آندرو ج. نیومن: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
(Merge edit by 89.165.11.205) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶۲: | خط ۶۲: | ||
==درباره آثار== | ==درباره آثار== | ||
در کتاب ایران عصر صفوی که عیسی عبدی آن را به فارسی ترجمه کرده است نیومن در چند نوبت، به مناسبت اشاراتی تاریخی به برگزاری مراسم عزاداری [[محرم]] می‌کند که در فهم کیفیت برگزاری این آیین‌ها و جایگاه آن‌ها در فرهنگ شیعی عصر صفوی مغتنم است. او در فصل 4 این کتاب، به اهتمام شاه عباس اول به برگزاری مراسم عزاداری محرم و نیز 21 رمضان و بزرگداشت شهادت امام علی (ع) اشاره می‌کند و این که شاه در نمایش زد و خورد میان دسته‌ها «نعمتی» و «حیدری» که مراسم عزاداری یکی از بسترهای بروز آن بود، تعمدا دامن می‌زد. همچنین در فصل‌های 7 و 8، به حمایت‌های رسمی شاه صفی، شاه سلیمان و شاه سلطان حسین از برگزاری پر شور مراسم عزاداری و اراده دربار در کنترل و مدیریت این آیین اشاره شده است. نیومن، آیین عزاداری محرم را مصداقی از مناسک مذهبی «عوامانه» قلمداد کرده و اهتمام شاهان صفوی و دربارشان به برگزاری این آیین را نه صرفا به جهت ماهیت دینی آن، بلکه بیش‌تر ناظر به ابعاد فراغتی و تفریحی آن‌ها می‌داند: | در کتاب ایران عصر صفوی که عیسی عبدی آن را به فارسی ترجمه کرده است نیومن در چند نوبت، به مناسبت اشاراتی تاریخی به برگزاری مراسم [[عزادارى|عزاداری]] [[محرم]] می‌کند که در فهم کیفیت برگزاری این آیین‌ها و جایگاه آن‌ها در فرهنگ شیعی عصر صفوی مغتنم است. او در فصل 4 این کتاب، به اهتمام شاه عباس اول به برگزاری مراسم عزاداری محرم و نیز 21 رمضان و بزرگداشت شهادت امام علی (ع) اشاره می‌کند و این که شاه در نمایش زد و خورد میان دسته‌ها «نعمتی» و «حیدری» که مراسم عزاداری یکی از بسترهای بروز آن بود، تعمدا دامن می‌زد. همچنین در فصل‌های 7 و 8، به حمایت‌های رسمی شاه صفی، شاه سلیمان و شاه سلطان حسین از برگزاری پر شور مراسم عزاداری و اراده دربار در کنترل و مدیریت این آیین اشاره شده است. نیومن، آیین عزاداری محرم را مصداقی از مناسک مذهبی «عوامانه» قلمداد کرده و اهتمام شاهان صفوی و دربارشان به برگزاری این آیین را نه صرفا به جهت ماهیت دینی آن، بلکه بیش‌تر ناظر به ابعاد فراغتی و تفریحی آن‌ها می‌داند: | ||
مداخله دربار در مراسم محرم این طور القا می‌کرد که این مناسبت‌ها بیش‌تر جنبه «تفریح همگانی» دارند تا ماهیت صرف «دینی». شاهد این امر آن که وقتی مراسم دیگری نظیر چراغانی کردن اعیاد سنتی مانند نوروز با ایام محرم تداخل می‌یافت، با وجود مخالفت علمای نزدیک به دربار نظیر شیخ بهایی، اما شاه از برگزاری جشن صرف نظر نمی‌کرد. | مداخله دربار در مراسم محرم این طور القا می‌کرد که این مناسبت‌ها بیش‌تر جنبه «تفریح همگانی» دارند تا ماهیت صرف «دینی». شاهد این امر آن که وقتی مراسم دیگری نظیر چراغانی کردن اعیاد سنتی مانند نوروز با ایام محرم تداخل می‌یافت، با وجود مخالفت علمای نزدیک به دربار نظیر شیخ بهایی، اما شاه از برگزاری جشن صرف نظر نمی‌کرد. | ||