عبد الرحمن بن عرزه بن حراق غفارى: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۲۸: خط ۲۸:


==همراهی امام حسین(ع)==
==همراهی امام حسین(ع)==
عبدالرحمن بن عرزه به [[حسین بن على (ع)|حسین بن على]] پیوست و روز [[عاشورا]] شهید شد.<ref>انصارالحسین،تنقیح المقال،مامقانى،ج ۲،ص ۱۴۶.</ref> نامش در [[زیارت رجبیه]] هم آمده‌است.
عبدالرحمن بن عرزه به [[حسین|حسین بن على]] پیوست و روز [[عاشورا]] شهید شد.<ref>انصارالحسین،تنقیح المقال،مامقانى،ج ۲،ص ۱۴۶.</ref> نامش در [[زیارت رجبیه]] هم آمده‌است.


بعید نیست که او، همان [[عبد الرحمن بن عروۀ غفارى|عبد الرحمن بن عروه غفارى]] باشد و تشابه اسمى میان عروه و عزره در استنساخ پیش آمده‌باشد.<ref>مرحوم مامقانى هم این نظر را دارد.(تنقیح المقال،مامقانى،ج۲،ص ۱۴۶).</ref>
بعید نیست که او، همان [[عبد الرحمن بن عروۀ غفارى|عبد الرحمن بن عروه غفارى]] باشد و تشابه اسمى میان عروه و عزره در استنساخ پیش آمده‌باشد.<ref>مرحوم مامقانى هم این نظر را دارد.(تنقیح المقال،مامقانى،ج۲،ص ۱۴۶).</ref>
خط ۳۷: خط ۳۷:


==پی‌نوشت==
==پی‌نوشت==
<references />
<references />{{یاران امام حسین علیه السلام}}
[[رده:افراد]]
[[رده:افراد]]
[[رده:شهیدان کربلا]]
[[رده:شهیدان کربلا]]
[[رده:شهیدان عاشورا]]
[[رده:شهیدان عاشورا]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۹ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۵۶

مزار یاران امام حسین(ع).jpg
اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
نام کامل عبدالرحمن بن عرزه بن حراق غفاری
نقش های برجسته از یاران امام‌ حسین (ع) و شهدای کربلا

عبدالرحمن بن عرزه بن حراق غفاری از شهداى کربلا است.

زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

جد عبدالرحمن از یاران على(ع) بود که در جنگ جمل، صفین و نهروان شرکت داشت. خودش نیز از جوانان نام‌آور و برجسته کوفه بود.

همراهی امام حسین(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]

عبدالرحمن بن عرزه به حسین بن على پیوست و روز عاشورا شهید شد.[۱] نامش در زیارت رجبیه هم آمده‌است.

بعید نیست که او، همان عبد الرحمن بن عروه غفارى باشد و تشابه اسمى میان عروه و عزره در استنساخ پیش آمده‌باشد.[۲]

منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی‌نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. انصارالحسین،تنقیح المقال،مامقانى،ج ۲،ص ۱۴۶.
  2. مرحوم مامقانى هم این نظر را دارد.(تنقیح المقال،مامقانى،ج۲،ص ۱۴۶).