شهریار: تفاوت میان نسخه‌ها

این شاعر غزل‏پرداز که به طرز شگفتی شیفته حافظ و طرز سخن وی بود و تقریباً نیمی از غزل‏های خواجه را استقبال کرده، در مدح و مرثیه‏ اهل بیت(ع) نیز اشعاری سروده است پرشورترین غزل شهریار «مناجات» اوست که در مدح مولای متقیان می‏باشد و از شاهکارهای ادب فارسی است که با این مطلع آغاز می‏شود:

         علی ای هُمای رحمت تو چه آیتی خدا را            که به ما سوا فکندی همه سایه‏ هما را

  و مرثیه‏ کاروان کربلا که در مورد امام حسین (ع) می‏باشد.

'''کاروان کربلا:'''

           شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا          جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین  

           اشک خونین گو بیا بنشین به چشم «شهریار»            کاندرین گوشه عزایی بی‏ریا دارد حسین ‏‏‏  

با اقتباس از شعر ابوالعلاء معرّی شعری به نام «پایان روزگار» سروده است:

         از دو شهید عشق: علی و حسین (ع) او            دو قطره خون پریده به دامان روزگار

           از آن ازل به نام شفق این دو قطره خون            هر روز و شب گرفته گریبان روزگار

           دارند می‏کشند به کشتارگاه حشر            کآنجاست ختم و قصه و پایان روزگار ‏‏‏

  '''داغ حسین:'''

           فراغ از دو جهان داشت با فروغ خدای            خدای را چه فروغی‏ست در فراغ حسین‏

           یزید کو که ببیند به ناله قافله‏ها            گرفته از همه سوی جهان سراغ حسین‏ ‏‏‏

'''جلوه‏ زینب:'''  

           چو نیک می‏نگری زنده این شهیدانند            و گرنه هر بشری زاد و مُرد و مدفون شد

           یزید نخله‏ اسلام ریشه‏کن می‏خواست            حسین بود که دین زنده تا به اکنون شد‏ ‏‏‏

{{پایان شعر}}