شوذب بن عبدالله همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | {{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | ||
| عنوان = | | عنوان = | ||
| تصویر = | | تصویر =مزار یاران امام حسین(ع).jpg | ||
| اندازه تصویر = | | اندازه تصویر = | ||
|توضیح تصویر = | |توضیح تصویر = | ||
| خط ۲۴: | خط ۲۱: | ||
| شاگردان = | | شاگردان = | ||
| آثار = | | آثار = | ||
| نقش های برجسته = از یاران امام حسین (ع) | | نقش های برجسته = از یاران امام حسین (ع) و شهدای کربلا | ||
}} | }}'''شوذب بن عبدالله همدانی شاکری،''' از اصحاب [[امام حسین(ع)]] که در [[کربلا]] در روز [[عاشورا]] به [[شهادت]] رسید. | ||
==زندگینامه== | |||
شوذب از اهالی [[کوفه]] و از غلامان آزاد شده خاندان شاکری بود. شوذب با [[مسلم بن عقیل|مسلم]] [[بیعت]] کرد و به همراه [[عابس بن ابی شبیب شاکری|عابس]] حامل نامه مسلم برای [[امام حسین (ع)]] بود.<ref>تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص375؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدرآباد دکن: 1395 ه ق/ 1975 م.، ج5، ص34.</ref> او راوی روایات، حافظ و حامل احادیث امام علی (ع) بود. <ref>آینه داران آفتاب، سنگری، محمد رضا، تهران : شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1388 ش.، ج2، ص821.</ref> | |||
==نقش در واقعه کربلا== | |||
در روز [[عاشورا]] و پس از شهادت [[حنظله بن اسعد شبامی|حنظله بن اسعد شبامی]]، عابس به نزد شوذب آمد و گفت: «در دلت چه می‌گذرد؟» | |||
شوذب گفت: «من به همراه تو در راه فرزند پیامبر (ص) جهاد می‌کنم تا به شهادت برسم.» | |||
عابس گفت: «انتظار من هم از تو این بود. پس خدمت امام حسین (ع) برویم تا تو را مانند دیگران از شهدا به حساب آورد و من نیز به سبب تو امتحان می‌شوم و امید به پاداش الهی در مصیبت تو دارم. اگر کسی نزدیک‌تر از تو با من بود، باز هم دوست داشتم او را پیش از خود به میدان بفرستم تا در مصیبت او ماجور شوم.» | |||
پس شوذب جلو رفت و بر امام حسین (ع) عرض سلام و ادب کرد و با اذن امام حسین (ع) به میدان شتافت و خالصانه و دلاورانه جنگید تا کشته شد.<ref>تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص443؛ ارشاد القلوب، دیلمی، ابوم محمد حسن بن ابی الحسن، تهران: مرکز نشر کتاب، 1375 ﻫ ق.، ج2، ص105.</ref> او به هنگام [[شهادت]] حدود 70 سال سن داشت. <ref>آینه داران آفتاب، سنگری، محمد رضا، تهران : شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1388 ش.، ج2، ص821.</ref> گاهی نام او سوید ذکر می‌شود. <ref>رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: 1381 ﻫ ق.، ص101-103.</ref> | |||
در [[زیارت رجبیه]] و [[زیارت ناحیه مقدسه]] به وی و عابس سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی عابِسِ بنِ اَبی شَبیبٍ الشّاکِرِی السَّلامُ عَلَی شَوذَبٍ مَولَی شاکِرٍ» <ref>ر.ک : تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص443-444؛ رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: 1381 ﻫ ق.، ص101-103؛ ارشاد القلوب، دیلمی، ابوم محمد حسن بن ابی الحسن، تهران: مرکز نشر کتاب، 1375 ﻫ ق.، ج2، ص105.</ref> | |||
در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به وی و عابس سلام داده شده است: | |||
==منبع== | ==منبع== | ||
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 366-367. | |||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 366-367.] | |||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
[[رده: تاریخ]] | [[رده: تاریخ]] | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۵: | ||
[[رده: شهیدان کربلا]] | [[رده: شهیدان کربلا]] | ||
[[رده: شهدای صبح عاشورا]] | [[رده: شهدای صبح عاشورا]] | ||
[[en:Shawdhab Mawla of Shakir]] | |||
<references />{{یاران امام حسین علیه السلام}} | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۵۸
شوذب بن عبدالله همدانی شاکری، از اصحاب امام حسین(ع) که در کربلا در روز عاشورا به شهادت رسید.
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | شوذب بن عبدالله همدانی شاکری |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | از یاران امام حسین (ع) و شهدای کربلا |
زندگینامهویرایش
شوذب از اهالی کوفه و از غلامان آزاد شده خاندان شاکری بود. شوذب با مسلم بیعت کرد و به همراه عابس حامل نامه مسلم برای امام حسین (ع) بود.[۱] او راوی روایات، حافظ و حامل احادیث امام علی (ع) بود. [۲]
نقش در واقعه کربلاویرایش
در روز عاشورا و پس از شهادت حنظله بن اسعد شبامی، عابس به نزد شوذب آمد و گفت: «در دلت چه می‌گذرد؟»
شوذب گفت: «من به همراه تو در راه فرزند پیامبر (ص) جهاد می‌کنم تا به شهادت برسم.»
عابس گفت: «انتظار من هم از تو این بود. پس خدمت امام حسین (ع) برویم تا تو را مانند دیگران از شهدا به حساب آورد و من نیز به سبب تو امتحان می‌شوم و امید به پاداش الهی در مصیبت تو دارم. اگر کسی نزدیک‌تر از تو با من بود، باز هم دوست داشتم او را پیش از خود به میدان بفرستم تا در مصیبت او ماجور شوم.»
پس شوذب جلو رفت و بر امام حسین (ع) عرض سلام و ادب کرد و با اذن امام حسین (ع) به میدان شتافت و خالصانه و دلاورانه جنگید تا کشته شد.[۳] او به هنگام شهادت حدود 70 سال سن داشت. [۴] گاهی نام او سوید ذکر می‌شود. [۵]
در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به وی و عابس سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی عابِسِ بنِ اَبی شَبیبٍ الشّاکِرِی السَّلامُ عَلَی شَوذَبٍ مَولَی شاکِرٍ» [۶]
منبعویرایش
پی نوشتویرایش
- ↑ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص375؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدرآباد دکن: 1395 ه ق/ 1975 م.، ج5، ص34.
- ↑ آینه داران آفتاب، سنگری، محمد رضا، تهران : شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1388 ش.، ج2، ص821.
- ↑ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص443؛ ارشاد القلوب، دیلمی، ابوم محمد حسن بن ابی الحسن، تهران: مرکز نشر کتاب، 1375 ﻫ ق.، ج2، ص105.
- ↑ آینه داران آفتاب، سنگری، محمد رضا، تهران : شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1388 ش.، ج2، ص821.
- ↑ رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: 1381 ﻫ ق.، ص101-103.
- ↑ ر.ک : تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص443-444؛ رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: 1381 ﻫ ق.، ص101-103؛ ارشاد القلوب، دیلمی، ابوم محمد حسن بن ابی الحسن، تهران: مرکز نشر کتاب، 1375 ﻫ ق.، ج2، ص105.