ادیب السلطنه‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''حسین سمیعی''' یکی از شاعران ایرانی بود.
'''ادیب‌السلطنه''' (۱۲۹۳ ه. ق-۱۳۷۳ ه. ق) یکی از شاعران ایرانی بود.{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    = حسین سمیعی
| نام                    = حسین سمیعی
| تصویر                  = ادیب السلطنه.png
| تصویر                  = ادیب السلطنه.png
خط ۷: خط ۶:
| زمینه فعالیت          =
| زمینه فعالیت          =
| ملیت                  =
| ملیت                  =
| تاریخ تولد            =1293 ه. ق
| تاریخ تولد            =۱۲۹۳ ه. ق
| محل تولد                =رشت
| محل تولد                =رشت
| والدین                =   
| والدین                =   
| تاریخ مرگ              =1373 ه. ق
| تاریخ مرگ              =۱۳۷۳ ه. ق
| محل مرگ                =
| محل مرگ                =
| علت مرگ                =
| علت مرگ                =
خط ۲۰: خط ۱۹:
|اتفاقات مهم            =
|اتفاقات مهم            =
| نام دیگر              =
| نام دیگر              =
|لقب                    = ادیب السّلطنه
|لقب                    = ادیب‌السّلطنه
|بنیانگذار              =
|بنیانگذار              =
| پیشه                  =
| پیشه                  =
خط ۷۱: خط ۷۰:
|امضا                  =
|امضا                  =
}}
}}
==زندگینامه==
حسین سمیعی ملقّب به ادیب‌السّلطنه و متخلّص به «عطا» از ادبا و رجال قرن سیزدهم هجری است که در سال ۱۲۹۳ ه. ق


در رشت متولد شد. دوران طفولیت را در کرمانشاه و تهران به سر برد و بعد از پدرش به مشاغل دولتی پرداخت و به وزارت کشور، وزارت خارجه، وکالت مجلس شورا و سناتوری منصوب شد. وی شاعر بود و مدتی نیز انجمن ادبی تهران تحت سرپرستی او اداره می‌شد.


«[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=840765&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دیوان اشعار]» و «رساله‌ی جان کلام» و «رساله‌ای در دستور زبان فارسی» از او باقیمانده است.


 
سمیعی به سال ۱۳۷۳ ه. ق (۱۳۳۲ ه. ش) وفات یافت. <ref>لغت‌نامه دهخدا.</ref>
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
==زندگینامه==
حسین سمیعی ملقّب به ادیب السّلطنه و متخلّص به «عطا» از ادبا و رجال قرن سیزدهم هجری است که در سال 1293 ه. ق.
 
در رشت متولد شد. دوران طفولیت را در کرمانشاه و تهران به سر برد، و بعد از پدرش به مشاغل دولتی پرداخت و به وزارت کشور و وزارت خارجه منصوب شد، و به وکالت مجلس شورا و سناتوری نیز رسید. وی شاعر بود و مدتی نیز انجمن ادبی تهران تحت سرپرستی او اداره می‌شد.
 
«دیوان اشعار» و «رساله‌ی جان کلام» و «رساله‌ای در دستور زبان فارسی» از او باقیمانده است. سمیعی به سال 1373 ه. ق. (1332 شمسی) وفات یافت. <ref>لغت‌نامه دهخدا.</ref>


==اشعار==
==اشعار==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| اندر آن ساعت که شد آغشته در خون پیکرش‌|شمر آمد چون اجل با خنجر کین بر سرش }}  
{{ب| اندر آن ساعت که شد آغشته در خون پیکرش‌|[[شمر بن ذی الجوشن|شمر]] آمد چون اجل با خنجر کین بر سرش }}  


{{ب| من نگویم کو چه کرد، آنقدر شد کز ظلم شمر|در بهشت عدن گریان گشت چشم مادرش }}  
{{ب| من نگویم کو چه کرد، آنقدر شد کز ظلم شمر|در بهشت عدن گریان گشت چشم مادرش }}  


{{ب| باللّه آن افتادن و در خاک و خون غلتان شدن‌|آنقدر دشوار ننمودی که داغ اکبرش }}  
{{ب| باللّه آن افتادن و در خاک و خون غلتان شدن‌|آنقدر دشوار ننمودی که داغ [[علی اکبر (ع)|اکبر]]ش }}  


{{ب| آن سر انور که در دامان احمد جای داشت‌|خولی بی‌دین چنان جا داد در خاکسترش }}  
{{ب| آن سر انور که در دامان احمد جای داشت‌|خولی بی‌دین چنان جا داد در خاکسترش }}  
خط ۱۱۰: خط ۹۱:
{{ب| آن که با داور چنین خصمی نمود و کینه توخت‌|عذرخواهی چیست روز حشر پیش داورش؟ }}  
{{ب| آن که با داور چنین خصمی نمود و کینه توخت‌|عذرخواهی چیست روز حشر پیش داورش؟ }}  


{{ب| در مصاف جنگ چون از جور دشمن کشته شد|اکبر و عبّاس و عبد اللّه و عون و جعفرش }}  
{{ب| در مصاف جنگ چون از جور دشمن کشته شد|اکبر و [[عباس ابن علی(ع)|عباس]] و عبد اللّه و [[عون بن جعفر طیار|عون]] و جعفرش }}  


{{ب| و اندر آن صحرای پر دشمن دگر باقی نماند|بهر یاری یک نفر زان جمله یار و یاورش }}  
{{ب| و اندر آن صحرای پر دشمن دگر باقی نماند|بهر یاری یک نفر زان جمله یار و یاورش }}  


{{ب| ذو الجناح عشق را تا پهنه‌ی میدان پراند|وین چنین با دشمنان کینه‌ور ارجوزه <ref> ارجوزه: رجز.</ref> خواند: }}
{{ب| [[ذوالجناح|ذو الجناح]] عشق را تا پهنه‌ی میدان پراند|وین چنین با دشمنان کینه‌ور ارجوزه <ref> ارجوزه: رجز.</ref> خواند:}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{شعر}}
خط ۱۳۳: خط ۱۱۳:
{{ب| خلق را چون آورند آن روز از بهر حساب‌|دوست را آنجا جزا و خصم را کیفرِ منم }}  
{{ب| خلق را چون آورند آن روز از بهر حساب‌|دوست را آنجا جزا و خصم را کیفرِ منم }}  


{{ب| بر رخ من می‌کشید از کینه تیغ کین، چرا؟|سعی دارید از برای کشتنم چندین چرا؟» <ref>سیری در مرثیه عاشورایی؛ ص 324.</ref> }}  
{{ب| بر رخ من می‌کشید از کینه تیغ کین، چرا؟|سعی دارید از برای کشتنم چندین چرا؟» <ref>سیری در مرثیه عاشورایی؛ ص ۳۲۴.</ref> }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==منابع==
==منابع==


دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ ص: 1086.
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ ۲، ص: ۱۰۸۶.]


==پی نوشت==
==پی نوشت==
خط ۱۴۸: خط ۱۲۴:
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران متأخر]]
[[رده:شاعران متأخر]]
<references />{{شاعران}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۹ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۱۹

ادیب‌السلطنه (۱۲۹۳ ه. ق-۱۳۷۳ ه. ق) یکی از شاعران ایرانی بود.

حسین سمیعی
ادیب السلطنه.png
زادروز ۱۲۹۳ ه. ق
رشت
مرگ ۱۳۷۳ ه. ق
لقب ادیب‌السّلطنه
کتاب‌ها «دیوان اشعار» ، «رساله‌ی جان کلام» ، «رساله‌ای در دستور زبان فارسی»
تخلص عطا

زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

حسین سمیعی ملقّب به ادیب‌السّلطنه و متخلّص به «عطا» از ادبا و رجال قرن سیزدهم هجری است که در سال ۱۲۹۳ ه. ق

در رشت متولد شد. دوران طفولیت را در کرمانشاه و تهران به سر برد و بعد از پدرش به مشاغل دولتی پرداخت و به وزارت کشور، وزارت خارجه، وکالت مجلس شورا و سناتوری منصوب شد. وی شاعر بود و مدتی نیز انجمن ادبی تهران تحت سرپرستی او اداره می‌شد.

«دیوان اشعار» و «رساله‌ی جان کلام» و «رساله‌ای در دستور زبان فارسی» از او باقیمانده است.

سمیعی به سال ۱۳۷۳ ه. ق (۱۳۳۲ ه. ش) وفات یافت. [۱]

اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

اندر آن ساعت که شد آغشته در خون پیکرش‌ شمر آمد چون اجل با خنجر کین بر سرش
من نگویم کو چه کرد، آنقدر شد کز ظلم شمر در بهشت عدن گریان گشت چشم مادرش
باللّه آن افتادن و در خاک و خون غلتان شدن‌ آنقدر دشوار ننمودی که داغ اکبرش
آن سر انور که در دامان احمد جای داشت‌ خولی بی‌دین چنان جا داد در خاکسترش
آن که با داور چنین خصمی نمود و کینه توخت‌ عذرخواهی چیست روز حشر پیش داورش؟
در مصاف جنگ چون از جور دشمن کشته شد اکبر و عباس و عبد اللّه و عون و جعفرش
و اندر آن صحرای پر دشمن دگر باقی نماند بهر یاری یک نفر زان جمله یار و یاورش
ذو الجناح عشق را تا پهنه‌ی میدان پراند وین چنین با دشمنان کینه‌ور ارجوزه [۲] خواند:
«کای ضلالت پیشگان، فرزند پیغمبر منم قرّة العین بتول و زاده‌ی حیدر منم
گوشوار عرش یزدان قوّت قلب علی‌ آنکه دایم بود در آغوش پیغمبر منم
دین منم، ایمان منم، دنیا منم، عقبی منم‌ معنی قرآن منم، بگزیده‌ی داور منم
معنی طه منم، و التّین و الزّیتون منم‌ سدره و طوبی منم، جنّت منم، کوثر منم
آن که پیش آستانش بهر تعظیم جلال‌ روز تا شب گشته پشت آسمان چنبر منم
روز محشر چون کنید آخر که خصمی می‌کنید با من مظلوم، چون خود شافع محشر منم
خلق را چون آورند آن روز از بهر حساب‌ دوست را آنجا جزا و خصم را کیفرِ منم
بر رخ من می‌کشید از کینه تیغ کین، چرا؟ سعی دارید از برای کشتنم چندین چرا؟» [۳]

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. لغت‌نامه دهخدا.
  2. ارجوزه: رجز.
  3. سیری در مرثیه عاشورایی؛ ص ۳۲۴.