محمد کاظم طوسی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

پرش به ناوبری پرش به جستجو
۲۰۶ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۴ اکتبر ۲۰۱۷
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «محمّد کاظم فرزند ثقة الاسلام حاج شیخ محمد حسین توسّلی در سال 1290 ه. ق. در شهر مق...» ایجاد کرد)
 
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵: خط ۵:


{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| ای سرور و رهبر شهیدان‌سوم ولی خدای سبحان }}  
{{ب| ای سرور و رهبر شهیدان‌|سوم ولی خدای سبحان }}  
{{ب| ای گوهر پاک آفرینش‌وی زینت و زیب عرش رحمان }}  
 
{{ب| ای تربت تو شفای آلام‌وی باب تو کهف مستمندان }}  
{{ب| ای گوهر پاک آفرینش‌|وی زینت و زیب عرش رحمان }}  
{{ب| دارد به تو افتخار آدم‌باشد ز تو سرفراز انسان }}  
 
{{ب| بر پا ز تو کاخ عدل و شفقت‌وز توست بنای ظلم ویران }}  
{{ب| ای تربت تو شفای آلام‌|وی باب تو کهف مستمندان }}  
{{ب| اسلام ز نهضت تو باقی‌قائم به قیام توست ایمان }}  
 
{{ب| ارکان هُدا ز توست محکم‌بنیاد وفا به توست بنیان }}  
{{ب| دارد به تو افتخار آدم‌|باشد ز تو سرفراز انسان }}  
{{ب| از خون تو باغ دین مصفّاباقی ز شهادت تو قرآن }}  
 
{{ب| ای مظهر حق و روح و پاکی‌وی معدن عدل و عزّ و عرفان <ref>همان؛ ص 349.</ref> }}  
{{ب| بر پا ز تو کاخ عدل و شفقت‌|وز توست بنای ظلم ویران }}  
 
{{ب| اسلام ز نهضت تو باقی‌|قائم به قیام توست ایمان }}  
 
{{ب| ارکان هُدا ز توست محکم‌|بنیاد وفا به توست بنیان }}  
 
{{ب| از خون تو باغ دین مصفّا|باقی ز شهادت تو قرآن }}  
 
{{ب| ای مظهر حق و روح و پاکی‌|وی معدن عدل و عزّ و عرفان <ref>همان؛ ص 349.</ref> }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۲۱: خط ۲۹:


{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| قهرمان عشق و آزادیست یک تن در جهان‌جز حسین فرزند زهرا قهرمان عشق نیست }}  
{{ب| قهرمان عشق و آزادیست یک تن در جهان‌|جز حسین فرزند زهرا قهرمان عشق نیست }}  
{{ب| اختر برج وفا خورشید عالم تاب عشق‌همچو او رخشنده اندر کهکشان عشق نیست }}  
 
{{ب| کز زن و فرزند و مال و خانمان یکسر گذشت‌در ره معشوق به زین امتحان عشق نیست }}  
{{ب| اختر برج وفا خورشید عالم تاب عشق‌|همچو او رخشنده اندر کهکشان عشق نیست }}  
{{ب| وه چه خوش داد آزمایش در همه اطوار عشق‌هیچکس جز او شهید جاودان عشق نیست }}  
 
{{ب| در بهای عشق جانان از سر هستی گذشت‌در همه عالم جز او بازارگان عشق نیست }}  
{{ب| کز زن و فرزند و مال و خانمان یکسر گذشت‌|در ره معشوق به زین امتحان عشق نیست }}  
{{ب| بود شه را در حرم دُرّ گرانی شیرخوارگفت ما را غیر ازین گوهر به کان عشق نیست }}  
 
{{ب| باید این یکدانه گوهر را کنم تقدیم دوست‌نزد جانان بهتر از این ارمغان عشق نیست }}  
{{ب| وه چه خوش داد آزمایش در همه اطوار عشق‌|هیچکس جز او شهید جاودان عشق نیست }}  
{{ب| طفل را بگرفت و قربان رضای دوست کرددر جهان گویاتر از این ترجمان عشق نیست  }}  
 
{{ب| طفل خندیدی، مگر بر لب چنین بودش سخن‌جز من این‌سان شیرخواری پهلوان عشق نیست }}  
{{ب| در بهای عشق جانان از سر هستی گذشت‌|در همه عالم جز او بازارگان عشق نیست }}  
{{ب| گشت خاموش و در آغوش پدر آرام یافت‌غیر اصغر با پدر کس هم عنان عشق نیست <ref>همان؛ ص 91.</ref> }}  
 
{{ب| بود شه را در حرم دُرّ گرانی شیرخوار|گفت ما را غیر ازین گوهر به کان عشق نیست }}  
 
{{ب| باید این یکدانه گوهر را کنم تقدیم دوست‌|نزد جانان بهتر از این ارمغان عشق نیست }}  
 
{{ب| طفل را بگرفت و قربان رضای دوست کرد|در جهان گویاتر از این ترجمان عشق نیست  }}  
 
{{ب| طفل خندیدی، مگر بر لب چنین بودش سخن‌|جز من این‌سان شیرخواری پهلوان عشق نیست }}  
 
{{ب| گشت خاموش و در آغوش پدر آرام یافت‌|غیر اصغر با پدر کس هم عنان عشق نیست <ref>همان؛ ص 91.</ref> }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۳۸: خط ۵۵:




{{ب| تا شاه عشق کرد هوای لقای دوست‌بگسست بند مهر دل از ماسوای دوست }}  
{{ب| تا شاه عشق کرد هوای لقای دوست‌|بگسست بند مهر دل از ماسوای دوست }}  
{{ب| از خانمان و مسکن خود دیده برگرفت‌زانرو که داشت یکسره در سر هوای دوست }}  
 
{{ب| از طوف کعبه گشت روان سوی کربلابگرفت او به جان همه کرب و بلای دوست }}  
{{ب| از خانمان و مسکن خود دیده برگرفت‌|زانرو که داشت یکسره در سر هوای دوست }}  
{{ب| با اهل بیت خویش روان شد به کوی عشق‌تا هر چه داشت جمله برد در منای دوست }}  
 
{{ب| در راه دوست کرد نثار از ره وفاعبّاس و عون و اکبر و اصغر فدای دوست }}  
{{ب| از طوف کعبه گشت روان سوی کربلا|بگرفت او به جان همه کرب و بلای دوست }}  
{{ب| لب تشنه داد جان به لب آب ای دریغ‌در خاک و خون فتاد که یابد رضای دوست }}  
 
{{ب| اندر جهان که داده نشان سر جدا ز تن‌جز او که کند تلاوت قرآن برای دوست }}  
{{ب| با اهل بیت خویش روان شد به کوی عشق‌|تا هر چه داشت جمله برد در منای دوست }}  
{{ب| می‌خواست بانوان حریمش اسیر کین‌هم کودکان دُژم <ref>دژم: افسرده و غمگین.</ref> به ره ابتلای دوست }}  
 
{{ب| از کربلا به کوفه و از کوفه به شام‌زنجیر کین به گردن عابد، برای دوست <ref>همان؛ ص 177.</ref> }}  
{{ب| در راه دوست کرد نثار از ره وفا|عبّاس و عون و اکبر و اصغر فدای دوست }}  
 
{{ب| لب تشنه داد جان به لب آب ای دریغ‌|در خاک و خون فتاد که یابد رضای دوست }}  
 
{{ب| اندر جهان که داده نشان سر جدا ز تن‌|جز او که کند تلاوت قرآن برای دوست }}  
 
{{ب| می‌خواست بانوان حریمش اسیر کین‌|هم کودکان دُژم <ref>دژم: افسرده و غمگین.</ref> به ره ابتلای دوست }}  
 
{{ب| از کربلا به کوفه و از کوفه به شام‌|زنجیر کین به گردن عابد، برای دوست <ref>همان؛ ص 177.</ref> }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}




{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| تا که شاه پاک‌بازان عزم کوی یار کرددر حریم کعبه حق رخصت دیدار کرد }}  
{{ب| تا که شاه پاک‌بازان عزم کوی یار کرد|در حریم کعبه حق رخصت دیدار کرد }}  
{{ب| از طواف کعبه رو سوی منای حق نمودعاشقان پاکدل را واقف از اسرار کرد }}  
 
{{ب| تا به میدان بلا وارد شد اندر کربلاپس چنین با همرهان آغاز در گفتار کرد }}  
{{ب| از طواف کعبه رو سوی منای حق نمود|عاشقان پاکدل را واقف از اسرار کرد }}  
{{ب| هین که شرع مصطفی جدّم پیمبر شد تباه‌دینِ حق و حقّ ما را خصم دون انکار کرد }}  
 
{{ب| وقت جان بازیست باید دست از جان شست و رفت‌می‌نشاید غفلت و سستی در این رفتار کرد }}  
{{ب| تا به میدان بلا وارد شد اندر کربلا|پس چنین با همرهان آغاز در گفتار کرد }}  
{{ب| هر که را در سر هوای وصلت جانان بودسر به کف بایست و جان را در رهش ایثار کرد }}  
 
{{ب| عاشقان پاکدل را چون سر دیدار بودجرعه‌ای از نوش وصلش مست دیگر بار کرد }}  
{{ب| هین که شرع مصطفی جدّم پیمبر شد تباه‌|دینِ حق و حقّ ما را خصم دون انکار کرد }}  
{{ب| دل ز جان شستند و با شاه جهان همدل شدندجمله را لبیک گویان عازم دیدار کرد }}  
 
{{ب| هرچه در کان ولایت لؤلؤ شهوار داشت‌شاه در میدان عشقش عرضه در بازار کرد }}  
{{ب| وقت جان بازیست باید دست از جان شست و رفت‌|می‌نشاید غفلت و سستی در این رفتار کرد }}  
{{ب| در قمار نرد عشقش هرچه بود او پاک باخت‌پاکبازان را خجل آن زبده ابرار کرد }}  
 
{{ب| قاسم و عبّاس و عون و جعفر و عبد اللّهش‌اکبر و اصغر فدای طلعت دلدار کرد }}  
{{ب| هر که را در سر هوای وصلت جانان بود|سر به کف بایست و جان را در رهش ایثار کرد }}  
{{ب| شد به خیمه بهر دیدار زنان و کودکان‌پس وداع آخرین با عترت اطهار کرد }}  
 
{{ب| زان وداعِ آن جدایی چشم گردون خون گریست‌هم سکینه بهر بابش گریه‌ها بسیار کرد <ref>همان؛ ص 179.</ref> }}  
{{ب| عاشقان پاکدل را چون سر دیدار بود|جرعه‌ای از نوش وصلش مست دیگر بار کرد }}  
 
{{ب| دل ز جان شستند و با شاه جهان همدل شدند|جمله را لبیک گویان عازم دیدار کرد }}  
 
{{ب| هرچه در کان ولایت لؤلؤ شهوار داشت‌|شاه در میدان عشقش عرضه در بازار کرد }}  
 
{{ب| در قمار نرد عشقش هرچه بود او پاک باخت‌|پاکبازان را خجل آن زبده ابرار کرد }}  
 
{{ب| قاسم و عبّاس و عون و جعفر و عبد اللّهش‌|اکبر و اصغر فدای طلعت دلدار کرد }}  
 
{{ب| شد به خیمه بهر دیدار زنان و کودکان‌|پس وداع آخرین با عترت اطهار کرد }}  
 
{{ب| زان وداعِ آن جدایی چشم گردون خون گریست‌|هم سکینه بهر بابش گریه‌ها بسیار کرد <ref>همان؛ ص 179.</ref> }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۷۴: خط ۱۱۱:




{{ب| تا دیده بر هلال محرّم فتاده است‌باری گران بدوش دل از غم فتاده است }}  
{{ب| تا دیده بر هلال محرّم فتاده است‌|باری گران بدوش دل از غم فتاده است }}  
{{ب| شد زنده باز خاطره کربلای عشق‌شور نشور در همه عالم فتاده است }}  
 
{{ب| هرجا خروش و ناله‌ی وا حسرتا بلندهر سو غبار حسرت و ماتم فتاده است }}  
{{ب| شد زنده باز خاطره کربلای عشق‌|شور نشور در همه عالم فتاده است }}  
{{ب| زان خون که موج آن ز مکان و زمان گذشت‌کشتی دل شکسته در این یم فتاده است }}  
 
{{ب| گر جای اشک خون رود ز دیدگان رواست‌گریان ازین مصیبت جان سوز ماسوی است }}  
{{ب| هرجا خروش و ناله‌ی وا حسرتا بلند|هر سو غبار حسرت و ماتم فتاده است }}  
 
{{ب| زان خون که موج آن ز مکان و زمان گذشت‌|کشتی دل شکسته در این یم فتاده است }}  
 
{{ب| گر جای اشک خون رود ز دیدگان رواست‌|گریان ازین مصیبت جان سوز ماسوی است }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۸۴: خط ۱۲۵:
'''2'''
'''2'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| سوی منای دوست چو شد کاروان عشق‌از کعبه با شتاب که جانها فدایشان }}  
 
{{ب| آید بگوش از جرس آوای الفراق‌بس زخمه بر دلست ز سوز درایشان }}  
 
{{ب| در گرد راه غافله بینم غمام مرگ‌گویی اجل همی رود اندر قفایشان }}  
{{ب| سوی منای دوست چو شد کاروان عشق‌|از کعبه با شتاب که جانها فدایشان }}  
{{ب| بیگانه از خودند همه آشنای حق‌غیر از رضای دوست نباشد رضایشان }}  
 
{{ب| کاینسان ز خود بریده و مستانه می‌روندجان بر کفند و تا بر جانانه می‌روند }}  
{{ب| آید بگوش از جرس آوای الفراق‌|بس زخمه بر دلست ز سوز درایشان }}  
 
{{ب| در گرد راه غافله بینم غمام مرگ‌|گویی اجل همی رود اندر قفایشان }}  
 
{{ب| بیگانه از خودند همه آشنای حق‌|غیر از رضای دوست نباشد رضایشان }}  
 
{{ب| کاینسان ز خود بریده و مستانه می‌روند|جان بر کفند و تا بر جانانه می‌روند }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۹۶: خط ۱۴۳:




{{ب| چون خیمه زد به دشت بلا شاه کربلااز هر طرف محاصره قوم دون شدی }}  
{{ب| چون خیمه زد به دشت بلا شاه کربلا|از هر طرف محاصره قوم دون شدی }}  
{{ب| کردند منع آبش و از سوز تشنگی‌در دیده‌اش جهان چو دخان نیلگون شدی }}  
 
{{ب| فریاد العطش ز خیامش بلند بودجا داشت گر زمین ز مدارش برون شدی }}  
{{ب| کردند منع آبش و از سوز تشنگی‌|در دیده‌اش جهان چو دخان نیلگون شدی }}  
{{ب| ای کاشکی فرات بر آن فرقه‌ی پلیدچون نیل بهرِ قِطْبی دون، جوی خون شدی }}  
 
{{ب| ای اف بر این لئامت و ای اف ازین شقااز میهمان که آب کند منع ناروا؟ }}  
{{ب| فریاد العطش ز خیامش بلند بود|جا داشت گر زمین ز مدارش برون شدی }}  
 
{{ب| ای کاشکی فرات بر آن فرقه‌ی پلید|چون نیل بهرِ قِطْبی دون، جوی خون شدی }}  
 
{{ب| ای اف بر این لئامت و ای اف ازین شقا|از میهمان که آب کند منع ناروا؟ }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۰۸: خط ۱۵۹:




{{ب| کشتند یاورانش و از غایت دغاتیغ جفا به فرق علی اکبرش زدند }}  
{{ب| کشتند یاورانش و از غایت دغا|تیغ جفا به فرق علی اکبرش زدند }}  
{{ب| پشتش شکست از غم مرگ برادرش‌عبّاس تا عمود گران بر سرش زدند }}  
 
{{ب| بنشست تیر غم به جنان بر دل بتول‌تا تیر بر گلوی علی اصغرش زدند }}  
{{ب| پشتش شکست از غم مرگ برادرش‌|عبّاس تا عمود گران بر سرش زدند }}  
{{ب| هر سو نظر فکند شهیدی فتاده دیدزین غم شراره بر دل دانشورش زدند }}  
 
{{ب| دیگر نماند هیچ یک از یاوران اوکردند از چهار طرف قصد جان او }}  
{{ب| بنشست تیر غم به جنان بر دل بتول‌|تا تیر بر گلوی علی اصغرش زدند }}  
 
{{ب| هر سو نظر فکند شهیدی فتاده دید|زین غم شراره بر دل دانشورش زدند }}  
 
{{ب| دیگر نماند هیچ یک از یاوران او|کردند از چهار طرف قصد جان او }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۲۰: خط ۱۷۵:




{{ب| آه از دمی که شد به حرم شه پی وداع‌ناگاه شور ولوله بر شد ز خیمه‌گاه }}  
{{ب| آه از دمی که شد به حرم شه پی وداع‌|ناگاه شور ولوله بر شد ز خیمه‌گاه }}  
{{ب| هشتاد و چهار کودک و بانو پریده رنگ‌پژمان و دادخواه گرفتند گرد شاه }}  
 
{{ب| آن یک گرفته دامن شه را ز سوز دل‌وان یک گشوده عقده دل را به اشک و آه }}  
{{ب| هشتاد و چهار کودک و بانو پریده رنگ‌|پژمان و دادخواه گرفتند گرد شاه }}  
{{ب| آن یک زبان به شکوه گشودی که ای پدروان یک فغان و ناله برآورد یا اخاه }}  
 
{{ب| مپسندمان به دشت بلا بی‌پناه و زارما را به جز تو نیست شها یار و غمگسار  }}  
{{ب| آن یک گرفته دامن شه را ز سوز دل‌|وان یک گشوده عقده دل را به اشک و آه }}  
 
{{ب| آن یک زبان به شکوه گشودی که ای پدر|وان یک فغان و ناله برآورد یا اخاه }}  
 
{{ب| مپسندمان به دشت بلا بی‌پناه و زار|ما را به جز تو نیست شها یار و غمگسار  }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۳۲: خط ۱۹۱:




{{ب| با دخترش سکینه بفرمود جان من‌با آب دیدگان مزن آتش بخرمنم }}  
{{ب| با دخترش سکینه بفرمود جان من‌|با آب دیدگان مزن آتش بخرمنم }}  
{{ب| بس کن ز گریه قلب پدر را شرر مزن‌ترسم به گریه تو کند خنده دشمنم }}  
 
{{ب| کن گریه آن زمان که ز جور و جفای خصم‌بینی سرم ز نیزه و در خاک و خون تنم }}  
{{ب| بس کن ز گریه قلب پدر را شرر مزن‌|ترسم به گریه تو کند خنده دشمنم }}  
{{ب| امر شکیب و صبر زنان را نمود و گفت‌باید به راه دوست سر و جان فدا کنم }}  
 
{{ب| بدرود گفتشان و به میدان شتاب کردزین غم دل سکینه و زینب کباب کرد }}  
{{ب| کن گریه آن زمان که ز جور و جفای خصم‌|بینی سرم ز نیزه و در خاک و خون تنم }}  
 
{{ب| امر شکیب و صبر زنان را نمود و گفت‌|باید به راه دوست سر و جان فدا کنم }}  
 
{{ب| بدرود گفتشان و به میدان شتاب کرد|زین غم دل سکینه و زینب کباب کرد }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۴۴: خط ۲۰۷:




{{ب| آمد مقابل سپه و گفت ای گروه‌من نور چشم فاطمه فرزند حیدرم }}  
{{ب| آمد مقابل سپه و گفت ای گروه‌|من نور چشم فاطمه فرزند حیدرم }}  
{{ب| هم وارث امامتم و مقتدای خلق‌هم رهبر هدایت و سبط پیمبرم }}  
 
{{ب| شطّ فرات موج زن و لیک کام من‌خشکیده ز التهاب و عطش اندر آذرم }}  
{{ب| هم وارث امامتم و مقتدای خلق‌|هم رهبر هدایت و سبط پیمبرم }}  
{{ب| کردید دعوتم ز چه حال از ره عناددارید قصد کشتن و خوانید کافرم }}  
 
{{ب| جز تیر و تیغ و نیزه کسی پاسخش ندادبر تافت روی یکسر از آن قوم بدنهاد }}  
{{ب| شطّ فرات موج زن و لیک کام من‌|خشکیده ز التهاب و عطش اندر آذرم }}  
 
{{ب| کردید دعوتم ز چه حال از ره عناد|دارید قصد کشتن و خوانید کافرم }}  
 
{{ب| جز تیر و تیغ و نیزه کسی پاسخش نداد|بر تافت روی یکسر از آن قوم بدنهاد }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۵۶: خط ۲۲۳:




{{ب| تیری ز شست حرمله بر قلب شه نشست‌گویی ز داغ مرگ جوانش خبر نداشت }}  
{{ب| تیری ز شست حرمله بر قلب شه نشست‌|گویی ز داغ مرگ جوانش خبر نداشت }}  
{{ب| زان نیزه سَنان که به پهلوی او رسیداز اسب اوفتاد و سر از خاک برنداشت }}  
 
{{ب| یکبارگی برید دل از ماسوای حق‌غیر از لقای دوست هوایی دگر نداشت }}  
{{ب| زان نیزه سَنان که به پهلوی او رسید|از اسب اوفتاد و سر از خاک برنداشت }}  
{{ب| چون داده بود در ره جانانه هر چه داشت‌دیگر به غیر جان و سری ما حضر نداشت }}  
 
{{ب| بر خاک رخ نهاد و همی گفت یا اله‌تسلیم و راضی‌ام به قضایت تو خود گواه }}  
{{ب| یکبارگی برید دل از ماسوای حق‌|غیر از لقای دوست هوایی دگر نداشت }}  
 
{{ب| چون داده بود در ره جانانه هر چه داشت‌|دیگر به غیر جان و سری ما حضر نداشت }}  
 
{{ب| بر خاک رخ نهاد و همی گفت یا اله‌|تسلیم و راضی‌ام به قضایت تو خود گواه }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۶۸: خط ۲۳۹:




{{ب| از کثرت جراحت و از فرط تشنگی‌از هوش رفت و توش و توان دیگرش نبود }}  
{{ب| از کثرت جراحت و از فرط تشنگی‌|از هوش رفت و توش و توان دیگرش نبود }}  
{{ب| تا دیده برگشود جز از قاتل عنودبا خنجر برهنه کسی بر سرش نبود }}  
 
{{ب| شد کشته از جفا و ربودند جامه‌اش‌یک کهنه پیرهن به تن انورش نبود }}  
{{ب| تا دیده برگشود جز از قاتل عنود|با خنجر برهنه کسی بر سرش نبود }}  
{{ب| یک عضو سالمی ز لگد کوب سمّ اسب‌از جور اشقیا به همه پیکرش نبود }}  
 
{{ب| خورشید منکسف شد و آفاق خون گریست‌در ماتمش سکینه ندانم که چون گریست }}  
{{ب| شد کشته از جفا و ربودند جامه‌اش‌|یک کهنه پیرهن به تن انورش نبود }}  
 
{{ب| یک عضو سالمی ز لگد کوب سمّ اسب‌|از جور اشقیا به همه پیکرش نبود }}  
 
{{ب| خورشید منکسف شد و آفاق خون گریست‌|در ماتمش سکینه ندانم که چون گریست }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۸۰: خط ۲۵۵:




{{ب| یک سوی کشتگان همه افتاده غرقه خون‌سوی دگر زنان و یتیمان داغدار }}  
{{ب| یک سوی کشتگان همه افتاده غرقه خون‌|سوی دگر زنان و یتیمان داغدار }}  
{{ب| زینب خمیده قامت و کلثوم سینه ریش‌از داغ مرگ پدر و برادر در انکسار }}  
 
{{ب| زین العباد، حجّت حق، آیت خدای‌تب‌دار و بیقرار وز مرگ پدر فگار }}  
{{ب| زینب خمیده قامت و کلثوم سینه ریش‌|از داغ مرگ پدر و برادر در انکسار }}  
{{ب| یک سوی ابن سعد لعین سرخوش غروربر اسب جهل و کبر و شقاوت بُدی سوار }}  
 
{{ب| شد حمله ور سپاه و به یغما گشود دست‌تا از خیام پاک ربایند هر چه هست  }}  
{{ب| زین العباد، حجّت حق، آیت خدای‌|تب‌دار و بیقرار وز مرگ پدر فگار }}  
 
{{ب| یک سوی ابن سعد لعین سرخوش غرور|بر اسب جهل و کبر و شقاوت بُدی سوار }}  
 
{{ب| شد حمله ور سپاه و به یغما گشود دست‌|تا از خیام پاک ربایند هر چه هست  }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۱۹۲: خط ۲۷۱:




{{ب| آتش زدند بر حرمی کز سر شرف‌جبریل بر درش پی تعظیم جبهه سود }}  
{{ب| آتش زدند بر حرمی کز سر شرف‌|جبریل بر درش پی تعظیم جبهه سود }}  
{{ب| چون شعله از خیام طهارت بلند شدغیر از فرار چاره‌ای از بیم جان نبود }}  
 
{{ب| گشتند چون نجوم پراکنده تا که خصم‌دست تجاوز از پی تاراج برگشود }}  
{{ب| چون شعله از خیام طهارت بلند شد|غیر از فرار چاره‌ای از بیم جان نبود }}  
{{ب| آن قوم کینه توز ز اولاد مصطفی‌از گوش گوشواره و معجر ز سر ربود }}  
 
{{ب| چون مرغ بال خسته و بی‌آشیانه‌ای‌رنجور و پرشکسته نه آب و نه دانه‌ای }}  
{{ب| گشتند چون نجوم پراکنده تا که خصم‌|دست تجاوز از پی تاراج برگشود }}  
 
{{ب| آن قوم کینه توز ز اولاد مصطفی‌|از گوش گوشواره و معجر ز سر ربود }}  
 
{{ب| چون مرغ بال خسته و بی‌آشیانه‌ای‌|رنجور و پرشکسته نه آب و نه دانه‌ای }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۲۰۴: خط ۲۸۷:




{{ب| آن کودکان خسته ز بیم حرامیان‌هر یک سویی گریخت در آن وادی خطر }}  
{{ب| آن کودکان خسته ز بیم حرامیان‌|هر یک سویی گریخت در آن وادی خطر }}  
{{ب| کلثوم داغدیده و زینب به هر طرف‌در جستجوی و در پی اطفال دربه‌در }}  
 
{{ب| اندر کنار بوته خاری دو طفل راجستند خفته دست در آغوش یکدیگر }}  
{{ب| کلثوم داغدیده و زینب به هر طرف‌|در جستجوی و در پی اطفال دربه‌در }}  
{{ب| اما چه سود کز غم حرمان و بی‌کسی‌جان داده آن دو کودک معصوم بی‌پدر }}  
 
{{ب| رفتند نزد فاطمه تا شکوه سر کنندوز آن شراره جدّ و پدر را خبر کنند }}  
{{ب| اندر کنار بوته خاری دو طفل را|جستند خفته دست در آغوش یکدیگر }}  
 
{{ب| اما چه سود کز غم حرمان و بی‌کسی‌|جان داده آن دو کودک معصوم بی‌پدر }}  
 
{{ب| رفتند نزد فاطمه تا شکوه سر کنند|وز آن شراره جدّ و پدر را خبر کنند }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۲۱۶: خط ۳۰۳:




{{ب| بر تافت روی مهر درخشان ز خاکیان‌کاو را توان دیدن آن ماجرا نبود }}  
{{ب| بر تافت روی مهر درخشان ز خاکیان‌|کاو را توان دیدن آن ماجرا نبود }}  
{{ب| یا رب نصیب عترت خیر البشر مگراز خوان دهر غیر عنا و بلا نبود }}  
 
{{ب| اف ای فلک برای یتیمان بوتراب‌جز اشک و خون دل مگر آب و غذا نبود }}  
{{ب| یا رب نصیب عترت خیر البشر مگر|از خوان دهر غیر عنا و بلا نبود }}  
{{ب| بهر تسلّی دل آن داغدیدگان‌آیا به جز شماتت اهل دغا نبود }}  
 
{{ب| کاینسان شکسته خاطر و پژمان و بیقراردر بند دشمنان چو اسیران زنگبار }}  
{{ب| اف ای فلک برای یتیمان بوتراب‌|جز اشک و خون دل مگر آب و غذا نبود }}  
 
{{ب| بهر تسلّی دل آن داغدیدگان‌|آیا به جز شماتت اهل دغا نبود }}  
 
{{ب| کاینسان شکسته خاطر و پژمان و بیقرار|در بند دشمنان چو اسیران زنگبار }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


خط ۲۲۸: خط ۳۱۹:




{{ب| زان شام غم فزا و در آن دشت پر بلابر آل بو تراب ندانم چسان گذشت }}  
{{ب| زان شام غم فزا و در آن دشت پر بلا|بر آل بو تراب ندانم چسان گذشت }}  
{{ب| یا رب چه‌ها به زینب و کلثوم بی‌پناه‌و آن کودکان بی‌کس و بی‌خانمان گذشت؟ }}  
 
{{ب| انگشتری نماند و شد انگشت شه جداتا از کنار کشته او ساربان گذشت }}  
{{ب| یا رب چه‌ها به زینب و کلثوم بی‌پناه‌|و آن کودکان بی‌کس و بی‌خانمان گذشت؟ }}  
{{ب| کی این ستم سزد، سر و جا در ته تنورزان شام پر بلا چه بر آن میهمان گذشت؟ }}  
 
{{ب| مه را ازین فسانه به رخ رنگ و تاب نیست«طوسی» ز دیده خون بفشان وقت خواب نیست <ref>همان؛ ص 354- 360.</ref> }}  
{{ب| انگشتری نماند و شد انگشت شه جدا|تا از کنار کشته او ساربان گذشت }}  
 
{{ب| کی این ستم سزد، سر و جا در ته تنور|زان شام پر بلا چه بر آن میهمان گذشت؟ }}  
 
{{ب| مه را ازین فسانه به رخ رنگ و تاب نیست|«طوسی» ز دیده خون بفشان وقت خواب نیست <ref>همان؛ ص 354- 360.</ref> }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


۱۰٬۰۷۲

ویرایش

منوی ناوبری