شیخ عبدالسلام تربتی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۸۱: خط ۸۱:


===شعر 1===
===شعر 1===
{{شعر}}
{{ب| بزم آرای قضا در کربلا|چو صلا زد عاشقان را بر بلا }}


{{ب| تشنگان باده‌ی جام الست‌|آن بلا جویان مست می پرست }}
{{ب| قدّ مردی از میان افراختند|دست از پا، پا ز سر نشناختند }}
{{ب| رایت «قالُوا بَلی» <ref>اشاره به آیه 172 سوره اعراف: «وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَنِی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلی أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلی ...» (به یادآر آن هنگامی که خدای تو از پشت فرزندان آدم ذرّیه‌ی آنها را برگرفت و آنان را برخود گواه ساخت که من پروردگار شما نیستم؟ همه گفتند: بلی!).</ref> افراشتن‌|پس به بزم دوست ره برداشتند }}
{{ب| تا که در دشت بلا ز آن انجمن‌|مجمعی تشکیل شد از مرد و زن }}
{{ب| وه چه مجمع رشک فردوس برین‌|مجمعی مستخدمینش حور عین }}
{{ب| نرگس بیمار تبدارش ایاغ <ref>ایاغ: پیاله‌ی شراب‌خواری.</ref> |شمع روی اکبرش رخشان چراغ }}
{{ب| مویه‌ی شش ماهه موسیقار او|ناله‌ی شصت و سه زن مزمار <ref> مزمار: نای نوازندگی، نی که در آن نوازند.</ref> او }}
{{ب| ساقیش عبّاس و طفلان از عطش‌|بر لب آب روان بنموده غش  }}
{{ب| چنگ زنِ در آن سکینه با رباب‌|لیک بهر آب بر دامان باب }}
{{ب| جملگی ممنوع از آب زلال‌|تشنه لیکن تشنه‌ی جام وصال }}
{{ب| تشنگی چبود بر مجذوب مست‌|کو شده سیراب از جام الست؟ }}
{{ب| آری آری عافیت در تشنگی است‌|پادشاهی خواهی، اندر بندگی است }}
{{ب| وه چه خوش فرمود شیخ مولوی‌|این سخن در مثنوی معنوی: }}
{{ب| «آب کم جو تشنگی آور به دست‌|تا بجوشد آبت از بالا و پست» }}
{{ب| پس ندا برداشت پیر می‌فروش‌|هان شتاب آرید کامد می به‌جوش }}
{{ب| بر ندای کوس «اللَّهَ اشْتَری» <ref> اشاره به آیه 111 سوره توبه: «إِنَّ اللَّهَ اشْتَری مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ ...» خداوند جان و مال اهل ایمان را به بهای بهشت خریداری کرد ...</ref> |گرم شد هنگامه‌ی بیع و شری <ref>بیع و شری: خرید و فروش.</ref> }}
{{ب| از نشاط انگیزی صهبای عشق‌|جمله مست و واله و شیدای عشق }}
{{ب| در فروش جان به بازار یقین‌|هر یکی بر دیگری سبقت گزین }}
{{ب| پای بر جا، جمله از خود بی‌خبر|در هوای وصل بر کف نقد سر }}
{{ب| مقتدای دین امام خافقین‌|خسرو اقلیم عشق اعنی <ref> اعنی: چنین قصدی می‌کنم، منظورم این است که ...</ref> حسین }}
{{ب| بی‌کسان را در جهان غمخوار و کس‌|در دو عالم دوستان را دادرس }}
{{ب| چون که دید آن تشنگان را محو و مات‌|در فْنا جوینده‌ی آب حیات }}
{{ب| گفت: کاینک وقت آن شد کز وفا|بَخْشَمی بر تشنگان آب صفا }}
{{ب| بانگ برزد کای گروه عاشقان‌|وَ ای به دعویِ محبّت صادقان }}
{{ب| هین وصال دوست در رزم اندرست‌|بزم عاشق اندکی آنسوتر است }}
{{ب| آب حیوان در دم شمشیرهاست‌|حور و غلمان در پی این تیرهاست }}
{{ب| بنگرید از عرش تا این خاکدان‌|ساغری بر کف یکایک حوریان }}
{{ب| پر ز تسنیم و رحیق <ref>رحیق: شراب خالص.</ref> از لطف حق‌|هر یکی بر دیگری گیرد سبق }}
{{ب| مقدم ما را تمامی منتظر|لیک از بیگانه آنان مستتر }}
{{ب| آن شهادت پیشگان کز لطف شاه‌|حجله‌گه پنداشتندی قتلگاه }}
{{ب| چونکه ره از رهنماشان یافتند|سوی قربانگاه حق بشتافتند }}
{{ب| از سر خوان جهان برخاستند|بزمی اندر رزمگه آراستند }}
{{ب| تا که جذبه‌ی عشق شورانگیز شد|سربه‌سر پیمانه‌ها لبریز شد }}
{{ب| نور فیض حق چو رخشیدن گرفت‌|همّت شه جُرم بخشیدن گرفت }}
{{ب| حرّ که بسته بر میان شمشیر رزم‌|جذبه‌ای ز آن نور آوردش به بزم  }}
{{ب| هست مردی آن که آن نیکو ختام‌|و آن به ظاهر حُرّ و در باطن غلام }}
{{ب| روز عاشورا در آن دشت بلا|چون ز حق برگشتگی شد بر ملا }}
{{ب| روز بخت کوفیان را تیره دید|اهرمن را بر سلیمان چیره دید }}
{{ب| بر کمیت نفس سرکش ران فشرد|گفت راه عشق بایستی سپرد }}
{{ب| تازیانه‌ی عقل برآهیخت زود|توسن اقبال را تندی فزود }}
{{ب| تاخت تا پشت خیام محترم‌|شرمگین از جُرم و لرزان از ندم }}
{{ب| دیده‌اش خونبار، سرافکنده پیش‌|منفعل از کرده‌های زشت خویش }}
{{ب| گفت: شاها روسیاهم روسیاه‌|رحم فرما ده پناهم ده پناه }}
{{ب| حُرّم اما بنده‌ات را بنده‌ام‌|تا ابد ز آن بندگان شرمنده‌ام }}
{{ب| بنده‌ی عاصی کجا آرد پناه‌|جز که آید نزد مولا عذرخواه }}
{{ب| بعد تقدیم خلوص و بندگی‌|گفت با آن معدن بخشندگی }}
{{ب| عفو کن شاها که من بد کرده‌ام‌|وه چه بد کاین بد به احمد کرده‌ام }}
{{ب| شاه چون مجذوب خود را خسته دید|از قضایش تاکنون پا بسته دید }}
{{ب| با تلطّف گفت: کای آزاده مرد|حُرّی از آن سان که مامت نام کرد }}
{{ب| حُرّی و آزاد اندر نشأتین‌|مژده بادت کز تو راضی شد حسین }}
{{ب| چون شنید این مژده از شاه عباد|گشت پویان بر رکابش بوسه داد }}
{{ب| گفت: شاها نک کرم را کن تمام‌|اذن میدان ده به این مجرم غلام }}
{{ب| چون شدم من در ضلالت پیشتاز|خواهم آیم از بهشتت پیش باز }}
{{ب| بعد ازینم زندگی شرمندگی است‌|نک فنا جویم کزان پایندگی است }}
{{ب| شاه فرمودش تو چون جان منی‌|رو برآسا ز آنکه مهمان منی }}
{{ب| میهمان از جان گرامی‌تر بُوَد|میهمان را رنجه کردن کی سِزَد }}
{{ب| گفت: شاها تو مگر مهمان نیی؟|جان عالم را مگر جانان نیی؟ }}
{{ب| ده اجازت ای شه عالی تبار|تا برآرم من از این دونان دمار }}
{{ب| الغرض آن عاشق مجذوب مست‌|اذن حاصل کرد و بر توسن نشست }}
{{ب| خویش را برآن گروه نابکار|زد چو شیری کو در افتد در شکار }}
{{ب| برق تیغش اندر آن آوردگاه‌|سوخت کوه کفر را مانند کاه  }}
{{پایان شعر}}
{| style="margin: 0 auto; "
{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> بزم آرای قضا در کربلا</span>
| class="b" |<span class="beyt"> بزم آرای قضا در [[کربلا]]</span>
| style="width:2em;" |
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">چو صلا زد عاشقان را بر بلا </span>
| class="b" |<span class="beyt">چو صلا زد عاشقان را بر بلا </span>
خط ۲۴۳: خط ۱۱۹:
| class="b" |<span class="beyt">بر لب آب روان بنموده غش  </span>
| class="b" |<span class="beyt">بر لب آب روان بنموده غش  </span>
|-
|-
| class="b" |<span class="beyt"> چنگ زنِ در آن سکینه با رباب‌</span>
| class="b" |<span class="beyt"> چنگ زنِ در آن [[سکینه]] با [[رباب|رباب‌]]</span>
| style="width:2em;" |
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">لیک بهر آب بر دامان باب </span>
| class="b" |<span class="beyt">لیک بهر آب بر دامان باب </span>

منوی ناوبری