حسین ابراهیمی: تفاوت میان نسخه‌ها

۲۱۸ بایت اضافه‌شده ،  ‏۲۹ آوریل ۲۰۱۸
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۸: خط ۴۸:
|امضا                  =
|امضا                  =
}}
}}




خط ۶۵: خط ۶۳:
افتخارات او چنین هستند: دو کتاب «میان‌دار» و «ناگهانی از ملکوت» به ترتیب به عنوان برگزیده دفاع مقدس و برگزیده کتاب سال شعر رضوی انتخاب شدند.
افتخارات او چنین هستند: دو کتاب «میان‌دار» و «ناگهانی از ملکوت» به ترتیب به عنوان برگزیده دفاع مقدس و برگزیده کتاب سال شعر رضوی انتخاب شدند.


دکتر ابراهیمی جوایز و لوح تقدیرهای زیادی دریافت نموده است ولی خود گوید: «فقط یکی برایم ارزشی بی‌اندازه دارد و آن افتخار خادمی امام رضا (ع) و خدمت به زائران آن امام همام است». ‏‌‏   
دکتر ابراهیمی جوایز و لوح تقدیرهای زیادی دریافت نموده است ولی خود گوید: «فقط یکی برایم ارزشی بی‌اندازه دارد و آن افتخار خادمی امام رضا (ع) و خدمت به زائران آن امام همام است». ‏‌‏<ref>ارسال زندگینامه و اشعار توسط شاعر از طریق پیام الکترونیک.‏</ref>    
==اشعار==
==اشعار==
'''معجزه پرپر'''
'''معجزه پرپر'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| کوچک‌تر از آنست که شمشیر ببندد                         بایست که در کنج لبش شیر ببندد }}
{{ب| کوچک‌تر از آنست که شمشیر ببندد     |                  بایست که در کنج لبش شیر ببندد }}
{{ب| از مهد برون جسته که قنداقه همت                         در خدمت مظلوم‌ترین پیر ببندد }}
{{ب| از مهد برون جسته که قنداقه همت     |                  در خدمت مظلوم‌ترین پیر ببندد }}
{{ب| با یک سپر از جنس گلو آمده تا                         راه بر هرچه کمان هرچه کمانگیر ببندد }}
{{ب| با یک سپر از جنس گلو آمده تا           |            راه بر هر چه کمان هر چه کمانگیر ببندد }}
{{ب| برخاسته تا شور نماز پدرش را                                     قد قامتی از سرخی تکبیر ببندد }}
{{ب| برخاسته تا شور نماز پدرش را               |                      قد قامتی از سرخی تکبیر ببندد }}
{{ب| این معجزه پرپر شش ماهه توانست                                 بال و پر پرواز اساطیر ببندد }}
{{ب| این معجزه پرپر شش ماهه توانست       |                          بال و پر پرواز اساطیر ببندد }}
{{ب| ایوای مگر شهپر جبریل امین نیست                             تا راه به گستاخی این تیر ببندد }}
{{ب| ای وای مگر شهپر جبریل امین نیست         |                    تا راه به گستاخی این تیر ببندد }}
{{ب| باشد که شفای دل دلسوختگان را                                 با گوشه چشمی نم تأثیر ببندد }}
{{ب| باشد که شفای دل دلسوختگان را             |                    با گوشه چشمی نم تأثیر ببندد }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۸۱: خط ۷۹:
'''ابرو'''
'''ابرو'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| زیبایی‌ات مسیر جهان را بهم زده است                       ابروی تو زمین و زمان را بهم زده است }}
{{ب| زیبایی‌ات مسیر جهان را به هم زده است       |                ابروی تو زمین و زمان را به هم زده است }}
{{ب| بالا بلند! چرخش زلف شکسته‌ات                                 قانون آب‌های روان را بهم زده است }}
{{ب| بالا بلند! چرخش زلف شکسته‌ات               |                  قانون آب‌های روان را به هم زده است }}
{{ب| شاید که بعد خلقت چشمت خدای نیز                           معیار چشم آدمیان را بهم زده است }}
{{ب| شاید که بعد خلقت چشمت خدای نیز         |                  معیار چشم آدمیان را به هم زده است }}
{{ب| رقصیدنت به شوق در این بزم عاشقان                       گیسوی مادری نگران را بهم زده است }}
{{ب| رقصیدنت به شوق در این بزم عاشقان           |            گیسوی مادری نگران را به هم زده است }}
{{ب| اینجا حدیث نیزه و شمشیر و تیغ نیست                       ابرو کشیدن تو کمان را بهم زده است }}
{{ب| اینجا حدیث نیزه و شمشیر و تیغ نیست       |                ابرو کشیدن تو کمان را به هم زده است }}
{{ب| سردار حسن پلک گشای و ببین پدر                           دلواپس تو لشکریان را بهم زده است }}
{{ب| سردار حسن پلک گشای و ببین پدر             |            دلواپس تو لشکریان را به هم زده است }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۹۲: خط ۹۰:
'''شن‌های مصیبت'''
'''شن‌های مصیبت'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| به رگ‌های بریده می‌سپارد آسمانش را                         و با خود می‌برد تنها سر ماه جوانش را }}
{{ب| به رگ‌های بریده می‌سپارد آسمانش را           |            و با خود می‌برد تنها سر ماه جوانش را }}
{{ب| شب جشن رگ و ماه است و بانوی جنون تنها                 به غارت می‌کشد بوسه گلوی میهمانش را }}
{{ب| شب جشن رگ و ماه است و بانوی جنون تنها   |              به غارت می‌کشد بوسه گلوی میهمانش را }}
{{ب| اگر امشب به شن‌های مصیبت شکوِه می‌پاشد                   تمام جذر و مد این دل رنگین کمانش را }}
{{ب| اگر امشب به شن‌های مصیبت شکوِه می‌پاشد   |              تمام جذر و مد این دل رنگین کمانش را }}
{{ب| ولی طوفان زنی فردا میان شهر می‌پیچد                             که بگشاید سر هفتاد و دو آتشفشانش را }}
{{ب| ولی طوفان زنی فردا میان شهر می‌پیچد           |                  که بگشاید سر هفتاد و دو آتشفشانش را }}
{{ب| مگر طوفانی ازجنس قیامت گل کند تا شهر                   بفهمد اندکی از زخم‌های بیکرانش را }}
{{ب| مگر طوفانی از جنس قیامت گل کند تا شهر         |          بفهمد اندکی از زخم‌های بیکرانش را }}
{{ب| به‌ جای تیغ و آتش شهر با تسبیح می‌سنجد                       میان ماندن و رفتن غم سود وزیانش را }}
{{ب| به‌ جای تیغ و آتش شهر با تسبیح می‌سنجد         |              میان ماندن و رفتن غم سود و زیانش را }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۰۳: خط ۱۰۱:
'''کیمیای مرد'''
'''کیمیای مرد'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| عجیب نیست از این کشته‌های بی کفنش                  که آفریده خدا عشق را به قد تنش }}
{{ب| عجیب نیست از این کشته‌های بی‌کفنش            |      که آفریده خدا عشق را به قد تنش }}
{{ب| قرار بود از اول که راه می‌افتاد                                 چراغ راه شود شیوه فدا شدنش }}
{{ب| قرار بود از اول که راه می‌افتاد                           |      چراغ راه شود شیوه فدا شدنش }}
{{ب| شبیه طعم عسل در دهان کندوها                         جهان به رقص می‌آمد ز طرز آمدنش }}
{{ب| شبیه طعم عسل در دهان کندوها                       |  جهان به رقص می‌آمد ز طرز آمدنش }}
{{ب| قرار شد که خداوند گل بیفشاند                         به شکل سرخ‌ترین زخم‌ها به پیرهنش }}
{{ب| قرار شد که خداوند گل بیفشاند             |            به شکل سرخ‌ترین زخم‌ها به پیرهنش }}
{{ب| رسید و خیمه برافراشت تا جهان برسد                     پس از هزاره آخر به معنی سخنش }}
{{ب| رسید و خیمه برافراشت تا جهان برسد     |              پس از هزاره آخر به معنی سخنش }}
{{ب| چه کیمیای عجیبی‌ست خاک کرب و بلا                     که مرد می دمد از ردّ پای مرد و زنش }}
{{ب| چه کیمیای عجیبی‌ست خاک کرب و بلا     |                که مرد می‌دمد از ردّ پای مرد و زنش }}
{{ب| در این سپاه خداوند عاشقی دارد                               که بوی شیر می‌آید هنوز از دهنش  }}
{{ب| در این سپاه خداوند عاشقی دارد             |                که بوی شیر می‌آید هنوز از دهنش  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۱۵: خط ۱۱۳:
'''مهمان‌نوازی'''
'''مهمان‌نوازی'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| کاروان با نیزه‌ها افتان و خیزان می‌رود               آسمان پشت سرش گیسو پریشان می‌رود }}
{{ب| کاروان با نیزه‌ها افتان و خیزان می‌رود       |        آسمان پشت سرش گیسو پریشان می‌رود }}
{{ب| می‌برد منزل به منزل عشق را همراه خویش                     این سفر تا انتهای روزگاران می‌رود }}
{{ب| می‌برد منزل به منزل عشق را همراه خویش |                    این سفر تا انتهای روزگاران می‌رود }}
{{ب| کوفه! در مهمان نوازی زشت رسم داشتی                 پیکر بی سر چه خواهی کرد، مهمان می‌رود }}
{{ب| کوفه! در مهمان‌نوازی زشت رسم داشتی     |            پیکر بی‌سر چه خواهی کرد، مهمان می‌رود }}
{{ب| هر نسیم مؤمنی از کربلا چون بگذرد                         نوحه خوان، برسرزنان، با چشم گریان می‌رود }}
{{ب| هر نسیم مؤمنی از کربلا چون بگذرد           |              نوحه‌خوان، بر سرزنان، با چشم گریان می‌رود }}
{{ب| کیمیای مرد دارد خاک این دارالسلام                           کفر می‌آید به این وادی، مسلمان می‌رود }}
{{ب| کیمیای مرد دارد خاک این دارالسلام           |              کفر می‌آید به این وادی، مسلمان می‌رود }}
{{ب| در مقام پاکبازان حرف سن و سال نیست                     کودک شش ماهه هم اینجا به میدان می‌رود }}
{{ب| در مقام پاکبازان حرف سن و سال نیست       |            کودک شش ماهه هم اینجا به میدان می‌رود }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۲۶: خط ۱۲۴:
'''علمدار'''
'''علمدار'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| برادر بر نمی‌تابد غم و رنج برادر را                         لبان از عطش تفتیده طفلان مضطرّ را }}
{{ب| برادر بر نمی‌تابد غم و رنج برادر را                 |        لبان از عطش تفتیده طفلان مضطرّ را }}
{{ب| نهیبی می‌زند مرد علم با گردش تیغش                 چو موسی می‌شکافد سینه دریای لشکر را }}
{{ب| نهیبی می‌زند مرد علم با گردش تیغش           |      چو موسی می‌شکافد سینه دریای لشکر را }}
{{ب| به پایش علقمه افتاده است و آرزو دارد                         ببوسد آن لب از برکت قرآن معطرّ را }}
{{ب| به پایش علقمه افتاده است و آرزو دارد           |            ببوسد آن لب از برکت قرآن معطّر را }}
{{ب| ولی آنسان عطش را در گلوی رود جاری کرد                     که ارباب فتوّت خواند عباس دلاور را }}
{{ب| ولی آنسان عطش را در گلوی رود جاری کرد       |            که ارباب فتوّت خواند عباس دلاور را }}
{{ب| به دندان می‌کشد مشک مصیبت دیده را شاید               به ساحل بسپرد این کشتی در خون شناور را }}
{{ب| به دندان می‌کشد مشک مصیبت دیده را شاید     |          به ساحل بسپرد این کشتی در خون شناور را }}
{{ب| علمدار از نفس افتاده است و اولین بار است                         برای آخرین دیدار می‌خواند برادر را }}
{{ب| علمدار از نفس افتاده است و اولین بار است       |                  برای آخرین دیدار می‌خواند برادر را }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۳۷: خط ۱۳۵:
'''تمام داغ‌ها'''
'''تمام داغ‌ها'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| بپوش ای کوفه بعد از این همیشه رخت ماتم را             که پاشیده خدا بر چهره‌ات خاکستر غم را }}
{{ب| بپوش ای کوفه بعد از این همیشه رخت ماتم را  
{{ب| به فتوای فقیهانت سر خورشید بر نیزه است                   نمی‌بینند این تلبیس‌ها جز برق درهم را }}
    |        که پاشیده خدا بر چهره‌ات خاکستر غم را }}
{{ب| در آغاز جهان وقتی خدا سرگرم خلقت شد                 سرشت از خون سرخ عاشقان ماه محرم را }}
{{ب| به فتوای فقیهانت سر خورشید بر نیزه است           |        نمی‌بینند این تلبیس‌ها جز برق درهم را }}
{{ب| فلک در روز عاشورا ملایک را تماشا کرد                     که بی چون و چرایی سجده آوردند آدم را }}
{{ب| در آغاز جهان وقتی خدا سرگرم خلقت شد             |  سرشت از خون سرخ عاشقان ماه محرم را }}
{{ب| چنان بار امانت را علمداری چنین باید                         که حتی غرقه در خون هم بچرخانند پرچم را }}
{{ب| فلک در روز عاشورا ملایک را تماشا کرد                 |    که بی چون و چرایی سجده آوردند آدم را }}
{{ب| تمام داغ‌ها را می‌توان یک روز اینجا دید                       تن صدپاره، حلق تیر خورده، قامت خم را }}
{{ب| چنان بار امانت را علمداری چنین باید                   |    که حتی غرقه در خون هم بچرخانند پرچم را }}
{{ب| تمام داغ‌ها را می‌توان یک روز اینجا دید             |          تن صدپاره، حلق تیر خورده، قامت خم را }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۴۸: خط ۱۴۷:
'''حریر بوسه'''
'''حریر بوسه'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| به پابوس کدامین تیغ ابرو می‌بری سر را؟                   که برپا کرده‌ای با شور خود غوغای محشر را }}
{{ب| به پابوس کدامین تیغ ابرو می‌بری سر را؟     |              که برپا کرده‌ای با شور خود غوغای محشر را }}
{{ب| بپرس از ریگ‌های تفته این دشت می‌دانند                             جماعت بر نمی‌تابند فریاد ابوذر را }}
{{ب| بپرس از ریگ‌های تفته این دشت می‌دانند     |                        جماعت بر نمی‌تابند فریاد ابوذر را }}
{{ب| شهادت می‌دهند این نخل‌های گنگ راز آلود              رها کرده است چندی پیش‌تر این کوفه حیدر را }}
{{ب| شهادت می‌دهند این نخل‌های گنگ رازآلود    |        رها کرده است چندی پیش‌تر این کوفه حیدر را }}
{{ب| نمی‌فهمند استدلالیان و جمله حیرانند                           دلیل این‌همه زیبایی گل‌های پرپر را }}
{{ب| نمی‌فهمند استدلالیان و جمله حیرانند           |              دلیل این‌ همه زیبایی گل‌های پرپر را }}
{{ب| اگر ذهن جهان گنجایشی افزون‌تر از این داشت               چه حاجت بود بگشایی گلوی سرخ اصغر را }}
{{ب| اگر ذهن جهان گنجایشی افزون‌تر از این داشت |            چه حاجت بود بگشایی گلوی سرخ اصغر را }}
{{ب| همان سنگی که بر پیشانی ماه نبوت خورد                   به خون در می‌کشد امروز فرزند پیمبر را }}
{{ب| همان سنگی که بر پیشانی ماه نبوت خورد       |            به خون در می‌کشد امروز فرزند پیمبر را }}
{{ب| گلویت را حریر بوسه‌های ماه پوشانده                             که الکن می‌کند نیش زبان تیز خنجر را }}
{{ب| گلویت را حریر بوسه‌های ماه پوشانده               |              که الکن می‌کند نیش زبان تیز خنجر را }}
{{ب| چه دست افشان به میدان می‌روی قدری مدارا کن         که زینب بسپرد در بوسه‌ای پیغام مادر را }}
{{ب| چه دست افشان به میدان می‌روی قدری مدارا کن |        که زینب بسپرد در بوسه‌ای پیغام مادر را }}
{{ب| به خاک کربلا افتاده عریان جسم صد چاکت                 که از جشن پری‌رویان نشاید برد پیکر را }}
{{ب| به خاک کربلا افتاده عریان جسم صد چاکت         |        که از جشن پری‌رویان نشاید برد پیکر را }}
{{ب| چنان پرواز را بر خاک پاشیدی که تا امروز                     نسیم از کربلا می‌آورد بال کبوتر را }}
{{ب| چنان پرواز را بر خاک پاشیدی که تا امروز             |        نسیم از کربلا می‌آورد بال کبوتر را }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۶۳: خط ۱۶۲:
'''ذوالجناح'''
'''ذوالجناح'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| یک شیهه خمیده و یک خیمه اشک وآه                      مثل وقوع زلزله‌ای می‌رسد ز راه }}
{{ب| یک شیهه خمیده و یک خیمه اشک و آه        |              مثل وقوع زلزله‌ای می‌رسد ز راه }}
{{ب| آرام و سربزیرترین ایستاده است                                 این آسمان سوخته را می‌کند نگاه }}
{{ب| آرام و سربه‌زیرترین ایستاده است                 |                این آسمان سوخته را می‌کند نگاه }}
{{ب| دستی به یال‌های نجیبش که می‌کشند                         می‌لرزد از حقارت جا ماندنی سیاه }}
{{ب| دستی به یال‌های نجیبش که می‌کشند           |              می‌لرزد از حقارت جاماندنی سیاه }}
{{ب| یکباره در تلاطم خشم و خروش و شرم                       هی می‌زند به غیرتش و می‌زند به راه }}
{{ب| یکباره در تلاطم خشم و خروش و شرم           |            هی می‌زند به غیرتش و می‌زند به راه }}
{{ب| آن‌سوتر از حریم حرم شیهه‌ای شکست                             تا معنی شهید شود نام ذوالجناح }}
{{ب| آن‌سوتر از حریم حرم شیهه‌ای شکست             |                تا معنی شهید شود نام ذوالجناح }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==منابع==
==منابع==
۱۰٬۰۷۲

ویرایش