مشفق کاشانی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| گردید پشت فاطمه زین بار غم هلال‌از مویه همچو موی شد از ناله همچو نال }}

{{ب| نی‌نی که شد به ماتم او حیّ لا یزال«هست از ملال گرچه بری ذات ذو الجلال» }}

{{ب| «او در دل است و هیچ دلی نیست بی‌ملال»از داد چون به عرصه‌ی محشر علم زنند }}

{{م| وانگه ز انتقام شه تشنه دم زنند }}

{{ب| پس کوفیان به حشر قدم از عدم زنند«ترسم جزای قاتل او چون رقم زنند» }}

{{ب| «یکباره بر جریده‌ی رحمت قلم زنند»خورشید چون دمد ز گریبان روز حشر }}

{{م| حاضر شوند خلق به دیوان روز حشر }}

{{ب| آیند اهل بیت به میدان روز حشر«ترسم کزین گناه شفیعان روز حشر» }}

{{ب| «دارند شرم کز گنه خلق دم زنند»افتد به عرش لرزه و جنبد ز جا زمین }}

{{م| تا در رسد به معرکه‌ی حشر شاه دین }}

{{ب| آن دم که پای میز حسابند قاتلین«دست عتاب حق به درآید ز آستین» }}

{{ب| «چون اهل بیت دست در اهل ستم زنند»بیند چو جسم خسرو لب تشنه چاک چاک }}

{{م| زخم فزون بر آن بدن نازنین و پاک }}

{{ب| شیر خدا ز سینه کشد آه سوزناک«آه از دمی که با کفن خونچکان ز خاک» }}

{{ب| «آل علی چو شعله‌ی آتش علم زنند»آه از دمی که شمع شبستان اهل بیت }}

{{م| شاه شهید نوگل بستان اهل بیت }}

{{ب| پیدا شود میان شهیدان اهل بیت«فریاد از آن دمی که جوانان اهل بیت»  }}

{{ب| «گلگون کفن به عرصه‌ی محشر قدم زنند»لب تشنگان دشت بلا خیز نینوا }}

{{م| می‌افکنند غلغله در عرش کبریا }}

{{ب| تا انتقام خویش بگیرند بر ملا«جمعی که زد به هم صفشان شور کربلا» }}

{{ب| «در حشر صف زنان صف محشر به هم زنند»در کربلا چو باب ستم کرده‌اند باز }}

{{م| در خاک و خون کشیده تن شاه سرفراز }}

{{ب| آید چو روز حشر و قیامت شود فراز«از صاحب حرم چه توقّع کنند باز» }}

{{ب| «آن ناکسان که تیغ به صید حرم زنند»شد چون به دست قوم ز حق بی‌خبر قتیل }}

{{م| از جور چرخ کج روش آن خسرو جلیل }}

{{ب| این ظلم بس نبود که آن فرقه‌ی محیل«پس بر سنان کنند سری را که جبرئیل» }}

{{ب| چون شد شهید آن شه عطشان به کارزاربر اهل بیت گشت در آن لحظه کارزار }}

{{ب| از جور و ظلم و کینه و بیداد روزگار«روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار» }}

{{ب| «خورشید سر برهنه برآمد ز کوهسار»دردا و حسرتا که در آن روز غم‌پژوه }}

{{م| بر اهل بیت رحم نکردند آن گروه }}

{{ب| آمد چو اهل بیت ز اندوه در ستوه«موجی به جنبش آمد و برخاست کوه‌کوه» }}

{{ب| «ابری به بارش آمد و بگریست زارزار»تا اهل بیت کرد گرفتار قوم دون }}

{{م| بس نقشها به پرده زد این لوح آبگون }}

{{ب| آن دم که گشت دشت بلا موج‌زن ز خون«گفتی تمام زلزله شد خاک بی‌سکون» }}

{{ب| «گفتی فتاد از حرکت چرخ بی‌قرار»شد بر سنان بلند سر شاه و ناگزیر }}

{{م| آل علی شدند به دست عدو اسیر }}

{{ب| گردون دون فکند ازین غصّه سر به زیر«عرش آن چنان به لرزه در آمد که چرخ پیر» }}

{{ب| «افتاد در گمان که قیامت شد آشکار»در کربلا بر آل نبی قحط آب بود }}

{{م| ای بس امید زنده که نقش سراب بود }}

{{ب| زین غم دل شکسته‌ی زینب به تاب بود«آن خیمه‌ای که گیسوی حورش طناب بود» }}

{{ب| «شد سرنگون ز باد مخالف حباب‌وار»شد سیل اشک چشم یتیمان چو رود نیل }}

{{م| گشتند تا اسیر غم آن عترت جلیل }}

{{ب| چون خاست سوی شام همی بانگ الرّحیل«جمعی که پاس محملشان داشت جبرئیل» }}

{{ب| «گشتند بی‌عماری و محمل شترسوار»تا شد اسیر اهل ستم عترت نبی }}

{{م| از یاد رفت در همه جا حرمت نبی }}

{{ب| از حد گذشت درد و غم و محنت نبی«با آنکه سر زد این عمل از امّت نبی»  }}

{{ب| «روح الامین ز روی نبی گشت شرمسار»گردون چو خون پاک شهیدان به جام کرد }}

{{م| دوری ازین جنایت عُظمی به کام کرد }}

{{ب| از کینه روز آل پیمبر چو شام کرد«وانگه ز کوفه خیل الم رو به شام کرد» }}

{{ب| در باغ دین چو آفت باد خزان فتادبس سروها به خاک درین بوستان فتاد }}

{{ب| زین درد شور و غلغله در آسمان فتاد«بر حربگاه چون ره آن کاروان فتاد» }}

{{ب| «شورِ نشور واهمه را در گمان فتاد»کردند چون نظر به شهیدان ارجمند }}

{{م| شد بر فلک فغان اسیران دردمند }}

{{ب| آن دم که گشت زاری اهل حرم بلند«هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند» }}

{{ب| «هم گریه بر ملایک هفت آسمان فتاد»چون کار بر اسیری آل عبا کشید }}

{{م| بار ستم زمانه به دار بلا کشید }}

{{ب| بنگر که ظلم رشته‌ی او تا کجا کشید«هر جا که بود آهوئی از دشت پا کشید» }}

{{ب| «هر جا که بود طائری از آشیان فتاد»ظلمی که بر حسین ز ابن زیاد رفت }}

{{م| شدّاد آنچه کرده در اینجا ز یاد رفت }}

{{ب| از خاطر زمانه تو گوئی که داد رفت«شد وحشتی که شور قیامت ز یاد رفت» }}

{{ب| «چون چشم اهل بیت بر آن کشتگان فتاد»هر فتنه‌ای که کرد به پا روزگار کرد }}

{{م| اولاد مصطفی به اسیری نزار کرد }}

{{ب| بر قتلگاه خیل اسیران گذار کرد«هرچند بر تن شهدا چشم کار کرد» }}

{{ب| «بر زخمهای کاریِ تیغ و سنان فتاد»چون دیده اوفتاد به تن‌های کشتگان }}

{{م| برخاست از زمین به سوی آسمان فغان }}

{{ب| سرها ز تن جدا شده تن‌ها جدا ز جان«ناگاه چشم دختر زهرا در آن میان» }}

{{ب| «بر پیکر شریف امام زمان فتاد»چون پیکر برادر خود دید روبرو }}

{{م| غلتان به خون خویشتن از خنجر عدو }}

{{ب| فریاد را شکست نمی‌خواست در گلو«بی‌اختیار ناله‌ی هذا حسین ازو» }}

{{ب| «سر زد چنان که شعله ازو در جهان فتاد»بر زینب آن که کرد بلا از ازل قبول }}

{{م| می‌کرد دم به دم به اسیری بلا نزول }}

{{ب| زین درد خاطرش چو دگر بار شد ملول«پس با زبان پر گله آن بضعة البتول» }}

{{ب| این مرغ پرشکسته و محزون حسین توست‌وین گشته روزگار دگرگون حسین توست  }}

{{ب| این سر جدا ز تن شده اکنون حسین توست«این کُشته‌ی فتاده به هامون حسین توست» }}

{{ب| «وین صید دست و پا زده در خون حسین توست»دردا که از شرار غم اندوز تشنگی }}

{{م| از دود آهِ شعله برافروز تشنگی }}

{{ب| چون شام بوده در نظرش روز تشنگی«این نخل ترکز آتش جانسوز تشنگی» }}

{{ب| «دود از زمین رسانده به گردون حسین توست»تا عهد خویش کوفی بیدادگر شکست }}

{{م| بر روی اهل بیت تو آب فرات بست }}

{{ب| رنگین به خون عترت پاک تو کرد دست«این ماهی فتاده به دریای خون که هست» }}

{{ب| «زخم از ستاره بر تنش افزون حسین توست»چون شام روزگار حریمت سیاه گشت }}

{{م| یک روز دور چرخ به دلخواه ما نگشت }}

{{ب| بنگر ز کوفیان چه ستمها به ما گذشت«این غرقه‌ی محیط شهادت که روی دشت» }}

{{ب| «از موج خون او شده گلگون حسین توست»چون بسته شد ز سیل مخالف ره نجات }}

{{م| کشتی شکسته‌ایم ز طوفان حادثات }}

{{ب| ای خاتم النبیین، وی میر کائنات«این خشک لب فتاده‌ی ممنوع از فرات» }}

{{ب| «کز خون او زمین شده جیحون حسین توست»با این عمل که سر زد ازین قوم کینه‌خواه }}

{{م| شد روزگار آل پیمبر ز غم سیاه }}

{{ب| یزدان پاک هست بر احوال ما گواه«این شاه کم سپاه که با خیل اشک و آه» }}

{{ب| «خرگه ازین جهان زده بیرون حسین توست»یا ایّها الرّسول ز بیداد مشرکین }}

{{م| در خاک و خون تپیده بسی گوهر ثمین }}

{{ب| ما را کنون اسیر به چنگ عدو ببین«این قالب تپان که چنین مانده بر زمین» }}

{{ب| «شاه شهید ناشده مدفون حسین توست»آن‌سان گریستی که دل سنگ آب کرد }}

{{م| از اشک دیده پر دُر و گوهر تراب کرد }}

{{ب| از آه سینه سوز سیه آفتاب کرد«چون روی در بقیع به زهرا خطاب کرد» }}

{{ب| زینب اسیر و خسته ز جور و جفا ببین‌اهل حریم خویش به غم مبتلا ببین }}

{{ب| بر اهل بیت بس ستم ناروا ببین«ای مونس شکسته دلان حال ما ببین» }}

{{ب| «ما را غریب و بی‌کس و بی‌آشنا ببین»از جور چرخ دربه‌در آل پیمبرند }}

{{م| بی‌مونس و اسیر و سیه بخت و مضطرند }}

{{ب| در چنگ ظلم مانده و آزرده خاطرند«اولاد خویش را که شفیعان محشرند» }}

{{ب| «در ورطه‌ی عقوبت اهل جفا ببین»گاهی به سوی کوفه کشانند کوفیان }}

{{م| گاهی به سوی شام اسیران ناتوان  }}

{{ب| ما را گرفته خصم ستمکار در میان«در خلد بر حجاب دو کَوْن آستین فشان» }}

{{ب| «وندر جهان مصیبت ما بر ملا ببین»یک دم ز راه شفقت و احسان به کربلا }}

{{م| بنگر فتاده‌اند شهیدان به کربلا }}

{{ب| در خون خویشتن شده غلتان به کربلا«نی نی درآ چو ابر خروشان به کربلا» }}

{{ب| «طغیان سیل و فتنه‌ی موج بلا ببین»بی‌همدم و شکسته دل و زار و دربه‌در }}

{{م| در چنگ دشمنند اسیران خون جگر }}

{{ب| از حال ما برای چه نگرفته‌ای خبر«تن‌های کشتگان همه در خاک و خون نگر» }}

{{ب| «سرهای سروران همه بر نیزه‌ها ببین»شد عاقبت شهید لب آب تشنه کام }}

{{م| فرزند ناز پرورت ای دل شکسته مام }}

{{ب| اکنون ز کید چرخ و ستمهای اهل شام«آن سر که بود بر سر دوش نبی مدام» }}

{{ب| «یک نیزه‌اش ز دوش مخالف جدا ببین»فرزند نازپرور گلگون عذار تو }}

{{م| بعد از حسن به دهر، مهین یادگار تو }}

{{ب| آرام جان و مایه‌ی صبر و قرار تو«آن تن که بود پرور شش در کنار تو» }}

{{ب| «غلتان به خاک معرکه‌ی کربلا ببین»ای مادر حمیده سیَر کی رود ز یاد }}

{{م| آن دم که ابن سعد شد از قتل شاه شاد }}

{{ب| در چنگ خصم اهل حریم تو اوفتاد«یا بضعة الرّسول ز ابن زیاد داد» }}

{{ب| با هر بنای ظلم که بنیاد کرده‌ای‌بس خرمن امید که بر باد کرده‌ای }}

{{ب| از کرده‌های خویش دمی یاد کرده‌ای؟«ای چرخ غافلی که چه بیداد کرده‌ای» }}

{{ب| «وز کین چه‌ها درین ستم آباد کرده‌ای»یک دم نگه نداشته‌ای حرمت رسول }}

{{م| خم کردی از مصیبت و غم قامت رسول }}

{{ب| این کینه گر پدید شد از امّت رسول«در طعنت این بس است که با عترت رسول» }}

{{ب| «بیداد کرده خصم و تو امداد کرده‌ای»بر خلق بسته است کنون سیل دیده راه }}

{{م| در زیر ابر تیره نهان گشت مهر و ماه }}

{{ب| شد کشته از جفای تو سلطان دین پناه«ای زاده‌ی زیاد نکرده‌ست هیچگاه» }}

{{ب| «نمرود این عمل که تو شدّاد کرده‌ای»کردی تو چاک چاک ز پیکان تن حسین }}

{{م| دادی به خاک دشت بلا مسکن حسین }}

{{ب| کردی خزان به تیشه‌ی کین گلشن حسین«کام یزید داده‌ای از کشتن حسین» }}

{{ب| «بنگر که را به قتل که دلشاد کرده‌ای»نوش تو نیش آمد و مهر تو آفت است }}

{{م| بر مردم زمانه ترا کینه عادت است  }}

{{ب| گویی ستم سرشت تو و جور طینت است«بهر خسی که بار درخت شقاوت است» }}

{{ب| «در باغ دین چه با گل و شمشاد کرده‌ای»زنگار غم گرفت چو آئینه‌ی صفا }}

{{م| «معدوم شد مروّت و منسوخ شد وفا» }}

{{ب| از حد گذشت جور تو در دشت کربلا«با دشمنان دین نتوان کرد آنچه را» }}

{{ب| «با مصطفی و حیدر و اولاد کرده‌ای»با تیر و تیغ خصم تنِ شاه تشنگان }}

{{م| کردی لب فرات به دریای خون تپان }}

{{ب| زین غم گریست فاطمه در روضه‌ی جنان«حلقی که سوده لعل لب خود نبی بر آن» }}

{{ب| «آزرده‌اش به خنجر فولاد کرده‌ای»آل علی چو ظلم تو در خاطر آورند }}

{{م| یاد از جفای قوم ستم گستر آورند }}

{{ب| پس شکوه‌ها ز دست تو بر داور آورند«ترسم ترا دمی که به محشر درآورند» }}

{{ب| تا نظم درد خیز تو زیب کتاب شداز آه سردِ خلق سیه آفتاب شد }}

{{ب| گوئی جهان سرآمد و روز حساب شد«خاموش محتشم که دل سنگ آب شد» }}

{{ب| «بنیاد صبر و خانه‌ی طاقت خراب شد»با ذکر این مصیبت جانسوز و دردناک }}

{{م| بس جوی خون ز دیده سرازیر شد به خاک }}

{{ب| ترسم شوند خلق به دریای خون هلاک«خاموش محتشم که ازین حرف سوزناک» }}

{{ب| «مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد»چشم زمانه گشت برین نظم دُرفشان }}

{{م| خون دجله دجله می‌رود از چشم مردمان }}

{{ب| از دل قرار برده و از تن همی توان«خاموش محتشم که ازین شعر خونچکان» }}

{{ب| «در دیده اشک مستمعان خون ناب شد»محنت زده‌ست خیمه و شادی‌ست در گریز }}

{{م| جنّ و ملک شدند درین پهنه اشک ریز }}

{{ب| گوئی رسیده است فرا روز رستخیز«خاموش محتشم که ازین نظم گریه خیز» }}

{{ب| «روی زمین به اشک جگرگون خضاب شد»این نوحه در خزان گلستان حیدری‌ست }}

{{م| در ذکر دردهای حریم پیمبری‌ست }}

{{ب| در بزم غم چو شعله‌ی جانسوز آذری‌ست«خاموش محتشم که فلک بس که خون گریست» }}

{{ب| «دریا هزار مرتبه گلگون حباب شد»زین موج خیز حادثه مردم در اضطراب }}

{{م| طوفان اشک کرده جهان پر ز انقلاب }}

{{ب| آتش فکنده در دل و در جان شیخ و شاب«خاموش محتشم که به سوز تو آفتاب» }}

{{ب| «از آه سردِ ماتمیان ماهتاب شد»هرجا نشان غم زده بر پرچم حسین }}

{{م| این جانگداز شعر تو در ماتم حسین  }}

{{ب| افکنده شور و لوله در عالم حسین«خاموش محتشم که ز ذکر غم حسین» }}

{{ب| «جبریل را ز روی پیمبر حجاب شد»تا بوده روزگار عزایی چنین نکرد }}

{{م| بر پا زمانه شور و نوایی چنین نکرد }}

{{ب| سوزی ز ساز درد فزایی چنین نکرد«تا چرخ سفله بود خطایی چنین نکرد» }}

{{ب| این دل شوریده همچون نی، نوا دارد هنوزناله‌ها از جان به شور نینوا دارد هنوز }}

{{ب| ای حسین، ای تشنه کام کربلا در ماتمت‌جویبار خون، نشان از چشم ما دارد هنوز }}

{{ب| تا برآرد سر به گردون، در هوای کوی تواین سر شوریده سودای تو را دارد هنوز }}

{{ب| آبروی چشمه‌ی عشق است خاک کربلازمزم و کوثر نشان از کربلا دارد هنوز }}

{{ب| غنچه‌ی خونین دل، پریشان دفتر گل را گشودقصه‌ی درد تو، با باد صبا دارد هنوز }}

{{ب| در درون سوزی چو آتش شعله‌ور دارد علی‌بر جگر داغی از این غم، مصطفی دارد هنوز }}

{{ب| در جنان سرگشته از این ماتم گردون درازچهره‌ی نیلی، روز و شب خیر النساء دارد هنوز }}

{{ب| موج خیز رحمت یزدان به چشم اهل رازراه بر سر چشمه‌ی خون خدا دارد هنوز }}

{{ب| نخل دین احمدی بار آور از خون تو گشت‌گلشن توحید، از او ارج و بها دارد هنوز <ref>آذرخش؛ ص 224.</ref> }}

{{ب| به جولانگاه دشت بی‌نیازی، تاختن بایدبیابانی است مالامال دل، جان باختن باید }}

{{ب| مشو غافل دمی تا منزل جانان، به رهپویی‌نسیم آسا به سرافتان و خیزان، تاختن باید }}

{{ب| گرت زین برق عالمسوز بال سوختن باشددرین پرواز طاقت گیر، شور ساختن باید }}

{{ب| اگر همچون شهید نینوا، افروختن خواهی‌سری، در سروری، بالای نی، افروختن باید }}

{{ب| مگر روزی به دامانش توانی دست دل یازی‌غریب از خویشتن، بر آشنا پرداختن باید }}

{{ب| بت ما و منی آزرده دارد خاطر ما رابه روی این حریف فتنه‌گر، تیغ آختن باید <ref>همان، ص 166.</ref> }}

{{ب| در شعله‌ی نگاه تو نقشی نیست آب‌موج هزار آینه در خود شکست آب }}

{{ب| زان لعل لب که جوش زد از آتش عطش‌درگیر و دار معرکه طرفی نیست آب }}

{{ب| برخاست از فرات شراری کز التهاب‌آتش به جان فکند ز بالا و پست آب  }}

{{ب| مشک از شهاب تیر ستم سینه چون صدف‌بگشود و ریخت گوهر و در خون نشست آب }}

{{ب| تا شد قلم در دست علمدار و آب ریخت‌نالید جبرئیل، که ای وای، دست آب! }}

{{ب| تا شبنمی رسد به گلستان مصطفی‌همچون سپند از جگر مشک جست آب }}

{{ب| امّا دریغ و درد که چون صید خورده تیربال و پری به هم زد و در خون نشست آب }}

{{ب| ساقی به ساغری ز عطش مستی آفریدافشاند بر کرانه‌ی عهد الست آب }}

{{ب| در حیرتم بر اهل حرم از چه شد حرام‌با آنکه مهر فاطمه بوده‌ست و هست آب  }}

{{ب| جهان برید سیه جامه در عزای حسین‌که سوخت شعله‌ی بیداد خیمه‌های حسین }}

{{ب| ز آه پردوگیان حریم عرش خدای‌زمانه خیمه برافراشت در عزای حسین }}

{{ب| شب است و بادیه تاریک و در به در اطفال‌حدیث درد که داند؟ به جز خدای حسین }}

{{ب| بشوی گرد ملال از رخ یتیمانش‌به اشک دیده چو باران، به کربلای حسین }}

{{ب| ز بندبند زمین و زمان فغان برخاست‌چه شورهاست خدایا به نینوای حسین }}

{{ب| گذشت از سر و سامان و جان به جانان دادهزار جان من و عالمی فدای حسین }}

{{ب| شفق ز تشت افق تا گشود چشمه‌ی خون‌فلق بریده سرآمد که این به پای حسین }}

{{ب| شکسته قامت و از پا فتاد، زینب راببین برابر بیمار مبتلای حسین }}

{{ب| به تیغ حادثه «مشفق» جدا ز پیکر بادسری که نیست در او لحظه‌ای هوای حسین  }}

{{ب| شعله‌ور آمد ز دود آه ابو الفضل‌آینه‌ی آب در نگاه ابو الفضل }}

{{ب| از جگر آب مشکِ ریخته بر خاک‌موج عطش خیمه زد ز آه ابو الفضل }}

{{ب| تا نبرد آب در حریم پیمبرلشکر بیداد بست راه ابو الفضل }}

{{ب| هست یقین روز حشر پیش خداونددست و سر و چشم و تن گواه ابو الفضل }}

{{ب| کیست جز از ذات کردگار به محشرتا شود از عدل، دادخواه ابو الفضل }}

{{ب| هر سحر از درد و داغ، لاله‌ی خورشیدروی به خون شسته در نگاه ابو الفضل }}

{{ب| می‌شنوم از نوای نای حسینی‌نغمه‌ی الّا، زلا اله ابو الفضل  }}