۹٬۵۴۶
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
در حادثۀ | در حادثۀ [[کربلا]]، تلاش عمده دشمن آن بود که [[حسین بن على (ع)]] را به '''بیعت''' با [[یزید|یزید بن معاویه]] وادارد و آن حضرت هم نپذیرفت تا شهید شد. | ||
==معنا و مفهوم== | ==معنا و مفهوم== | ||
خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
طبق همین اصل، على (ع) و یاران همدل او را مىخواستند به بیعت وادارند. خود آن حضرت نیز پس از مرگ عثمان، با بیعت مردم با وى، خلافت را عهدهدار شد. | طبق همین اصل، على (ع) و یاران همدل او را مىخواستند به بیعت وادارند. خود آن حضرت نیز پس از مرگ عثمان، با بیعت مردم با وى، خلافت را عهدهدار شد. | ||
بیعت گرفتن [http://معاویه معاویه] به نفع پسرش [[یزید |یزید]]، در زمانى که هنوز خودش زنده بود، آن هم با تهدید و ارعاب و زور، از نقاط ننگ سلطه امویان است. معاویه در سال 59 از مردم شام و چهرههاى معروف قبایل، به نفع یزید به عنوان ولیعهد خویش بیعت گرفت و نامۀ دعوت به بیعت را به شهرهاى دیگر هم نوشت. البته مورد اعتراضهایى هم قرار گرفت. ولى مخالفان را سرکوب مىکرد. <ref>مروج الذهب، ج ۳، ص ۲۷. دربارۀ بیعت گرفتن معاویه براى یزید، ر.ک: الغدیر، ج ۱۰، ص ۲۴۲.</ref> پس از مرگ معاویه نیز، یزید به والى مدینه نامه نوشت که به هر صورت از حسین بن على (ع) بیعت بگیرد. امام حسین نیز که یزید را شایستۀ خلافت نمىدانست، از بیعت امتناع داشت و مىفرمود: | بیعت گرفتن [http://معاویه معاویه] به نفع پسرش [[یزید |یزید]]، در زمانى که هنوز خودش زنده بود، آن هم با تهدید و ارعاب و زور، از نقاط ننگ سلطه امویان است. معاویه در سال 59 از مردم [[شام]] و چهرههاى معروف قبایل، به نفع یزید به عنوان ولیعهد خویش بیعت گرفت و نامۀ دعوت به بیعت را به شهرهاى دیگر هم نوشت. البته مورد اعتراضهایى هم قرار گرفت. ولى مخالفان را سرکوب مىکرد. <ref>مروج الذهب، ج ۳، ص ۲۷. دربارۀ بیعت گرفتن معاویه براى یزید، ر.ک: الغدیر، ج ۱۰، ص ۲۴۲.</ref> پس از مرگ [[معاویه]] نیز، یزید به والى مدینه نامه نوشت که به هر صورت از حسین بن على (ع) بیعت بگیرد. امام حسین نیز که یزید را شایستۀ خلافت نمىدانست، از بیعت امتناع داشت و مىفرمود: | ||
«مثلى لا یبایع مثل یزید». | «مثلى لا یبایع مثل یزید». | ||
==بیعت با امام حسین(ع)== | ==بیعت با امام حسین(ع)== | ||
در دورانى هم که سید الشهدا (ع) در مکّه بود، در پى نامهها و دعوتهاى کوفیان براى عزیمت به آنجا، آن حضرت [[مسلم بن عقیل]] را فرستاد. شیعیان کوفه نیز با نماینده امام حسین (ع) بیعت کردند. تعداد بیعت گران کوفه با مسلم را 18 هزار تا 25 هزار هم نوشتهاند . <ref>مقتل الحسین، مقرّم، ص ۱۶۸.</ref> | در دورانى هم که [[سید الشهدا (ع)]] در مکّه بود، در پى نامهها و دعوتهاى کوفیان براى عزیمت به آنجا، آن حضرت [[مسلم بن عقیل]] را فرستاد. شیعیان کوفه نیز با نماینده [[امام حسین (ع)]] بیعت کردند. تعداد بیعت گران کوفه با مسلم را 18 هزار تا 25 هزار هم نوشتهاند . <ref>مقتل الحسین، مقرّم، ص ۱۶۸.</ref> | ||
«[[برداشتن بیعت]]» از سوى امام یا والى، در واقع آزاد گذاشتن بیعتگر نسبت به تعهّدى بود که با بیعت سپرده بود. امام حسین (ع) شب | «[[برداشتن بیعت]]» از سوى امام یا والى، در واقع آزاد گذاشتن بیعتگر نسبت به تعهّدى بود که با بیعت سپرده بود. امام حسین (ع) شب [[عاشورا]]، ضمن خطبهاى وفاى یاران را ستود و برایشان پاداش الهى طلبید، آنگاه بیعت را با این جملات از آنان برداشت تا هر که مىخواهد، از پوشش شب استفاده کرده، صحنه را ترک گوید: | ||
«الا و انّى قد اذنت لکم فانطلقوا جمیعا فى حلّ لیس علیکم حرج منّى و لا ذمام،هذا اللّیل قد غشیکم فاتّخذوه جملا». <ref>بحار الأنوار، ج ۴۴، ص ۳۹۳.</ref> البته یاران یکایک برخاسته و با نطقهاى پرشورى اعلام وفادارى کردند و آن شب، کسى نرفت. سخن [[مسلم بن عوسجه]]، | «الا و انّى قد اذنت لکم فانطلقوا جمیعا فى حلّ لیس علیکم حرج منّى و لا ذمام،هذا اللّیل قد غشیکم فاتّخذوه جملا». <ref>بحار الأنوار، ج ۴۴، ص ۳۹۳.</ref> البته یاران یکایک برخاسته و با نطقهاى پرشورى اعلام وفادارى کردند و آن شب، کسى نرفت. سخن [[مسلم بن عوسجه]]، [[زهیر بن قین|زهیر]]، فرزندان [[مسلم بن عقیل]] و دیگران معروف است. <ref>همان. (پیرامون «بیعت»، به بحث مفصّلة «دایرة المعارف تشیّع» ج ۳، ص ۵۸۱ مراجعه کنید.)</ref> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
*جواد محدثی، ''فرهنگ عاشورا''، قم، معارف، ج۱، ص ۸۲-۸۳. | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، ''فرهنگ عاشورا''، قم، معارف، ج۱، ص ۸۲-۸۳.] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
[[رده:مفاهیم]] | [[رده:مفاهیم]] | ||
<references /> | <references /> |