نیر تبریزى: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| چون کرد خور ز توسن زرین،تهى رکاب | افتاد در ثوابت و سیاره،انقلاب }}

{{ب| کرد از مجرّه <ref>کهکشان.</ref> چاک،فلک پردۀ شکیب | بارید از ستاره به رخسار خون خضاب }}

{{ب| کردند سر ز پرده برون دختران نعش <ref>بنات النعش،نام هفت ستاره در آسمان.</ref> | با گیسوى بریده،سراسیمه،بى‌نقاب }}

{{ب| گفتى شکست مجمر گردون و،از شفق | آتش گرفته دامن این نیلگون قباب }}

{{ب| از کِلّۀ <ref>خیمه.</ref> شفق،به درآورد سر:هلال | چون کودکى تپیده به خون در کنار آب }}

{{ب| یا گوشواره‌اى که به یغما کشیده خصم | بیرون،ز گوش پرده‌نشینى چو آفتاب }}

{{ب| گفتم:مگر قیامت موعود اعظم است؟ | آمدند از عرش که:ماه محرم است! }}

{{ب| چشم فلک،نشسته به،خون شفق هنوز | از دود خیمه‌هاى نگونسار کربلا }}

{{ب| سیارگان دشت بلا،بسته بار شام | در خواب رفته،قافله سالار کربلا }}

{{ب| بس گل که برد بهر خسى تحفه،سوى شام | گلچین روزگار،ز گلزار کربلا }}

{{ب| مهلت گرفت آن شب از آن قوم بى‌حجاب | پس شد به برج سعد،درخشنده آفتاب }}

{{ب| گفت:اى گروه هر که ندارد هواى ما | سر گیرد و،برون رود از کربلاى ما }}

{{ب| ناداده تن به خوارى و،ناکرده ترک سر | نتوان نهاد پاى به خلوتسراى ما }}

{{ب| تا دست و رو نشست به خون،مى‌نیافت کس | راه طواف بر حرم کبریاى ما }}

{{ب| همراز بزم ما،نبود طالبان جاه | بیگانه باید از دو جهان آشناى ما }}

{{ب| برگردد آن‌که با هوس کشور آمده | سر ناورد به افسر شاهى،گداى ما }}

{{ب| برگشت هر که طاقت تیر و سنان نداشت | چون شاه تشنه،کار به شمر و سنان <ref>سنان بن انس از قتلۀ کربلا.</ref> نداشت }}

{{ب| چون زد سر از سرادق <ref>سراپرده،خیمه.</ref> جلباب <ref>جامۀ گشاد،پیراهن فراخ.</ref> نیلگون | صبح قیامتى،نتوان گفتنش که:چون؟ }}

{{ب| صبحى،ولى چو شام ستمدیدگان سیاه | روزى،ولى چو روز دل افسردگان زبون }}

{{ب| ترک فلک ز جیش شب از بس برید سر | لبریز شد ز خون شفق،طشت آبگون }}

{{ب| گفتى ز هم گسیخته،آشوب رستخیز | شیرازۀ صحیفۀ اوراق کاف و نون }}

{{ب| آسیمه سر نمود رخ از پردۀ شفق | خور،چون سر بریدۀ یحیى ز طشت خون }}

{{ب| لیلاى شب،دریده گریبان بریده مو | بگرفت راه بادیه،زین خرگه نگون }}

{{ب| دست فلک نمود گریبان صبح،چاک | بارید از ستاره به بر،اشک لاله‌گون }}

{{ب| افتاد شور و غلغله در طاق نه رواق | چون آفتاب دین،قدم از خیمه زد برون }}

{{ب| گردون به کف ز پردۀ نیلى،علم گرفت | روح الامین،رکاب شه جم خدم گرفت }}

{{ب| شد آفتاب دین چو روان سوى رزمگاه | از دود آه پردگیان،شد جهان سیاه }}

{{ب| در خون و خاک،خفته همه یاوران قوم | وز خیل اشک و آه،ز پى:یک جهان سپاه! }}

{{ب| سرگشته بانوان سراپردۀ عفاف | زد حلقه،گرد او همه چون هاله گرد ماه }}

{{ب| آن سر زنان به ناله که:شد حال ما زبون | وین موکنان به گریه که:شد روز ما تباه }}

{{ب| پس با دل شکسته،جگر گوشۀ رسول | از دل کشید ناله و افغان که:یا اخاه! }}

{{ب| لختى عنان بدار که گردم به دور تو | وز پات،ز آب دیده نشانم غبار راه }}

{{ب| من:یک تن غریبم و،دشتى پر از هراس | وین پرشکستگان ستمدیده،بى‌پناه }}

{{ب| گفتم:تو درد من به نگاهى رواکنى | رفتى و،ماند در دلم آن حسرت نگاه }}

{{ب| چون شاه تشنه داد تسلى بر اهل بیت | برتافت سوى لشکر عدوان سر کمیت <ref>است،مرکب.</ref> }}

{{ب| استاد در برابر آن لشکر عبوس | چون شاه نیمروز <ref>کنایه از خورشید.</ref> ،بر آن اشهب <ref>خاکسترى،به رنگ سیاه و سفید.</ref> شموس <ref>اسب سرکش.</ref> }}

{{ب| گفت:اى گروه!هین منم آن نور حق کزو | تابیده بر سجنجل <ref>آیینه،لغت رومى است.</ref> صبح ازل،عکوس <ref>ظاهرا به معناى عکس‌ها و برخلاف قاعده.</ref> }}

{{ب| بر درگه جلال من،ارواح انبیا | بنهاده بر سجود سر،از بهر خاکبوس }}

{{ب| مرسل منم به آدم و آدم مرا رسول | سایس <ref>سیاستگزار،کارگزار.</ref> منم به عالم و،عالم مرا مسوس <ref>ظاهرا در اینجا به معناى تحت فرمان و سیاست‌پذیر،ولى در لغت به معناى آب نه شور و نه شیرین آمده.</ref> }}

{{ب| گردد ز خون،بسیط زمین معدن عقیق | گیرد ز گرد،روى هوا رنگ سندروس <ref>صمغى است زردرنگ همانند کهربا.</ref> }}

{{ب| افتد ز بیم،لرزه بر ارکان کن فکان | آرم چو حیدرانه بر اورنگ زین،جلوس }}

{{ب| بر خاک پاى توسن گردون مسیر من | ناکرده تیغ راست،سجود آورد رؤوس }}

{{ب| نى طالب حجازم و،نى مایل عراق | نى در هواى شامم و،نى در خیال طوس }}

{{ب| تسلیم حکم عهد ازل را،چه احتیاج | غوغاتى عام و جنبش لشکر،غریو کوس؟! }}

{{ب| درگاه عشق،حاجت تیر و خدنگ نیست | آنجا که دوست جان طلبد،جاى جنگ نیست }}

{{ب| لختى نمود با سپه کینه،زین خطاب | جز تیر جان شکار،ندادش کسى جواب }}

{{ب| از غنچه‌هاى زخم تن نازنین او | آراست گلشنى فلک،اما نداد آب! }}

{{ب| باللّه که جز دهان نبى آبخور نداشت | گردون،گلى که چید ز بستان بو تراب }}

{{ب| پیک پیام دوست به در حلقه مى‌زند | اى جان بر لب آمده!لختى به در شتاب }}

{{ب| چون تیر کین،عنان قرارش ز کف ربود | کرد از سمند بادیه پیما تهى،رکاب }}

{{ب| مقصود ما ز خلق جهان،جلوۀ تو بود | بعد از تو خاک بر سر این عالم خراب! }}

{{ب| گر سفلگان به بستر خون داد جاى تو | خوش باش و غم مخور،که:منم خونبهاى تو }}

{{ب| تیرى که بر دل شه گلگون قبا رسید | اندر نجف،به مرقد شیر خدا رسید }}

{{ب| چون در نجف ز سینۀ شیر خدا گذشت | اندر مدینه،بر جگر مصطفى رسید }}

{{ب| ز آن پس که پردۀ جگر مصطفى درید | داند خدا که چون شد از آن پس؟کجا رسید؟ }}

{{ب| هر ناوک بلا که فلک در کمان نهاد | پر بست و بر هدف،همه در کربلا رسید }}

{{ب| با خیل عاشقان چو در آن دشت،پا نهاد | قربانى خلیل،به کوه منا رسید }}

{{ب| آراست گلشنى ز جوانان گلعذار | آبش نداده،بادِ خزان از قفا رسید }}

{{ب| از تشنگى ز پا چو درآمد،به سر دوید | چون بر وفاى عهد الستش ندا رسید }}

{{ب| از پشت زین قدم چو به روى زمین نهاد | افتاد و،سر به سجدۀ جان‌آفرین نهاد }}  

{{ب| گفت:اى حبیب دادگر!اى کردگار من! | امروز بود در همه عمر انتظار من }}

{{ب| این خنجر کشیده و،این خنجر حسین | سر کاو نه بهر توست،نیاید به کار من }}

{{ب| گو تارهاى طرۀ اکبر به باد رو! | تا یاد توست مونس شبهاى تار من }}

{{ب| گو بر سر عروس شهادت،نثار شو | درى که بود پرورشش در کنار من }}

{{ب| عیسى اگر ز دار بلا زنده برد جان | این نقد جان به دست:سر نیزه‌دار من! }}

{{ب| در گلشن جنان به خلیل اى صبا!بگو: | بگذر به کربلا و ببین لاله‌زار من }}

{{ب| کاى رایت هدى!تو چرا سرنگون شدى؟ | در موج خون چگونه فتادى و،چون شدى؟ }}

{{ب| اى دست حق!که علت ایجاد عالمى | علت چه شد که در کف دو نان،زبون شدى؟ }}

{{ب| امروز در ممالک جان،دست دست توست | اللّه چگونه دستخوش خصم دون شدى؟ }}

{{ب| کاش آن زمان که خصم به روى تو بست آب | این خاکدان غم،همه دریاى خون شدى }}

{{ب| اى چرخ کجمدار!کمانت شکسته باد! | زین تیرها که بر تن او رهنمون شدى }}

{{ب| آن سینه‌اى که پردۀ اسرار غیب بود | اى تیر!چون تو محرم راز درون شدى؟ }}

{{ب| گشتى به کام دشمن و،کشتى به خیره دوست! | اى گردش فلک!تو چرا واژگون شدى؟ }}

{{ب| اى خور!چو شد به نیزه سر شاه مشرقین | شرمت نشد که باز ز مشرق برون شدى؟! }}

{{ب| اى چرخ سفله!داد ازین دور واژگون | عرش خداى ذو المنن و پاى شمر دون؟! }}

{{ب| چون شاه تشنه،ظلمت ناسوت کرد طى | بر آب زندگانى جاوید برد پى }}

{{ب| در راه حق،فنا به بقا کرد اختیار | تا گشت وجه باقى حق،بعد کل شیى }}

{{ب| زد پا،به هرچه جز وى و سر داد و شد روان | تا کوى دوست،بر اثر کشتگان حى }}  

{{ب| شور از عراق گشت بلند آن چنان،که برد | کافردلان زیاد،تمناى ملک رى }}

{{ب| پاشید آن قلادۀ درهاى شاهوار | از هم،چو برگهاى خزان از سموم <ref>باد گرم و زهرآگین.</ref> دى }}

{{ب| گفتى رها نمود ز کف،دختران نعش <ref>نام هفت ستاره موسوم به بنات النعش.</ref> | از انقلاب دور فلک،دامن جدى <ref>نام ستاره است در جهت قطب شمال.</ref> }}

{{ب| آن یک نهاد رو سوى میدان که:یا ابا! | و آن یک کشید در حرم افغان که:یا اخى }}

{{ب| رفتى و،یافت بى‌تو به ما روزگار دست | اى دست داد حق!ز گریبان بر آر دست }}

{{ب| آه از دمى که از ستم چرخ کجمدار | آتش گرفت خیمه و،بر باد شد دیار }}

{{ب| بانگ رحیل،غلغله در کاروان فکند | شد بانوان پردۀ عصمت،شترسوار }}

{{ب| خور،شد فرو به مغرب و تابنده اختران | بستند باد شام،قطار از پى قطار }}

{{ب| غارتگران کوفه،ز شاهنشه حجاز | نگذاشتند در یتیمى به گنج بار }}

{{ب| گنجینه‌هاى گوهر یکدانه،شد نهان | از حلقه‌هاى سلسله در آهنین حصار }}

{{ب| ناگه فتاده دید جگر گوشۀ رسول | نعشى به خون تپیده،به میدان کارزار }}

{{ب| پس دست حسرت،آن شرف دودۀ بتول | بر سر نهاد و گفت:جزاک اللّه اى رسول! }}

{{ب| این یوسفى که بر تن خود کرده پیرهن | از تار،زلف‌هاى پریشان،حسین توست }}

{{ب| این از غبار تیرۀ هامون نهفته رو | در پرده آفتاب درخشان،حسین توست }}

{{ب| این خضر تشنه‌کام که سرچشمۀ حیات | بدرود کرده با لب عطشان،حسین توست }}

{{ب| این پیکرى که کرده نسیمش کفن به بر | از پرنیان ریگ بیابان،حسین توست }}

{{ب| این لالۀ شکفته که زهرا ز داغ او | چون گل نموده چاک گریبان،حسین توست }}

{{ب| این شمع کشته از اثر تندباد جور | کش بى‌چراغ مانده شبستان،حسین توست }}

{{ب| این شاهباز اوج سعادت،که کرده باز | شهپر به سوى عرش ز پیکان!حسین توست }}

{{ب| آن گه ز جورِ دور فلک،با دل غمین | رو در بقیع کرد که:اى مام بیقرین! }}

{{ب| دور از تو،از تطاول گلچین روزگار | شد آشیان زاغ و زغن،گلستان من }}

{{ب| گردون،به انتقام قتیلان روز بدر | نگذاشت یک ستاره به هفت آسمان من }}

{{ب| آن سرو قامتى که تو دیدى،ز غم خمید | دیدى که چون کشید غم آخر کمان من؟! }}

{{ب| گفتم ز صد یکى به تو از حال کوفه،باش | کز بارگاه شام برآید فغان من }}

{{ب| پس رو به سوى پیکر آن محتشم گرفت | گفت این حدیث و،طاقت اهل حرم گرفت }}  

{{ب| اندر جهان،عیان شده غوغاى رستخیز | اى قامت تو شور قیامت!به پاى خیز }}

{{ب| زینب،برت بضاعت مزجاة، <ref>سرمایۀ اندک و ناچیز.</ref> جان به کف | آورده،با ترانۀ:یا ایها العزیز! }}

{{ب| هرکس به مقصدى،ره صحرا گرفته پیش | من،روى در تو و دگران روى در حجیز <ref>حجاز.</ref> }}

{{ب| بگشا ز خواب،دیده و بنگر که از عراق | چونم به شام مى‌برد این قوم بى‌تمیز! }}

{{ب| محمل:شکسته،ناله:حُدى،ساربان:سنان | ره:بیکران و،بند:گران،ناقه:بى‌جهیز }}

{{ب| خرگاه:دود آه و،نقابم:غبار راه | چتر:آستین و،معجر:سر،دست:خاک بیز }}

{{ب| گاهم ز طعن نیزه به زانو:سر حجاب | گاهم ز تازیانه به سر:دستِ احتِریز! }}

{{ب| یک کارزار دشمن و،من یک تن غریب! | تو خفته خوش به بستر و،این دشت:فتنه خیز }}

{{ب| گفتم دو صد حدیث و،ندادى مرا جواب | معذورى اى ز تیر جفا خسته،خوش بخواب! }}

{{ب| اى چرخ سفله!تیر تو را صید،کم نبود | گیرم عزیز فاطمه،صید حرم نبود }}