‌سیف ‌بن‌ مالک عبدی بصری‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''سیف ‌بن‌ مالک (عبدالله)‌ عبدی بصری،''' از شیعیان بصره و دوستدار خاندان امام علی (ع) بود. سیف منسوب به عبدالقیس بن افعی بن ربیعه بن نزار، اهل قبیله عبدی از قبایل عدنان و از اعراب جنوب شبه‌جزیره است. ‌‌سیف ‌بن‌ مالک، صبح روز عاشورا و در حمله اول به شهادت رسید.
{{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
{{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
| عنوان              =
| عنوان              =
| تصویر              =
| تصویر              =مزار یاران امام حسین(ع).jpg
| اندازه تصویر      =
| اندازه تصویر      =
|توضیح تصویر        =
|توضیح تصویر        =
خط ۲۴: خط ۲۲:
| آثار              =
| آثار              =
| نقش های برجسته              =صبح روز عاشورا و در حمله اول که یکی از مهم‌ترین حوادث روز عاشورا است، به شهادت رسید
| نقش های برجسته              =صبح روز عاشورا و در حمله اول که یکی از مهم‌ترین حوادث روز عاشورا است، به شهادت رسید
}}
}}'''سیف ‌بن‌ مالک (عبدالله)‌ عبدی بصری،''' صبح روز [[عاشورا]] و در حمله اول به [[شهادت]] رسید.
 
 
 


==تبارشناسی==
از شیعیان بصره و دوستدار خاندان امام علی (ع) بود. سیف منسوب به عبدالقیس بن افعی بن ربیعه بن نزار، اهل قبیله عبدی از قبایل عدنان و از اعراب جنوب شبه‌جزیره است. ‌


==نقش در واقعه کربلا==
سیف از شیعیان پرشوری بود که در خانه [[ماریه‌ دختر منقذ عبدی]] که‌ از شیعیان‌ فعال‌ بصره ‌بود، <ref> الاخبار الطول، دینوری، ابو حنیفه احمد بن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره : ۱۹۶۰ م. الطوال، ص۲۸۰؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۳۵۸؛الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدرآباد دکن: ۱۳۹۵ ه ق/ ۱۹۷۵  م.، ج۵، ص۳۷.</ref> جمع می‌شدند. پس از دستگیری [[سلیمان بن رزین]]، به همراه چند تن از جمله [[یزید بن ثبیط عبدی|یزید بن ثبیط]] و پسرانش علی‌ر‌غم بسته بودن راه‌ها، از بصره خارج شد و در منزل [[ابطح]]، هنگام خروج امام‌ حسین (ع) به سمت کوفه به آن حضرت ملحق شد و تا کربلا همراه آن حضرت بود. در صبح روز عاشورا و در حمله اول که یکی از مهم‌ترین حوادث روز عاشورا است، به [[شهادت]] رسید. بنا به نقلی او بعد از نماز ظهر به شهادت رسید. او به هنگام شهادت حدود ۵۰ سال سن داشت. <ref>ر.ک : تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲– ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۳۵۳؛رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: ۱۳۸۱ ﻫ ق.، ص۷۴؛اعیان الشیعه، امین، سید محسن، چاپ حسن امین، بیروت: ۱۴۰۳ ﻫ ق.، ج۱، ص۶۱۰، ج۷، ص۳۲۶؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه.  آل ابی‌طالب، ج۴، ص۱۱۳؛ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۲۴؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره.، ص۲۲۳،۱۹۲،۱۹۰؛ مقتل الحسین المقرم، المقرم، السید عبدالرزاق، بیروت: دارالکتاب الاسلامی، ۱۹۷۹ م. ، ص۲۷۰؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۵،  ص۷۲؛ نقد الرجال، حسینی تفرشی، میرمصطفی بن حسین، تهران: ۱۳۱۸ ش، ج۲، ص۳۸۶؛ اقبال الاعمال، ج۳، ص۷۸؛  انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ش.، ص۱۰۴؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواه، خویی، سید ابوالقاسم، نشر توحید، ۱۴۱۳ ﻫ ق. ، ج۸، ص۳۲؛ الحدائق الوردیه، محلی شهید، حمیدالدین احمد بن محمد علی، دمشق: دار اسامه. ، ص۱۲۱؛فرسان الهیجاء، محلاتی، ذبیح الله، مرکز نشر کتاب، ۱۳۹۰ ه ق.، ج۱، ص۱۶۶؛ قاموس الرجال، طوسی التستری، محمدتقی، تهران: مرکز نشر کتاب، ۱۳۷۹ ه ق.، ج۵، ص۳۸۱؛ وسیله الدارین فی انصار الحسین، موسوی زنجانی، بیروت: مؤسسه اعلمی، ۱۴۰۲ ﻫ ق. ، ص۱۵۳.</ref> 


در زیارت ناحیه مقدسه به وی سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی سیفِ بنِ مالِک“ هم‌چنین در زیارت رجبیه به او چنین سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی سُفیانِ بنِ مالِک“ که گویا منظور از سفیان بن مالک، همان سیف باشد و نامش تصحیف شده است.
==منبع==


* مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۲۸۸-۲۸۹.


==نقش در واقعه کربلا==
سیف از شیعیان پرشوری بود که در خانه ماریه‌ دختر منقذ عبدی که‌ از شیعیان‌ فعال‌ بصره ‌بود، <ref> الاخبار الطول، دینوری، ابو حنیفه احمد بن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره : 1960 م. الطوال، ص280؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص358؛الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدرآباد دکن: 1395 ه ق/ 1975  م.، ج5، ص37.</ref> جمع می‌شدند. پس از دستگیری سلیمان بن رزین، به همراه چند تن از جمله [[یزید بن ثبیط عبدی|یزید بن ثبیط]] و پسرانش علی‌ر‌غم بسته بودن راه‌ها، از بصره خارج شد و در منزل ابطح، هنگام خروج امام‌ حسین (ع) به سمت کوفه به آن حضرت ملحق شد و تا کربلا همراه آن حضرت بود. در صبح روز عاشورا و در حمله اول که یکی از مهم‌ترین حوادث روز عاشورا است، به شهادت رسید. بنا به نقلی او بعد از نماز ظهر به شهادت رسید. او به هنگام شهادت حدود 50 سال سن داشت. <ref>ر.ک : تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص353؛رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: 1381 ﻫ ق.، ص74؛اعیان الشیعه، امین، سید محسن، چاپ حسن امین، بیروت: 1403 ﻫ ق.، ج1، ص610، ج7، ص326؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه.  آل ابی‌طالب، ج4، ص113؛ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، 1367 ﻫ ق. ، ج2، ص24؛ 5. ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1387 ش.، سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره.، ص223،192،190؛ مقتل الحسین المقرم، المقرم، السید عبدالرزاق، بیروت: دارالکتاب الاسلامی، 1979 م. ، ص270؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، 1362 ش.، ج45،  ص72؛ نقد الرجال، حسینی تفرشی، میرمصطفی بن حسین، تهران: 1318 ش، ج2، ص386؛ اقبال الاعمال، ج3، ص78؛  انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1387 ش.، ص104؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواه، خویی، سید ابوالقاسم، نشر توحید، 1413 ﻫ ق. ، ج8، ص32؛ الحدائق الوردیه، محلی شهید، حمیدالدین احمد بن محمد علی، دمشق: دار اسامه. ، ص121؛فرسان الهیجاء، محلاتی، ذبیح الله، مرکز نشر کتاب، 1390 ه ق.، ج1، ص166؛ قاموس الرجال، طوسی التستری، محمدتقی، تهران: مرکز نشر کتاب، 1379 ه ق.، ج5، ص381؛ وسیله الدارین فی انصار الحسین، موسوی زنجانی، بیروت: مؤسسه اعلمی، 1402 ﻫ ق. ، ص153.</ref> 
در زیارت ناحیه مقدسه به وی سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی سیفِ بنِ مالِک“ هم‌چنین در زیارت رجبیه به او چنین سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی سُفیانِ بنِ مالِک“ که گویا منظور از سفیان بن مالک، همان سیف باشد و نامش تصحیف شده است.
==منبع==
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 288-289.
==پی نوشت==
==پی نوشت==
[[رده: تاریخ]]
[[رده: افراد]]
[[رده: افراد]]
[[رده: شهیدان کربلا]]
[[رده: شهیدان کربلا]]
[[رده: شهیدان عاشورا]]
[[رده: شهیدان عاشورا]]
<references />{{یاران امام حسین علیه السلام}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۳ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۲۴

مزار یاران امام حسین(ع).jpg
اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
نام کامل سیف ‌بن‌ مالک (عبدالله)‌ عبدی بصری
نقش های برجسته صبح روز عاشورا و در حمله اول که یکی از مهم‌ترین حوادث روز عاشورا است، به شهادت رسید

سیف ‌بن‌ مالک (عبدالله)‌ عبدی بصری، صبح روز عاشورا و در حمله اول به شهادت رسید.

تبارشناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

از شیعیان بصره و دوستدار خاندان امام علی (ع) بود. سیف منسوب به عبدالقیس بن افعی بن ربیعه بن نزار، اهل قبیله عبدی از قبایل عدنان و از اعراب جنوب شبه‌جزیره است. ‌

نقش در واقعه کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]

سیف از شیعیان پرشوری بود که در خانه ماریه‌ دختر منقذ عبدی که‌ از شیعیان‌ فعال‌ بصره ‌بود، [۱] جمع می‌شدند. پس از دستگیری سلیمان بن رزین، به همراه چند تن از جمله یزید بن ثبیط و پسرانش علی‌ر‌غم بسته بودن راه‌ها، از بصره خارج شد و در منزل ابطح، هنگام خروج امام‌ حسین (ع) به سمت کوفه به آن حضرت ملحق شد و تا کربلا همراه آن حضرت بود. در صبح روز عاشورا و در حمله اول که یکی از مهم‌ترین حوادث روز عاشورا است، به شهادت رسید. بنا به نقلی او بعد از نماز ظهر به شهادت رسید. او به هنگام شهادت حدود ۵۰ سال سن داشت. [۲]

در زیارت ناحیه مقدسه به وی سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی سیفِ بنِ مالِک“ هم‌چنین در زیارت رجبیه به او چنین سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی سُفیانِ بنِ مالِک“ که گویا منظور از سفیان بن مالک، همان سیف باشد و نامش تصحیف شده است.

منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  • مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۲۸۸-۲۸۹.

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. الاخبار الطول، دینوری، ابو حنیفه احمد بن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره : ۱۹۶۰ م. الطوال، ص۲۸۰؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۳۵۸؛الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدرآباد دکن: ۱۳۹۵ ه ق/ ۱۹۷۵ م.، ج۵، ص۳۷.
  2. ر.ک : تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲– ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۳۵۳؛رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: ۱۳۸۱ ﻫ ق.، ص۷۴؛اعیان الشیعه، امین، سید محسن، چاپ حسن امین، بیروت: ۱۴۰۳ ﻫ ق.، ج۱، ص۶۱۰، ج۷، ص۳۲۶؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. آل ابی‌طالب، ج۴، ص۱۱۳؛ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۲۴؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره.، ص۲۲۳،۱۹۲،۱۹۰؛ مقتل الحسین المقرم، المقرم، السید عبدالرزاق، بیروت: دارالکتاب الاسلامی، ۱۹۷۹ م. ، ص۲۷۰؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۵، ص۷۲؛ نقد الرجال، حسینی تفرشی، میرمصطفی بن حسین، تهران: ۱۳۱۸ ش، ج۲، ص۳۸۶؛ اقبال الاعمال، ج۳، ص۷۸؛ انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ش.، ص۱۰۴؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواه، خویی، سید ابوالقاسم، نشر توحید، ۱۴۱۳ ﻫ ق. ، ج۸، ص۳۲؛ الحدائق الوردیه، محلی شهید، حمیدالدین احمد بن محمد علی، دمشق: دار اسامه. ، ص۱۲۱؛فرسان الهیجاء، محلاتی، ذبیح الله، مرکز نشر کتاب، ۱۳۹۰ ه ق.، ج۱، ص۱۶۶؛ قاموس الرجال، طوسی التستری، محمدتقی، تهران: مرکز نشر کتاب، ۱۳۷۹ ه ق.، ج۵، ص۳۸۱؛ وسیله الدارین فی انصار الحسین، موسوی زنجانی، بیروت: مؤسسه اعلمی، ۱۴۰۲ ﻫ ق. ، ص۱۵۳.