قضیب

چوبهاى نازک، شاخه و ترکه که از درخت مى‌کنند، قضیب می‌نامند.

مفهوم

اینگونه ترکه‌هاى ترد و نازک، معمولا براى اشاره به کسى یا چیزى در دست افراد بوده‌است.

در کاخ یزید

در دست یزید، قضیب و چوب خیزران بود و با آن به لب و دندان سر بریده امام حسین(ع) که در برابرش نهاده بود، مى‌زد. این گستاخى مورد اعتراض برخى از حاضران قرار گرفت.

منبع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۵۶.