زرود: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''زرود''' نام یکى از منزلگاه‌هاى مسیر [[کوفه]] که [[حسین بن على (ع)|سیدالشهدا(ع)]] در آنجا فرود آمد. {{جعبه اطلاعات منزل‌گاه
'''زرود''' نام یکى از منزلگاه‌هاى مسیر [[کوفه]] است که [[حسین بن على (ع)|سیدالشهدا(ع)]] در آنجا فرود آمد. زهیر بن قین در اینجا با کاروان امام همراه شد. {{جعبه اطلاعات منزل‌گاه
| عنوان =زرود
| عنوان =زرود
| تصویر =
| تصویر =
خط ۱۴: خط ۱۴:
==کاروان کربلا==
==کاروان کربلا==
در همین منزل بود که امام حسین(ع) به [[زهیر بن قین بجلى]] برخورد و او را به همراهى و یارى خویش فراخواند. او هم پذیرفت و به کاروان و یاران امام پیوست و به کربلا آمد و شهید شد.<ref>مقتل الحسین،مقرم،ص 208،الحسین فى طریقه الى الشهادة،ص 66 تا 72.</ref> و در همین جا، خبر شهادت [[مسلم بن عقیل]] و [[هانى بن عروه]] را در کوفه از دو نفر از طایفۀ بنى اسد شنید که عازم حج بودند و از کوفه مى‌آمدند.حضرت بر آن دو شهید رحمت فرستاد و گریست، [[بنى هاشم]] هم گریستند. در همین جا شب را ماندند. صبح، آب زیادى برداشته، از آنجا به سوى ثعلبیه حرکت کردند.
در همین منزل بود که امام حسین(ع) به [[زهیر بن قین بجلى]] برخورد و او را به همراهى و یارى خویش فراخواند. او هم پذیرفت و به کاروان و یاران امام پیوست و به کربلا آمد و شهید شد.<ref>مقتل الحسین،مقرم،ص 208،الحسین فى طریقه الى الشهادة،ص 66 تا 72.</ref> و در همین جا، خبر شهادت [[مسلم بن عقیل]] و [[هانى بن عروه]] را در کوفه از دو نفر از طایفۀ بنى اسد شنید که عازم حج بودند و از کوفه مى‌آمدند.حضرت بر آن دو شهید رحمت فرستاد و گریست، [[بنى هاشم]] هم گریستند. در همین جا شب را ماندند. صبح، آب زیادى برداشته، از آنجا به سوى ثعلبیه حرکت کردند.
در برخی دیگر از منابع گفته شده امام در ثعلبیه<ref>ابن اثیر، ج۴، ص۴۲</ref>، قادسیه<ref>مسعودی، ج۳، ص۶۰-۶۱</ref> یا قطقطانه<ref>یعقوبی، ج۲، ص۲۴۳</ref> از شهادت مسلم و هانی مطلع گردید.


==منبع==
==منبع==


*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=559291&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 194-195.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=559291&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 194-195.]
*ابن اثیر، علی بن ابی کرم، الکامل فی التاریخ، دارصادر، بیروت، ۱۳۸۵ق/۱۹۶۵م.
*یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، بیروت، بی‌تا.
*مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، تحقیق: اسعد داغر، دارالهجرة، قم، ۱۴۰۹ق.


==پی‌نوشت==
==پی‌نوشت==

نسخهٔ ‏۲۲ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۵۳

زرود نام یکى از منزلگاه‌هاى مسیر کوفه است که سیدالشهدا(ع) در آنجا فرود آمد. زهیر بن قین در اینجا با کاروان امام همراه شد.

زرود
اطلاعات جغرافیایی
مسیر مکه به کوفه
موقعیت زرود
قبل از ثعلبیه
پس از حاجر
وقایع تاریخی
واقعه کربلا خبر شهادت مسلم بن عقیل و هانی بن عروه به امام رسید.

معنی

زرود، منطقه‌اى ریگزار میان ثعلبیه و خزیمیه از راه کوفه به مکه بود. به خاطر شنزار بودن، آبهاى باران را در خود فرو مى‌برد و به همین جهت، نام زرود بر آن گفته شده‌است. زرود به معنی بلعنده می باشد. این محل براى نزول کاروانهاى حج که از بغداد مى‌آمده‌اند، محل مشهور و مناسبى بوده و به بنى اسد و بنى نهشل اختصاص داشته است.

کاروان کربلا

در همین منزل بود که امام حسین(ع) به زهیر بن قین بجلى برخورد و او را به همراهى و یارى خویش فراخواند. او هم پذیرفت و به کاروان و یاران امام پیوست و به کربلا آمد و شهید شد.[۱] و در همین جا، خبر شهادت مسلم بن عقیل و هانى بن عروه را در کوفه از دو نفر از طایفۀ بنى اسد شنید که عازم حج بودند و از کوفه مى‌آمدند.حضرت بر آن دو شهید رحمت فرستاد و گریست، بنى هاشم هم گریستند. در همین جا شب را ماندند. صبح، آب زیادى برداشته، از آنجا به سوى ثعلبیه حرکت کردند.

در برخی دیگر از منابع گفته شده امام در ثعلبیه[۲]، قادسیه[۳] یا قطقطانه[۴] از شهادت مسلم و هانی مطلع گردید.

منبع

  • جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 194-195.
  • ابن اثیر، علی بن ابی کرم، الکامل فی التاریخ، دارصادر، بیروت، ۱۳۸۵ق/۱۹۶۵م.
  • یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، بیروت، بی‌تا.
  • مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، تحقیق: اسعد داغر، دارالهجرة، قم، ۱۴۰۹ق.

پی‌نوشت

  1. مقتل الحسین،مقرم،ص 208،الحسین فى طریقه الى الشهادة،ص 66 تا 72.
  2. ابن اثیر، ج۴، ص۴۲
  3. مسعودی، ج۳، ص۶۰-۶۱
  4. یعقوبی، ج۲، ص۲۴۳