان را به هم زده است
بالا بلند! چرخش زلف شکسته‌ات قانون آب‌های روان را به هم زده است
شاید که بعد خلقت چشمت خدای نیز معیار چشم آدمیان را به هم زده است
رقصیدنت به شوق در این بزم عاشقان گیسوی مادری نگران را به هم زده است
اینجا حدیث نیزه و شمشیر و تیغ نیست ابرو کشیدن تو کمان را به هم زده است
سردار حسن پلک گشای و ببین پدر دلواپس تو لشکریان را به هم زده است


شن‌های مصیبت

به رگ‌های بریده می‌سپارد آسمانش را و با خود می‌برد تنها سر ماه جوانش را
شب جشن رگ و ماه است و بانوی جنون تنها به غارت می‌کشد بوسه گلوی میهمانش را
اگر امشب به شن‌های مصیبت شکوِه می‌پاشد تمام جذر و مد این دل رنگین کمانش را
ولی طوفان زنی فردا میان شهر می‌پیچد که بگشاید سر هفتاد و دو آتشفشانش را
مگر طوفانی از جنس قیامت گل کند تا شهر بفهمد اندکی از زخم‌های بیکرانش را
به‌ جای تیغ و آتش شهر با تسبیح می‌سنجد میان ماندن و رفتن غم سود و زیانش را


کیمیای مرد

عجیب نیست از این کشته‌های بی‌کفنش که آفریده خدا عشق را به قد تنش
قرار بود از اول که راه می‌افتاد چراغ راه شود شیوه فدا شدنش
شبیه طعم عسل در دهان کندوها جهان به رقص می‌آمد ز طرز آمدنش
قرار شد که خداوند گل بیفشاند به شکل سرخ‌ترین زخم‌ها به پیرهنش
رسید و خیمه برافراشت تا جهان برسد پس از هزاره آخر به معنی سخنش
چه کیمیای عجیبی‌ست خاک کرب و بلا که مرد می‌دمد از ردّ پای مرد و زنش
در این سپاه خداوند عاشقی دارد که بوی شیر می‌آید هنوز از دهنش


مهمان‌نوازی

کاروان با نیزه‌ها افتان و خیزان می‌رود آسمان پشت سرش گیسو پریشان می‌رود
می‌برد منزل به منزل عشق را همراه خویش این سفر تا انتهای روزگاران می‌رود
کوفه! در مهمان‌نوازی زشت رسم داشتی پیکر بی‌سر چه خواهی کرد، مهمان می‌رود
هر نسیم مؤمنی از کربلا چون بگذرد نوحه‌خوان، بر سرزنان، با چشم گریان می‌رود
کیمیای مرد دارد خاک این دارالسلام کفر می‌آید به این وادی، مسلمان می‌رود
در مقام پاکبازان حرف سن و سال نیست کودک شش ماهه هم اینجا به میدان می‌رود


علمدار

برادر بر نمی‌تابد غم و رنج برادر را لبان از عطش تفتیده طفلان مضطرّ را
نهیبی می‌زند مرد علم با گردش تیغش چو موسی می‌شکافد سینه دریای لشکر را
به پایش علقمه افتاده است و آرزو دارد ببوسد آن لب از برکت قرآن معطّر را
ولی آنسان عطش را در گلوی رود جاری کرد که ارباب فتوّت خواند عباس دلاور را
به دندان می‌کشد مشک مصیبت دیده را شاید به ساحل بسپرد این کشتی در خون شناور را
علمدار از نفس افتاده است و اولین بار است برای آخرین دیدار می‌خواند برادر را


تمام داغ‌ها

بپوش ای کوفه بعد از این همیشه رخت ماتم را که پاشیده خدا بر چهره‌ات خاکستر غم را
به فتوای فقیهانت سر خورشید بر نیزه است نمی‌بینند این تلبیس‌ها جز برق درهم را
در آغاز جهان وقتی خدا سرگرم خلقت شد سرشت از خون سرخ عاشقان ماه محرم را
فلک در روز عاشورا ملایک را تماشا کرد که بی چون و چرایی سجده آوردند آدم را
چنان بار امانت را علمداری چنین باید که حتی غرقه در خون هم بچرخانند پرچم را
تمام داغ‌ها را می‌توان یک روز اینجا دید تن صدپاره، حلق تیر خورده، قامت خم را


حریر بوسه

به پابوس کدامین تیغ ابرو می‌بری سر را؟ که برپا کرده‌ای با شور خود غوغای محشر را
بپرس از ریگ‌های تفته این دشت می‌دانند جماعت بر نمی‌تابند فریاد ابوذر را
شهادت می‌دهند این نخل‌های گنگ رازآلود رها کرده است چندی پیش‌تر این کوفه حیدر را
نمی‌فهمند استدلالیان و جمله حیرانند دلیل این‌ همه زیبایی گل‌های پرپر را
اگر ذهن جهان گنجایشی افزون‌تر از این داشت چه حاجت بود بگشایی گلوی سرخ اصغر را
همان سنگی که بر پیشانی ماه نبوت خورد به خون در می‌کشد امروز فرزند پیمبر را
گلویت را حریر بوسه‌های ماه پوشانده که الکن می‌کند نیش زبان تیز خنجر را
چه دست افشان به میدان می‌روی قدری مدارا کن که زینب بسپرد در بوسه‌ای پیغام مادر را
به خاک کربلا افتاده عریان جسم صد چاکت که از جشن پری‌رویان نشاید برد پیکر را
چنان پرواز را بر خاک پاشیدی که تا امروز نسیم از کربلا می‌آورد بال کبوتر را


ذوالجناح

یک شیهه خمیده و یک خیمه اشک و آه مثل وقوع زلزله‌ای می‌رسد ز راه
آرام و سربه‌زیرترین ایستاده است این آسمان سوخته را می‌کند نگاه
دستی به یال‌های نجیبش که می‌کشند می‌لرزد از حقارت جاماندنی سیاه
یکباره در تلاطم خشم و خروش و شرم هی می‌زند به غیرتش و می‌زند به راه
آن‌سوتر از حریم حرم شیهه‌ای شکست تا معنی شهید شود نام ذوالجناح

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. ارسال زندگینامه و اشعار توسط شاعر از طریق پیام الکترونیک.‏