عبدالرحمن بن عبدالله ارحبی
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | عبدالرحمن بن عبدالله بن کدن بن ارحب بن دعام بن مالک بن معاویه بن صعب بن رومان بن بکیر ارحبی همدانی |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | از یاران امام حسین (ع) و شهدای کربلا |
عبدالرحمن بن عبدالله ارحبی، از اصحاب امام حسین(ع) که در کربلا در روز عاشورا به شهادت رسید.
تبارشناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عبدالرحمن بن عبدالله بن کدن بن ارحب بن دعام بن مالک بن معاویه بن صعب بن رومان بن بکیر ارحبی همدانی، از تیره بنی ارحب از قبیله همدان و از اهالی کوفه بود. پدرش عبدالله از اصحاب پیامبر (ص) بود.
همراهی امام حسین(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عبدالرحمن به همراه قیس بن مسهّر صیداوی و عمارة بن عبدالله سلولی که اعضای دومین دسته از فرستادگان کوفیان به همراه نامه هایی از ایشان به سوی امام حسین(ع) بودند و در مکه به اباعبدالله(ع) پیوستند.
نقش در واقعه کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عبدالرحمان از مکه تا کربلا همراه امام حسین(ع) بود. در روز عاشورا پس از اذن امام به میدان رفت و مبارزه کرد و چنین رجز خواند: [۱]
صَبْراً عَلَی الاَسیاف‌ِ و الاَسِنَّه | ||
صَبراً عَلَیها لِدُخُول‌ِ الجَنَّه |
بر شمشیرها و نیزه‌ها صبر می‌کنیم و این تحمل و شکیبایی به جهت وارد شدن به بهشت است.
عبدالرحمن پس از نبردی سخت در سن ۵۰ سالگی به شهادت رسید.[۲]
در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به وی سلام چنین داده شده است: «السَّلامُ عَلَی عَبدالرَّحمنِ بنِ عَبدِ اللهِ بنِ الکدن الارحبی»
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی‌نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ش، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره.، ص۷۷.
- ↑ برای تفصیل بیشتر رک : الاخبار الطول، دینوری، ابو حنیفه احمد بن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره : ۱۹۶۰ م. الطوال، ص۲۲۹؛ انساب الاشراف، بلاذری، احمد بن یحیی، احمد بن محمد، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ م.، ج۳، ص۱۵۹؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۳۵۲.