جعفر فرزند على فرزند ابى طالب (ع): تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (Admin صفحهٔ جعفر بن على بن ابى طالب «ع» را به جعفر فرزند على فرزند ابى طالب (ع) منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات یار امام (ع) | |||
| عنوان = جعفر بن علی بن ابی طالب | |||
| تصویر =مزار یاران امام حسین(ع).jpg | |||
| اندازه تصویر = | |||
|توضیح تصویر = | |||
| نام کامل = | |||
| لقب = | |||
| نسب = | |||
| خویشاوندان سرشناس = امام علی(ع)، امام حسن(ع)؛ [[امام حسین(ع)]]؛ [[عباس ابن علی(ع)|عباس(ع)]] | |||
| تاریخ تولد = حدود 39 یا 41 هجری قمری | |||
| شهر تولد = | |||
| کشور تولد = | |||
| محل زندگی = | |||
| تاریخ وفات/شهادت = 61 قمری | |||
| شهر وفات/شهادت = [[کربلا]]؛ | |||
| نحوه وفات/شهادت = [[شهادت]] در رکاب امام حسین (ع) | |||
| مدفن = | |||
| از یاران = امام حسین (ع) | |||
| فعالیت‌های اجتماعی = | |||
| مشایخ = | |||
| شاگردان = | |||
| آثار = | |||
}} | |||
'''جعفر بن علی بن ابی طالب''' پسر امیرالمومنین (ع) و [[ام البنین]] که در واقعه [[کربلا]] حضور داشت و به همراه برادرانش [[عباس ابن علی(ع)|عباس]] و [[عبدالله بن علی (ع)|عبدالله]] و [[عثمان بن علی (ع)|عثمان]] در [[روز عاشورا]] به [[شهادت]] رسید. | |||
==زندگینامه== | |||
جعفر، فرزند امام علی (ع) و فاطمه بنت حزام بن خالد معروف به «[[ام البنین]]» است. امام علی (ع) به خاطر علاقه فراوانی که به برادرش جعفر بن ابی طالب داشت، نام او را جعفر نهاد.<ref>ابصار العین، ص69</ref> برخی معتقدند او هنگام شهادت 19 سال داشته<ref>اعیان الشیعه، ج4، ص129</ref> که بنابراین پس از شهادت پدر به دنیا آمده است. برخی نیز معتقدند هنگام شهادت 21 ساله بوده<ref>ابصار العین، ص69</ref> که بر این اساس دو سال از عمر خود را در زمان حیات امام علی (ع) سپری کرده است. | |||
==شهادت== | |||
جعفر از همان ابتدای حرکت [[امام حسین (ع)]] از مدینه، با ایشان همراه شد.<ref>''دینوری''، الاخبار الطوال، ص337</ref> بنابر نقل مورخان، عصر روز عاشورا، حضرت عباس (ع) برادران خود (عبدالله، جعفر و عثمان) را ترغیب کرد تا قبل از او به میدان بروند و گفت: به پیش بروید تا من، اخلاص و خیرخواهی شما را در راه خدا و رسولش ببینم، چراکه شما فرزند ندارید.<ref>مفید، الارشاد، ج2، ص109</ref> پس جعفر به میدان رفت در حالی که چنین رجز می‌خواند: | |||
{{شعر}}{{ب|إِنِّی أَنَا جَعْفَرٌ ذُو الْمَعَالِی|ابْنُ عَلِی الْخَیرِ ذُو النَّوَالِ}}{{ب|ذَاکَ الْوَصِی ذُو السَّنَا وَ الْوَالِی|حَسْبِی بِعَمِّی جَعْفَرٍ وَ الْخَالِ}} | |||
{{م|أَحْمِی حُسَیناً ذَا النَّدَى الْمِفْضَال}}{{پایان شعر}} | |||
<small>{{وسط چین}}منم جعفر دارای افتخارها و شرف‌ها، فرزند علی نیکوکار و بخشنده.{{سخ}}آن علی که وصی پیامبر و فردی بلند مرتبه و ولیّ است. افتخار به عمویم جعفر و دایی‌ام مرا بس است.{{سخ}}من از حسین صاحب کرم و بزرگواری حمایت می‌کنم.<ref>مناقب ابن شهرآشوب، ج4، ص107</ref>{{پایان}}</small> | |||
سرانجام [[خولی بن یزید اصبحی]] تیری به سوی او انداخت که به شقیقه یا چشم او اصابت کرد<ref>''مناقب ابن شهرآشوب''، ج4، ص116</ref> و به نقلی [[هانی بن ثبیت حضرمی|هانی بن ثبیت حضرمی]] او را به [[شهادت]] رساند.<ref>تاریخ طبری، ج5، ص449</ref> | |||
==نام او در زیارت الشهدا== | |||
در زیارت الشهدا از جعفر بن علی تجلیل شده است: | |||
:«السَّلَامُ عَلَی جَعْفَرِ بْنِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ الصَّابِرِ نَفْسُهُ مُحْتَسِباً وَ النَّائِی عَنِ الْأَوْطَانِ مُغْتَرِباً الْمُسْتَسْلِمِ لِلْقِتَالِ الْمُسْتَقْدِمِ لِلنِّزَالِ الْمَکثُورِ بِالرِّجَالِ» | |||
:سلام بر جعفر بن امیر المؤمنین، هم او که در راه خشنودى خدا با جان شکیبایى نمود و در بلاد غربت خود را آماده‌ى جنگ نمود و براى نبرد پیش رفت مردان جنگى زیادى بر او حمله‌ور شدند [و او را کشتند]. | |||
==منابع== | |||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاویدان، ص 445-446] | |||
==پی نوشت== | |||
[[رده:شهیدان کربلا]] | |||
<references />{{یاران امام حسین علیه السلام}} | |||
[[رده:افراد]] | |||
[[رده:شهیدان عاشورا]] | |||
[[en:Ja'far b. Ali]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۳۱
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| خویشاوندان سرشناس | امام علی(ع)، امام حسن(ع)؛ امام حسین(ع)؛ عباس(ع) |
| ولادت | حدود 39 یا 41 هجری قمری |
| وفات/شهادت | 61 قمری - کربلا؛ |
| نحوه وفات/شهادت | شهادت در رکاب امام حسین (ع) |
| از یاران | امام حسین (ع) |
جعفر بن علی بن ابی طالب پسر امیرالمومنین (ع) و ام البنین که در واقعه کربلا حضور داشت و به همراه برادرانش عباس و عبدالله و عثمان در روز عاشورا به شهادت رسید.
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
جعفر، فرزند امام علی (ع) و فاطمه بنت حزام بن خالد معروف به «ام البنین» است. امام علی (ع) به خاطر علاقه فراوانی که به برادرش جعفر بن ابی طالب داشت، نام او را جعفر نهاد.[۱] برخی معتقدند او هنگام شهادت 19 سال داشته[۲] که بنابراین پس از شهادت پدر به دنیا آمده است. برخی نیز معتقدند هنگام شهادت 21 ساله بوده[۳] که بر این اساس دو سال از عمر خود را در زمان حیات امام علی (ع) سپری کرده است.
شهادت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
جعفر از همان ابتدای حرکت امام حسین (ع) از مدینه، با ایشان همراه شد.[۴] بنابر نقل مورخان، عصر روز عاشورا، حضرت عباس (ع) برادران خود (عبدالله، جعفر و عثمان) را ترغیب کرد تا قبل از او به میدان بروند و گفت: به پیش بروید تا من، اخلاص و خیرخواهی شما را در راه خدا و رسولش ببینم، چراکه شما فرزند ندارید.[۵] پس جعفر به میدان رفت در حالی که چنین رجز می‌خواند:
| إِنِّی أَنَا جَعْفَرٌ ذُو الْمَعَالِی | ابْنُ عَلِی الْخَیرِ ذُو النَّوَالِ | |
| ذَاکَ الْوَصِی ذُو السَّنَا وَ الْوَالِی | حَسْبِی بِعَمِّی جَعْفَرٍ وَ الْخَالِ | |
أَحْمِی حُسَیناً ذَا النَّدَى الْمِفْضَال | ||
منم جعفر دارای افتخارها و شرف‌ها، فرزند علی نیکوکار و بخشنده.
آن علی که وصی پیامبر و فردی بلند مرتبه و ولیّ است. افتخار به عمویم جعفر و دایی‌ام مرا بس است.
من از حسین صاحب کرم و بزرگواری حمایت می‌کنم.[۶]
آن علی که وصی پیامبر و فردی بلند مرتبه و ولیّ است. افتخار به عمویم جعفر و دایی‌ام مرا بس است.
من از حسین صاحب کرم و بزرگواری حمایت می‌کنم.[۶]
سرانجام خولی بن یزید اصبحی تیری به سوی او انداخت که به شقیقه یا چشم او اصابت کرد[۷] و به نقلی هانی بن ثبیت حضرمی او را به شهادت رساند.[۸]
نام او در زیارت الشهدا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در زیارت الشهدا از جعفر بن علی تجلیل شده است:
- «السَّلَامُ عَلَی جَعْفَرِ بْنِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ الصَّابِرِ نَفْسُهُ مُحْتَسِباً وَ النَّائِی عَنِ الْأَوْطَانِ مُغْتَرِباً الْمُسْتَسْلِمِ لِلْقِتَالِ الْمُسْتَقْدِمِ لِلنِّزَالِ الْمَکثُورِ بِالرِّجَالِ»
- سلام بر جعفر بن امیر المؤمنین، هم او که در راه خشنودى خدا با جان شکیبایى نمود و در بلاد غربت خود را آماده‌ى جنگ نمود و براى نبرد پیش رفت مردان جنگى زیادى بر او حمله‌ور شدند [و او را کشتند].