شهادت نامه امام حسین (کتاب)

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
شهادت نامه امام حسین(ع)

نویسنده محمد محمدی ری شهری
ناشر موسسه فرهنگی هنری دارالحدیث
تاریخ نشر 1381
تعداد صفحات 1083
موضوع امام حسین (ع) و واقعه کربلا

کتاب شهادت‌نامه امام حسین(ع)، نوشته محمد محمدی‌ ری‌ شهری در ۱۰۸۳ صفحه با موضوع شهادت امام حسین(ع) و اهل بیت و یارانش، توسط موسسه فرهنگی هنری دارالحدیث، منتشر شده‌است.

درباره‌ نویسنده[ویرایش | ویرایش مبدأ]

محمد محمدی‌ری‌شهری(۱۳۲۵_۱۴۰۱) در شهرری به دنیا آمد. وی سمت‌هایی مانند حاکم شرع دادگاه‌های انقلاب اسلامی، وزیر اطلاعات بین سالهای ۱۳۶۳ تا ۱۳۶۸، دادستان کل کشور، سرپرست حجاج و... داشته‌است. از آثار وی می توان دانشنامه امیرالمومنین(ع)، میزان الحکمة، دانشنامه امام مهدی(عج)، دانشنامه قرآن و حدیث، شهادت نامه امام حسین(ع) و... را نام برد.

وی در سال ۱۴۰۱ به دیدار حق شتافت و در جوار حرم عبدالعظیم حسنی به خاک سپرده شد.

درباره‌ کتاب[ویرایش | ویرایش مبدأ]

کتاب شهادت نامه امام حسین در ۱۰۸۳ صفحه و هفت بخش در سال ۱۳۸۱ شمسی توسط موسسه فرهنگی هنری دارالحدیث چاپ و منتشر شده‌است. این کتاب اثر برگزیده کتاب سال عاشورا در جشنواره "دعبل" در سال ۱۳۹۴ شمسی است. شهادت نامه امام حسین(ع) بر پایه منابع معتبر است. مولف هم به صورت زیرنویس و هم منابع و ماخذ به آن منابع اشاره کرده است. در ابتدای هر فصل نیز نویسنده کتاب‌هایی که در مورد موضوع آن فصل هستند را معرفی، و به آنها استناد نموده است. در زیرنویس علاوه بر منابع استنادی به توضیح برخی کلمات و افراد نیز پرداخته شده است. کتاب حاضر به بخش‌های مربوط به قیام و شهادت امام و یارانش پرداخته که خلاصه‌ای است از کتاب جامع شهادت نامه امام حسین(ع) که آن شامل ۱۵ بخش است.

چکیده‌ای از کتاب[ویرایش | ویرایش مبدأ]

بخش اول: کنابشناسی تاریخ عاشورا[ویرایش | ویرایش مبدأ]

همانطور که از نام آن پیداست شامل مقالات و تحلیل‌هایی با موضوع شهادت امام حسین(ع) است. مولف پژوهش‌ها را به چهار دست تقسیم کرده: منابع قابل استناد، منابع غیر قابل استناد، منابع معاصر و منابع مفقود.در کتاب منابع مربوط به هریک از این چهار دسته معرفی شده است که در بین منابع قابل استناد می توان به کتابهای "تسمیه من قتل مع الحسین"،"طبقات الکبیر"، "تاریخ یعقوبی" و... اشاره کرد.

در پایان این فصل نیز به سیر تاریخی عزاداری امام حسین(ع) پرداخته شده‌است.

بخش دوم: پیشگویی درباره‌ی شهادت امام حسین(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]

این بخش در چهارفصل به خبرهای آسمانی رسیده به پیامبر(ص)، حضرت علی(ع) و نیز پیشگویی‌هایی درباره‌ی شهادت امام حسین(ع) پرداخته شده‌است. قطعیت صدور این روایات با توجه به استنادات مولف مورد تاکید بوده‌است.

بخش سوم: خروج امام حسین(ع) از مدینه تا ورود به کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در این بخش مولف در ۷ فصل به توصیف خروج امام حسین(ع) از مدینه و فعالیت‌های امام در منزل‌های بین راه تا کربلا پرداخته داده‌است. از رخدادهای مهم رسیدن به امام به کربلا، می‌توان به امتناع امام از بیعت با یزید، اعزام مسلم به کوفه و شهادت وی، پیشنهادهای مختلفی که به امام شد که مانع رفتن وی به کوفه شوند و حرکت امام به سوی کربلا را نام برد.

بخش چهارم: از رسیدن امام حسین(ع) به کربلا تا شهادت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

این بخش شامل ۹ فصل است که نویسنده ابتدا فصل اول را با محاصره امام توسط دشمن آغاز کرده‌است. سپس در ادامه با حادثه عاشورا و شهادت امام حسین(ع)،اهل بیت و یارانش می‌پردازد.

بخش پنجم: پس از شهادت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

نویسنده در هشت فصل این بخش راتوصیف کرده‌است. فصل اول این بخش به تاراج بردن وسایل امام حسین(ع) و اموال دختران پیامبر(ص) آغاز شده‌است. در حوادث خارق العاده پس از شهادت مولف به درخت چنار روستای زرآباد قزوین اشاره می‌کند که به گفته خود آن درخت را از نزدیک دیده که در دهم محرم ماده‌ای شبیه خون از آن می‌چکد. در ادامه به خاکسپاری شهیدان و احوال اسرا از کربلا تا مدینه پرداخته شده‌است.

بخش ششم: بازتاب شهادت امام حسین(ع) و فرجام کسانی که در کشتن امام و یارانش نقش داشتند[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در این بخش بازتاب شهادت امام در سخنان بعضی از شخصیت‌های نامدار مانند ام‌سلمه، عبدالله بن عباس، محمد بن‌حنفیه و ... که در کتاب های مشهوری مانند تاریخ یعقوبی، طبقات کبری و ... نیز ذکر شده، اشاره می‌کند.

در ادامه نیز به بازتاب شهادت امام حسین(ع) در میان قاتلان و خانواده قاتلانش و همچنین در عراق و حجاز پرداخته است.

بخش هفتم: عزاداری و گریه برای امام حسین(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در بخش پایانی کتاب نویسنده در پنج فصل احادیث معتبر و متعددی در سفارش و عزاداری و گریستن بر امام حسین(ع) اشاره می‌کند. در پایان فصل نیز دو زیارت منسوب به ناحیه مقدسه، که زیارت اول "المزار الکبیر" و زیارت دوم به روایت "الاقبال" است، را آورده است.