نیر تبریزی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| ثار اللّهی که سرِّ انا الحق نشان دهددنیا نگر که در دل خونش مکان دهد }}

{{ب| وان سرکه سرّ نقطه‌ی طغرای بسمله است‌کورانه جانش بر سر میمِ سِنان دهد }}

{{ب| عیسی دمی که جسم جهان را حیات ازوست‌اللّه چه‌سان رواست که لب تشنه جان دهد؟ }}

{{ب| چرخ دنی نگر که پی قتل یک تنی‌هرچه آیدش به دست، به تیر و کمان دهد }}

{{ب| نَفْس اللّهی که هر نفس او را به کوی وصل‌هاتف ندای «ارْجِعِی» از لامکان دهد }}

{{ب| ای چرخ سفله باش که بهر لقای دوست‌تاج و نگین به دشمن دین رایگان دهد }}

{{ب| آن طائری که ذروه‌ی لاهوت جای اوست‌کسی دل بر آشیانه‌ی این خاکدان دهد }}

{{ب| مقتول عشق، فارغ از این تیره گلخن است‌کان شاهباز را به دل شه نشیمن است  }}

{{ب| دانی چه روز دختر زهرا اسیر شدروزی که طرح بیعت «مِنّا امیر» <ref> اشاره به مذاکرات سقیفه و غصب خلافت و کلام انصار به مهاجرین که: منّا امیر و منکم امیر.</ref> شد }}

{{ب| واحسرتا، که ماهی بحر محیط غیب‌نمرود کفر را هدف نوک تیر شد }}

{{ب| باد اجل بساط سلیمان فرو نَوَشت <ref> نوشت: در هم نوردید، در هم پیچید.</ref> دیو شریر وارث تاج و سریر شد }}

{{ب| مولود شیرخواره‌ی حجر بتول راپیکان تیر حرمله پستان شیر شد }}

{{ب| از دور خویش سیر نشد تا نُه چرخ پیراز خون حنجرِ شهِ لب تشنه سیر شد }}

{{ب| در حیرتم که شیر خدا چون به خاک خفت‌آن دم که آهوان حرم دستگیر شد؟! }}

{{ب| زنجیر کین و گردن سجّاد، ای عجب!روباه چرخ بین که چه‌سان شیرگیر شد }}

{{ب| تغییری ای سپهر، که بس واژگونه‌ای‌شور قیامت از حرکاتت نمونه‌ای  }}

{{ب| ای در غم تو ارض و سما خون گریسته‌ماهی در آب و وحش به هامون گریسته }}

{{ب| وی روز و شب به یاد لبت چشم روزگارنیل و فرات و دجله و جیحون گریسته }}

{{ب| از تابش سرت به سنان، چشم آفتاب‌اشک شفق به دامن گردون گریسته }}

{{ب| در آسمان ز دود خیام عفاف توچشم مسیح اشک جگرگون گریسته }}

{{ب| با درد اشتیاق تو در وادی جنون‌لیلی بهانه کرده و مجنون گریسته }}

{{ب| تنها نه چشم دوست به حال تو اشکبارخنجر به دست قاتل تو خون گریسته }}

{{ب| آدم پی عزای تو از روضه‌ی بهشت‌خرگاه درد و غم زده بیرون، گریسته }}

{{ب| گر از ازل ترا سر این داستان نبوداندر جهان ز آدم و حوّا نشان نبود }}

{{ب| بی‌شاه دین چه روز جهان خراب را؟ای آسمان، دریچه ببند آفتاب را }}

{{ب| جلباب نیلگون شب از هم گشای بازیکسر سیاهپوش کن این نُه قباب را }}

{{ب| اشک شفق ز دیده‌ی آفاق کن روان‌در خون کش این سراچه‌ی پر انقلاب را }}

{{ب| نی‌نی کزین پس ار همه خون بارد آسمان‌بی‌حاصل است خوردن مستسقی آب را }}

{{ب| آب از برای حلق شه تشنه کام بودچون رفت، گو به لاوه <ref> لاوه: لابه، زاری، چاپلوسی.</ref> نریزد سحاب را }}

{{ب| خور گو دگر ز پرده‌ی شب برمیار سرکافکند زینب از رخ چون مه، نقاب را }}

{{ب| ای کاش بو البشر نکشیدی سر از تراب‌زین آتشی که سوخت دل بو تراب را }}

{{ب| تنها نه زین قضیه دل بو تراب سوخت‌موسی در آتش غم و یونس در آب سوخت }}  

{{ب| قتل شهید عشق، نه کار خدنگ بوددنیا برای شاه جهان‌دار تنگ بود }}

{{ب| عصفور هر چه باد، هماورد باز نیست‌شهباز را ز پنجه‌ی عصفور ننگ بود }}

{{ب| آیینه خود ز تاب تجّلی به هم شکست‌گیرم که خصم را دل پر کینه سنگ بود }}

{{ب| نیرو از او گرفت بر او آخت تیغ کین‌قومی که با خدای مهیای جنگ بود }}

{{ب| عهد «أَ لَسْتُ» اگر نگرفتی عنان اوشهد بقا به کام مخالف شَرنگ بود }}

{{ب| از عشق پرس حالت جانبازی حسین‌پای براق عقل در این عرصه لنگ بود }}

{{ب| احمد اگر به ذوره‌ی قوسین عروج کردمعراج شاه تشنه، به سوی خدنگ بود <ref>اشاره به آیه 9، سوره نجم؛ «قابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنی»، و چون «قوس» به معنی کمان است، در پی آن گفته است: اگر معراج پیامبر اکرم صلی اللّه علیه و آله و سلّم به سوی قله «قابَ قَوْسَیْنِ» بوده، معراج امام حسین علیه السّلام به سوی تیر و خدنگ است.</ref> }}

{{ب| از تیر کین چو کرد تهی شاه دین رکاب‌آمد فرا به گوش وی از پرده این خطاب: }}  

{{ب| «کای شهسوار بادیه‌ی ابتلای مابازآ که زان توست حریم لقای ما }}

{{ب| معراج عشق را شب اسراست، هین بران‌خوش خوش براق شوق به خلوتسرای ما }}

{{ب| تو از برای مایی و ما از برای توعهدیست این فنای ترا با بقای ما }}

{{ب| دادی سری ز شوق و خریدی لقای دوست‌هرگز زیان نبُرد کس از خونبهای ما }}

{{ب| جانبازیت حجاب دو بینی به هم دریددر جلوه‌گاهِ حسن تویی خود به جای ما }}

{{ب| بازآ که چشم ما ز ازل بر قدوم توست‌خود خاکروب راه تو بود انبیای ما }}

{{ب| هین، زان توست تاج ربوبیّت از ازل‌گر رفت بر سنان سرت اندر هوای ما }}

{{ب| گر ز آتش عطش جگرت سوخت غم مخوراز توست آب رحمت بی‌منتهای ما }}  

{{ب| ور سفله‌ای برد ز تو دستی، مشو ملول‌با شهپر خدنگ بپرّد همای ما }}

{{ب| گسترده‌ایم بال ملائک به جای فرش‌کازار بر تنت نکند کربلای ما }}

{{ب| دلگیر گو مباد خلیل از فدای دوست‌کافی است اکبر تو ذبیح منای ما }}

{{ب| کو نوح، گو به دشت بلا آی، باز بین‌کشتی شکستگان محیط بلای ما }}

{{ب| موسی ز کوه طور شنید ار جواب «لن»گو باز شو به جلوه‌گه نینوای ما }}

{{ب| گر زنده جان ببُرد ز دار بلا مسیح‌گو دار کربلا نگر و مبتلای ما }}

{{ب| منسوخ کرد ذکر اوائل حدیث توای داده تن ز عهد ازل بر قضای ما» }}

{{ب| زینب چو دید پیکر آن شه به روی خاک‌از دل کشید ناله به صد درد سوزناک: }}  

{{ب| «کای خفته خوش به بستر خون، دیده باز کن‌احوال ما ببین و سپس خواب ناز کن }}

{{ب| ای وارث سریر امامت، به پای خیزبر کشتگان بی‌کفن خود نماز کن }}

{{ب| طفلان خود به ورطه‌ی بحر بلا نگردستی به دستگیری ایشان دراز کن }}

{{ب| بس دردهاست در دلم از دست روزگاردستی به گردنم کن و گوشم به راز کن }}

{{ب| سیرم ز زندگانی دنیا، یکی مرالب بر گلو رسان و ز جان بی‌نیاز کن }}

{{ب| برخیز، صبح شام شد ای میر کاروان‌ما را سوار بر شتر بی‌جهاز کن }}

{{ب| یا دست ما بگیر و از این دشت پر هراس‌بار دگر روانه به سوی حجاز کن» }}

{{ب| پس چشمه‌سار دیده پر از خون ناب کردبر چرخ کج مدار به زاری خطاب کرد: }}  

{{ب| «کای چرخ سفله، داد از این سرگرانیاکردی عزیز فاطمه خوار و ندانیا }}

{{ب| خوش در جهان به کام رسید از تو اهل بیت‌تا حشر در جهان نکنی کامرانیا }}

{{ب| این کی کجا رواست که دو نان دهر رادر کاخ زر به مسند عزت نشانیا؟ }}

{{ب| قومی که پاس عزّتشان داشت ذو الجلال‌تا شامشان به قید اسیری کشانیا؟ }}

{{ب| بستی به قید بازوی سجاد، هیچ رحم‌نامد ترا بر آن تن و آن ناتوانیا؟ }}

{{ب| کشتی به زاری اصغر و هیچت نسوخت دل‌زان شمع روی دلکش و آن گل فشانیا؟ }}

{{ب| از پا فکندی اکبر و می‌نامدت دریغ‌ای چرخ پیر از آن قد و آن نوجوانیا؟ }}

{{ب| سودی به حلق خسرو دین تیغ، هیچ شرم‌نامد ترا از آن نگه خسروانیا؟ }}

{{ب| هرگز نکرده بود کس ای دهر سفله طبع‌بر میهمان خویش چنین میزبانیا»  }}

{{ب| آتش شو ای درون و بسوزان زبان من‌ای خاک بر سر من و این داستان من <ref>دیوان آتشکده؛ ص 107- 120.</ref> }}

{{ب| شهید عشق که تنگ است پوست بر بدنش‌تو خصم بین که به یغما زره برد ز تنش }}

{{ب| دگر بشیر به کنعان چه ارمغان آرد؟ز یوسفی که قبا کرده گرگ، پیرهنش }}

{{ب| چراغ دوده‌ی طاها فلک به یثرب کشت‌ز قصر شام برآورد دود انجمنش }}

{{ب| زمانه گلشن زهرا چنان به غارت دادکه بار قافله شد، ارغوان و یاسمنش  }}

{{ب| اگر صبح قیامت را شبی هست آن شب است امشب‌طبیب از من ملول و جان ز حسرت بر لب است امشب }}

{{ب| فلک، از دور ناهنجار خود لختی عنان درکش‌شکایتهای گوناگون مرا با کوکب است امشب }}

{{ب| برادر جان، یکی سر برکن از خواب و تماشا کن‌که زینب بی‌تو، چون در ذکر یا رب یا رب است امشب }}

{{ب| جهان پر انقلاب و من غریب این دشت پر وحشت‌تو در خواب خوش و بیمار در تاب و تبست امشب }}

{{ب| سرت مهمان خولی و تنت با ساربان همدم‌مرا با هر دو اندر دل، هزاران مطلب است امشب }}

{{ب| بگو با ساربان امشب نبندد محمل لیلاز زلف و عارض اکبر، قمر در عقرب است امشب }}

{{ب| صبا از من به زهرا گو، بیا شام غریبان بین‌که گریان دیده‌ی دشمن به حال زینب است امشب }}

{{ب| ای ز داغ تو روان خون دل از دیده‌ی حوربی‌تو عالم همه ماتمکده تا نفخه‌ی صور }}

{{ب| ز تماشای تجلای تو، مدهوش کلیم‌ای سرت سرّ «أَنَا اللَّهُ» <ref>اشاره به آیه 14 سوره طه «أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِی». منم خدای یکتا، جز من خدایی نیست، پس مرا بپرست.</ref> و سنان نخله‌ی طور }}

{{ب| دیده‌ها گو همه دریا شو و دریا همه خون‌که پس از قتل تو منسوخ شد آیین سرور }}

{{ب| پای در سلسله سجّاد و به سر تاج، یزیدخاک عالم به سر افسر و دیهیم و قصور }}

{{ب| دیر ترسا و سر سبطّ رسول مدنی‌آه اگر طعنه به قرآن زند، انجیل و زبور }}

{{ب| تا جهان باشد و بوده‌ست که داده‌ست نشان‌میزبان خفته به کاخ اندر و مهمان به تنور؟ }}

{{ب| سر بی‌تن که شنیده‌ست به لب آیه کهف؟یا که دیدست به مشکوة تنور، آیه نور؟ }}

{{ب| جان فدای تو که از حالت جانبازی تودر صف ماریه از یاد بشر شور نشور }}

{{ب| قدسیان سر به گریبان به حجاب ملکوت‌حوریان دست به گیسوی پریشان ز قصور }}

{{ب| گوش خضرا همه پر غلغله‌ی دیو و پری‌سطح غبرا، همه پر ولوله‌ی وحش و طیور  }}

{{ب| غرق دریای تحیّر ز لب خشک تو نوح‌دست حسرت به دل، از صبر تو ایوب صبور }}

{{ب| کوفیان دست به تاراج حرم کرده درازآهوان حرم از واهمه در شیون و شور }}

{{ب| انبیا محو تماشا و ملائک مبهوت‌شمر سرشار تمنّا و تو سرگرم حضور  }}

{{ب| نفس بگرفتش عنان که پای دارباره واپس ران، مترس از ننگ و عار }}

{{ب| عقل گفتش: رو که عار از نار به‌جور یار از صحبت اغیار به }}

{{ب| نفس گفت: از عمر برخوردار باش‌عقل گفتا: عمر شد، بیدار باش }}

{{ب| نفس گفتا: نقد بر نسیه مده‌عقل گفت: این نسیه از آن نقد، به }}

{{ب| وین کشاکشهای نفس و عقل پیرنفس شد مغلوب و عقل پیر چیر }}

{{ب| عاشقانه راند باره سوی شاه‌با تضرّع گفت ای باب اله }}

{{ب| تائبم، بگشا به رویم باب رادوست می‌دارد خدا توّاب را }}

{{ب| وحشی‌ام، آورده‌ام رو بر رسول‌ای محمّد، توبه‌ی من کن قبول }}

{{ب| دید چون مولا تضرّع کردنش‌کرد طوق بندگی در گردنش }}

{{ب| گفت: بازآ که در توبه‌ست بازهین بگیر از عفو ما خطّ جواز }}

{{ب| گر دو صد جرم عظیم آورده‌ای‌غم مخور، رو بر کریم آورده‌ای }}

{{ب| شد به سوی آب تازان با شتاب‌زد سمند بادپیما را در آب }}

{{ب| بی‌محابا جرعه‌ای در کف گرفت‌چون به خویش آمد دمی، گفت ای شگفت }}

{{ب| تشنه لب در خیمه سبط مصطفی‌آب نوشم من؟ زهی شرط وفا }}

{{ب| عاشقان از جام محنت سرخوشندآب کی نوشند؟ مرغ آتشند }}

{{ب| دور دار ای آب، دامن از کفم‌تا نسوزد ماهیانت از تفم }}

{{ب| دور دار ای آب، لب را از لبم‌ترسمت دریا بسوزد از تبم }}

{{ب| زاده‌ی شیر خدا، با مشک آب‌خشک لب از آب بیرون زد رکاب }}

{{ب| حیدرانه آن سلیل <ref> سلیل: فرزند.</ref> ذو الفقارخویش را زد یک تنه بر صد هزار }}

{{ب| ناگهان کافر نهادی از کمین‌کرد با تیغش جدا، دست از یمین }}

{{ب| گفت هان ای دست، رفتی شاد روخوش برستی از گرو، آزاد رو }}

{{ب| ساقی ار یاراست دمی این می که هست‌دست چبود؟ باید از سر شست دست  }}

 

 

{{شعر}}

{{ب| لیک از یک دست، برناید صداباش کآید دست دیگر از قفا }}

{{ب| لاابالی نیست دست افشانی‌ام‌جعفر طیّار را من ثانی‌ام }}

{{ب| دست دادم تا شوم همدست اوپر برافشانیم در بستان هو }}

{{ب| از ازل من طایر آن گلشنم‌دست گو بردار دست از دامنم }}

{{ب| چند باید بود بند پای من‌تیر باید شهپر عنقای من }}

{{ب| از کمین ناگه سیه‌دستی به تیغ‌برفکندش دست دیگر بی‌دریغ }}

{{ب| چون دو دست افتاده دید آن محتشم‌گفت: دستا! رو که من بی‌تو خوشم }}

{{ب| اندر آن کویی که آن محبوب روست‌عاشق بی‌دست و پا دارند دوست }}

{{ب| عاشقی باید ز من آموختن‌شد علم پروانه، از پر سوختن }}

{{ب| بد چو شور عشق، سر تا پای من‌شد قیامت راست بر بالای من }}

{{ب| شد پرافشان، جعفر طیّارواردرگذشت و رفت سوی یار، یار }}

{{ب| شد همآغوش شه بدر و حُنَیْن‌ماند ازو دستی و دامان حُسَین }}  

{{ب| اکبر آن آیینه‌ی رخسار جدهیجده ساله جوان سرو قد }}

{{ب| برده در حسن از مه کنعان گروقصه‌ی هابیل و یحیی کرده نو }}

{{ب| با ادب بوسید پای شاه راروشنایی بخش مهر و ماه را }}

{{ب| کای زمام امر «کُن» <ref> اشاره به آیه 82 سوره یس. «إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَیْئاً أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ» فرمان نافذ خدا در عالم، چون اراده‌ی خلقت چیزی کند به محض اینکه گوید موجود باش، موجود خواهد شد.</ref> در دست توهستی عالم طفیل هست تو }}

{{ب| بی‌تو ما را زندگی بی‌حاصل است‌که حیات کشور تن با دل است }}

{{ب| دارم اندر سر هوای وصل دوست‌که سراپای وجودم یاد اوست }}

{{ب| گفت: بشتاب ای ذبیح کوی عشق‌تا خوری آب حیات از جوی عشق }}

{{ب| ای سوم قربانی از آل خلیل‌از نژاد مصطفی اوّل قتیل  }}

{{ب| سر نهادش بر سر زانوی نازگفت کای بالیده سرو سرفراز }}

{{ب| ای به طرف دیده خالی جای توخیز تا بینم قد و بالای تو }}

{{ب| ای نگارین آهوی مشکین من‌با تو روشن چشم عالم‌بین من }}

{{ب| این بیابان جای خواب ناز نیست‌ایمن از صیّاد تیرانداز نیست }}

{{ب| جبرئیل آمد شتابان برزمین‌از فراز عرش ربّ العالمین }}

{{ب| گفت: کای فرمانده ملک وجودپیشت آورد ستم از یزدان درود }}  

{{ب| گر نبودی بود تو، عالم نبودامتزاح طینت آدم نبود }}

{{ب| ما نکردیم این شهادت بر تو حتم‌ای جلال کبریایی بر تو ختم }}

{{ب| گر کشی جان جهان، نک زان توست‌گوش عزرائیل بر فرمان توست }}

{{ب| داد پاسخ شاه با روح الامین‌کای امین وحی ربّ العالمین }}

{{ب| عاشق جانانه را با جان چه کار؟درد کز یار است، با درمان چه کار؟ }}

{{ب| جبرئیلا، این که بینی نی منم‌اوست یکسر، من همین پیراهنم }}

{{ب| گر من از هر دو جهان بیگانه‌ام‌گنج پنهانی‌ست در ویرانه‌ام }}

{{ب| گفت: چشم دخترانت در ره است‌گفت: عشق از دیدن غیر، اکمه است }}

{{ب| گفت: ترسم زینبت گردد اسیرگفت: سوی اوست از هر سو مصیر }}

{{ب| گفت: سجّادت فتاده بی‌طبیب‌گفت: بیماریش خوش دارد حبیب }}

{{ب| گفت: بهرت آب حیوان آورم‌گفت: من از تشنگی آن سو ترم }}

{{ب| جبرئیلا، من ز جو بگذشته‌ام‌آب حیوان را در آن سو هشته‌ام }}

{{ب| گفت: آورد ستم از غیبت، سپاه‌تا کنند این قوم کافر را تباه }}

{{ب| گفت: مهلا، خود ز من دارد مددجبرئیلا، آن سپاه بی‌عدد }}

{{ب| آن که با تدبیر او گردد فلک‌کی بود محتاج امداد ملک }}

{{ب| گر فشانم دست، ریزم ز آستین‌صد هزاران جبرئیل راستین }}

{{ب| هستی ایشان همه از هست ماست‌رشته‌ی تدبیرشان در دست ماست }}

{{ب| جبرئیلا، چشم دیگر بایدت‌تا که حال عاشقان بنمایدت }}

{{ب| جبرئیلا، من خود از کف هشته‌ام‌دست جانان است تار رشته‌ام }}

{{ب| هشته طوق عشق خود بر گردنم‌می‌برد آنجا که خواهد بردنم }}

{{ب| این حدیث محنت ایّوب نیست‌داستان یوسف و یعقوب نیست }}

{{ب| صبر ایّوب از کجا و این بلااین حسین است و حدیث کربلا }}

{{ب| دورکش زین ورطه رخت ای محتشم‌تا نسوزد شهپرت را آتشم }}

{{ب| هین سپاهت دور دار از راه من‌که جهانسوز است برق آه من }}

{{ب| آمد از هاتف به گوش او ندااز حجاب بارگاه کبریا }}

{{ب| کای حسین، ای نوح طوفان بلااین همان عهد است و اینجا کربلا }}

{{ب| تو بدین‌سان گر کنی جنگ‌آوری‌پس که خواهد شد بلا را مشتری؟ }}

{{ب| هین فرود آ، ای شه پیمان درست‌که بساط کبریایی زان توست }}

{{ب| ای حریم وصل ما، مأوای تواندر آ، خالی‌ست اینجا جای تو }}

{{ب| چون پیام دوست از هاتف شنیددست از پیکار دشمن برکشید  }}

{{ب| گفت حاشا من نی‌ام در عهد، سست‌این کشاکشها همه از بهر توست }}

{{ب| آشنای تو ز خود بیگانه است‌خود تویی تو، گر کسی در خانه است }}

{{ب| عشق را با من حدیث اختیار«مسأله دور است اما دور یار» }}

{{ب| عشق را نه قید نام است و نه ننگ‌جمله بهر توست، چه صلح و چه جنگ }}

{{ب| صورت آیینه، عکسی بیش نیست‌جنبش و آرام او از خویش نیست }}

{{ب| این کشاکش نیستم از نقض عهدقاتل خود را همی جویم به جهد }}

{{ب| ورنه من بر مرگ از آن تشنه‌ترم‌هین ببار ای تیر باران بر سرم  }}