نیر تبریزی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| چون کرد خور ز توسنِ زرین تهی رکاب‌افتاد در ثوابت و سیاره انقلاب }}

{{ب| غارتگران شام به یغما گشود دست‌بگسیخت از سرادقِ زرتارِ خور، طناب }}

{{ب| کرد از مجره چاک، فلک پرده‌ی شکیب‌بارید از ستاره به رخساره خون خضاب }}

{{ب| کردند سر ز پرده برون دختران نعش <ref>دختران نعش: بنات النعش، هفت ستاره که به آن دبّ اکبر هم می‌گویند.</ref> با گیسوی بریده، سراسیمه، بی‌نقاب }}

{{ب| گفتی شکسته مجمر گردون و از شفق‌آتش گرفته دامن این نیلگون قباب }}

{{ب| از کِلّه‌ی <ref> کلّه: پرده، سراپرده، پشه‌بند.</ref> شفق، به در آورده سر، هلال‌چون کودکی تپیده به خون در کنار آب }}

{{ب| یا گوشواره‌ای که به یغما کشیده خصم‌بیرون ز گوش پرده‌نشینی چو آفتاب }}

{{ب| یا گشته زینِ توسن شاهنشهی نگون‌برگشته بی‌سوار سوی خیمه با شتاب }}

{{ب| گفتم مگر قیامت موعود اعظم است‌آمد ندا ز عرش که ماه محرّم است  }}

{{ب| گلگون سوار وادی خونخوار کربلابی‌سر فتاده در صف پیکار کربلا }}

{{ب| چشم فلک نشسته ز خون شفق هنوزاز دود خیمه‌های نگونسار کربلا }}

{{ب| فریاد بانوان سراپرده‌ی عفاف‌آید هنوز از در و دیوار کربلا }}

{{ب| بر چرخ می‌رود ز فراز سنان هنوزصوت تلاوت سرِسردار کربلا }}  

{{ب| سیّارگان دشت بلا بسته بار شام‌در خواب رفته قافله‌سالار کربلا }}

{{ب| شد یوسف عزیز به زندان غم اسیردر هم شکست رونق بازار کربلا }}

{{ب| بس گُل که برد به هر خسی تحفه سوی شام‌گلچین روزگار ز گلزار کربلا }}

{{ب| فریاد از آن زمان که سپاه عدو چو سیل‌آورد رو به خیمه‌ی سالار کربلا }}

{{ب| مهلت گرفت آن شب از آن قوم بی‌حجاب‌پس شد به برج سعد، درخشنده آفتاب }}  

{{ب| گفت ای گروه هر که ندارد هوای ماسر گیرد و برون رود از کربلای ما }}

{{ب| ناداده تن به خواری ناکرده ترک سرنتوان نهاد پای به خلوت سرای ما }}

{{ب| تا دست و رو نشُست به خون، می نیافت کس‌راه طواف بر حرم کبریای ما }}

{{ب| این عرصه نیست جلوه‌گه روبه و گرازشیرافکن است بادیه‌ی ابتلای ما }}

{{ب| همراز بزم ما نبود طالبان جاه‌بیگانه باید از دو جهان آشنای ما }}

{{ب| برگردد آن که با هوس کشور آمده‌سر ناورد به افسر شاهی گدای ما }}

{{ب| ما را هوای سلطنت مُلک دیگر است‌کاین عرصه نیست در خور فرّ همای ما }}

{{ب| یزدان ذو الجلال، به خلوت سرای قدس‌آراسته‌ست بزم ضیافت برای ما }}

{{ب| برگشت هر که طاقت تیر و سِنان نداشت‌چون شاهِ تشنه، کار به شمر و سَنان نداشت }}  

{{ب| چون زد سر از سرادق جلباب نیلگون‌صبح قیامتی، نتوان گفتنش که چون }}

{{ب| صبحی، ولی چو شام ستمدیدگان سیاه‌روزی، ولی چو روز دل افسردگان، زبون }}

{{ب| تُرکِ فلک ز جیش شب از بس بُرید سرلبریز شد ز خون شفق طشت آبگون }}

{{ب| گفتی ز هم گسیخته آشوب رستخیزشیرازه‌ی صحیفه‌ی اوراق کاف و نون }}

{{ب| آسیمه سر نمود رخ از پرده‌ی شفق‌خور، چون سر بریده‌ی یحیی ز طشت خون }}

{{ب| لیلای شب، دریده گریبان، بریده موبگرفت راه بادیه زین خرگه نگون }}

{{ب| دست فلک نمود گریبان صبح چاک‌بارید از ستاره به بر اشک لاله‌گون }}

{{ب| افتاد شور و غلغله در طاق نُه رواق‌چون آفتاب دین قدم از خیمه زد برون }}

{{ب| گردون به کف ز پرده‌ی نیلی علم گرفت‌روح الامین رکاب شه جم خدم گرفت }}  

{{ب| شد آفتاب دین چو روان سوی رزمگاه‌از دود آه پردگیان شد جهان سیاه }}

{{ب| در خون و خاک خفته همه یاوران قوم‌وز خیل اشک و آه ز پی یک جهان سپاه }}  

{{ب| سرگشته بانوانِ سراپرده‌ی عفاف‌زد حلقه گرد او همه چون هاله گرد ماه }}

{{ب| آن سرزنان به ناله، که شد حال ما زبون‌وین مو کَنان به گریه، که شد روز ما تباه }}

{{ب| پس با دل شکسته جگر گوشه‌ی بتول‌از دل کشید ناله و افغان که یا اخاه }}

{{ب| لختی عنان بدار که گردم به دور تووز پات ز آب دیده نشانم غبارِ راه }}

{{ب| من یک تن غریبم و دشتی پر از هراس‌وین پرشکستگان ستمدیده بی‌پناه }}

{{ب| گفتم تو درد من به نگاهی دوا کنی‌رفتی و ماند در دلم آن حسرت نگاه }}

{{ب| چون شاه تشنه داد تسلّی بر اهلِ بیت‌برتافت سوی لشکر عدوان سرِکُمَیت }}  

{{ب| استاد در برابرِ آن لشکر عبوس‌چون شاه، نیمروز، بر آن اشهب شموس <ref>اشهب: اسب سیاه و سفید. شموس: سرکش. اشهب شموس: مرکب سرکش.</ref> }}

{{ب| گفت ای گروه هین منم آن نور حق کزوتابیده بر سَجَنجَلِ <ref>سجنجل: لفظ رومی به معنی آیینه.</ref> صبح ازل عکوس }}

{{ب| بر درگه جلال من ارواح انبیابنهاده بر سجود سر از بهر خاکبوس }}

{{ب| مُرسل منم به آدم و آدم مرا رسول‌سایس منم به عالم و عالم مرا مَسوس }}

{{ب| سلطان چرخ <ref>سلطان چرخ: کنایه از آفتاب.</ref> را که مدار جهان براوست‌من داده‌ام جلوس بر این تخت آبنوس }}

{{ب| در عرصه‌گاه کین که ز برق شهاب تیردیو فلک گزد ز تحیر لب فسوس }}

{{ب| گردد ز خون بسیط زمین معدنِ عقیق‌گیرد ز گرد روی هوا رنگِ سندروس <ref>سندروس: صمغی زرد رنگ شبیه کهربا.</ref> }}

{{ب| افتد ز بیم لرزه بر ارکان کن فکان‌آرم چو حیدرانه بر اورنگ زین جلوس }}

{{ب| بر خاکپای توسنِ گردون مسیرِ من‌ناکرده تیغ راست، سجود آورد رؤوس }}

{{ب| لیکن نموده شوق لقای حریم دوست‌سیرم ز زندگانی این دهر چاپلوس }}

{{ب| نی طالب حجازم و نی مایل عراق‌نی در هوای شامم و نی در خیال طوس }}

{{ب| تسلیم حکم عهد ازل را چه احتیاج‌غوغای عام و جنبش لشکر، غریو کوس؟ }}

{{ب| در کار عشق حاجت تیر و خدنگ نیست‌آنجا که دوست جان طلبد جای جنگ نیست }}  

{{ب| لختی نمود با سپه کین ازین خطاب‌جز تیر جان شکار ندادش کس جواب }}

{{ب| از غنچه‌های زخم تن نازنین اوآراست گلشنی فلک، اما نداد آب }}

{{ب| باللّه که جز دهان نبی آبخور نداشت‌گردون، گلی که چید ز بستان بو تراب }}

{{ب| چون پر گشود در تن او تیر جان شکاربا مرغ جان نمود به صد ذوق دل خطاب }}  

{{ب| پیک پیام دوست به در حلقه می‌زندای جانِ بر لب آمده، لختی به در شتاب }}

{{ب| چون تیر کین عنان قرارش ز کف ربودکرد از سمند بادیه پیما تهی رکاب }}

{{ب| آمد ندا ز پرده‌ی غیبش به گوش جان‌کای داده آب نخل بلا را ز خون ناب }}

{{ب| مقصود ما ز خلق جهان جلوه‌ی تو بودبعد از تو خاک بر سر این عالم خراب }}

{{ب| گر سفلگان به بستر خون داد جای توخوش باش و غم مخور، که منم خونبهای تو }}  

{{ب| تیری که بر دل شه گلگون قبا رسیداندر نجف به مرقد شیر خدا رسید }}

{{ب| چون در نجف ز سینه‌ی شیر خدا گذشت‌اندر مدینه بر جگر مصطفی رسید }}

{{ب| زان پس که پرده‌ی جگر مصطفی دریدداند خدا که چون شد از آن پس، کجا رسید }}

{{ب| هر ناوک بلا که فلک در کمان نهادپر بست و بر هدف، همه در کربلا رسید }}

{{ب| یکباره از فلاخن آن دشت کینه خاست‌آن سنگهای طعنه که بر انبیا رسید }}

{{ب| با خیل عاشقان چو در آن دشت پا نهادقربانی خلیل به کوه منی رسید }}

{{ب| آراست گلشنی ز جوانان گل عذارآبش نداده، باد خزان از قفا رسید }}

{{ب| از تشنگی ز پا چو در آمد، به سر دویدچون بر وفای عهد الستش ندا رسید }}

{{ب| از پشت زین، قدم چو به روی زمین نهادافتاد و سر به سجده‌ی جان آفرین نهاد }}  

{{ب| گفت ای حبیب دادگر، ای کردگار من‌امروز بود در همه عمر انتظار من }}

{{ب| این خنجر کشیده و این حنجر حسین‌سر کو نه بهر توست نیاید به کار من }}

{{ب| گو تارهای طره‌ی اکبر به باد روتا باد توست مونس شبهای تار من }}

{{ب| گو بر سر عروس شهادت نثار شودرّی که بود پرورشش در کنار من }}

{{ب| خضر ار ز جوی شیر چشید آب زندگی‌خون است آب زندگیِ جویبار من }}

{{ب| عیسی اگر ز دار بلا زنده برد جان‌این نقد جان به دست سر نیزه‌دار من }}

{{ب| در گلشن جنان به خلیل ای صبا بگوبگذر به کربلا و ببین لاله‌زار من }}

{{ب| در خاک و خون به جای ذبیح منای خویش‌بین نوجوان سروقد و گل عذار من }}

{{ب| پس دختر عقیله‌ی ناموس کردگارنالان ز خیمه تاخت به میدان کارزار  }}

{{ب| کای رایت هدی، تو چرا سرنگون شدی؟در موج خون چگونه فتادی و چون شدی؟ }}

{{ب| ای دست حق که علت ایجاد عالمی‌علت چه شد که در کف دو نان زبون شدی؟  }}

{{ب| امروز در ممالک جان، دست، دست توست‌اللّه، چگونه دستخوش خصم دون شدی؟ }}

{{ب| کاش آن زمان که خصم به روی تو بست آب‌این خاکدان غم همه دریای خون شدی }}

{{ب| ای چرخ کج مدار، کمانت شکسته بادزین تیرها که بر تن او رهنمون شدی }}

{{ب| آن سینه‌ای که پرده‌ی اسرار غیب بودای تیر، چون تو محرم راز درون شدی؟ }}

{{ب| گشتی به کام دشمن و کُشتی به خیره دوست‌ای گردش فلک، تو چرا واژگون شدی؟ }}

{{ب| ای خور، چو شد به نیزه سر شاه مشرقین‌شرمت نشد که باز ز مشرق برون شدی؟ }}

{{ب| ای چرخ سفله، داد از این دور واژگون‌عرش خدای ذو المنن و پای شمر دون؟!  }}

{{ب| چون شاه تشنه، ظلمت ناسوت کرد طی‌بر آب زندگانی جاوید برد پی }}

{{ب| در راه حق فنا به بقا کرد اختیارتا گشت وجه باقی حق بعدَ کلّ شی <ref> اشاره به آیه 88، سوره قصص «کُلُّ شَیْ‌ءٍ هالِکٌ إِلَّا وَجْهَهُ».</ref> }}

{{ب| زد پا به هرچه جز وی و سر داد و شد روان‌تا کوی دوست بر اثر کشتگان حیّ }}

{{ب| چون گشت جلوه‌گر سر او بر سر سنان‌شد پر نوای زمزمه‌ی طور نای و نی }}

{{ب| شور از عراق گشت بلند آن چنان که بردکافر دلان ز یاد تمنای ملک ری }}

{{ب| پاشید آن قلاده‌ی دُرهای شاهواراز هم چو برگهای خزان از سَموم دی }}

{{ب| گفتی رها نمود ز کف دختران نعش‌از انقلاب دور فلک دامن جُدَی }}

{{ب| آن یک، نهاد رو سوی میدان که «یا ابا»وان یک، کشید در حرم افغان که «یا اخی» }}

{{ب| رفتی و یافت بی‌تو به ما روزگار دست‌ای دستِ دادِ حق، ز گریبان برآر دست  }}

{{ب| آه از دمی که از ستم چرخ کج مدارآتش گرفت خیمه و برباد شد دیار }}

{{ب| بانگ رحیل غلغله در کاروان فکندشد بانوان پرده‌ی عصمت شتر سوار }}

{{ب| خور شد فرو به مغرب و تابنده اختران‌بستند بار شام، قطار از پی قطار }}

{{ب| غارتگرانِ کوفه ز شاهنشه حجازنگذاشتند دُرّ یتیمی به گنج بار }}

{{ب| گردون به دُر نثاریِ بزم خدیو شام‌عقدی به رشته بست ز دُرهای شاهوار }}

{{ب| گنجینه‌های گوهر یکدانه شد نهان‌از حلقه‌های سلسله در آهنین حصار }}

{{ب| آمد به لرزه عرش ز فریاد اهل بیت‌در قتلگه چو قافله‌ی غم فکند بار }}

{{ب| ناگه فتاده دید جگر گوشه‌ی رسول‌نعشی به خون تپیده به میدان کارزار }}

{{ب| پس دست حسرت آن شرف دوده‌ی بتول‌بر سر نهاده، گفت: جزاک اللّه ای رسول  }}

{{ب| این گوهر به خون شده غلطان حسین توست‌وین کشتی شکسته ز طوفان، حسین توست }}

{{ب| این یوسفی که بر تن خود کرده پیرهن‌از تار زلفهای پریشان، حسین توست }}

{{ب| این از غبار تیره‌ی هامون نهفته رودر پرده آفتاب درخشان، حسین توست }}

{{ب| از خضر تشنه‌کام که سرچشمه‌ی حیات‌بدرود کرده با لب عطشان، حسین توست }}

{{ب| این پیکری که کرده نسیمش کفن به براز پرنیان ریگ بیابان، حسین توست }}

{{ب| این لاله‌ی شکفته که زهرا ز داغ اوچون گل نموده چاک گریبان، حسین توست }}

{{ب| این شمع کشته از اثر تندباد جورکش بی‌چراغ مانده شبستان، حسین توست }}

{{ب| این شاهباز اوج سعادت که کرده بازشهپر به سوی عرش ز پیکان، حسین توست }}

{{ب| آنگه ز جور دور فلک با دل غمین‌رو در بقیع کرد که ای مام بی‌قرین  }}

{{ب| «داد آسمان به بادِ ستم خانمان من‌تا از کدام بادیه پرسی نشان من }}

{{ب| دور از تو از تطاول گلچین روزگارشد آشیان زاغ و زغن گلستان من }}

{{ب| گردون به انتقام قتیلان روز بدرنگذاشت یک ستاره به هفت آسمان من }}

{{ب| زد آتشی به پرده‌ی ناموس من فلک‌کاید هنوز دود وی از استخوان من }}

{{ب| بیخود در این چمن نکشم ناله‌های زارآن طائرم که سوخت فلک آشیان من }}

{{ب| آن سرو قامتی که تو دیدی ز غم خمیددیدی که چون کشید غم آخر کمان من }}

{{ب| رفت آن که بود بر سرم آن سایه‌ی همای‌شد دست خاکبیز کنون سایبان من }}

{{ب| گفتم ز صد یکی به تو از حال کوفه، باش‌کز بارگاه شام برآید فغان من» }}

{{ب| پس رو به سوی پیکر آن محتشم گرفت‌گفت این حدیث، طاقت اهل حرم گرفت }}  

{{ب| اندر جهان عیان شده غوغای رستخیزای قامت تو شور قیامت، به پای خیز }}

{{ب| زینب بَرَت «بضاعتِ مزجاةِ» جان به کف‌آورده با ترانه‌ی «یا أَیُّهَا الْعَزِیزُ»: <ref> اشاره به آیه 88 سوره یوسف؛ «یا أَیُّهَا الْعَزِیزُ مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنا بِبِضاعَةٍ مُزْجاةٍ ...» ای عزیز مصر با همه اهل بیت خود به فقر و قحطی و بیچارگی گرفتار شدیم و با متاعی ناچیز و بی‌قدر حضور تو آمدیم.</ref> }}

{{ب| «هرکس به مقصدی ره صحرا گرفته پیش‌من روی در تو و دگران روی در حجیز <ref>حجیز: اماله شده‌ی کلمه «حجاز» است.</ref> }}

{{ب| بگشا ز خواب دیده و بنگر که از عراق‌چونم به شام می‌برد این قوم بی‌تمیز  }}

{{ب| محمل شکسته، ناله‌ی حُدی، <ref>حدی: حدی، حداء، سرود و آواز ساربانان هنگام راندن شتر.</ref> ساربان سَنان‌ره بی‌کران و بندگران، ناقه بی‌جهیز }}

{{ب| خرگاه، دودِ آه و نقابم، غبارِ راه‌چتر، آستین و معجرِ سر، دست خاکبیز }}

{{ب| گاهم ز طعن نیزه به زانو سرِ حجاب‌گاهم ز تازیانه به سر، دست احتریز <ref> احتریز: کلمه «احتراز» که اماله شده است.</ref> }}

{{ب| یک کارزار دشمن و من یک تنِ غریب‌تو خفته خوش به بستر و این دشت، فتنه‌خیز }}

{{ب| گفتم دوصد حدیث و ندادی مرا جواب‌معذوری ای ز تیر جفا خسته، خوش بخواب»  }}

{{ب| ای چرخ سفله، تیرِ ترا صید کم نبودگیرم عزیز فاطمه صید حرم نبود }}

{{ب| حلقی که بوسه‌گاه نبی بود روز و شب‌جای سنان و خنجر اهلِ ستم نبود }}

{{ب| انگشت او به خیره بریدی پی نگین‌دیوی سزای سلطنت ملک جم نبود }}

{{ب| کی هیچ سفله بست به مهمان خوانده آب؟گیرم ترا سجّیه‌ی اهل کرم نبود }}

{{ب| داغ غمی کزو جگر کوه آب شدبیمار تحمّل آن داغ غم نبود }}

{{ب| پای سریر زاده‌ی هند و سر حسین؟!در کیش کفر، سفله چنین محترم نبود }}

{{ب| ای زاده‌ی زیاد که دین از تو شد به بادآن خیمه‌های سوخته، بیت الصنم نبود <ref>بیت الصنم: بتکده، بتخانه.</ref> }}

{{ب| آتش به پرده‌ی حرم کبریا زدی‌دستت بریده باد، نشان بر خطا زدی  }}

{{ب| زین غم که آه اهل زمین ز آسمان گذشت‌با عترت رسول ندانم چه‌سان گذشت }}

{{ب| نمرود، ناوکی که سوی آسمان گشاددر سینه‌ی سلیل خلیل از نشان گذشت }}

{{ب| در حیرتم که آب چرا خون نشد چو نیل‌زان تشنه‌ای که بر لب آب روان گذشت }}

{{ب| آورد خنجر آبِ زلالش ولی دریغ‌کاب از گلو نرفته فرو، از جهان گذشت }}

{{ب| شد آسمان ز کرده پشیمان در این عمل‌لیک آن زمان که تیر خطا از کمان گذشت }}

{{ب| اللّه، چه شعله بود که انگیخت آسمان‌کز وی کبوتران حرم ز آشیان گذشت }}

{{ب| در موقعی که عرض صواب و خطا کنندکاری نکرده چرخ که از وی توان گذشت }}

{{ب| خاموش «نیّرا» که زبان سوخت خامه راخون شد مداد و قصّه ز شرح و بیان گذشت }}

{{ب| فیروز بخت من نهد از سرْ خط قبول‌بر دفتر چکامه‌ی من بضعه‌ی رسول  }}

{{ب| چون تیر عشق جا به کمان بلا کنداول نشست بر دل اهل ولا کند  }}

{{ب| در حیرتند خیره‌سران ارچه عشقِ دوست‌احباب را به بندِ بلا مبتلا کنند }}

{{ب| بیگانه را تحمّل بار نیاز نیست‌معشوق، ناز خود همه بر آشنا کند }}

{{ب| تن پرور از کجا و تمنّای وصل دوست؟دردی ندارد او که طبیبش دوا کند }}

{{ب| آن را که نیست شور حسینی به سر ز عشق‌با دوست کی معامله‌ی کربلا کند؟ }}

{{ب| یکباره پشت پا به سر ماسوا زندتا زان میان از این همه خود را سوا کند }}

{{ب| آری کسی که کشته‌ی او این بود، سزاست‌خود را اگر به کشته‌ی خود خونبها کند }}

{{ب| باللّه اگر نبود خدا خونبهای اوعالم نبود در خورِ نعلینِ پای او  }}

{{ب| عنقای قاف را هوس آشیانه بودغوغای نینوا همه در ره بهانه بود }}

{{ب| جایی که خورده بود مِی آنجا نهاد سردُردی کشی که مست شراب شبانه بود }}

{{ب| یکباره سوخت ز آتش غیرت هوای عشق‌موهوم پرده‌ای اگر اندر میانه بود }}

{{ب| در یک طبق به جلوه‌ی جانان نثار کردهر درّ شاهوار کش اندر خزانه بود }}

{{ب| نامد بجز نوای حسینی به پرده راست‌روزی که در حریم «الست» این ترانه بود }}

{{ب| باللّه که جا نداشت بجز بی‌نشان در اوآن سینه‌ای که تیر بلا را نشانه بود }}

{{ب| کوری نظاره کن که شکستند کوفیان‌آیینه‌ای که مظهر حُسن یگانه بود }}

{{ب| نی‌نی که وجه باقی حق را هلاک نیست‌صورت به جاست، آینه‌گر رفت باک نیست  }}

{{ب| ای خرگه عزای تو این طارم کبودلبریز خون ز داغ تو پیمانه‌ی وجود }}

{{ب| وی هر ستاره قطره‌ی خونی که عُلویان‌در ماتم تو ریخته از دیدگان فرود }}

{{ب| گریه است بر تو هر چه نوازنده را نواست‌ناله است بی‌تو هر چه سراینده را سرود }}

{{ب| تنها نه خاکیان به عزای تو اشک‌ریزماتم سراست بهر تو از غیب تا شهود }}

{{ب| از خون کشتگان تو صحرای ماریه‌باغی و سنبلش همه گیسوی مشک بود }}

{{ب| کی بر سنان تلاوت قرآن کند سری؟بیدارِ مُلکِ کهف تویی، دیگران رُقود <ref>اشاره‌ای لطیف به اینکه اصحاب کهف در خوابند و بیدار حقیقی تویی؛ با ایهام به این حقیقت تاریخی که به روایت «منهال» سر مقدس سیّد الشهدا علیه السّلام بر سر نی، آیه‌ی «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقِیمِ ...» آیا پنداری که قصّه‌ی اصحاب کهف و رقیم در مقابل این همه آیات قدرت و عجائب حکمت‌های ما واقعه‌ی عجیبی است؟! سوره کهف، آیه 9 را تلاوت فرمود، که این آیه در آغاز داستان اصحاب کهف آمده است.</ref> }}

{{ب| نشگفت اگر برند ترا سجده سروران‌ای داده سر به طاعت معبود در سجود }}

{{ب| پایان سیر بندگی آمد سجود توبرگیر سر، که او همه شد وجود تو  }}

دِرع <ref> درع: زره.</ref> سالار رُسل زیب تنش‌خفته صد داوود زیر جوشنش }}