کنانه بن عتیق تغلِبی: تفاوت میان نسخه‌ها
(اصلاح جملات + فارسی نویسی اعداد + لفزودن لینک داخلی و تصویر) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
[[رده: شهیدان کربلا]] | [[رده: شهیدان کربلا]] | ||
[[رده: شهیدان عاشورا]] | [[رده: شهیدان عاشورا]] | ||
<references /> | <references />{{یاران امام حسین علیه السلام}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۲۴
کنانة بن عتیق بن معاویة بن صامت بن قیس تغلبی، از شهدای واقعه عاشورا است.
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | کنانه بن عتیق تغلِبی |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | روز عاشورا در حمله اول، جنگید تا به شهادت رسید. |
تبارشناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
کنانه بن عتیق، منسوب به قبیله تغلب بن وائل و از اعراب عدنانی و از تیره کنانه[۱] و ساکن کوفه بود. شیخ طوسی او را در شمار اصحاب امام حسین(ع) ذکر کرده است.[۲]
زندگی‌نامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
کنانه به همراه پدرش در غزوه احد و خندق شرکت داشت و از اصحاب پیامبر(ص) به شمار می‌آمد. در جنگ‌های زمان خلافت امام علی(ع) نیز در کنار آن حضرت می‌جنگید. او از پهلوانان کوفه بود.
نقش در واقعه کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
کنانه روز نهم محرم خود را به کربلا رساند و در رکاب امام حسین(ع) قرار گرفت. در صبح روز عاشورا و در حمله اول، جنگید تا به شهادت رسید. او به هنگام شهادت حدود ۷۰ سال سن داشت. ابن شهر آشوب کنانه را در شمار شهدای حمله نخستین روز عاشورا دانسته است[۳] و بعضی هم شهادت او را بعد از حمله اول و در جنگ تن به تنی که میان حمله نخست تا ظهر رخ داد، ذکر کرده‌اند.[۴]
نام در زیارت‌نامه‌ها[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به کنانه سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی کِنانَةَ بنَ عَتیق»
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی‌نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ انصار الحسین (ع)، ص۱۲۰.
- ↑ رجال طوسی، ص۷۹.
- ↑ مناقب آل ابی طالب، ج۴، ص۱۱۳.
- ↑ برای تفصیل بیشتر ر.ک : رجال طوسی، ص۷۹؛ مناقب آل ابی طالب، ج۴، ص۱۱۳؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، ج۴۵، ص۷۳؛ اقبال بالاعمال الحسنه فیما یعمل مره فی السنه، ج۳، ص۷۸؛ منتهی الآمال، ج۱، ص۳۵۳؛ الحدائق الوردیه، ص۱۲۲؛ ذخیرة الدارین، ص۲۲۲؛۵. ابصار العین فی انصار الحسین(ع)، ص۱۹۹؛ ناسخ التواریخ (دوره امام سجاد(ع))، ج۶، ص۲۶۸؛ نفس المهموم، ص۱۳۵؛ انصار الحسین(ع)، ص۱۲۰.