عمر بن جندب حضرمی
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | عمر بن جندب حضرمی |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | در نزدیکی کربلا به امام حسین (ع) پیوست و سرانجام در روز عاشورا و در حمله اول به شهادت رسید |
عمر بن جندب حضرمی، از اصحاب امام علی (ع) و از شیعیان امام حسین (ع) بود و در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسید.
تبار شناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عمر بن جندب از حضرموت، قبیله‌ای قحطانی است و یا از بنی حضرمی است که یکی از قبایل یمن بوده است. نام او را عمرو نیز گفته‌اند. او در کوفه ساکن بود. او راوی حدیث بود. از اصحاب امام علی (ع) و از شیعیان امام حسین (ع) بود. او در جنگ‌های جمل، صفین و نهروان در رکاب امام علی (ع) جنگید و پس از شهادت آن حضرت با امام حسن (ع) بیعت کرد. وی از یاران و هم‌فکران حجر بن عدی بود. پس از شهادت حجر از کوفه فرار کرد و پس از مرگ زیاد بن عبید به کوفه بازگشت.
نقش در واقعه کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عمر پس از مرگ معاویه با مسلم بن عقیل بیعت کرد و پس از شهادت مسلم از کوفه خارج شد و چندی به اختفا و گریز گذراند و در نزدیکی کربلا به امام حسین (ع) پیوست و سرانجام در روز عاشورا و در حمله اول به شهادت رسید. سن او در هنگام شهادت در حدود ۵۰ سال بود. [۱]
در زیارت رجبیه این‌گونه به وی سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی عُمَرِ بنِ جُندَبِ الحَضرَمی“ ودر زیارت ناحیه مقدسه نام پدرش احدوث ذکر شده است. ”السَّلامُ عَلَی عُمَرِ بنِ الاحدوثِ الحَضرَمی» [۲]
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ ر.ک : رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: ۱۳۸۱ ﻫ ق.، ص۷۶؛ تهذیب التهذیب، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، نجف: دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۷ ﻫ ق.، ج۶، ص۱۲۵؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۵، ص۷۳؛ اقبال بالاعمال الحسنه فیما یعمل مره فی السنه، سید بن طاووس، علی بن موسی، تحقیق جواد قیومی اصفهانی، قم: مکتبه الاعلام الاسلامی، ۱۴۱۴ ﻫ ق.۵۸. بحر الانساب، خزاعی، طهران: دارالخلافه، ۱۲۶۸ ﻫ ق.، ج۳، ص۷۹.
- ↑ اقبال بالاعمال الحسنه فیما یعمل مره فی السنه، سید بن طاووس، علی بن موسی، تحقیق جواد قیومی اصفهانی، قم: مکتبه الاعلام الاسلامی، ۱۴۱۴ ﻫ ق.۵۸. بحر الانساب، خزاعی، طهران: دارالخلافه، ۱۲۶۸ ﻫ ق.، ج۳، ص۷۹.