ابن العرندس‌: تفاوت میان نسخه‌ها

۱٬۵۳۳ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۳ مارس ۲۰۲۱
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۹: خط ۹:
| محل تولد                =  
| محل تولد                =  
| والدین                =  عرندس حلّی مشهور به ابن عرندس  
| والدین                =  عرندس حلّی مشهور به ابن عرندس  
| تاریخ مرگ              = 840 هجری قمری  
| تاریخ مرگ              = ۸۴۰ هجری قمری  
| محل مرگ                = فراخ‌سرای حلّه
| محل مرگ                = فراخ‌سرای حلّه
| علت مرگ                =  
| علت مرگ                =  
خط ۴۷: خط ۴۷:
}}
}}


'''ابن العرندس'''، از شعرای عرب زبانی است که ستایشها و سوگنامه هایی بری [[اهل بیت (ع)|اهل بیت(ع)]] سروده است.


استاد صالح بن عبد الوهّاب پسر عرندس حلّی مشهور به ابن عرندس یکی از برجستگان شیعه و از نگارندگان دانشور آنان در زمینه‌ی فقه و اصول است. او ستایش‌ها و سوگ‌نامه‌هایی برای اهل بیت پیامبر (ص) سروده است و جانسپاری خود را در راه دوستی آنان و ناسازگاری‌اش را با دشمنان باز نموده است. ابن عرندس به سال 840 در فراخ‌سرای حلّه درگذشت و همانجا به خاک سپرده شد. <ref>ادب الطف؛ جلد ص 287.</ref>
== زندگینامه ==
صالح بن عبد الوهّاب پسر عرندس حلّی مشهور به ابن عرندس یکی از نگارندگان دانشور در زمینه‌ی فقه و اصول است. او ستایش‌ها و سوگ‌نامه‌هایی برای اهل بیت پیامبر (ص) سروده است. او به سال ۸۴۰ در فراخ‌سرای حلّه درگذشت و همانجا به خاک سپرده شد. <ref>ادب الطف؛ جلد ۴، ص ۲۸۷.</ref>


ابن عرندس چکامه‌ی مشهوری در رثای سید الشهداء با قافیه «راء» دارد. <ref>الغدیر؛ ج 7، ص 14 تا 19.</ref>
== شعار ==


=== نمونه اول ===
ابن عرندس چکامه‌ی مشهوری در رثای [[حسین بن على (ع)|سید الشهداء]] با قافیه «راء» دارد. <ref>الغدیر؛ ج ۷، ص۱۴ تا ۱۹.</ref>


1- طوایا نظامی فی الزّمان لها نشریعطّرها من طیب ذکراکم نشر
۱- طوایا نظامی فی الزّمان لها نشریعطّرها من طیب ذکراکم نشر


2- قصائد ما خابت لهنّ مقاصدبواطنها حمد ظواهرها شکر
۲- قصائد ما خابت لهنّ مقاصدبواطنها حمد ظواهرها شکر


3- مطالعها تحکی النجوم طوالعافأخلاقها زهر و أنوارها زهر
۳- مطالعها تحکی النجوم طوالعافأخلاقها زهر و أنوارها زهر


4- عرائس تجلی حین تجلی قلوبناأکالیلها درّ و تیجانها تبر
۴- عرائس تجلی حین تجلی قلوبناأکالیلها درّ و تیجانها تبر


5- حسان لها حسّان بالفضل شاهدعلی وجهها تبر یزإن بها التّبر  
۵- حسان لها حسّان بالفضل شاهدعلی وجهها تبر یزإن بها التّبر  


6- أنظّمها نظم اللّئالی و أسهر اللیالی لیحیی لی بها و بکم ذکر
۶- أنظّمها نظم اللّئالی و أسهر اللیالی لیحیی لی بها و بکم ذکر


7- فیا ساکنی أرض الطفوف علیکم‌سلام محبّ ماله عنکم صبر
۷- فیا ساکنی أرض الطفوف علیکم‌سلام محبّ ماله عنکم صبر


8- نشرت دواوین الثنا بعد طیّهاو فی کلّ طرس من مدیحی لکم سطر
۸- نشرت دواوین الثنا بعد طیّهاو فی کلّ طرس من مدیحی لکم سطر


9- فطابق شعری فیکم دمع ناظری‌فمبیضّ ذا نظم و محمّر ذا نثر
۹- فطابق شعری فیکم دمع ناظری‌فمبیضّ ذا نظم و محمّر ذا نثر


10- فلا تتهمونی بالسلوّ فإنّمامواعید سلوانی حقّکم الحشر  
۱۰- فلا تتهمونی بالسلوّ فإنّمامواعید سلوانی حقّکم الحشر  


11- فذلّی بکم عزّ و فقری بکم غنّی‌و عسری بکم یسر و کسری بکم جبر
۱۱- فذلّی بکم عزّ و فقری بکم غنّی‌و عسری بکم یسر و کسری بکم جبر


12- ترقّ بروق السّحب لی من دیارکم‌فینهلّ من دمعی لبارقها القطر
۱۲- ترقّ بروق السّحب لی من دیارکم‌فینهلّ من دمعی لبارقها القطر


13- فعینای کالخنساء تجری دموعهاو قلبی شدید فی محبتّکم صخر
۱۳- فعینای کالخنساء تجری دموعهاو قلبی شدید فی محبتّکم صخر


14- وقفت علی الدّار التی کنتم بهافمغناکم من بعد معناکم فقر
۱۴- وقفت علی الدّار التی کنتم بهافمغناکم من بعد معناکم فقر


15- و قد درست منها الدّروس و طالمابها درس العلم الآلهیّ و الذّکر  
۱۵- و قد درست منها الدّروس و طالمابها درس العلم الآلهیّ و الذّکر  


16- و سالت علیها من دموعی سحائب‌إلی إن تروّی البان بالدمع و السّدر
۱۶- و سالت علیها من دموعی سحائب‌إلی إن تروّی البان بالدمع و السّدر


17- فراق فراق الرّوح لی بعد بعدکم‌و دار برسم الدّار فی خاطری الفکر
۱۷- فراق فراق الرّوح لی بعد بعدکم‌و دار برسم الدّار فی خاطری الفکر


18- و قد أقلعت عنها السحاب و لم یجدو لا درّ من بعد الحسین لها درّ
۱۸- و قد أقلعت عنها السحاب و لم یجدو لا درّ من بعد الحسین لها درّ


19- إمام الهدی سبط النبوّة والد الائمّة ربّ النّهی مولی له الأمر
۱۹- إمام الهدی سبط النبوّة والد الائمّة ربّ النّهی مولی له الأمر


20- إمام أبوه المرتضی علم الهدی‌وصیّ رسول اللّه و الصّنو و الصهر  
۲۰- إمام أبوه المرتضی علم الهدی‌وصیّ رسول اللّه و الصّنو و الصهر  


21- إمام بکته الإنس و الجنّ و السماو وحش الفلا و الطیر و البرّ و البحر
۲۱- إمام بکته الإنس و الجنّ و السماو وحش الفلا و الطیر و البرّ و البحر


22- له القبّة البیضاء بالطفّ لم تزل‌تطوف بها طوعا ملائکة غرّ  
۲۲- له القبّة البیضاء بالطفّ لم تزل‌تطوف بها طوعا ملائکة غرّ  


23- و فیه رسول اللّه قال و قوله‌صحیح صریح لیس فی ذلکم نکر
۲۳- و فیه رسول اللّه قال و قوله‌صحیح صریح لیس فی ذلکم نکر


24- حبی بثلاث ما أحاط بمثلهاولیّ فمن زید هناک و من عمرو؟
۲۴- حبی بثلاث ما أحاط بمثلهاولیّ فمن زید هناک و من عمرو؟


25- له تربة فیها الشفاء و قبّةیجاب بها الداعی إذا مسّه الضرّ
۲۵- له تربة فیها الشفاء و قبّةیجاب بها الداعی إذا مسّه الضرّ


26- و ذریّة دریّة منه تسعةأئمّة حقّ لا ثمان و لا عشر  
۲۶- و ذریّة دریّة منه تسعةأئمّة حقّ لا ثمان و لا عشر  


27- أ یقتل ظمآنا حسین بکربلاو فی کلّ عضو من أنامله بحر؟
۲۷- أ یقتل ظمآنا حسین بکربلاو فی کلّ عضو من أنامله بحر؟


28- و والده السّاقی علی الحوض فی غدو فاطمة ماء الفرات لها مهر
۲۸- و والده السّاقی علی الحوض فی غدو فاطمة ماء الفرات لها مهر


29- فوالهف نفسی للحسین و ما جنی‌علیه غداة الطفّ فی حربه الشمر
۲۹- فوالهف نفسی للحسین و ما جنی‌علیه غداة الطفّ فی حربه الشمر


30- رماه بجیش کالظلام قسیّه الأهلّة و الخرصان أنجمه و الزّهر  
۳۰- رماه بجیش کالظلام قسیّه الأهلّة و الخرصان أنجمه و الزّهر  


31- لرایاتهم نصب و أسیافهم جزم‌و للنّقع رفع و الرّماح لها جرّ
۳۱- لرایاتهم نصب و أسیافهم جزم‌و للنّقع رفع و الرّماح لها جرّ


32- تجمّع فیها من طغاة امیّةعصابة غدر لا یقوم لها عذر
۳۲- تجمّع فیها من طغاة امیّةعصابة غدر لا یقوم لها عذر


33- و أرسلها الطاغی یزید لیملک العراق و ما أغنته شام و لا مصر
۳۳- و أرسلها الطاغی یزید لیملک العراق و ما أغنته شام و لا مصر


34- و شدّ لهم أزرا سلیل زیادهافحلّ به من شدّ أزرهم الوزر
۳۴- و شدّ لهم أزرا سلیل زیادهافحلّ به من شدّ أزرهم الوزر


35- و أمّر فیهم نجل سعد لنحسه‌فما طال فی الری اللعین له عمر  
۳۵- و أمّر فیهم نجل سعد لنحسه‌فما طال فی الری اللعین له عمر  


36- فلمّا التقی الجمعان فی أرض کربلاتباعد فعل الخیر و اقترب الشرّ
۳۶- فلمّا التقی الجمعان فی أرض کربلاتباعد فعل الخیر و اقترب الشرّ


37- فحاطوا به فی عشر شهر محرّم‌و بیض المواضی فی الأکفّ لها شمر
۳۷- فحاطوا به فی عشر شهر محرّم‌و بیض المواضی فی الأکفّ لها شمر


38- فقام الفتی لمّا تشاجرت القناوصال و قد أودی بمهجته الحرّ
۳۸- فقام الفتی لمّا تشاجرت القناوصال و قد أودی بمهجته الحرّ


39- و جال بطرف فی المجال کأنّه‌دجی اللّیل فی لألآء غرّته الفجر
۳۹- و جال بطرف فی المجال کأنّه‌دجی اللّیل فی لألآء غرّته الفجر


40- له أربع للرّیح فیهنّ أربع‌لقد زانه کرّ و ما شانه الفرّ  
۴۰- له أربع للرّیح فیهنّ أربع‌لقد زانه کرّ و ما شانه الفرّ  


41- ففرّق جمع القوم حتّی کأنّهم‌طیور بغاث شتّ شملهم الصقر
۴۱- ففرّق جمع القوم حتّی کأنّهم‌طیور بغاث شتّ شملهم الصقر


42- فأذکرهم لیل الهریر فاجمع الکلاب علی اللّیث الهزبر و قد هرّوا
۴۲- فأذکرهم لیل الهریر فاجمع الکلاب علی اللّیث الهزبر و قد هرّوا


43- هناک فدته الصّالحون بأنفس‌یضاعف فی یوم الحساب لها الاجر
۴۳- هناک فدته الصّالحون بأنفس‌یضاعف فی یوم الحساب لها الاجر


44- و حادوا عن الکفّار طوعا لنصره‌و جادله بالنفس من سعده الحرّ
۴۴- و حادوا عن الکفّار طوعا لنصره‌و جادله بالنفس من سعده الحرّ


45- و مدّوا الیه ذبّلا سمهریّةلطول حیاة السبط فی مدّها جزر  
۴۵- و مدّوا الیه ذبّلا سمهریّةلطول حیاة السبط فی مدّها جزر  


46- فغادره فی مارق الحرب مارق‌بسهم لنحر السبط من وقعة نحر
۴۶- فغادره فی مارق الحرب مارق‌بسهم لنحر السبط من وقعة نحر


47- فمال عن الطرف الجواد أخوالندی‌الجواد قتیلا حوله یصهل المهر
۴۷- فمال عن الطرف الجواد أخوالندی‌الجواد قتیلا حوله یصهل المهر


48- سنان سنان خارق منه فی الحشاو صارم شمر فی الورید له شمر
۴۸- سنان سنان خارق منه فی الحشاو صارم شمر فی الورید له شمر


49- تجرّ علیه العاصفات ذیولهاو من نسج أیدی الصافنات له طمر
۴۹- تجرّ علیه العاصفات ذیولهاو من نسج أیدی الصافنات له طمر


50- فرجّت له السبع الطباق و زلزلت‌رواسی جبال الارض و التطم البحر  
۵۰- فرجّت له السبع الطباق و زلزلت‌رواسی جبال الارض و التطم البحر  


51- فیالک مقتولا بکته السّما دمافمغبرّ وجه الأرض بالدّم محمرّ
۵۱- فیالک مقتولا بکته السّما دمافمغبرّ وجه الأرض بالدّم محمرّ


52- ملابسه فی الحرب حمر من الدماو هنّ غداة الحشر من سندس خضر
۵۲- ملابسه فی الحرب حمر من الدماو هنّ غداة الحشر من سندس خضر


53- و لهفی لزین العابدین و قد سری‌أسیرا علیلا لا یفکّ له اسر
۵۳- و لهفی لزین العابدین و قد سری‌أسیرا علیلا لا یفکّ له اسر


54- و آل رسول اللّه تسبی نسائهم‌و من حولهنّ الستر یهتک و الخدر
۵۴- و آل رسول اللّه تسبی نسائهم‌و من حولهنّ الستر یهتک و الخدر


55- سبایا بأکوار المطایا حواسرایلا حظهنّ العبد فی الناس و الحرّ  
۵۵- سبایا بأکوار المطایا حواسرایلا حظهنّ العبد فی الناس و الحرّ  


56- و رملة فی ظلّ القصور مصونةیناط علی أقراطها الدرّ و التبر
۵۶- و رملة فی ظلّ القصور مصونةیناط علی أقراطها الدرّ و التبر


57- فویل یزید من عذاب جهنّم‌إذا أقبلت فی الحشر فاطمة الطّهر
۵۷- فویل یزید من عذاب جهنّم‌إذا أقبلت فی الحشر فاطمة الطّهر


58- ملابسها ثوب من السمّ أسودو آخر قان من دم السبط محمرّ
۵۸- ملابسها ثوب من السمّ أسودو آخر قان من دم السبط محمرّ


59- تنادی و أبصار الأنام شواخص‌و فی کلّ قلب من مهابتها ذعر
۵۹- تنادی و أبصار الأنام شواخص‌و فی کلّ قلب من مهابتها ذعر


60- و تشکو إلی اللّه العلی و صوتهاعلی و مولانا علی لها ظهر  
۶۰- و تشکو إلی اللّه العلی و صوتهاعلی و مولانا علی لها ظهر  


61- فلا ینطق الطاغی یزید بما جنی‌و أنّی له عذر و من شأنه الغدر؟
۶۱- فلا ینطق الطاغی یزید بما جنی‌و أنّی له عذر و من شأنه الغدر؟


62- فیؤخذ منه بالقصاص فیحرم النّعیم و یخلی فی الجحیم له قصر
۶۲- فیؤخذ منه بالقصاص فیحرم النّعیم و یخلی فی الجحیم له قصر


63- و یشدو له الشادی فیطربه الغناو یکسب فی الکاس النّضار له خمر
۶۳- و یشدو له الشادی فیطربه الغناو یکسب فی الکاس النّضار له خمر


64- فذاک الغنا فی البعث تصحیفه العناو تصحیف ذاک الخمر فی قلبه الجمر
۶۴- فذاک الغنا فی البعث تصحیفه العناو تصحیف ذاک الخمر فی قلبه الجمر


65- أ یقرع جهلا ثغر سبط محمّدو صاحب ذاک الثغر یحمی به الثغر؟  
۶۵- أ یقرع جهلا ثغر سبط محمّدو صاحب ذاک الثغر یحمی به الثغر؟  


66- فلیس لأخذ الثار إلّا خلیفةیکون لکسر الدّین من عدله جبر
۶۶- فلیس لأخذ الثار إلّا خلیفةیکون لکسر الدّین من عدله جبر


67- تحفّ به الأملاک من کلّ جانب‌و یقدمه الإقبال و العزّ و النصر
۶۷- تحفّ به الأملاک من کلّ جانب‌و یقدمه الإقبال و العزّ و النصر


68- عوامله فی الدارعین شوراع‌و حاجبه عیسی و ناظره الخضر
۶۸- عوامله فی الدارعین شوراع‌و حاجبه عیسی و ناظره الخضر


69- تظلّله حقّا عمامة جدّه‌إذا ما ملوک الصید ظلّلها الجبر
۶۹- تظلّله حقّا عمامة جدّه‌إذا ما ملوک الصید ظلّلها الجبر


70- محیط علی علم النبوّة صدره‌فطوبی لعلم ضمّه ذلک الصدر  
۷۰- محیط علی علم النبوّة صدره‌فطوبی لعلم ضمّه ذلک الصدر  


71- هو ابن الإمام العسکری محمّد التقیّ النقیّ الطّاهر العلم الحبر
۷۱- هو ابن الإمام العسکری محمّد التقیّ النقیّ الطّاهر العلم الحبر


72- سلیل علی الهادی و نجل محمّد الجواد و من فی أرض طوس له قبر
۷۲- سلیل علی الهادی و نجل محمّد الجواد و من فی أرض طوس له قبر


73- علیّ الرضا و هو ابن موسی الذی قضی‌ففاح علی بغداد من نشره عطر
۷۳- علیّ الرضا و هو ابن موسی الذی قضی‌ففاح علی بغداد من نشره عطر


74- و صادق وعد انّه نجل صادق‌إمام به فی العلم یفتخر الفخر
۷۴- و صادق وعد انّه نجل صادق‌إمام به فی العلم یفتخر الفخر


75- و بهجة مولانا الإمام محمّدامام لعلم الأنبیاء له بقر  
۷۵- و بهجة مولانا الإمام محمّدامام لعلم الأنبیاء له بقر  


76- سلالة زین العابدین الذی بکی‌فمن دمعه یبس الأعاشیب مخضرّ
۷۶- سلالة زین العابدین الذی بکی‌فمن دمعه یبس الأعاشیب مخضرّ


77- سلیل حسین الفاطمیّ و حیدر الوصیّ فمن طهر نمی ذلک الطّهر
۷۷- سلیل حسین الفاطمیّ و حیدر الوصیّ فمن طهر نمی ذلک الطّهر


78- له الحسن المسموم عمّ فحّبذا الإمام الذی عمّ الوری جوده الغمر
۷۸- له الحسن المسموم عمّ فحّبذا الإمام الذی عمّ الوری جوده الغمر


79- سمیّ رسول اللّه وارث علمه‌امام علی آبائه نزل الذّکر
۷۹- سمیّ رسول اللّه وارث علمه‌امام علی آبائه نزل الذّکر


80- هم النّور نور اللّه جلّ جلاله‌هم التین و الزیتون و الشفع و الوتر  
۸۰- هم النّور نور اللّه جلّ جلاله‌هم التین و الزیتون و الشفع و الوتر  


81- مهابط وحی اللّه خزّان علمه‌میامین فی أبیاتهم نزل الذّکر
۸۱- مهابط وحی اللّه خزّان علمه‌میامین فی أبیاتهم نزل الذّکر


82- و أسمائهم مکتوبة فوق عرشه‌و مکنونة من قبل ان یخلق الذرّ
۸۲- و أسمائهم مکتوبة فوق عرشه‌و مکنونة من قبل ان یخلق الذرّ


83- و لو لاهم لم یخلق اللّه آدماو لا کان زید فی الأنام و لا عمرو
۸۳- و لو لاهم لم یخلق اللّه آدماو لا کان زید فی الأنام و لا عمرو


84- و لا سطحت أرض و لا رفعت سماو لا طلعت شمس و لا أشرق البدر
۸۴- و لا سطحت أرض و لا رفعت سماو لا طلعت شمس و لا أشرق البدر


85- و نوح به فی الفلک لمّا دعانجاو غیض به طوفانه و قضی الأمر  
۸۵- و نوح به فی الفلک لمّا دعانجاو غیض به طوفانه و قضی الأمر  


86- و لو لاهم نار الخلیل لما غدت‌سلاما و بردا و انطفی ذلک الجمر
۸۶- و لو لاهم نار الخلیل لما غدت‌سلاما و بردا و انطفی ذلک الجمر


87- و لو لاهم یعقوب مازال حزنه‌و لا کان عن أیّوب ینکشف الضرّ
۸۷- و لو لاهم یعقوب مازال حزنه‌و لا کان عن أیّوب ینکشف الضرّ


88- و لان لداود الحدید بسرّهم‌فقدّر فی سرد یحیر به الفکر
۸۸- و لان لداود الحدید بسرّهم‌فقدّر فی سرد یحیر به الفکر


89- و لمّا سلیمان البساط به سری‌أسیلت له عین یفیض له القطر
۸۹- و لمّا سلیمان البساط به سری‌أسیلت له عین یفیض له القطر


90- و سخرّت الریح الرّخاء بأمره‌فغدوتها شهر و روحتها شهر  
۹۰- و سخرّت الریح الرّخاء بأمره‌فغدوتها شهر و روحتها شهر  


91- و هم سرّ موسی و العصا عند ما عصی‌أو امره فرعون و التقف السّحر
۹۱- و هم سرّ موسی و العصا عند ما عصی‌أو امره فرعون و التقف السّحر


92- و لو لاهم ما کان عیسی بن مریم‌لعازر من طیّ اللحود له نشر
۹۲- و لو لاهم ما کان عیسی بن مریم‌لعازر من طیّ اللحود له نشر


93- سری سرّهم فی الکائنات و فضلهم‌و کلّ نبیّ فیه من سرّهم سرّ
۹۳- سری سرّهم فی الکائنات و فضلهم‌و کلّ نبیّ فیه من سرّهم سرّ


94- علا بهم قدری و فخری بهم غلاو لو لاهم ما کان فی النّاس لی ذکر
۹۴- علا بهم قدری و فخری بهم غلاو لو لاهم ما کان فی النّاس لی ذکر


95- مصابکم یا آل طه! مصیبةورزء علی الإسلام أحدثه الکفر  
۹۵- مصابکم یا آل طه! مصیبةورزء علی الإسلام أحدثه الکفر  


96- سأندبکم یا عدّتی عند شدّتی‌و أبکیکم حزنا إذا أقبل العشر  
۹۶- سأندبکم یا عدّتی عند شدّتی‌و أبکیکم حزنا إذا أقبل العشر  


97- و أبکیکم مادمت حیّا فان أمت‌ستبکیکم بعدی المراثی و الشعر
۹۷- و أبکیکم مادمت حیّا فان أمت‌ستبکیکم بعدی المراثی و الشعر


98- عرائس فکر الصالح بن عرندس‌قبولکم یا آل طه لها مهر
۹۸- عرائس فکر الصالح بن عرندس‌قبولکم یا آل طه لها مهر


99- و کیف یحیط الواصفون بمدحکم‌و فی مدح آیات الکتاب لکم ذکر؟
۹۹- و کیف یحیط الواصفون بمدحکم‌و فی مدح آیات الکتاب لکم ذکر؟


100- و مولدکم بطحاء مکّة و الصّفاو زمزم و البیت المحرّم و الحجر
۱۰۰- و مولدکم بطحاء مکّة و الصّفاو زمزم و البیت المحرّم و الحجر


101- جعلتکم یوم المعاد وسیلتی‌فطوبی لمن أمسی و أنتم له ذخر
۱۰۱- جعلتکم یوم المعاد وسیلتی‌فطوبی لمن أمسی و أنتم له ذخر


102- سیبلی الجدیدان الجدید و حبّکم‌جدید بقلبی لیس یخلقه الدّهر
۱۰۲- سیبلی الجدیدان الجدید و حبّکم‌جدید بقلبی لیس یخلقه الدّهر


103- علیکم سلام اللّه ما لاح بارق‌و حلّت عقود المزن و انتشر القطر  
۱۰۳- علیکم سلام اللّه ما لاح بارق‌و حلّت عقود المزن و انتشر القطر  


'''ترجمه فارسی:'''۱- در روزگار، رازهای سروده‌هایم آشکار می‌شود. گروهی آن را از بوی خوش یاد شما خوشبوی می‌دارند.


1- در روزگار، رازهای سروده‌هایم آشکار می‌شود. گروهی آن را از بوی خوش یاد شما خوشبوی می‌دارند.
۲- چکامه‌هایی است که خواسته‌ها از آن برنیاورده نیست، درون آن ستایش‌گری است و برونش سپاسگزاری.


2- چکامه‌هایی است که خواسته‌ها از آن برنیاورده نیست، درون آن ستایش‌گری است و برونش سپاسگزاری.
۳- سرآغاز آنها اختران رخ نموده را به یاد می‌آورد، سرشت آنها از مایه‌ی شکوفه‌ها است و پرتو آنها فروغی تابناک.


3- سرآغاز آنها اختران رخ نموده را به یاد می‌آورد، سرشت آنها از مایه‌ی شکوفه‌ها است و پرتو آنها فروغی تابناک.
۴- دلبرانی‌اند که چون دل ما بدرخشد پرده از روی برمی‌گیرند، افسرهایی زرّین بر سر دارند که فراز آنها را مرواریدها آرایش می‌دهد.


4- دلبرانی‌اند که چون دل ما بدرخشد پرده از روی برمی‌گیرند، افسرهایی زرّین بر سر دارند که فراز آنها را مرواریدها آرایش می‌دهد.
۵- خوبرویانی که حسان <ref> حسان از سخنسرایان بزرگ تازی بود.</ref> حسن آنان را گواهی می‌کند و بر رخساره‌هایشان زرهایی است که زرهای دیگر را می‌آراید.


5- خوبرویانی که حسان <ref> حسان از سخنسرایان بزرگ تازی بود.</ref> حسن آنان را گواهی می‌کند و بر رخساره‌هایشان زرهایی است که زرهای دیگر را می‌آراید.
۶- همچون گوهرها آنها را در رشته می‌کشم، شبها را به بیداری سر می‌کنم تا یاد آنها را برای شما و خویش زنده بدارم.


6- همچون گوهرها آنها را در رشته می‌کشم، شبها را به بیداری سر می‌کنم تا یاد آنها را برای شما و خویش زنده بدارم.
۷- ای آنان‌که در کرانه‌های فرات آرمیده‌اید! دوستداری بر شما درود می‌فرستد که شکیبایی‌اش نمانده است.


7- ای آنان‌که در کرانه‌های فرات آرمیده‌اید! دوستداری بر شما درود می‌فرستد که شکیبایی‌اش نمانده است.
۸- پس از آن‌که ستایشنامه را درهم پیچیدم باز آنها را گشودم که در هر نامه‌ای از ستایش‌های من فرازی درباره‌ی شما هست.


8- پس از آن‌که ستایشنامه را درهم پیچیدم باز آنها را گشودم که در هر نامه‌ای از ستایش‌های من فرازی درباره‌ی شما هست.
۹- هنگام سخن از شما، نظم من با اشک چشمانم از یک سرچشمه آب می‌خورد زیرا چکیده‌های سرشکم را در رشته می‌کشم و سرود می‌سازم و خونی را که از دیده‌ام روان است در چهره‌ی نثری <ref>نظم: در رشته کشیدن است و نامی برای شعر- نثر: پراکندن را گویند و هر نوشته ناسروده.</ref> و سرخ گلگون همه‌جا می‌پراکنم.


9- هنگام سخن از شما، نظم من با اشک چشمانم از یک سرچشمه آب می‌خورد زیرا چکیده‌های سرشکم را در رشته می‌کشم و سرود می‌سازم و خونی را که از دیده‌ام روان است در چهره‌ی نثری <ref>نظم: در رشته کشیدن است و نامی برای شعر- نثر: پراکندن را گویند و هر نوشته ناسروده.</ref> و سرخ گلگون همه‌جا می‌پراکنم.
۱۰- مپندارید داغ دلم آرامش یافته که به خودتان سوگند سوز جگرم جز در روز رستاخیز کاهش نمی‌یابد.


10- مپندارید داغ دلم آرامش یافته که به خودتان سوگند سوز جگرم جز در روز رستاخیز کاهش نمی‌یابد.
۱۱- خواری در راه شما برای من ارجمندی است که و تنگدستی، توانگری و دشواری، آسانی و شکست، پیوند خوردن.


11- خواری در راه شما برای من ارجمندی است که و تنگدستی، توانگری و دشواری، آسانی و شکست، پیوند خوردن.
۱۲- آذرخش‌های همراه با ابر که از کوی شما برخاست باران سرشک از دیدگان من روان گردانید.


12- آذرخش‌های همراه با ابر که از کوی شما برخاست باران سرشک از دیدگان من روان گردانید.
۱۳- دو دیده‌ی من همچون خنساء <ref>خنساء دختر عمرو بن حارث، بانویی نامور و سخن‌سراست که پیامبر را دریافت و در سوگ برادر پدری‌اش صخر که به دست اموی‌ها کشته شد سروده‌هایی بسیار دارد.</ref> اشکهایش سرازیر است و دلم در دوستی شما به استواری صخر (سنگ) می‌ماند.


13- دو دیده‌ی من همچون خنساء <ref>خنساء دختر عمرو بن حارث، بانویی نامور و سخن‌سراست که پیامبر را دریافت و در سوگ برادر پدری‌اش صخر که به دست اموی‌ها کشته شد سروده‌هایی بسیار دارد.</ref> اشکهایش سرازیر است و دلم در دوستی شما به استواری صخر (سنگ) می‌ماند.
۱۴- در کناره‌های سرایی که شما در آن می‌زیستید ایستادم که جای تهی مانده‌ی شما پس از رفتن خودتان مستمند است.


14- در کناره‌های سرایی که شما در آن می‌زیستید ایستادم که جای تهی مانده‌ی شما پس از رفتن خودتان مستمند است.
۱۵- نشانه‌ی خانه‌هایی مندرس گردید که درس‌هایی از دانش خداوندی و یاد او در آنها برگزار می‌گشت.


15- نشانه‌ی خانه‌هایی مندرس گردید که درس‌هایی از دانش خداوندی و یاد او در آنها برگزار می‌گشت.
۱۶- و ابرهایی از سرشک‌هایم چندان بر آن بارید تا درخت‌های بان و کنار را آبیاری کرد.


16- و ابرهایی از سرشک‌هایم چندان بر آن بارید تا درخت‌های بان و کنار را آبیاری کرد.
۱۷- با دوری از شما، جدایی روانم از تن، گوارا می‌نمود و اندیشه در دلم بر روی ویرانه‌هایی از کوی آشنایی در گردش بود.


17- با دوری از شما، جدایی روانم از تن، گوارا می‌نمود و اندیشه در دلم بر روی ویرانه‌هایی از کوی آشنایی در گردش بود.
۱۸- ابر از فراز آن کناره گرفت و پس از حسین چنانکه باید از باریدن و نیکی کردن دریغ داشت.


18- ابر از فراز آن کناره گرفت و پس از حسین چنانکه باید از باریدن و نیکی کردن دریغ داشت.
۱۹- پس از همان پیشوای راستین و دخترزاده‌ی پیامبر، پدر راهبران، که بازداشتن مردمان از بدی‌ها با او بود و خود سرپرستی است که کار فرمانروایی را به گردن دارد.


19- پس از همان پیشوای راستین و دخترزاده‌ی پیامبر، پدر راهبران، که بازداشتن مردمان از بدی‌ها با او بود و خود سرپرستی است که کار فرمانروایی را به گردن دارد.
۲۰- پیشوایی که پدرش مرتضی (ع) درفش راهنمایی است و جانشین و برادر و داماد فرستاده‌ی خدا.


20- پیشوایی که پدرش مرتضی (ع) درفش راهنمایی است و جانشین و برادر و داماد فرستاده‌ی خدا.
۲۱- رهبری که آدمیان، پریان، آسمان، درندگان بیابان، پرندگان و خشکی و دریا در ماتم او گریسته‌اند.


21- رهبری که آدمیان، پریان، آسمان، درندگان بیابان، پرندگان و خشکی و دریا در ماتم او گریسته‌اند.
۲۲- گنبدی سپید در کربلا دارد <ref> گنبد امام حسین (ع) در آن سده‌ها سپید بوده است و امروز لایه‌ای از زروسیم بر آن پوشانده‌اند تا زردفام شده و رنگ آن بینندگان را شادمان می‌دارد.</ref> که فرشتگان هماره به دلخواه خویش گرداگرد آن چرخ می‌خورند.


22- گنبدی سپید در کربلا دارد <ref> گنبد امام حسین (ع) در آن سده‌ها سپید بوده است و امروز لایه‌ای از زروسیم بر آن پوشانده‌اند تا زردفام شده و رنگ آن بینندگان را شادمان می‌دارد.</ref> که فرشتگان هماره به دلخواه خویش گرداگرد آن چرخ می‌خورند.
۲۳ و ۲۴- پیامبر درباره‌ی او فرمود و چه سخنی بس درست و آشکار که هیچ جایی برای نپذیرفتن نگذاشته، پس از من سه ویژگی‌ام تنها به او می‌رسد که هیچیک از وابستگانم مانند آن را نیابند و چه جای آنکه از زید و عمرو سخن رود؟ <ref> زید و عمرو را در تازی برابر بگیرید با این و آن در فارسی.</ref>


23 و 24- پیامبر درباره‌ی او فرمود و چه سخنی بس درست و آشکار که هیچ جایی برای نپذیرفتن نگذاشته، پس از من سه ویژگی‌ام تنها به او می‌رسد که هیچیک از وابستگانم مانند آن را نیابند و چه جای آنکه از زید و عمرو سخن رود؟ <ref> زید و عمرو را در تازی برابر بگیرید با این و آن در فارسی.</ref>
۲۵ و ۲۶- (یک) آرامگاهی دارد که خاکش داروی دردمندان است.
 
25 و 26- (یک) آرامگاهی دارد که خاکش داروی دردمندان است.


(دو) بارگاهی که هرکس را آسیب رسد پاسخ نیاز خود را از آن تواند گرفت.
(دو) بارگاهی که هرکس را آسیب رسد پاسخ نیاز خود را از آن تواند گرفت.
خط ۳۱۲: خط ۳۱۵:
(سه) زادگانی با چهره‌های بس درخشان که نه تن از آنان نه کمتر و بیشتر پیشوایان راستین هستند.
(سه) زادگانی با چهره‌های بس درخشان که نه تن از آنان نه کمتر و بیشتر پیشوایان راستین هستند.


27- چگونه است که حسین، تشنه در کربلا کشته می‌شود با آنکه در هر سرانگشت او دریاهایی از سرافرازی توان یافت؟
۲۷- چگونه است که حسین، تشنه در کربلا کشته می‌شود با آنکه در هر سرانگشت او دریاهایی از سرافرازی توان یافت؟
 
28- و با آنکه پدرش علی در فردای رستاخیز مردم را از آبی گوارا سیراب می‌کند و آب روان، کابین مادرش فاطمه است.
 
29- جانم بر حسین دریغ می‌خورد! که در آن روز در جنگ کربلا، شمر چه تبهکاری‌ها درباره‌ی او رواداشت.
 
30- سپاهی در برابر وی برانگیخت همچون شبی تاریک که ستاره‌های درخشان روی نهفته و چهره‌ی ماه به تیرگی گرائیده است.
 
31- درفش‌ها را افراشته و تیغ‌ها را برّ گردانیده‌اند، گردوخاک برمی‌خیزد و نیزه‌ها بلند و کشیده می‌شود.
 
32- گروهی از گردنکشان اموی در آن گرد آمده‌اند که هستی‌شان سراسر نیرنگ است و هیچ دست‌آویزی برای درست نمودن کار خویش ندارند.
 
33- یزید گردنکش آنان را فرستاده تا همه‌ی عراق را نیز به زیر فرمان خود درآرد چراکه فرمانروایی بر شام و مصر او را بی‌نیاز نساخته است.
 
34- فرزند زیاد برای برخاستن به این کار کمر بسته و این‌گونه گام خود و همراهانش را در راه گناه استوار کرده است.
 
35- پسر نحس سعد را به فرماندهی آنان برگماشته و البته آن نفرین‌زده، زندگی‌اش چندان نخواهد پایید که به آرزوی خود (فرمانداری ری) بتواند رسید.
 
36- و چون آن دو گروه در سرزمین کربلا به یکدیگر برخوردند نیکوکاری دور و بدکنشی نزدیک شد.
 
37- در دهه‌ی نخست از ماه محرم گرد او را گرفتند و شمشیرهای آبداده را در دست خویش به تکان درآوردند.
 
38- چون نیزه‌ها با یکدیگر درگیر آمد. آن جوانمرد برخاست و با آن‌که دل او از سوز گرما در تب‌وتاب بود به تاختن پرداخت.
 
39- در پهنه‌ی نبردگاه چنان خویشتن را بنمود که گفتی در سپیده‌ی بامدادی از دل شب برآمده است.
 
40- او را سراهایی است فرود آمدن گاه چیرگی و توانایی، راستی را که برازنده‌ی او تاختن است نه گریختن.


41- شیرازه‌ی سپاه را چنان از هم گسیخت که گفتی شاهین به میان مرغکان کندرو افتاده و آنها را پراکنده می‌سازد.
۲۸- و با آنکه پدرش علی در فردای رستاخیز مردم را از آبی گوارا سیراب می‌کند و آب روان، کابین مادرش فاطمه است.


42- به یاد شب زوزه‌کشان <ref>شب زوزه: لیلة الهریر، یکی از شب‌های جنگ صفین را می‌گویند که نزدیک به 70000 کشته برجای نهاد و سرور ما فرمانروای گروندگان و یاران او در آن شب دلاوری‌هایی نمودند که برای همیشه در یادها خواهد ماند.</ref> انداختشان تا همه‌ی سگان پیرامون شیر ژیان را گرفته به زوزه کردن پرداختند.
۲۹- جانم بر حسین دریغ می‌خورد! که در آن روز در جنگ کربلا، شمر چه تبهکاری‌ها درباره‌ی او رواداشت.


43- در آنجا شایسته مردان در راه او به جانفشانی‌هایی برخاستند که در روزشمار پاداش‌هایی هرچه افزون‌تر خواهند گرفت.
۳۰- سپاهی در برابر وی برانگیخت همچون شبی تاریک که ستاره‌های درخشان روی نهفته و چهره‌ی ماه به تیرگی گرائیده است.


44- به دلخواه خویش برای یاری او با بدکیشان پیکار کردند و آن آزادمرد حرّ <ref>حرّ بن یزید ریاحی تمیمی یربوعی از شهیدان سرفراز کربلا می‌باشد.</ref> از خوشبختی که یافت تا پای جان در راه او زدوخورد نمود.
۳۱- درفش‌ها را افراشته و تیغ‌ها را برّ گردانیده‌اند، گردوخاک برمی‌خیزد و نیزه‌ها بلند و کشیده می‌شود.


45- نیزه‌هایی سخت را دراز کردند تا زندگی دخترزاده‌ی پیامبر را درازتر سازند و اینجا بود که جزر و مد یکی شد. <ref>جزر و مد گذشته از آنچه درباره‌ی دریا به کار می‌رود، یکی کشته شدن را می‌رساند و دیگری دراز گرداندن را و این‌جاست که هنرنمایی سراینده در به کار بردن واژه‌های دو پهلو آشکار می‌شود.</ref>
۳۲- گروهی از گردنکشان اموی در آن گرد آمده‌اند که هستی‌شان سراسر نیرنگ است و هیچ دست‌آویزی برای درست نمودن کار خویش ندارند.


46- در همین پیکار با بدکیشان یکی‌شان تیری به سوی او افکند که بر گردن دخترزاده‌ی پیامبر نشست.
۳۳- یزید گردنکش آنان را فرستاده تا همه‌ی عراق را نیز به زیر فرمان خود درآرد چراکه فرمانروایی بر شام و مصر او را بی‌نیاز نساخته است.


47- کشته‌ی نیک‌مرد از اسب نیکویش جدا شد و جانور زبان‌بسته در پیرامون او به شیهه کشیدن پرداخت.
۳۴- فرزند زیاد برای برخاستن به این کار کمر بسته و این‌گونه گام خود و همراهانش را در راه گناه استوار کرده است.


48- سنان <ref> یکی از افزارهای جنگ و کشتار.</ref> سنان <ref> یکی از کشندگان امام حسین (ع).</ref> پیکر او را درید و شمشیر شمر از رگ گردنش گذشت. بادهای بسیار تند دامن خود را بر او افکندند.
۳۵- پسر نحس سعد را به فرماندهی آنان برگماشته و البته آن نفرین‌زده، زندگی‌اش چندان نخواهد پایید که به آرزوی خود (فرمانداری ری) بتواند رسید.


49- و اسبهایی که بر اندام او راندند با تاروپود دست و پایشان پیراهنی کهنه بر آن دوختند.
۳۶- و چون آن دو گروه در سرزمین کربلا به یکدیگر برخوردند نیکوکاری دور و بدکنشی نزدیک شد.


50- هفت گنبد گردون به تکان آمد، کوههای بلند و استوار، لرزیدن گرفت و آشوب بر دریاها چیرگی یافت.
۳۷- در دهه‌ی نخست از ماه محرم گرد او را گرفتند و شمشیرهای آبداده را در دست خویش به تکان درآوردند.


51- هان! ای جان‌باخته‌ای که آسمان بر او خون گریست! و چهره‌ی خاک‌آلود زمین با خونش سرخ‌فام گردید.
۳۸- چون نیزه‌ها با یکدیگر درگیر آمد. آن جوانمرد برخاست و با آن‌که دل او از سوز گرما در تب‌وتاب بود به تاختن پرداخت.


52- جامه‌های رزم او از خون سرخ شد ولی در فردای رستاخیز از ابریشم سبز خواهد بود.
۳۹- در پهنه‌ی نبردگاه چنان خویشتن را بنمود که گفتی در سپیده‌ی بامدادی از دل شب برآمده است.


53- بر زین العابدین دریغ می‌خورم که او را گرفتار کردند و هم‌چنان در بند نگاهش داشتند.
۴۰- او را سراهایی است فرود آمدن گاه چیرگی و توانایی، راستی را که برازنده‌ی او تاختن است نه گریختن.


54- بانوان خاندان پیامبر دستگیر گشتند و پرده و پوشش را از ایشان بازستاندند.
۴۱- شیرازه‌ی سپاه را چنان از هم گسیخت که گفتی شاهین به میان مرغکان کندرو افتاده و آنها را پراکنده می‌سازد.


55- بندیابی ماتم‌زده که سوار بر ستوران می‌گشتند و بنده و آزاد مردم آنان را می‌دیدند.
۴۲- به یاد شب زوزه‌کشان <ref>شب زوزه: لیلة الهریر، یکی از شب‌های جنگ صفین را می‌گویند که نزدیک به ۷۰۰۰۰ کشته برجای نهاد و سرور ما فرمانروای گروندگان و یاران او در آن شب دلاوری‌هایی نمودند که برای همیشه در یادها خواهد ماند.</ref> انداختشان تا همه‌ی سگان پیرامون شیر ژیان را گرفته به زوزه کردن پرداختند.


56- رمله <ref>رمله: دختر معاویه بن ابی سفیان.</ref> در سایه‌ی کاخ‌ها آرمیده بود و گوهر و زر بر گوشواره‌های او آویخته.
۴۳- در آنجا شایسته مردان در راه او به جانفشانی‌هایی برخاستند که در روزشمار پاداش‌هایی هرچه افزون‌تر خواهند گرفت.


57- وای بر یزید از کیفر دوزخ! و از آن هنگام که فاطمه‌ی پاک، روی به پهن دشت رستاخیز نهد.
۴۴- به دلخواه خویش برای یاری او با بدکیشان پیکار کردند و آن آزادمرد [[حر بن یزید ریاحی|حرّ]] <ref>حرّ بن یزید ریاحی تمیمی یربوعی از شهیدان سرفراز کربلا می‌باشد.</ref> از خوشبختی که یافت تا پای جان در راه او زدوخورد نمود.


58 و 59- به‌گونه‌ای‌که برخی از جامه‌هایش از زهری که به حسن خوراندند سبز است و آنچه می‌ماند نیز از خون دومین دخترزاده‌ی پیامبر سرخ. آوا در می‌دهد و دیدگان مردم نگران است همه‌ی دلها از فر و شکوه او لرزان.
۴۵- نیزه‌هایی سخت را دراز کردند تا زندگی دخترزاده‌ی پیامبر را درازتر سازند و اینجا بود که جزر و مد یکی شد. <ref>جزر و مد گذشته از آنچه درباره‌ی دریا به کار می‌رود، یکی کشته شدن را می‌رساند و دیگری دراز گرداندن را و این‌جاست که هنرنمایی سراینده در به کار بردن واژه‌های دو پهلو آشکار می‌شود.</ref>


60- گله‌ی خویش را به آستان خدای بزرگ می‌برد با بانکی بلند، و با پشتیبانی سرور ما علی (ع).
۴۶- در همین پیکار با بدکیشان یکی‌شان تیری به سوی او افکند که بر گردن دخترزاده‌ی پیامبر نشست.


61- یزید گردنکش از تبهکاری خویش، سخنی بر زبان نمی‌آورد و مگر او را که کارش نیرنگ و غدر است عذری هم تواند بود؟
۴۷- کشته‌ی نیک‌مرد از اسب نیکویش جدا شد و جانور زبان‌بسته در پیرامون او به شیهه کشیدن پرداخت.


62- او را به سزای بدی‌هایش می‌رسانند، از نیکی‌ها بی‌بهره می‌گردانند و کوخی را برایش در دوزخ تهی می‌نمایند.
۴۸- [[سنان‌ بن انس نخعی|سنان]] <ref> یکی از افزارهای جنگ و کشتار.</ref> سنان <ref> یکی از کشندگان امام حسین (ع).</ref> پیکر او را درید و شمشیر شمر از رگ گردنش گذشت. بادهای بسیار تند دامن خود را بر او افکندند.


63- چگونه سرودخوانان با خوانندگی‌شان او را شادمان می‌داشتند و در پیمانه‌های سیمین و زرین باده برایش می‌ریختند؟
۴۹- و اسبهایی که بر اندام او راندند با تاروپود دست و پایشان پیراهنی کهنه بر آن دوختند.


64- آن غنا در روز برانگیخته شدن عنا <ref>عنا: رنج.</ref> می‌شود و این خمر نیز جمر <ref>جمر: آتش.</ref> که در دل او برمی‌افروزند.
۵۰- هفت گنبد گردون به تکان آمد، کوههای بلند و استوار، لرزیدن گرفت و آشوب بر دریاها چیرگی یافت.


65- آیا دندان دخترزاده‌ی پیامبر را از سر نادانی می‌کوبند؟ مگر این دندان کسی نیست که خود پشتیبان مرز آئین به شمار می‌رود.
۵۱- هان! ای جان‌باخته‌ای که آسمان بر او خون گریست! و چهره‌ی خاک‌آلود زمین با خونش سرخ‌فام گردید.


66- برای خونخواهی او جانشینی باید تا شکست‌هایی را که به کیش ما روی نموده با دادگری‌اش جبران کند.
۵۲- جامه‌های رزم او از خون سرخ شد ولی در فردای رستاخیز از ابریشم سبز خواهد بود.


67- فرشتگان از هر سوی پیرامون او را فراگیرند و خوشبختی و پیروزی و شوکت پیشاپیش او روان باشند.
۵۳- بر زین العابدین دریغ می‌خورم که او را گرفتار کردند و هم‌چنان در بند نگاهش داشتند.


68- سرنیزه‌اش از خفتان‌ها می‌گذرد، دربان او عیسی (ع) است و نگاهبانش خضر (ع).
۵۴- بانوان خاندان پیامبر دستگیر گشتند و پرده و پوشش را از ایشان بازستاندند.


69- به راستی دستار نیای وی سرش را می‌پوشاند چنان‌که پادشاهان شکارگر نیز در سایه‌ی بخت بلند و سرنوشت نیکو می‌آسایند.
۵۵- بندیابی ماتم‌زده که سوار بر ستوران می‌گشتند و بنده و آزاد مردم آنان را می‌دیدند.


70- سینه‌ی او پیرامون دانش پیامبر را فراگرفته و خوشا دانشی که با آن سینه پیوند بخورد.
۵۶- رمله <ref>رمله: دختر معاویه بن ابی سفیان.</ref> در سایه‌ی کاخ‌ها آرمیده بود و گوهر و زر بر گوشواره‌های او آویخته.


71- 73- او محمّد نام و پرهیزکار، پاک و پاک‌نهاد و دانای برجسته فرزند پیشوای عسکری است و نواده‌ی علی هادی و بازمانده‌ی محمّد جواد و آن آرمیده در طوس که علی رضا است و پسر موسی که با گام نهادن در بغداد بوی خوش را در آنجا بپراکند.
۵۷- وای بر یزید از کیفر دوزخ! و از آن هنگام که فاطمه‌ی پاک، روی به پهن دشت رستاخیز نهد.


74- راست‌وعده‌ای از زادگان امام صادق پیشوای راستگو که گردن‌فرازها در دانش به او می‌نازند.
۵۸ و ۵۹- به‌گونه‌ای‌که برخی از جامه‌هایش از زهری که به حسن خوراندند سبز است و آنچه می‌ماند نیز از خون دومین دخترزاده‌ی پیامبر سرخ. آوا در می‌دهد و دیدگان مردم نگران است همه‌ی دلها از فر و شکوه او لرزان.


75- شادی دل سرور ما امام محمّد همان پیشوایی که دانش پیامبران را همچون زمینی بشکافت و زیرورو کرد.
۶۰- گله‌ی خویش را به آستان خدای بزرگ می‌برد با بانکی بلند، و با پشتیبانی سرور ما علی (ع).


76- نبیره‌ی زیور پرستندگان زین العابدین که چندان بگریست تا از سرشک دیدگانش گیاهان خشک سیراب شد.
۶۱- یزید گردنکش از تبهکاری خویش، سخنی بر زبان نمی‌آورد و مگر او را که کارش نیرنگ و غدر است عذری هم تواند بود؟


77- و نواده‌ی حسین فاطمی و شیر خدا جانشین پیامبر آری این پاک جان از میان آن پاکان برخاسته است.
۶۲- او را به سزای بدی‌هایش می‌رسانند، از نیکی‌ها بی‌بهره می‌گردانند و کوخی را برایش در دوزخ تهی می‌نمایند.


78- حسن را که زهر دادند عموی اوست و خنک آن رهبری که عموم آفریدگان را بخشش او فراگیرد.
۶۳- چگونه سرودخوانان با خوانندگی‌شان او را شادمان می‌داشتند و در پیمانه‌های سیمین و زرین باده برایش می‌ریختند؟


79- همنام برانگیخته‌ی خدا و وارث دانش او و رهبری که نامه‌ی یادآور خدا بر نیاکانش فرود آمده است.
۶۴- آن غنا در روز برانگیخته شدن عنا <ref>عنا: رنج.</ref> می‌شود و این خمر نیز جمر <ref>جمر: آتش.</ref> که در دل او برمی‌افروزند.


80- آنانند فروغ- فروغ خداوند که شکوه او بسی بزرگ است- آنانند که خداوند در سوره تین و زیتون <ref>این دو واژه که دو آیه از آغاز سوره‌ی 95 است یکی نام انجیر و دیگری زیتون است ولی بر بنیاد پاره‌ای از گزارش‌ها- هرکدام از دو فراز یاد شده و دنباله‌های آن- لایه‌ای نهانی دارد که یاد کسانی از خاندان پیامبر را در خود نهفته است.</ref> و آیه شفع و وتر <ref> در زبان تازی جفت و تک را گویند و خود آیه‌ی 3 از سوره‌ی فجر که آنچه درباره تین و زیتون گفتیم در زمینه‌ی آن نیز توان نوشت.</ref> به نامشان سوگند خورده است.
۶۵- آیا دندان دخترزاده‌ی پیامبر را از سر نادانی می‌کوبند؟ مگر این دندان کسی نیست که خود پشتیبان مرز آئین به شمار می‌رود.


81- محلهای نزول فرمان خداوندند و گنجینه‌های دانش او، فرخنده مردمی که نامه‌ی یادآور خدا در سراهای ایشان فرود آمد.
۶۶- برای خونخواهی او جانشینی باید تا شکست‌هایی را که به کیش ما روی نموده با دادگری‌اش جبران کند.


82- پیش از آنکه ذرّات گیتی آفرینش یابد، نام‌های آنان در بالای تخت‌گاهش در جهان برین نگاشته و گنجانده شد.
۶۷- فرشتگان از هر سوی پیرامون او را فراگیرند و خوشبختی و پیروزی و شوکت پیشاپیش او روان باشند.


83- اگر آنان نبودند خداوند آدم را نمی‌آفرید و از این همه مردم که می‌بینیم هیچکس جامه‌ی هستی نمی‌پوشید.
۶۸- سرنیزه‌اش از خفتان‌ها می‌گذرد، دربان او عیسی (ع) است و نگاهبانش خضر (ع).


84- نه زمین هموار می‌گشت، نه آسمان برافراشته می‌شد، نه آفتاب رخ می‌نمود و نه ماه در شب چهاردهم به پرتو افشانی برمی‌خاست.
۶۹- به راستی دستار نیای وی سرش را می‌پوشاند چنان‌که پادشاهان شکارگر نیز در سایه‌ی بخت بلند و سرنوشت نیکو می‌آسایند.


85- به یاری ایشان بود که نوح چون خدای را خواند رهایی یافت. کارش گذشت و طوفانش باز ایستاد.
۷۰- سینه‌ی او پیرامون دانش پیامبر را فراگرفته و خوشا دانشی که با آن سینه پیوند بخورد.


86- اگر آنان نبودند، آتش ابراهیم خنکی و تندرستی نمی‌گردید و آن شراره‌ها خاموش نمی‌شد.
۷۱- ۷۳- او محمّد نام و پرهیزکار، پاک و پاک‌نهاد و دانای برجسته فرزند پیشوای عسکری است و نواده‌ی علی هادی و بازمانده‌ی محمّد جواد و آن آرمیده در طوس که علی رضا است و پسر موسی که با گام نهادن در بغداد بوی خوش را در آنجا بپراکند.


87- اگر آنان نبودند اندوه یعقوب به پایان نمی‌آمد و رنجهای ایوب دنباله‌دار می‌گردید.
۷۴- راست‌وعده‌ای از زادگان امام صادق پیشوای راستگو که گردن‌فرازها در دانش به او می‌نازند.


88- راز آنان بود که آهن را بر دست داوود نرم کرد تا پاره‌های آن را به‌گونه‌ای در رشته کشید که اندیشه را سرگردان می‌دارد.
۷۵- شادی دل سرور ما امام محمّد همان پیشوایی که دانش پیامبران را همچون زمینی بشکافت و زیرورو کرد.


89- و چون آن زیرانداز، سلیمان را به پرواز درآورد دیده‌اش چندان گریست تا زمین را تر کرد.
۷۶- نبیره‌ی زیور پرستندگان زین العابدین که چندان بگریست تا از سرشک دیدگانش گیاهان خشک سیراب شد.


90- به دستور آنان بر باد نرم چیره گردید تا رفت‌وآمد خود را هرکدام در یک ماه به انجام رساند.
۷۷- و نواده‌ی حسین فاطمی و شیر خدا جانشین پیامبر آری این پاک جان از میان آن پاکان برخاسته است.


91- آنان بودند راز موسی و چوبدستی او در هنگامی‌که فرعون از فرمانهای وی سرپیچید و جادوگران را فراهم آورد.
۷۸- حسن را که زهر دادند عموی اوست و خنک آن رهبری که عموم آفریدگان را بخشش او فراگیرد.


92- اگر آنان نبودند عیسی پسر مریم نمی‌توانست ایلعازر <ref>بنگرید به انجیل یوحنا باب 11 آیه 1 تا 46 و انجیل برنابا بخش 192 فراز 8 تا فراز 13 از بخش 194.</ref> را از میان خشت‌های گور برپای خیزاند.
۷۹- همنام برانگیخته‌ی خدا و وارث دانش او و رهبری که نامه‌ی یادآور خدا بر نیاکانش فرود آمده است.


93- برتری و راز آنان در میان پدیده‌های جهان به گردش افتاد و واگیر شد و در هر پیامبر، رازی از رازهاشان جای گرفت.
۸۰- آنانند فروغ- فروغ خداوند که شکوه او بسی بزرگ است- آنانند که خداوند در سوره تین و زیتون <ref>این دو واژه که دو آیه از آغاز سوره‌ی ۹۵ است یکی نام انجیر و دیگری زیتون است ولی بر بنیاد پاره‌ای از گزارش‌ها- هرکدام از دو فراز یاد شده و دنباله‌های آن- لایه‌ای نهانی دارد که یاد کسانی از خاندان پیامبر را در خود نهفته است.</ref> و آیه شفع و وتر <ref> در زبان تازی جفت و تک را گویند و خود آیه‌ی ۳ از سوره‌ی فجر که آنچه درباره تین و زیتون گفتیم در زمینه‌ی آن نیز توان نوشت.</ref> به نامشان سوگند خورده است.


94- من با دستیاری‌شان به پایگاهی بلند رسیدم تا سرفرازی‌ام در آستانشان بسیار شد. اگر نبودند من نیز در میان مردم نامی نداشتم.
۸۱- محلهای نزول فرمان خداوندند و گنجینه‌های دانش او، فرخنده مردمی که نامه‌ی یادآور خدا در سراهای ایشان فرود آمد.


95- ای خاندان طه! <ref> این واژه- در زبان تازی- فرمان «آرام کن» را می‌رساند و به گفته‌ی برخی نیز نامی است برای پیامبر که در آغاز سوره‌ی «طه» آمده است.</ref> ناگواری‌هایی که شما دیدید، تلخی‌ها و گرفتاری‌هایی بود که حق‌کشی‌ها برای اسلام پدید آورد.
۸۲- پیش از آنکه ذرّات گیتی آفرینش یابد، نام‌های آنان در بالای تخت‌گاهش در جهان برین نگاشته و گنجانده شد.


96- ای آنان‌که در هنگام دشواری‌ها پشتیبان منید! چون دهه‌ی محرّم روی آرد از سر اندوه بر شما می‌گریم و زاری می‌نمایم.
۸۳- اگر آنان نبودند خداوند آدم را نمی‌آفرید و از این همه مردم که می‌بینیم هیچکس جامه‌ی هستی نمی‌پوشید.


97- تا آنگاه که خود زنده‌ام بر شما گریه خواهم کرد و پس از مرگم نیز سروده‌ها و سوگنامه‌هایم بر شما خواهند گریست.
۸۴- نه زمین هموار می‌گشت، نه آسمان برافراشته می‌شد، نه آفتاب رخ می‌نمود و نه ماه در شب چهاردهم به پرتو افشانی برمی‌خاست.


98- ای خاندان طه! عروسانی که از پرده‌ی اندیشه صالح پسر عرندس روی نمود. با پذیرفته‌شدن در پیشگاه شما کابین خود را گرفته‌اند.
۸۵- به یاری ایشان بود که نوح چون خدای را خواند رهایی یافت. کارش گذشت و طوفانش باز ایستاد.


99- گویندگان چگونه توانند منش و ستایش شما را بنمایند، که ستایشگر نام شما فرازهای قرآن است.
۸۶- اگر آنان نبودند، آتش ابراهیم خنکی و تندرستی نمی‌گردید و آن شراره‌ها خاموش نمی‌شد.


100 و 101- زادگاه شما ریگزار مکه است و صفا و زمزم و خانه‌ی ارجمند خداوند و سنگ آن برای بازگشت پس از مرگ شما را دست‌افزار رستگاری گردانیدم و خنک کسی‌که شما اندوخته و پشتوانه‌ی او باشید.
۸۷- اگر آنان نبودند اندوه یعقوب به پایان نمی‌آمد و رنجهای ایوب دنباله‌دار می‌گردید.


102- هر تازه‌ای که بماند کهنه می‌شود و مهر شما در دل من آن نو است که روزگار کهنه‌اش نتواند کرد.
۸۸- راز آنان بود که آهن را بر دست داوود نرم کرد تا پاره‌های آن را به‌گونه‌ای در رشته کشید که اندیشه را سرگردان می‌دارد.


103- تا آنگاه که آذرخشی می‌درخشد و گره‌های ابر باز می‌شود و دانه باران را می‌پراکند درود خدا بر شما باد.
۸۹- و چون آن زیرانداز، سلیمان را به پرواز درآورد دیده‌اش چندان گریست تا زمین را تر کرد.


۹۰- به دستور آنان بر باد نرم چیره گردید تا رفت‌وآمد خود را هرکدام در یک ماه به انجام رساند.


'''سوگ امام حسین (ع):'''
۹۱- آنان بودند راز موسی و چوبدستی او در هنگامی‌که فرعون از فرمانهای وی سرپیچید و جادوگران را فراهم آورد.


۹۲- اگر آنان نبودند عیسی پسر مریم نمی‌توانست ایلعازر <ref>بنگرید به انجیل یوحنا باب ۱۱ آیه ۱ تا ۴۶ و انجیل برنابا بخش ۱۹۲ فراز ۸ تا فراز ۱۳ از بخش ۱۹۴.</ref> را از میان خشت‌های گور برپای خیزاند.


1- بات العذول علی الحبیب مسهّدافأقام عذری فی الغرام و مهّدا
۹۳- برتری و راز آنان در میان پدیده‌های جهان به گردش افتاد و واگیر شد و در هر پیامبر، رازی از رازهاشان جای گرفت.


2- و رأی العذار بسالفیه مسلسلافأقام فی سجن الغرام مقیّدا
۹۴- من با دستیاری‌شان به پایگاهی بلند رسیدم تا سرفرازی‌ام در آستانشان بسیار شد. اگر نبودند من نیز در میان مردم نامی نداشتم.


3- هذا الذی أمسی عذولی عاذری‌فیه و راقد مقلتیه تسهّدا
۹۵- ای خاندان طه! <ref> این واژه- در زبان تازی- فرمان «آرام کن» را می‌رساند و به گفته‌ی برخی نیز نامی است برای پیامبر که در آغاز سوره‌ی «طه» آمده است.</ref> ناگواری‌هایی که شما دیدید، تلخی‌ها و گرفتاری‌هایی بود که حق‌کشی‌ها برای اسلام پدید آورد.


4- ریم رمی قلبی بسهم لحاظه‌عن قوس حاجبه أصاب المقصدا
۹۶- ای آنان‌که در هنگام دشواری‌ها پشتیبان منید! چون دهه‌ی محرّم روی آرد از سر اندوه بر شما می‌گریم و زاری می‌نمایم.


5- قمر هلال الشمس فوق جبینه‌عال تغار الشمس منه إذا بدا
۹۷- تا آنگاه که خود زنده‌ام بر شما گریه خواهم کرد و پس از مرگم نیز سروده‌ها و سوگنامه‌هایم بر شما خواهند گریست.


6- و قوامه کالغصن رنّحه الصبافیه حمام الحیّ بات مغرّدا
۹۸- ای خاندان طه! عروسانی که از پرده‌ی اندیشه صالح پسر عرندس روی نمود. با پذیرفته‌شدن در پیشگاه شما کابین خود را گرفته‌اند.


7- فإذا أراد الفتک کان قوامه‌لدنا و جرّدت اللحاظ مهنّدا
۹۹- گویندگان چگونه توانند منش و ستایش شما را بنمایند، که ستایشگر نام شما فرازهای قرآن است.


8- تلقاه منعطفا قضیبا أمیداو تراه ملتفتا غزالا أغیدا
۱۰۰ و ۱۰۱- زادگاه شما ریگزار مکه است و صفا و زمزم و خانه‌ی ارجمند خداوند و سنگ آن برای بازگشت پس از مرگ شما را دست‌افزار رستگاری گردانیدم و خنک کسی‌که شما اندوخته و پشتوانه‌ی او باشید.


9- فی طاء طرّته و جیم جبینه‌ضدّ ان شأنهما الضّلالة و الهدی
۱۰۲- هر تازه‌ای که بماند کهنه می‌شود و مهر شما در دل من آن نو است که روزگار کهنه‌اش نتواند کرد.


10- لیل و صبح أسود فی أبیض‌هذا أضلّ العاشقین و ذا هدی
۱۰۳- تا آنگاه که آذرخشی می‌درخشد و گره‌های ابر باز می‌شود و دانه باران را می‌پراکند درود خدا بر شما باد.


11- لا تحسبوا داود قدّر سرده‌فی سین سالفه فبات مسردّا
=== نمونه دوم ===
سوگ [[امام حسین (ع)]]:


12- لکنّما یاقوت خاء خدوده‌نمّ العذار به فصار زبرجدا
۱- بات العذول علی الحبیب مسهّدافأقام عذری فی الغرام و مهّدا


13- یا قاتل العشّاق یا من طرفه‌الرشّاق یرشقنا سهاما من ردی
۲- و رأی العذار بسالفیه مسلسلافأقام فی سجن الغرام مقیّدا


14- قسما بثاء الثغر منک لأنّه‌ثغر به جیم الجمان تنضّدا
۳- هذا الذی أمسی عذولی عاذری‌فیه و راقد مقلتیه تسهّدا


15- و براء ریق کالمدام مزاجه‌شهد به تروی القلوب من الصدی
۴- ریم رمی قلبی بسهم لحاظه‌عن قوس حاجبه أصاب المقصدا


16- إنّی لقد أصبحت عبدک فی الهوی‌و غدوت فی شرح المحبّة سیّدا
۵- قمر هلال الشمس فوق جبینه‌عال تغار الشمس منه إذا بدا


17- فاعدل بعبدک لا تجر و اسمح و لاتبخل بقرب من وفاک الأبعدا
۶- و قوامه کالغصن رنّحه الصبافیه حمام الحیّ بات مغرّدا


18- و ابد الوفا ودع الجفا و ذر العفافلقد غدوت أخا غرام مکمدا
۷- فإذا أراد الفتک کان قوامه‌لدنا و جرّدت اللحاظ مهنّدا


19- و فجعت قلبی بالتفرّق مثلمافجعت امیّة بالحسین محمّدا
۸- تلقاه منعطفا قضیبا أمیداو تراه ملتفتا غزالا أغیدا


20- سبط النبیّ المصطفی الهادی الّذی‌أهدی الأنام من الضلال و أرشدا
۹- فی طاء طرّته و جیم جبینه‌ضدّ ان شأنهما الضّلالة و الهدی


21- و هو ابن مولانا علی المرتضی‌بحر الندی مروی الصدا مردی العدا
۱۰- لیل و صبح أسود فی أبیض‌هذا أضلّ العاشقین و ذا هدی


22- أسما الوری نسبا و أشرفهم أباو أجلّهم حسبا و أکرم محتدا
۱۱- لا تحسبوا داود قدّر سرده‌فی سین سالفه فبات مسردّا


23- بحر طما. لیث حمی. غیث همی‌صبح أضا. نجم هدی. بدر بدا
۱۲- لکنّما یاقوت خاء خدوده‌نمّ العذار به فصار زبرجدا


24- السیّد السند الحسین أعمّ أهل الخافقین ندی و أسمحهم یدا
۱۳- یا قاتل العشّاق یا من طرفه‌الرشّاق یرشقنا سهاما من ردی


25- لم أنسه فی کربلا متلظّیافی الکرب لا یلقی لماء موردا
۱۴- قسما بثاء الثغر منک لأنّه‌ثغر به جیم الجمان تنضّدا


26- و المقنب الأمویّ حول خبائه‌النبویّ قد ملأ الفدافد فدفدا
۱۵- و براء ریق کالمدام مزاجه‌شهد به تروی القلوب من الصدی


27- عصب عصت غضّت بخیلهم الفضاغصبت حقوق بنی الوصیّ و أحمدا
۱۶- إنّی لقد أصبحت عبدک فی الهوی‌و غدوت فی شرح المحبّة سیّدا


28- حمّت کتائبه و ثار عجاجه‌فحکی الخضمّ المدلهمّ المزبدا
۱۷- فاعدل بعبدک لا تجر و اسمح و لاتبخل بقرب من وفاک الأبعدا


29- للنصب فیه زماجر مرفوعةجزمت بها الأسماء من حرف الندا
۱۸- و ابد الوفا ودع الجفا و ذر العفافلقد غدوت أخا غرام مکمدا


30- صامت صوافنه و بیض صفاحه‌صلّت فصیّرت الجماجم سجّدا
۱۹- و فجعت قلبی بالتفرّق مثلمافجعت امیّة بالحسین محمّدا


31- نسج الغبار علی الاسود مدارعافیه فجسّدت النجیع و عسجدا
۲۰- سبط النبیّ المصطفی الهادی الّذی‌أهدی الأنام من الضلال و أرشدا


32- و الخیل عابسة الوجوه کأنّهاالعقیان تخترق العجاج الأربدا
۲۱- و هو ابن مولانا علی المرتضی‌بحر الندی مروی الصدا مردی العدا


33- حتّی إذا لمعت بروق صفاحهاو غدا الجبان من الرواعد مرعدا
۲۲- أسما الوری نسبا و أشرفهم أباو أجلّهم حسبا و أکرم محتدا


34- صال الحسین علی الطغاة بعزمه‌لا یختشی من شرب کاسات الردا
۲۳- بحر طما. لیث حمی. غیث همی‌صبح أضا. نجم هدی. بدر بدا


35- و غدا بلام اللدن یطعن ان انجلاو بغین غرب العضب یضرب أهودا
۲۴- السیّد السند الحسین أعمّ أهل الخافقین ندی و أسمحهم یدا


36- فأعاد بالضرب الحسام مفلّلاو ثنی السنان من الطعان مقصّدا
۲۵- لم أنسه فی کربلا متلظّیافی الکرب لا یلقی لماء موردا


37- فکأنّما فتکاته فی جیشهم‌فتکات (حیدر) یوم أحد فی العدی
۲۶- و المقنب الأمویّ حول خبائه‌النبویّ قد ملأ الفدافد فدفدا


38- جیش یرید رضی یزید عصابةغصبت فأغضبت العلی و أحمدا
۲۷- عصب عصت غضّت بخیلهم الفضاغصبت حقوق بنی الوصیّ و أحمدا


39- جحدوا العلیّ مع النّبیّ و خالفواالهادی الوصیّ و لم یخافوا الموعدا
۲۸- حمّت کتائبه و ثار عجاجه‌فحکی الخضمّ المدلهمّ المزبدا


40- و غواهم شیطانهم فأضلّهم‌عمدا فلم یجدوا ولیّا مرشدا
۲۹- للنصب فیه زماجر مرفوعةجزمت بها الأسماء من حرف الندا


41- و من العجائب أنّ عذب فراتهاتسری مسلسلة و لن تتقیّدا
۳۰- صامت صوافنه و بیض صفاحه‌صلّت فصیّرت الجماجم سجّدا


42- طام و قلب السبط ظام نحوه‌و أبوه یسقی الناس سلسله غدا
۳۱- نسج الغبار علی الاسود مدارعافیه فجسّدت النجیع و عسجدا


43- و کأنّه و الطرف و البتّار و الخرصان فی ظلل العجاج و قد بدا
۳۲- و الخیل عابسة الوجوه کأنّهاالعقیان تخترق العجاج الأربدا


44- شمس علی فلک و طوع یمینه‌قمر یقابل فی الظّلام الفرقدا
۳۳- حتّی إذا لمعت بروق صفاحهاو غدا الجبان من الرواعد مرعدا


45- و السیّد العباس قد سلب العداعنه اللباس و صیّروه مجرّدا
۳۴- صال الحسین علی الطغاة بعزمه‌لا یختشی من شرب کاسات الردا


46- و ابن الحسین السبط ظمآن الحشاو الماء تنهله الذئاب مبرّدا
۳۵- و غدا بلام اللدن یطعن ان انجلاو بغین غرب العضب یضرب أهودا


47- کالبدر مقطوع الورید له دم‌أمسی علی ترب الصعید مبدّدا
۳۶- فأعاد بالضرب الحسام مفلّلاو ثنی السنان من الطعان مقصّدا


48- و السّادة الشهداء صرعی فی الفلاکلّ لأحقاف الرمال توسّدا
۳۷- فکأنّما فتکاته فی جیشهم‌فتکات (حیدر) یوم أحد فی العدی


49- فاولئک القوم الّذین علی هدی‌من ربّهم فمن اقتدی بهم اهتدی
۳۸- جیش یرید رضی یزید عصابةغصبت فأغضبت العلی و أحمدا


50- و السبط حرّان الحشا لمصابهم‌حیران لا یلقی نصیرا مسعدا
۳۹- جحدوا العلیّ مع النّبیّ و خالفواالهادی الوصیّ و لم یخافوا الموعدا


51- حتی إذا اقتربت أبا عید الرّدی‌و حیاته منها القریب تبعّدا
۴۰- و غواهم شیطانهم فأضلّهم‌عمدا فلم یجدوا ولیّا مرشدا


52- دارت علیه علوج آل امیّةمن کلّ ذی نقص یزید تمرّدا
۴۱- و من العجائب أنّ عذب فراتهاتسری مسلسلة و لن تتقیّدا


53- فرموه عن صفر القسی بأسهم‌من غیر ما جرم جناه و لا اعتدا
۴۲- طام و قلب السبط ظام نحوه‌و أبوه یسقی الناس سلسله غدا


54- فهوی الجواد عن الجواد فرجّت‌السبع الشداد و کان یوما أنکدا
۴۳- و کأنّه و الطرف و البتّار و الخرصان فی ظلل العجاج و قد بدا


55- و احتزّ منه الشمر رأسا طالماأمسی له حجر النبوّة مرقدا
۴۴- شمس علی فلک و طوع یمینه‌قمر یقابل فی الظّلام الفرقدا


56- فبکته أملاک السّماوات العلی‌و الدهر بات علیه مشقوق الرّدا
۴۵- و السیّد العباس قد سلب العداعنه اللباس و صیّروه مجرّدا


57- و ارتدّ کفّ الجود مکفوفا و طرف العلم مطروفا علیه أرمدا
۴۶- و ابن الحسین السبط ظمآن الحشاو الماء تنهله الذئاب مبرّدا


58- و الوحش صاح لما عراه من ألاسی‌و الطیر ناح علی عزاه و عددّا
۴۷- کالبدر مقطوع الورید له دم‌أمسی علی ترب الصعید مبدّدا


59- و سروا بزین العابدین الساجدالباکی الحزین مقیّدا و مصفّدا
۴۸- و السّادة الشهداء صرعی فی الفلاکلّ لأحقاف الرمال توسّدا


60- و سکینة سکن ألاسی فی قلبهافغدا بضامرها مقیما مقعدا
۴۹- فاولئک القوم الّذین علی هدی‌من ربّهم فمن اقتدی بهم اهتدی


61- و أسال قتل الطفّ مدمع زینب‌فجری و وسط الخدّ منها خدّدا
۵۰- و السبط حرّان الحشا لمصابهم‌حیران لا یلقی نصیرا مسعدا


62- و رأیت ساجعة تنوح بأیکةسجعت فأخرست الفصیح المنشدا
۵۱- حتی إذا اقتربت أبا عید الرّدی‌و حیاته منها القریب تبعّدا


63- بیضاء کالصبح المضی‌ء أکفّهاحمر تطوّقت الظلام الأسودا
۵۲- دارت علیه علوج آل امیّةمن کلّ ذی نقص یزید تمرّدا


64- ناشدتها یا ورق! ما هذا البکاردّی الجواب فجعت قلبی المکمدا
۵۳- فرموه عن صفر القسی بأسهم‌من غیر ما جرم جناه و لا اعتدا


65- و الطوق فوق بیاض عنقک أسودو أکفّک حمر تحاکی العسجدا
۵۴- فهوی الجواد عن الجواد فرجّت‌السبع الشداد و کان یوما أنکدا


66- لمّا رأت و لهی و تسآلی لهاو لهیب قلبی ناره لن تخمدا
۵۵- و احتزّ منه الشمر رأسا طالماأمسی له حجر النبوّة مرقدا


67- رفعت بمنصوب الغصون لها یداجزمت به نوح النوائح سرمدا
۵۶- فبکته أملاک السّماوات العلی‌و الدهر بات علیه مشقوق الرّدا


68- قتل الحسین بکربلا یا لیته‌لاقی النجاة بها و کنت له الفدا
۵۷- و ارتدّ کفّ الجود مکفوفا و طرف العلم مطروفا علیه أرمدا


69- فإذا تطوّق ذاک دمعی أحمرقان مسحت به یدیّ تورّدا
۵۸- و الوحش صاح لما عراه من ألاسی‌و الطیر ناح علی عزاه و عددّا


70- و لبست فوق بیاض عنقی من أسی‌طوقا بسین سواد قلبی أسودا
۵۹- و سروا بزین العابدین الساجدالباکی الحزین مقیّدا و مصفّدا


71- فالآن‌ها ذی قصّتی یا سائلی‌و نجیع دمعی سائل لن یجمدا
۶۰- و سکینة سکن ألاسی فی قلبهافغدا بضامرها مقیما مقعدا


72- فاندب معی بتقرّح و تحرّق‌و ابکی و کن لی فی بکائی مسعدا
۶۱- و أسال قتل الطفّ مدمع زینب‌فجری و وسط الخدّ منها خدّدا


73- فلألعننّ بنی امیّة ما حداحاد و ما غار الحجیج و أنجدا
۶۲- و رأیت ساجعة تنوح بأیکةسجعت فأخرست الفصیح المنشدا


74- و لألعننّ یزیدها و زیادهاو یزیدها ربّی عذابا سرمدا
۶۳- بیضاء کالصبح المضی‌ء أکفّهاحمر تطوّقت الظلام الأسودا


75- و لأبکینّ علیک یابن محمّدحتی أوسّد فی التراب ملحّدا
۶۴- ناشدتها یا ورق! ما هذا البکاردّی الجواب فجعت قلبی المکمدا


76- و لأحلینّ علی علاک مدائحامن درّ ألفاظی حسانا خرّدا
۶۵- و الطوق فوق بیاض عنقک أسودو أکفّک حمر تحاکی العسجدا


77- عربا فصاحا فی الفصاحة جاوزت‌قسّا و بات لها لبید مبلّدا
۶۶- لمّا رأت و لهی و تسآلی لهاو لهیب قلبی ناره لن تخمدا


78- قلّدتها بقلائد من جودکم‌أضحی بها جید الزّمان مقلّدا
۶۷- رفعت بمنصوب الغصون لها یداجزمت به نوح النوائح سرمدا


79- یرجو بها نجل العرندس صالح‌فی الخلد مع حور الجنان تخلّدا
۶۸- قتل الحسین بکربلا یا لیته‌لاقی النجاة بها و کنت له الفدا


80- و سقی الطفوف الهامرات من الحیاسحبا تسحّ عیونها دمع النّدی
۶۹- فإذا تطوّق ذاک دمعی أحمرقان مسحت به یدیّ تورّدا


81- ثمّ السّلام علیک یابن المرتضی‌ما ناح طیر فی الغصون و غرّدا <ref> الغدیر؛ ج 7، ص 19- 23. ادب الطف؛ ج 4، ص 287- 291.</ref>
۷۰- و لبست فوق بیاض عنقی من أسی‌طوقا بسین سواد قلبی أسودا


۷۱- فالآن‌ها ذی قصّتی یا سائلی‌و نجیع دمعی سائل لن یجمدا


1- آن‌که مرا در کار دلدادگی‌ام سرزنش می‌کرد دل به او باخت شب را بیدار ماند و ازآن‌پس بر شیفتگی من خرده نگرفت.
۷۲- فاندب معی بتقرّح و تحرّق‌و ابکی و کن لی فی بکائی مسعدا


2 و 3- آن چهره را که همراه با زنجیر زلف دید در زندان عشق پای‌بند کرد و چنین است که سرزنشگر من پوزش مرا پذیرفته و خواب آرام از دیدگانش رخت بربسته است.
۷۳- فلألعننّ بنی امیّة ما حداحاد و ما غار الحجیج و أنجدا


4- آهویی سپید بود که دل مرا با تیر نگاهش نشانه رفت، ابرو را کمان گردانید و تیر را یک سر در میان نشانه جای داد.
۷۴- و لألعننّ یزیدها و زیادهاو یزیدها ربّی عذابا سرمدا


5- ماهی که هلال خورشید را بر بالای پیشانی دارد و چون رخ می‌نماید آفتاب از شرمندگی روی می‌پوشاند.
۷۵- و لأبکینّ علیک یابن محمّدحتی أوسّد فی التراب ملحّدا


6- بالای او به شاخه‌ی تازه می‌ماند که از وزیدن باد خم می‌شود، کبوتر زنده‌دل است که با آواز خود در او دل می‌رباید.
۷۶- و لأحلینّ علی علاک مدائحامن درّ ألفاظی حسانا خرّدا


7 و 8- چون آهنگ ستیزه کند همان بازوی نرم و نازک را نیزه گردانیده تیز مژگان را برهنه می‌نماید او را به‌سان شمشیری بران و لرزان می‌بینی یا همچون آهویی با چشم‌های نگران و گردنی به نرمی برگشته.
۷۷- عربا فصاحا فی الفصاحة جاوزت‌قسّا و بات لها لبید مبلّدا


9- زلف تاریک و چهره‌ی درخشانش دو پدیده‌ی ناساز را یک‌جا نشان می‌دهند که یکی گمراه می‌کند و دیگری راه می‌نماید.
۷۸- قلّدتها بقلائد من جودکم‌أضحی بها جید الزّمان مقلّدا


10- یکی شب است و دیگری بامداد، یا سیاهی در دل سپیدی، این دلدادگان را رهنمون گردید و آن سرگردانشان ساخت.
۷۹- یرجو بها نجل العرندس صالح‌فی الخلد مع حور الجنان تخلّدا


11- مپندارید که گره‌های گیسویش را داود <ref>پیامبر خدا که با گره‌درگره افکندن پاره‌هایی از آهن زره می‌ساخت.</ref> همچون زنجیری به‌هم بافته و به گردش افکنده است.
۸۰- و سقی الطفوف الهامرات من الحیاسحبا تسحّ عیونها دمع النّدی


12- بلکه دو بیجاده‌ی گونه‌اش رخسار او را آهسته و آن را زبرجدی گردانیده است.
۸۱- ثمّ السّلام علیک یابن المرتضی‌ما ناح طیر فی الغصون و غرّدا <ref> الغدیر؛ ج ۷، ص۱۹- ۲۳. ادب الطف؛ ج۴، ص ۲۸۷- ۲۹۱.</ref>


13- ای کشنده‌ی دلباختگان! ای آنکه با نگاهت تیرهای نابودی را به سوی ما می‌افکنی!
'''ترجمه فارسی:'''۱- آن‌که مرا در کار دلدادگی‌ام سرزنش می‌کرد دل به او باخت شب را بیدار ماند و ازآن‌پس بر شیفتگی من خرده نگرفت.


14- به دندان پیشینت سوگند و چه دندانی که مرواریدهای به رشته کشیده را می‌ماند!
۲ و ۳- آن چهره را که همراه با زنجیر زلف دید در زندان عشق پای‌بند کرد و چنین است که سرزنشگر من پوزش مرا پذیرفته و خواب آرام از دیدگانش رخت بربسته است.


15- و به آن تری دلپذیر لبانت که همچون باده است. از انگبین سرشته شده زنگ دل را می‌زداید و درخشانش می‌سازد.
۴- آهویی سپید بود که دل مرا با تیر نگاهش نشانه رفت، ابرو را کمان گردانید و تیر را یک سر در میان نشانه جای داد.


16- سوگند که من در کوی دلدادگی بنده‌ی توام و در گزارش عشق خویش سرور آمده‌ام.
۵- ماهی که هلال خورشید را بر بالای پیشانی دارد و چون رخ می‌نماید آفتاب از شرمندگی روی می‌پوشاند.


17- بارهی خویش دادگری کن، ستم رومدار، ببخشای و با آن‌همه وفایی که داری از نزدیک داشتن او به کویت دریغ مورز.
۶- بالای او به شاخه‌ی تازه می‌ماند که از وزیدن باد خم می‌شود، کبوتر زنده‌دل است که با آواز خود در او دل می‌رباید.


18- وفاداری نمای، بیداد را فروگذار، که من دلباخته جگرسوخته‌ام.
۷ و ۸- چون آهنگ ستیزه کند همان بازوی نرم و نازک را نیزه گردانیده تیز مژگان را برهنه می‌نماید او را به‌سان شمشیری بران و لرزان می‌بینی یا همچون آهویی با چشم‌های نگران و گردنی به نرمی برگشته.


19 و 20- رنج جدایی چنان جان مرا گداخت که امویان با کشتن حسین دل محمّد را. همان دخترزاده‌ی پیامبر برگزیده و راهبر که مردم را از گمراهی به‌در آورد و رهنمون گردید.
۹- زلف تاریک و چهره‌ی درخشانش دو پدیده‌ی ناساز را یک‌جا نشان می‌دهند که یکی گمراه می‌کند و دیگری راه می‌نماید.


21- و همان فرزند سرور ما: علی مرتضی دریای بخشندگی، سیراب‌کننده‌ی تشنه‌لبان و نابودسازنده‌ی بدکنشان و همان‌که
۱۰- یکی شب است و دیگری بامداد، یا سیاهی در دل سپیدی، این دلدادگان را رهنمون گردید و آن سرگردانشان ساخت.


22- دودمانش از همگان برتر است و پدرش از همه بزرگوارتر و گوهرش از همه ارجمندتر و بنیادش از همه گرامی‌تر.
۱۱- مپندارید که گره‌های گیسویش را داود <ref>پیامبر خدا که با گره‌درگره افکندن پاره‌هایی از آهن زره می‌ساخت.</ref> همچون زنجیری به‌هم بافته و به گردش افکنده است.


23- دریایی لبالب، شیری خشمگین، بارانی تند، بامدادی روشن، اختری راهنما و ماهی نمایشگر با چهره‌ی رسا.
۱۲- بلکه دو بیجاده‌ی گونه‌اش رخسار او را آهسته و آن را زبرجدی گردانیده است.


24- سروری شایسته‌ی پشتگرمی، حسین که از همه‌ی مردم در خاور و باختر بخشنده‌تر و گشاده‌دست‌تر است.
۱۳- ای کشنده‌ی دلباختگان! ای آنکه با نگاهت تیرهای نابودی را به سوی ما می‌افکنی!


25- فراموش نمی‌کنم که در کربلا سخت تشنه بود و با آن همه گرفتاری راهی به سوی آب نداشت.
۱۴- به دندان پیشینت سوگند و چه دندانی که مرواریدهای به رشته کشیده را می‌ماند!


26- گروهی از سپاه یغماگر اموی در پیرامون سراپرده‌هایش که به راستی از آن پیامبر بود با هیا بانگ‌هایی تو خالی بیابان را پر کرده بودند.
۱۵- و به آن تری دلپذیر لبانت که همچون باده است. از انگبین سرشته شده زنگ دل را می‌زداید و درخشانش می‌سازد.


27- دسته‌ای تبهکار که با سپاه خویش دل فضا را انباشته و آنچه را از فرزندان ستوده‌ترین پیامبران احمد و جانشین اوست ربوده بودند.
۱۶- سوگند که من در کوی دلدادگی بنده‌ی توام و در گزارش عشق خویش سرور آمده‌ام.


28- لشکریان آن انبوه شده و گردو خاکی سخت برانگیخته که به دریایی سیاه و کف بر لب آورده می‌مانست.
۱۷- بارهی خویش دادگری کن، ستم رومدار، ببخشای و با آن‌همه وفایی که داری از نزدیک داشتن او به کویت دریغ مورز.


29- در آنجا ناصبیان و دشمنان تبار پیامبر درفش‌های آشوبگری را برافراشته و منصوب کردند تا جز ما آنان را از یادها ببرند و دیگر کسی حرف ندا بر سر نام‌هاشان ننهد و ایشان را آواز ندهد.
۱۸- وفاداری نمای، بیداد را فروگذار، که من دلباخته جگرسوخته‌ام.


30- اسبان او با زبان بسته و تشنه روزه‌داری نمودند و شمشیر سپیدش با بلند شدن در روی دشمن به نماز برخاست تا با افکندن سرهایشان بر زمین آنان را به سجده درآرد.
۱۹ و ۲۰- رنج جدایی چنان جان مرا گداخت که امویان با کشتن حسین دل محمّد را. همان دخترزاده‌ی پیامبر برگزیده و راهبر که مردم را از گمراهی به‌در آورد و رهنمون گردید.


31- گردوخاک‌ها بر تن شیرمردان زره‌هایی پوشانید تا خون‌هایی که از این‌جا و آن‌جا می‌ریخت رنگ زرد و زعفرانی گرفت.
۲۱- و همان فرزند سرور ما: علی مرتضی دریای بخشندگی، سیراب‌کننده‌ی تشنه‌لبان و نابودسازنده‌ی بدکنشان و همان‌که


32- لشکر چنان روی ترش کرده‌اند که انگار شاهین‌ها دارند پیکر مار را از هم می‌درند.
۲۲- دودمانش از همگان برتر است و پدرش از همه بزرگوارتر و گوهرش از همه ارجمندتر و بنیادش از همه گرامی‌تر.


33- تا پهلوی شمشیرش به درخشیدن افتاد و از تندرهای غرّانی که برخاست بزدلان بر خویشتن بلرزیدند.
۲۳- دریایی لبالب، شیری خشمگین، بارانی تند، بامدادی روشن، اختری راهنما و ماهی نمایشگر با چهره‌ی رسا.


34- حسین بی‌آنکه از درکشیدن باده‌ی مرگ بیمی به خود راه دهد با اراده‌ی خویش بر گردنکشان تاختن برد.
۲۴- سروری شایسته‌ی پشتگرمی، حسین که از همه‌ی مردم در خاور و باختر بخشنده‌تر و گشاده‌دست‌تر است.


35- با گشاده‌دستی نوک نیزه را بر سر این می‌کوبد و به سادگی نیش شمشیر را بر تارک آن می‌نوازد.
۲۵- فراموش نمی‌کنم که در کربلا سخت تشنه بود و با آن همه گرفتاری راهی به سوی آب نداشت.


36- از بسیاری زخم‌هایی که می‌زند تیغ وی خراش‌های فراوان برمی‌دارد و دندانه‌های نیزه‌اش می‌شکند و فرو می‌ریزد.
۲۶- گروهی از سپاه یغماگر اموی در پیرامون سراپرده‌هایش که به راستی از آن پیامبر بود با هیا بانگ‌هایی تو خالی بیابان را پر کرده بودند.


37 و 38- دست او که بالا می‌رود و در میان سپاه آنان فرو می‌آید یاد شیر خدا را زنده می‌کند و آن شاهکارهایش در برابر ستیزه‌گران در جنگ احد. و آن سپاهی است که خرسندی یزید را می‌خواهد به‌دست آورد و گروهی هستند که به ربودن حق دیگران برخاسته و خدای برتر از هر پندار و ستوده‌ترین پیامبران (احمد) را بر سر خشم آورده است.
۲۷- دسته‌ای تبهکار که با سپاه خویش دل فضا را انباشته و آنچه را از فرزندان ستوده‌ترین پیامبران احمد و جانشین اوست ربوده بودند.


39- سخن پیامبر و خدای برتر از هر پندار را پذیرا نگردیده و با جانشین راهنمایش ناسازگاری نمودند و از روز باز پسین نهراسیدند.
۲۸- لشکریان آن انبوه شده و گردو خاکی سخت برانگیخته که به دریایی سیاه و کف بر لب آورده می‌مانست.


40- اهریمن، آنان را بفریفت و به دلخواه خویش گمراهشان کرد تا هیچ سرپرست و راهنمایی نتوانستند یافت.
۲۹- در آنجا ناصبیان و دشمنان تبار پیامبر درفش‌های آشوبگری را برافراشته و منصوب کردند تا جز ما آنان را از یادها ببرند و دیگر کسی حرف ندا بر سر نام‌هاشان ننهد و ایشان را آواز ندهد.


41- از شگفتی‌ها است که یک‌سوی آب گوارای فرات، روان باشد و کسی آن را در بند نتواند کرد.
۳۰- اسبان او با زبان بسته و تشنه روزه‌داری نمودند و شمشیر سپیدش با بلند شدن در روی دشمن به نماز برخاست تا با افکندن سرهایشان بر زمین آنان را به سجده درآرد.


42 و 43- و در کرانه‌های آن دخترزاده‌ی پیامبر که پدرش فردا مردم را سیراب می‌کند دلش از تشنگی بسوزد. او و سپاه و شمشیر بران و نیزه‌هایی که در تیرگی‌های گردوخاک آشکار شد، همچون:
۳۱- گردوخاک‌ها بر تن شیرمردان زره‌هایی پوشانید تا خون‌هایی که از این‌جا و آن‌جا می‌ریخت رنگ زرد و زعفرانی گرفت.


44- آفتاب بود بر پهنه‌ی سپهر که در دست راستش ماه است که در تاریکی‌ها با اختران آسمان رودررو می‌ایستد.
۳۲- لشکر چنان روی ترش کرده‌اند که انگار شاهین‌ها دارند پیکر مار را از هم می‌درند.


45- حضرت عباس را دشمنان جامه از تن به در کردند و برهنه گردانیدند.
۳۳- تا پهلوی شمشیرش به درخشیدن افتاد و از تندرهای غرّانی که برخاست بزدلان بر خویشتن بلرزیدند.


46- فرزند دخترزاده‌ی پیامبر (حسین) دلش از تشنگی بی‌تاب است آن هم در جایی‌که گرگان، خنکی آب را هرچه بیشتر می‌چشند و می‌یابند.
۳۴- حسین بی‌آنکه از درکشیدن باده‌ی مرگ بیمی به خود راه دهد با اراده‌ی خویش بر گردنکشان تاختن برد.


47- سر او همچون ماه در شب چهارده از رگ گردن بریده شده و خونش بر خاک زمین ریخته است.
۳۵- با گشاده‌دستی نوک نیزه را بر سر این می‌کوبد و به سادگی نیش شمشیر را بر تارک آن می‌نوازد.


48- سروران جانباخته، کشته در بیابان افتادند و شن و ریگ‌های دشت را بستر خود گردانیدند.
۳۶- از بسیاری زخم‌هایی که می‌زند تیغ وی خراش‌های فراوان برمی‌دارد و دندانه‌های نیزه‌اش می‌شکند و فرو می‌ریزد.


49- آنانند که از سوی پروردگارشان راه یافتند و هرکه از پی ایشان درآمد در راه راست گام نهاد.
۳۷ و ۳۸- دست او که بالا می‌رود و در میان سپاه آنان فرو می‌آید یاد شیر خدا را زنده می‌کند و آن شاهکارهایش در برابر ستیزه‌گران در جنگ احد. و آن سپاهی است که خرسندی یزید را می‌خواهد به‌دست آورد و گروهی هستند که به ربودن حق دیگران برخاسته و خدای برتر از هر پندار و ستوده‌ترین پیامبران (احمد) را بر سر خشم آورده است.


50- دخترزاده‌ی پیامبر از آسیب‌هایی که به آنان رسید جگرش سوخت و سرگردان گردید که یاوری خوشبخت نمی‌یافت.
۳۹- سخن پیامبر و خدای برتر از هر پندار را پذیرا نگردیده و با جانشین راهنمایش ناسازگاری نمودند و از روز باز پسین نهراسیدند.


51- تا آنگاه که دورتران نابودکننده نزدیک شدند و چیزی نماند که زندگی از او دوری گزیند.
۴۰- اهریمن، آنان را بفریفت و به دلخواه خویش گمراهشان کرد تا هیچ سرپرست و راهنمایی نتوانستند یافت.


52- درازگوش‌های اموی و همه‌ی کسانی‌که با کژی و کاستی‌هایشان بر سرکشی می‌افزودند پیرامون او را گرفتند.
۴۱- از شگفتی‌ها است که یک‌سوی آب گوارای فرات، روان باشد و کسی آن را در بند نتواند کرد.


53- و بی‌آنکه دست‌درازی و بزهی از وی سرزده باشد از دل کمانی سرسخت، نشانه‌ی تیرش گردانیدند.
۴۲ و ۴۳- و در کرانه‌های آن دخترزاده‌ی پیامبر که پدرش فردا مردم را سیراب می‌کند دلش از تشنگی بسوزد. او و سپاه و شمشیر بران و نیزه‌هایی که در تیرگی‌های گردوخاک آشکار شد، همچون:


54- نیک‌مرد از فراز اسب خویش به زیر افتاد و هفت آسمان سخت به لرزه درآمد، روزی نافرخنده و دشوار بود.
۴۴- آفتاب بود بر پهنه‌ی سپهر که در دست راستش ماه است که در تاریکی‌ها با اختران آسمان رودررو می‌ایستد.


55- شمر سری را جدا کرد که بسا هنگام، دامان پیامبر بالش آن بود.
۴۵- حضرت عباس را دشمنان جامه از تن به در کردند و برهنه گردانیدند.


56- فرشتگان آسمان‌های بلندپایه بر او گریستند و روزگار، گریبان خویش را در ماتمش چاک زد.
۴۶- فرزند دخترزاده‌ی پیامبر (حسین) دلش از تشنگی بی‌تاب است آن هم در جایی‌که گرگان، خنکی آب را هرچه بیشتر می‌چشند و می‌یابند.


57- دست بخشش به پس برگشت و دیده‌ی دانش با دردی که کشید به اشک نشست.
۴۷- سر او همچون ماه در شب چهارده از رگ گردن بریده شده و خونش بر خاک زمین ریخته است.


58- درندگان با اندوهی که بر ایشان چیره شد به فریاد آمدند و پرندگان در ماتم او به سوگنامه‌سرایی و بازگفتن منش‌ها و برتری‌هایش پرداختند.
۴۸- سروران جانباخته، کشته در بیابان افتادند و شن و ریگ‌های دشت را بستر خود گردانیدند.


59- زیور پرستندگان، زین العابدین همان مرد ناشاد را که کارش به خاک افتادن در برابر خدا بود گریان در بند کردند.
۴۹- آنانند که از سوی پروردگارشان راه یافتند و هرکه از پی ایشان درآمد در راه راست گام نهاد.


60- اندوه در دل سکینه جایگزین شد تا پیکر نزار او را به‌گونه‌ی زمین‌گیران گردانید.
۵۰- دخترزاده‌ی پیامبر از آسیب‌هایی که به آنان رسید جگرش سوخت و سرگردان گردید که یاوری خوشبخت نمی‌یافت.


61- کشتار کربلا اشک زینب را روان ساخت تا لرزان میانه گونه‌هایش فروغلطید.
۵۱- تا آنگاه که دورتران نابودکننده نزدیک شدند و چیزی نماند که زندگی از او دوری گزیند.


62- کبوتری ترانه‌سرا را برفراز درختی انبوه شاخه دیدم که سوگنامه می‌سرود و هر سخنور نغزگویی را زبان برمی‌بست.
۵۲- درازگوش‌های اموی و همه‌ی کسانی‌که با کژی و کاستی‌هایشان بر سرکشی می‌افزودند پیرامون او را گرفتند.


63- همچون چهره‌ی بامداد سپید بود با دست‌های سرخ، که بسان گلوبند بر گردن تاریکی و سیاهی آویخته باشند.
۵۳- و بی‌آنکه دست‌درازی و بزهی از وی سرزده باشد از دل کمانی سرسخت، نشانه‌ی تیرش گردانیدند.


64- سوگند دادمش که ای کبوتر! برگو این گریه چیست؟ پاسخ ده، که دل مرا سخت به درد آوردی.
۵۴- نیک‌مرد از فراز اسب خویش به زیر افتاد و هفت آسمان سخت به لرزه درآمد، روزی نافرخنده و دشوار بود.


65- آن طوق، بالای سپیدی گردنت سیاه است و دست‌های گلگونت مر به یاد بیجاده‌ها می‌اندازد.
۵۵- شمر سری را جدا کرد که بسا هنگام، دامان پیامبر بالش آن بود.


66- شیفتگی و پرسش مرا که نگریست و شرار دلم را که با آن آتش خاموشی‌ناپذیر دید.
۵۶- فرشتگان آسمان‌های بلندپایه بر او گریستند و روزگار، گریبان خویش را در ماتمش چاک زد.


67- همراه با شاخه‌های سربرداشته دست را بلند کرده با فریاد خود و برای همیشه رشته‌ی سوگنامه‌سرایی همگان را گسیخت.
۵۷- دست بخشش به پس برگشت و دیده‌ی دانش با دردی که کشید به اشک نشست.


68- حسین در کربلا کشته شد و ای کاش من می‌توانستم با دادن جان خویش زندگی او را برهانم.
۵۸- درندگان با اندوهی که بر ایشان چیره شد به فریاد آمدند و پرندگان در ماتم او به سوگنامه‌سرایی و بازگفتن منش‌ها و برتری‌هایش پرداختند.


69- اگر گردنبندی آویخته دارم همان خون سرخی است که دستهایم را با آن گلگون ساخته‌ام.
۵۹- زیور پرستندگان، زین العابدین همان مرد ناشاد را که کارش به خاک افتادن در برابر خدا بود گریان در بند کردند.


70- بالای سپیدی گردنم نیز از اندوه‌گذاری طوقی سیاه از سین سیاهی دلم نهادم.
۶۰- اندوه در دل سکینه جایگزین شد تا پیکر نزار او را به‌گونه‌ی زمین‌گیران گردانید.


71- و اکنون ای آنکه می‌پرسی این داستان من است و با سرشک روانم که خشک نمی‌شود.
۶۱- کشتار کربلا اشک زینب را روان ساخت تا لرزان میانه گونه‌هایش فروغلطید.


72- از سوز جگر و با دلی ریش با من زاری کن و در کار گریستن همراه و یاور من باش.
۶۲- کبوتری ترانه‌سرا را برفراز درختی انبوه شاخه دیدم که سوگنامه می‌سرود و هر سخنور نغزگویی را زبان برمی‌بست.


73- تا آنگاه که برای راندن شتران نی می‌نوازند و تا آنگاه که دیدارکنندگان از خانه‌ی خدا گام در دل راه می‌نهند فرزندان امیه را نفرین خواهم فرستاد.
۶۳- همچون چهره‌ی بامداد سپید بود با دست‌های سرخ، که بسان گلوبند بر گردن تاریکی و سیاهی آویخته باشند.


74- یزید و زیادشان را نفرین می‌کنم و پروردگارم نیز کیفر همیشگی‌شان را زیاد خواهد کرد.
۶۴- سوگند دادمش که ای کبوتر! برگو این گریه چیست؟ پاسخ ده، که دل مرا سخت به درد آوردی.


75 و 76- ای فرزند محمّد! تا آنگاه که بر پائین خاک بخسبم بر تو خواهم گریست و از گوهرهای سخنانم، ستایش‌هایی زیبا را به یاد بزرگی تو آرایش خواهم داد.
۶۵- آن طوق، بالای سپیدی گردنت سیاه است و دست‌های گلگونت مر به یاد بیجاده‌ها می‌اندازد.


77- که بس دل‌انگیز و رسا باشد و در شیوایی از سخنرانی «قس» <ref> قس پسر ساعده‌ی ایادی که در میان همه‌ی تازیان به سخنوری نامور گردیده و در نغزگویی زبانزد آنان است.</ref> نیز پیشتر رفته «لبید» <ref>لبید پسر ربیعه عامری از سخنرایان بزرگ تازی که پیامبر نیز سروده‌ی او را ستود و خود در 157 سالگی در آغاز پادشاهی معاویه درگذشت.</ref> را ناتوان گرداند.
۶۶- شیفتگی و پرسش مرا که نگریست و شرار دلم را که با آن آتش خاموشی‌ناپذیر دید.


78- آن را با گردن‌بندهایی از بخشش شما آراستم تا توانست پیرایه‌ای فریبا بر گردن روزگار به شمار آید.
۶۷- همراه با شاخه‌های سربرداشته دست را بلند کرده با فریاد خود و برای همیشه رشته‌ی سوگنامه‌سرایی همگان را گسیخت.


79- به‌این‌گونه صالح پسر عرندس امید می‌دارد در کنار سیه‌چشمان در بهشت جاودان خوشبختی پایدار بیابد.
۶۸- حسین در کربلا کشته شد و ای کاش من می‌توانستم با دادن جان خویش زندگی او را برهانم.


80- کرانه فرات با رگبارهایی تند از سرشک ابرها سیراب باد!
۶۹- اگر گردنبندی آویخته دارم همان خون سرخی است که دستهایم را با آن گلگون ساخته‌ام.


81- و سپس تا آنگاه که یک پرنده برفراز شاخساران سوگنامه می‌خواند درود بر تو ای فرزند مرتضی.
۷۰- بالای سپیدی گردنم نیز از اندوه‌گذاری طوقی سیاه از سین سیاهی دلم نهادم.


۷۱- و اکنون ای آنکه می‌پرسی این داستان من است و با سرشک روانم که خشک نمی‌شود.


ابن العرندس چکامه‌ی بسیار زیبایی در مدح علی بن ابی طالب (ع) و فرزندش سیّد الشّهداء (ع) دارد که بخش مربوط به امام حسین (ع) را می‌آوریم:
۷۲- از سوز جگر و با دلی ریش با من زاری کن و در کار گریستن همراه و یاور من باش.


۷۳- تا آنگاه که برای راندن شتران نی می‌نوازند و تا آنگاه که دیدارکنندگان از خانه‌ی خدا گام در دل راه می‌نهند فرزندان امیه را نفرین خواهم فرستاد.


1- و جرت سحائب عبرتی فی و جنتی‌کدم الحسین علی أراضی کربلا
۷۴- یزید و زیادشان را نفرین می‌کنم و پروردگارم نیز کیفر همیشگی‌شان را زیاد خواهد کرد.


2- الصائم القوّام و المتصدّق الطّعام‌أفرس من علی فرس علا
۷۵ و ۷۶- ای فرزند محمّد! تا آنگاه که بر پائین خاک بخسبم بر تو خواهم گریست و از گوهرهای سخنانم، ستایش‌هایی زیبا را به یاد بزرگی تو آرایش خواهم داد.


3- رجل بصیوان الغمامة جدّه‌المختار فی حر الحجیر تظلّلا
۷۷- که بس دل‌انگیز و رسا باشد و در شیوایی از سخنرانی «قس» <ref> قس پسر ساعده‌ی ایادی که در میان همه‌ی تازیان به سخنوری نامور گردیده و در نغزگویی زبانزد آنان است.</ref> نیز پیشتر رفته «لبید» <ref>لبید پسر ربیعه عامری از سخنرایان بزرگ تازی که پیامبر نیز سروده‌ی او را ستود و خود در ۱۵۷ سالگی در آغاز پادشاهی معاویه درگذشت.</ref> را ناتوان گرداند.


4- و أبوه حیدرة الذی بعلومه‌و بفضله شرح الکتاب تفصّلا
۷۸- آن را با گردن‌بندهایی از بخشش شما آراستم تا توانست پیرایه‌ای فریبا بر گردن روزگار به شمار آید.


5- و ألامّ فاطمة المطهرّة التی‌بالمجد تاج فخارها قد کلّلا
۷۹- به‌این‌گونه صالح پسر عرندس امید می‌دارد در کنار سیه‌چشمان در بهشت جاودان خوشبختی پایدار بیابد.


6- نسب کمنبلج الصباح یزینه‌حسب شبیه الشمس زاهی المجتلی
۸۰- کرانه فرات با رگبارهایی تند از سرشک ابرها سیراب باد!


7- السیّد السند السعید الساجدالسبط الشهید المستظام المبتلی
۸۱- و سپس تا آنگاه که یک پرنده برفراز شاخساران سوگنامه می‌خواند درود بر تو ای فرزند مرتضی.


8- قمر بکت عین السماء لأجله‌أسفا و قلب الدهر بات مقلقلا
=== نمونه سوم ===


9- تاللّه لا أنساه فردا ظامیاو الماء ینهل منه ذیبان الفلا


10- و السیّد العبّاس قد سلب العدی‌عنه اللباس و صیّروه مجدّلا
ابن العرندس چکامه‌ی بسیار زیبایی در مدح علی بن ابی طالب (ع) و فرزندش [[سیدالشهدا (ع)|سید الشهداء (ع)]] دارد که بخش مربوط به [[حسین|امام حسین (ع)]] را می‌آوریم:


11- و الطفل شمس حیاته قد أصحبت‌بالخسف فی طفل و جلّ مؤثلا
۱- و جرت سحائب عبرتی فی و جنتی‌کدم الحسین علی أراضی کربلا


12- و بنو امیّة فی جسوم صحابه‌قد حطّموا السمر اللدان الذّبلا
۲- الصائم القوّام و المتصدّق الطّعام‌أفرس من علی فرس علا


13- شربوا بکاساة القنا خمر الفنامزج البلاء به فأمسوا فی البلا
۳- رجل بصیوان الغمامة جدّه‌المختار فی حر الحجیر تظلّلا


14- و تقاطعت أرحامهم و جسومهم‌کرما و أوصلت الرؤس الأرجلا
۴- و أبوه حیدرة الذی بعلومه‌و بفضله شرح الکتاب تفصّلا


15- و توارثوا من بعد سلب نفوسهم‌دار المقامة فی القیامة موئلا
۵- و ألامّ فاطمة المطهرّة التی‌بالمجد تاج فخارها قد کلّلا


16- و السّبط شاک ماله من ناصرشاک إلی ربّ السّموات العلی
۶- نسب کمنبلج الصباح یزینه‌حسب شبیه الشمس زاهی المجتلی


17- ظام إلی ماء الفرات فإن یرم‌نهلا یری البیض الصوارم منهلا
۷- السیّد السند السعید الساجدالسبط الشهید المستظام المبتلی


18- و القوم محدقة علیه بجحفل‌کالبحر آخره یحاکی الاوّلا
۸- قمر بکت عین السماء لأجله‌أسفا و قلب الدهر بات مقلقلا


19- متلاطم سغبت به أسیافهم‌فغدا لهم لحم الفوارس مأکلا
۹- تاللّه لا أنساه فردا ظامیاو الماء ینهل منه ذیبان الفلا


20- و من العجائب انّه یشکو الظماو أبوه یسقی فی المعاد السلسلا
۱۰- و السیّد العبّاس قد سلب العدی‌عنه اللباس و صیّروه مجدّلا


21- حامت علیه للحمام کواسرظمئت فأشربت الحمام دم الطلا
۱۱- و الطفل شمس حیاته قد أصحبت‌بالخسف فی طفل و جلّ مؤثلا


22- أمست به سمر الرّماح و زرقهاحمرا و شهب الخیل دهما جفّلا
۱۲- و بنو امیّة فی جسوم صحابه‌قد حطّموا السمر اللدان الذّبلا


23- هاتیک بالدم قد صبغن و هذه‌صبغت بنقع صبغة لن تنصلا
۱۳- شربوا بکاساة القنا خمر الفنامزج البلاء به فأمسوا فی البلا


24- عقدت سنابک صافنات خیوله‌من فوق هامات الفوارس قسطلا
۱۴- و تقاطعت أرحامهم و جسومهم‌کرما و أوصلت الرؤس الأرجلا


25- و دجت عجاجته و مدّ سواده‌حتّی أعاد الصبح لیلا ألیلا
۱۵- و توارثوا من بعد سلب نفوسهم‌دار المقامة فی القیامة موئلا


26- و کأنّما لمع الصوارم تحته‌برق تألّق فی غمام فانجلی
۱۶- و السّبط شاک ماله من ناصرشاک إلی ربّ السّموات العلی


27- جیش ملا فوه الفلا و أتی فلاأمست سنابک خیله تفلی الفلا
۱۷- ظام إلی ماء الفرات فإن یرم‌نهلا یری البیض الصوارم منهلا


28- أبناه من جحد الوصیّ و کذّب‌الهادی النبیّ و کان حقّا مرسلا
۱۸- و القوم محدقة علیه بجحفل‌کالبحر آخره یحاکی الاوّلا


29- بذلوا النفوس و بدّلوا من جهلهم‌ما لیس فی الإسلام کان مبدّلا
۱۹- متلاطم سغبت به أسیافهم‌فغدا لهم لحم الفوارس مأکلا


30- فمحلّل قد صیّروه محرّماو محرّم قد غادروه محلّلا
۲۰- و من العجائب انّه یشکو الظماو أبوه یسقی فی المعاد السلسلا


31- و تعمّدوا قتل الوصیّ و حرّفواما کان أحمد فی الکتاب له تلا
۲۱- حامت علیه للحمام کواسرظمئت فأشربت الحمام دم الطلا


32- و أتوا إلی قتل الحسین و أجّجوانارا لهیب ضرامها لن یصطلی
۲۲- أمست به سمر الرّماح و زرقهاحمرا و شهب الخیل دهما جفّلا


33- فسطا علیهم بالنزال بعزمةتذر الحسام المشرفیّ مفلّلا
۲۳- هاتیک بالدم قد صبغن و هذه‌صبغت بنقع صبغة لن تنصلا


34- من فوق طرف أعوجی سابح‌کالبرق یسبق فی سراه الشمألا
۲۴- عقدت سنابک صافنات خیوله‌من فوق هامات الفوارس قسطلا


35- فرس حوافره بغیر جماجم الفرسان فی یوم الوغی لن تنعلا
۲۵- و دجت عجاجته و مدّ سواده‌حتّی أعاد الصبح لیلا ألیلا


36- أضحی بمبیضّ الصباح مجلّلاو غدا بمسودّ الظلام مسربلا
۲۶- و کأنّما لمع الصوارم تحته‌برق تألّق فی غمام فانجلی


37- و بکفّه سیف جراز باترعضب یضمّ الغمد منه جدولا
۲۷- جیش ملا فوه الفلا و أتی فلاأمست سنابک خیله تفلی الفلا


38- فقر الجماجم و الطلا بغراره‌من کلّ کفّار و أبری المفصلا
۲۸- أبناه من جحد الوصیّ و کذّب‌الهادی النبیّ و کان حقّا مرسلا


39- فکأنّه و جواده و حسامه‌یا صاحبیّ لمن أراد تأمّلا
۲۹- بذلوا النفوس و بدّلوا من جهلهم‌ما لیس فی الإسلام کان مبدّلا


40- شمس علی الفلک المدار بکفّه‌قمر منازله الجماجم و الطلا
۳۰- فمحلّل قد صیّروه محرّماو محرّم قد غادروه محلّلا


41- و الخیل محدقة بجیم جماله‌و قلوبهم فی الغلی تحکی المرجلا
۳۱- و تعمّدوا قتل الوصیّ و حرّفواما کان أحمد فی الکتاب له تلا


42- و السبط یخترق المواکب حاملابعزیمة تردی الخمیس الجحفلا
۳۲- و أتوا إلی قتل الحسین و أجّجوانارا لهیب ضرامها لن یصطلی


43- فبسین سمر الخطّ یطعن أنجلاو بباء بیض الهند یضرب أهدلا
۳۳- فسطا علیهم بالنزال بعزمةتذر الحسام المشرفیّ مفلّلا


44- فتخال طاء الطعن أنّی أعجمت‌نقطا و ضاد الضرب کیف تشکّلا
۳۴- من فوق طرف أعوجی سابح‌کالبرق یسبق فی سراه الشمألا


45- حتّی إذا ما السبط آن مماته‌و علیه سلطان الحمام توکّلا
۳۵- فرس حوافره بغیر جماجم الفرسان فی یوم الوغی لن تنعلا


46- داروا به النفر الطغاة بنو الزنات‌العاهرات و طبقّوا رحب الفلا
۳۶- أضحی بمبیضّ الصباح مجلّلاو غدا بمسودّ الظلام مسربلا


47- و رماه بعض المارقین بعیطل‌سهما فخرّ علی الصعید مجدّلا
۳۷- و بکفّه سیف جراز باترعضب یضمّ الغمد منه جدولا


48- و أتی بغیّ بنی ضباب صائلابالقسّ تغمیض القطامی الأجدلا
۳۸- فقر الجماجم و الطلا بغراره‌من کلّ کفّار و أبری المفصلا


49- و جثی علی صدر الحسین و قلبه‌حقدا و عدوانا علیه قد امتلا
۳۹- فکأنّه و جواده و حسامه‌یا صاحبیّ لمن أراد تأمّلا


50- فبری بسیف البغی رأسا طالمالثم النبیّ ثنیّتیه و قبّلا
۴۰- شمس علی الفلک المدار بکفّه‌قمر منازله الجماجم و الطلا


51- و اسودّ قرص الشمس ساعة قتله‌أسفا و شهب الفلک أمست أفّلا
۴۱- و الخیل محدقة بجیم جماله‌و قلوبهم فی الغلی تحکی المرجلا


52- و نعاه جبریل و میکال و إسرافیل و العرش المجید تزلزلا
۴۲- و السبط یخترق المواکب حاملابعزیمة تردی الخمیس الجحفلا


53- و الطیر فی الأغصان ناح مغرّداو الوحش فی القیعان ناح و أعولا
۴۳- فبسین سمر الخطّ یطعن أنجلاو بباء بیض الهند یضرب أهدلا


54- و أتی الجواد و لا جواد فوقه‌متوجّعا متفجّعا متوجّلا
۴۴- فتخال طاء الطعن أنّی أعجمت‌نقطا و ضاد الضرب کیف تشکّلا


55- عالی الصهیل بمقلة إنسانهاباک یسحّ الدمع نقطا مهملا
۴۵- حتّی إذا ما السبط آن مماته‌و علیه سلطان الحمام توکّلا


56- فسمعن نسوان الحسین صهیله‌فبرزن من خلل المضارب ثکّلا
۴۶- داروا به النفر الطغاة بنو الزنات‌العاهرات و طبقّوا رحب الفلا


57- ینثون من جون العیون مدامعاحمرا علی بیض السوالف هطّلا
۴۷- و رماه بعض المارقین بعیطل‌سهما فخرّ علی الصعید مجدّلا


58- حتّی إذا قتل الحسین و أصبحت‌من بعده غرّ المدارس عطّلا
۴۸- و أتی بغیّ بنی ضباب صائلابالقسّ تغمیض القطامی الأجدلا


59- و منازل التنزیل حلّ بها العزاو من الجلیس أنیس مربعها خلا
۴۹- و جثی علی صدر الحسین و قلبه‌حقدا و عدوانا علیه قد امتلا


60- بغت البغاة جهالة سبی النساو بغت و حقّ لمن بغی أن یجهلا
۵۰- فبری بسیف البغی رأسا طالمالثم النبیّ ثنیّتیه و قبّلا


61- نصبوا بمرفوع القناة کریمه‌جهرا و جرّوا للمعاصی أذیلا
۵۱- و اسودّ قرص الشمس ساعة قتله‌أسفا و شهب الفلک أمست أفّلا


62- و سروا بنسوته السراة بلا ملاحسری بلا حظهنّ ألحاظ الملا
۵۲- و نعاه جبریل و میکال و إسرافیل و العرش المجید تزلزلا


63- و غدوا بزین العابدین الساجدالحبر الأمین مقیّدا و مغلّلا
۵۳- و الطیر فی الأغصان ناح مغرّداو الوحش فی القیعان ناح و أعولا


64- و سکینة أمست و ساکن قلبهامتحرّک فیه الأسی لن یرحلا
۵۴- و أتی الجواد و لا جواد فوقه‌متوجّعا متفجّعا متوجّلا


65- و بدال دمع العین منها غرّقت‌صاد الصعید و أنبتت کاف الکلا
۵۵- عالی الصهیل بمقلة إنسانهاباک یسحّ الدمع نقطا مهملا


66- و دیارهنّ الآنسات بلاقع‌أقوت و کنّ بها الأحبّة نزّلا
۵۶- فسمعن نسوان الحسین صهیله‌فبرزن من خلل المضارب ثکّلا


67- و الصبر عنّی ضاعن مترّحل‌لمّا شددن علی المطیّ الأزحلا
۵۷- ینثون من جون العیون مدامعاحمرا علی بیض السوالف هطّلا


68- و مدامعی فوق الخدود نوازل‌لمّا زممن جمالهنّ البّزلا
۵۸- حتّی إذا قتل الحسین و أصبحت‌من بعده غرّ المدارس عطّلا


69- تسری بهنّ إلی الشئام عصابةأمویّة تبغی العطاء الأجزلا
۵۹- و منازل التنزیل حلّ بها العزاو من الجلیس أنیس مربعها خلا


70- ترضی یزید لکی یزید لها العطاجهلا و یتحفها السؤال معجّلا
۶۰- بغت البغاة جهالة سبی النساو بغت و حقّ لمن بغی أن یجهلا


71- فلأ لعننّ زیادها و یزیدهاو یزیدها ربّی عذابا منزلا
۶۱- نصبوا بمرفوع القناة کریمه‌جهرا و جرّوا للمعاصی أذیلا


72- تبّا لهم فعلوا بآل محمّدما لیس تفعله الجبابرة الأولی
۶۲- و سروا بنسوته السراة بلا ملاحسری بلا حظهنّ ألحاظ الملا


73- و لأبکینّ علی الحسین بمدمع‌قان أبلّ به الصعید الممحلا
۶۳- و غدوا بزین العابدین الساجدالحبر الأمین مقیّدا و مغلّلا


74- یا طفّ ظاف علی ثراک من الحیاهام تسیر به السحائب جفّلا
۶۴- و سکینة أمست و ساکن قلبهامتحرّک فیه الأسی لن یرحلا


75- ذو هیدب متراکب متلاحم‌عالی البروق یسحّ دمعا مسبلا
۶۵- و بدال دمع العین منها غرّقت‌صاد الصعید و أنبتت کاف الکلا


76- یشفیک إذ منه یسقیک بوابل‌عذب له أرج یحاکی المندلا <ref> الغدیر؛ ج 7، ص 903.</ref>
۶۶- و دیارهنّ الآنسات بلاقع‌أقوت و کنّ بها الأحبّة نزّلا


۶۷- و الصبر عنّی ضاعن مترّحل‌لمّا شددن علی المطیّ الأزحلا


1- باران اشک را چنان بر چهره ریختم که گویی خون حسین است که بر زمین کربلا سرازیر می‌شود.
۶۸- و مدامعی فوق الخدود نوازل‌لمّا زممن جمالهنّ البّزلا


2- همان مرد روزه و نماز و بخشنده و خوراک‌دهنده و برترین سوارکاری که بر بالای اسب جای گرفت.
۶۹- تسری بهنّ إلی الشئام عصابةأمویّة تبغی العطاء الأجزلا


3- و همان که نیای برگزیده‌ی او در گرمای کشنده ابرهای پربار را سایه‌بانش می‌گردانید.
۷۰- ترضی یزید لکی یزید لها العطاجهلا و یتحفها السؤال معجّلا


4- و پدر او شیری است که با دانش‌ها و برتری خود جای‌جای از کتاب خداوندی را روشن کرد.
۷۱- فلأ لعننّ زیادها و یزیدهاو یزیدها ربّی عذابا منزلا


5- و مادرش فاطمه آن بانوی پاکدامن است که افسر سرفرازی او با بزرگواری‌ها آراسته گردیده.
۷۲- تبّا لهم فعلوا بآل محمّدما لیس تفعله الجبابرة الأولی


6- بستگی دودمانی حسین همچون بامداد روشن است که گوهر خود وی همچون خورشید تابان و فروزان آن را می‌آراید.
۷۳- و لأبکینّ علی الحسین بمدمع‌قان أبلّ به الصعید الممحلا


7- اوست سروری شایسته‌ی پشتگرمی، خوشبخت، به خاک افتاده در برابر خدا، دخترزاده‌ی جانباخته‌ی پیامبر، که گرفتار است و زیر شکنجه‌ی سخت، ستم‌ها بر وی می‌رود.
۷۴- یا طفّ ظاف علی ثراک من الحیاهام تسیر به السحائب جفّلا


8- ماهی که دیده‌ی آسمان اندوهگنانه در سوگ او گریست و دل روزگار برایش تپیدن گرفت.
۷۵- ذو هیدب متراکب متلاحم‌عالی البروق یسحّ دمعا مسبلا


9- به خدا هرگز فراموش نمی‌کنم او را که تنها و تشنه‌لب بود با آنکه در پیش روی او چشمه‌ی لبریز از آب، گرگان بیابان را هم سیراب می‌کرد.
۷۶- یشفیک إذ منه یسقیک بوابل‌عذب له أرج یحاکی المندلا <ref> الغدیر؛ ج۷، ص ۹۰۳.</ref>


10- و نیز حضرت عبّاس را که دشمنان جامه از پیکر او به در کرده، برهنه بر زمین افکندند.
'''ترجمه فارسی:<br />'''۱- باران اشک را چنان بر چهره ریختم که گویی خون حسین است که بر زمین کربلا سرازیر می‌شود.


11- و آن کودک را که خورشید زندگی‌اش گرفت و آفتاب آن برای همیشه راه باختران سپرد.
۲- همان مرد روزه و نماز و بخشنده و خوراک‌دهنده و برترین سوارکاری که بر بالای اسب جای گرفت.


12- فرزندان امیّه در پیکر یاران او نیزه‌هایی سخت را خرد کردند.
۳- و همان که نیای برگزیده‌ی او در گرمای کشنده ابرهای پربار را سایه‌بانش می‌گردانید.


13- حسین و همراهان نیزه‌ها را پیمانه‌ای شمرده و با آن باده‌ی مرگ نوشیدند و با آمیختن آن با گرفتاری‌ها، خود را به بالای آزمایش کشیدند.
۴- و پدر او شیری است که با دانش‌ها و برتری خود جای‌جای از کتاب خداوندی را روشن کرد.


14- اندام‌هاشان از هم گسیخت و تن‌ها پاره‌پاره گردید تا سرها به پاها رسید و در کنار آنها جای گزید.
۵- و مادرش فاطمه آن بانوی پاکدامن است که افسر سرفرازی او با بزرگواری‌ها آراسته گردیده.


15- پس از جان دادن، در روز رستاخیز سرای پاینده و بر جای مانده را به ارث بردند.
۶- بستگی دودمانی حسین همچون بامداد روشن است که گوهر خود وی همچون خورشید تابان و فروزان آن را می‌آراید.


16- دخترزاده‌ی پیامبر درددل‌ها داشت و او را یاری نبود. درددل‌های خود را به آستان پروردگار آسمان‌های بلندپایه برد.
۷- اوست سروری شایسته‌ی پشتگرمی، خوشبخت، به خاک افتاده در برابر خدا، دخترزاده‌ی جانباخته‌ی پیامبر، که گرفتار است و زیر شکنجه‌ی سخت، ستم‌ها بر وی می‌رود.


17- در کرانه‌های پرآب فرات تشنه‌لب بود چون می‌خواست آب بنوشد می‌دید او را از لبه‌ی شمشیرهای آبداده سیراب می‌کنند.
۸- ماهی که دیده‌ی آسمان اندوهگنانه در سوگ او گریست و دل روزگار برایش تپیدن گرفت.


18- آن گروه در لشکری او را گرداگرد برگرفته بودند که همچون دریا آغاز آن با انجامش همسان بود.
۹- به خدا هرگز فراموش نمی‌کنم او را که تنها و تشنه‌لب بود با آنکه در پیش روی او چشمه‌ی لبریز از آب، گرگان بیابان را هم سیراب می‌کرد.


19- دریایی پرآشوب و با شمشیرهایی گرسنه که گوشت و پوست شهسواران را خوراک آن گردانیدند.
۱۰- و نیز حضرت عبّاس را که دشمنان جامه از پیکر او به در کرده، برهنه بر زمین افکندند.


20- از شگفتی‌ها است که او از تشنگی بی‌تاب باشد با اینکه پدرش در روز رستاخیز آب روان به کام مردم می‌ریزد.
۱۱- و آن کودک را که خورشید زندگی‌اش گرفت و آفتاب آن برای همیشه راه باختران سپرد.


21- در پیرامون او شاهین‌هایی برای شکار کبوتر به پرواز درآمدند و چون تشنه شدند کشته‌ی کبوتر را با خون آهو بچه آغشته کردند.
۱۲- فرزندان امیّه در پیکر یاران او نیزه‌هایی سخت را خرد کردند.


22- نیزه‌های گندمگون و کبودرنگ، سرخ‌فام گردید و رنگ خاکستری اسبها، سیاه و گردآلود شد.
۱۳- حسین و همراهان نیزه‌ها را پیمانه‌ای شمرده و با آن باده‌ی مرگ نوشیدند و با آمیختن آن با گرفتاری‌ها، خود را به بالای آزمایش کشیدند.


23- چراکه آنها را در زخمی از خون فروبردند و اینها را در دریایی از گردوغبار جدایی‌ناپذیر به شناوری واداشتند.
۱۴- اندام‌هاشان از هم گسیخت و تن‌ها پاره‌پاره گردید تا سرها به پاها رسید و در کنار آنها جای گزید.


24- سم‌های اسبانش که بر دو پای ایستاده بود برفراز سر سوارکاران چهره‌ی مرگ می‌نگاشت.
۱۵- پس از جان دادن، در روز رستاخیز سرای پاینده و بر جای مانده را به ارث بردند.


25- تاریکی، گردوخاک و آشوب را به کام خود کشید و سیاهی گسترش یافت تا بامداد روشن به گونه‌ی شبی تیره درآمد.
۱۶- دخترزاده‌ی پیامبر درددل‌ها داشت و او را یاری نبود. درددل‌های خود را به آستان پروردگار آسمان‌های بلندپایه برد.


26- و پنداشتی درخشش تیغ‌ها در دل آن، آذرخشی است که در میان ابرها روی می‌نماید و روشنایی را به ارمغان می‌آرد.
۱۷- در کرانه‌های پرآب فرات تشنه‌لب بود چون می‌خواست آب بنوشد می‌دید او را از لبه‌ی شمشیرهای آبداده سیراب می‌کنند.


27- سپاهی که دهان بیابان را پر کرد و چنان پای به دشت نهاد که سم ستورانش بر گونه‌ی آن تازیانه می‌نواخت.
۱۸- آن گروه در لشکری او را گرداگرد برگرفته بودند که همچون دریا آغاز آن با انجامش همسان بود.


28- فرزندان آنان‌که جانشین پیامبر را نشناخته انگاشتند و پیامبر راهنما را (که به راستی فرستاده‌ی خدا بود) دروغگو شمردند.
۱۹- دریایی پرآشوب و با شمشیرهایی گرسنه که گوشت و پوست شهسواران را خوراک آن گردانیدند.


29- جانفشانی‌ها کردند و از سر نادانی آئین راستین اسلام را دگرگون گردانیدند.
۲۰- از شگفتی‌ها است که او از تشنگی بی‌تاب باشد با اینکه پدرش در روز رستاخیز آب روان به کام مردم می‌ریزد.


30- آنچه را شایسته بود ناسزاوار خواندند و نارواکاری‌ها را سزا انگاشتند.
۲۱- در پیرامون او شاهین‌هایی برای شکار کبوتر به پرواز درآمدند و چون تشنه شدند کشته‌ی کبوتر را با خون آهو بچه آغشته کردند.


31- آگاهانه به کشتن جانشین پیامبر کمر بستند و آنچه را محمّد در قرآن برخوانده بود، دستخوش دگرگونی ساختند.
۲۲- نیزه‌های گندمگون و کبودرنگ، سرخ‌فام گردید و رنگ خاکستری اسبها، سیاه و گردآلود شد.


32- دست به کشتن حسین زدند و چنان آتشی برافروختند که به جای بهره‌برداری از گرمایش، هستی خویش را در کام آن افکندند.
۲۳- چراکه آنها را در زخمی از خون فروبردند و اینها را در دریایی از گردوغبار جدایی‌ناپذیر به شناوری واداشتند.


33- پس بر ایشان خشم گرفت و با تصمیمی واکنش نمود که شمشیر پولادین را سوراخ‌سوراخ می‌کند.
۲۴- سم‌های اسبانش که بر دو پای ایستاده بود برفراز سر سوارکاران چهره‌ی مرگ می‌نگاشت.


34- از فراز اسبی نیکوی که گفتی در روی زمین به شناوری می‌پردازد و همچون آذرخشی که در جهش خود از باد شمال هم پیشی می‌جوید.
۲۵- تاریکی، گردوخاک و آشوب را به کام خود کشید و سیاهی گسترش یافت تا بامداد روشن به گونه‌ی شبی تیره درآمد.


35- همان اسب که پاهای آن در روز پیکار جز سر جنگاوران دشمن نعلی نمی‌پذیرد.
۲۶- و پنداشتی درخشش تیغ‌ها در دل آن، آذرخشی است که در میان ابرها روی می‌نماید و روشنایی را به ارمغان می‌آرد.


36- امروز با بامداد سپید و روشن آغاز شد و فردا پیراهنی سیاه از تاریکی‌ها درخواهد پوشید.
۲۷- سپاهی که دهان بیابان را پر کرد و چنان پای به دشت نهاد که سم ستورانش بر گونه‌ی آن تازیانه می‌نواخت.


37- در دست او شمشیری سخت برّان است که جوی خون را نیام خود می‌شناسد.
۲۸- فرزندان آنان‌که جانشین پیامبر را نشناخته انگاشتند و پیامبر راهنما را (که به راستی فرستاده‌ی خدا بود) دروغگو شمردند.


38- با لبه‌ی تیغ تیزش در کاسه‌ی سرها و در گلو و گردن حق‌ناشناسان رخنه کرد و رگ‌وپی آنان را از هم درید.
۲۹- جانفشانی‌ها کردند و از سر نادانی آئین راستین اسلام را دگرگون گردانیدند.


39 و 40- دوست من! او و شمشیر و اسبش در دیده‌ی کسی‌که خواهد بیندیشد همچون خورشید بود، سواره بر سپهر گردون که ماه به دست، در جستجوی آنجاها که ماه فرود می‌آید، می‌چرخید.
۳۰- آنچه را شایسته بود ناسزاوار خواندند و نارواکاری‌ها را سزا انگاشتند.


41- یا بگو در پی کاسه‌های سر دشمنان و گلو و گردن ایشان لشکر پیرامون گوشه‌ای از آن همه زیبایی‌اش را گرفتند.
۳۱- آگاهانه به کشتن جانشین پیامبر کمر بستند و آنچه را محمّد در قرآن برخوانده بود، دستخوش دگرگونی ساختند.


42- نواده‌ی پیامبر با اراده‌ای سازمان‌های گروه‌ها را از هم می‌پاشد که سپاه را با همه‌ی زیروبم آن درهم می‌کوبد و خرد می‌کند.
۳۲- دست به کشتن حسین زدند و چنان آتشی برافروختند که به جای بهره‌برداری از گرمایش، هستی خویش را در کام آن افکندند.


43- با نون نیزه یکی را چنان می‌کوبد و طعنه می‌زند که چشمانش گشاد می‌شود و به گونه‌ای با شین شمشیر به تارک دیگری ضربه می‌زند که زخمی با لب‌های فروهشته پدید می‌آرد.
۳۳- پس بر ایشان خشم گرفت و با تصمیمی واکنش نمود که شمشیر پولادین را سوراخ‌سوراخ می‌کند.


44 و 45- پس طعنه‌ی او از سرهایی که بر زمین می‌افکند نقطه می‌سازد و کینه‌ی دشمن را برمی‌انگیزد و ضرب دستش همراه با الف قامت‌هایی که به زیر می‌اندازد شادمانی دوستان را شکلّ می‌بخشد و اینها بود تا اینکه هنگام مرگ نواده‌ی پیامبر فرارسید.
۳۴- از فراز اسبی نیکوی که گفتی در روی زمین به شناوری می‌پردازد و همچون آذرخشی که در جهش خود از باد شمال هم پیشی می‌جوید.


46- و بوی مرگ بر سرش سایه افکند. گروه سرکشان گرد او و فراخنای بیابان را گرفته.
۳۵- همان اسب که پاهای آن در روز پیکار جز سر جنگاوران دشمن نعلی نمی‌پذیرد.


47- یکی از گردنکشان تیری بلند به سوی او افکند تا بر خاک افتاد و شمر بدکاره جست‌وخیزکنان بیامد.
۳۶- امروز با بامداد سپید و روشن آغاز شد و فردا پیراهنی سیاه از تاریکی‌ها درخواهد پوشید.


48 و 49- که گفتی شاهین چشم بسته برای ربودن شکارش از فراز راه نشیب می‌سپارد با دلی که از کینه و دشمنی حسین مالامال بود و بر سینه‌ی او پرید و با تیغ تبهکارانه‌اش سری را برید که بارها پیامبر دندان‌های آن را بوسه داده بود.
۳۷- در دست او شمشیری سخت برّان است که جوی خون را نیام خود می‌شناسد.


50 و 51- در هنگام کشته شدنش چهره‌ی خورشید از اندوه به سیاهی گرائید و شهاب‌های آسمانی روی خود را پنهان کردند.
۳۸- با لبه‌ی تیغ تیزش در کاسه‌ی سرها و در گلو و گردن حق‌ناشناسان رخنه کرد و رگ‌وپی آنان را از هم درید.


52- جبرئیل، میکائیل و اسرافیل گزارش کشته‌شدنش را دادند و تخت‌گاه بزرگ در جهان برین لرزیدن گرفت.
۳۹ و ۴۰- دوست من! او و شمشیر و اسبش در دیده‌ی کسی‌که خواهد بیندیشد همچون خورشید بود، سواره بر سپهر گردون که ماه به دست، در جستجوی آنجاها که ماه فرود می‌آید، می‌چرخید.


53- مرغان بر روی شاخسارها آوا به نوحه‌سرایی برداشتند و درندگان دره‌ها به سوگ‌نامه‌خوانی نشستند و به شیون پرداختند.
۴۱- یا بگو در پی کاسه‌های سر دشمنان و گلو و گردن ایشان لشکر پیرامون گوشه‌ای از آن همه زیبایی‌اش را گرفتند.


54 و 55- اسب نیک بیامد و نیک‌مرد را بر بالای خود نیاورده بود با دردمندی و لابه و هراس و شیهه‌ای بلند و چشمی که مردمک آن گریان بود و اشک فرومی‌بارید.
۴۲- نواده‌ی پیامبر با اراده‌ای سازمان‌های گروه‌ها را از هم می‌پاشد که سپاه را با همه‌ی زیروبم آن درهم می‌کوبد و خرد می‌کند.


56- بانوان سراپرده‌ی حسین شیهه‌ی او را شنیدند داغدیدگان از لابلای چادرها آشکار شدند.
۴۳- با نون نیزه یکی را چنان می‌کوبد و طعنه می‌زند که چشمانش گشاد می‌شود و به گونه‌ای با شین شمشیر به تارک دیگری ضربه می‌زند که زخمی با لب‌های فروهشته پدید می‌آرد.


57- از چشمان سیاه خود سرشک‌هایی را که با خون دل آمیخته و سرخ می‌نمود پی‌درپی بر صفحه‌ی سپید گردن روان گردانیدند.
۴۴ و ۴۵- پس طعنه‌ی او از سرهایی که بر زمین می‌افکند نقطه می‌سازد و کینه‌ی دشمن را برمی‌انگیزد و ضرب دستش همراه با الف قامت‌هایی که به زیر می‌اندازد شادمانی دوستان را شکلّ می‌بخشد و اینها بود تا اینکه هنگام مرگ نواده‌ی پیامبر فرارسید.


58- تا حسین (ع) کشته شد و پس از او آموزشگاهها بسته شد.
۴۶- و بوی مرگ بر سرش سایه افکند. گروه سرکشان گرد او و فراخنای بیابان را گرفته.


59- آنجا که فرودگاه فرمان خدا بود سوگوار گردید و ویرانه‌های آن از یاران همدم و همنشین تهی گردید. <ref>دعبل خزاعی در قصیده‌ی زیبای مدارس الآیات این مطلب را بیان کرده است.</ref>
۴۷- یکی از گردنکشان تیری بلند به سوی او افکند تا بر خاک افتاد و شمر بدکاره جست‌وخیزکنان بیامد.


60- بدکاره‌ها از سر نادانی بانوان را گرفتار ساختند، زشت‌رفتاری نمودند زیرا هرکس بدکاره بود سزاوار نادانی هاست.
۴۸ و ۴۹- که گفتی شاهین چشم بسته برای ربودن شکارش از فراز راه نشیب می‌سپارد با دلی که از کینه و دشمنی حسین مالامال بود و بر سینه‌ی او پرید و با تیغ تبهکارانه‌اش سری را برید که بارها پیامبر دندان‌های آن را بوسه داده بود.


61- سر پاک را آشکارا بر نیزه‌ای که برداشته بودند نهادند و کمر خود را برای انجام گناهان سخت بربستند.
۵۰ و ۵۱- در هنگام کشته شدنش چهره‌ی خورشید از اندوه به سیاهی گرائید و شهاب‌های آسمانی روی خود را پنهان کردند.


62- بانوان ماتم‌زده را از میانه‌ی راه به‌گونه‌ای گذر دادند که نگاههای مردمان برایشان می‌افتاد.
۵۲- جبرئیل، میکائیل و اسرافیل گزارش کشته‌شدنش را دادند و تخت‌گاه بزرگ در جهان برین لرزیدن گرفت.


63- زین العابدین زیور پرستندگان را که کارش به خاک افتادن در برابر خدا و خود دانایی درستکار بود، در بند گرفتار کردند.
۵۳- مرغان بر روی شاخسارها آوا به نوحه‌سرایی برداشتند و درندگان دره‌ها به سوگ‌نامه‌خوانی نشستند و به شیون پرداختند.


64- و سکینه که روز را به شب رساند دل آرام او به تپش افتاده بود و اندوه آن را آسوده نمی‌گذاشت.
۵۴ و ۵۵- اسب نیک بیامد و نیک‌مرد را بر بالای خود نیاورده بود با دردمندی و لابه و هراس و شیهه‌ای بلند و چشمی که مردمک آن گریان بود و اشک فرومی‌بارید.


65- سین سرشک چشمش، خاء خاک را در خود شناور ساخت تا گاف گیاه از دل آن رستن گرفت.
۵۶- بانوان سراپرده‌ی حسین شیهه‌ی او را شنیدند داغدیدگان از لابلای چادرها آشکار شدند.


66- گوی‌های آشنایی‌شان شوره‌زار شد و در آنجا که دوستان فرود می‌آمدند کسی نماند و تهی گردید.
۵۷- از چشمان سیاه خود سرشک‌هایی را که با خون دل آمیخته و سرخ می‌نمود پی‌درپی بر صفحه‌ی سپید گردن روان گردانیدند.


67- چون آنان را سوار ستوران کردند تا به راه اندازند شکیبایی از دل من رخت بربست.
۵۸- تا حسین (ع) کشته شد و پس از او آموزشگاهها بسته شد.


68- چون شتران شکافته دندان را برای بردن آنان افسار زدند اشکهای من زیر گونه‌ام سرازیر شد.
۵۹- آنجا که فرودگاه فرمان خدا بود سوگوار گردید و ویرانه‌های آن از یاران همدم و همنشین تهی گردید. <ref>دعبل خزاعی در قصیده‌ی زیبای مدارس الآیات این مطلب را بیان کرده است.</ref>


69- گروهی از هواخواهان امویان برای آنکه پاداش سرشار بستانند آنان را به سوی مردمی بدکنش روانه ساختند.
۶۰- بدکاره‌ها از سر نادانی بانوان را گرفتار ساختند، زشت‌رفتاری نمودند زیرا هرکس بدکاره بود سزاوار نادانی هاست.


70- از نادانی یزید را خرسند می‌دارد تا دستمزد بیشتری به او دهد و آنچه را می‌خواهد هرچه تندتر به او برساند.
۶۱- سر پاک را آشکارا بر نیزه‌ای که برداشته بودند نهادند و کمر خود را برای انجام گناهان سخت بربستند.


71- تا آنگاه که برای راه بردن شتران نی می‌نوازند و سوارگان بر چارپایان می‌نشینند، فرزندان امیه را نفرین خواهم کرد.
۶۲- بانوان ماتم‌زده را از میانه‌ی راه به‌گونه‌ای گذر دادند که نگاههای مردمان برایشان می‌افتاد.


72- زیاد <ref> از تبهکارترین دژخیمان معاویه که فرزند ناپاک او «ابن زیاد» نیز با کشتارهای دژخویانه‌ی خود از شیعه و پیشوایان آن، روی پدر را هرچه سیاه‌تر گردانید.</ref> و یزیدشان را نفرین می‌سرایم و پروردگارم نیز کیفرهای زیادتری بر آنان فروخواهد فرستاد.
۶۳- زین العابدین زیور پرستندگان را که کارش به خاک افتادن در برابر خدا و خود دانایی درستکار بود، در بند گرفتار کردند.


73- رویشان سیاه باد! با خاندان محمّد (ص) چنان رفتاری نمودند که گردنکشان پیشین نیز روا نداشته بودند.
۶۴- و سکینه که روز را به شب رساند دل آرام او به تپش افتاده بود و اندوه آن را آسوده نمی‌گذاشت.


74- با اشکهای خونینی بر حسین (ع) خواهم گریست که خاکهای خشک را تر سازد.
۶۵- سین سرشک چشمش، خاء خاک را در خود شناور ساخت تا گاف گیاه از دل آن رستن گرفت.


75- ای کرانه‌ی فرات! بارانی از سرشک‌ها در پیرامون خاک تو متراکم می‌گردد که به یاری آن ابرها به گردش در می‌آید.
۶۶- گوی‌های آشنایی‌شان شوره‌زار شد و در آنجا که دوستان فرود می‌آمدند کسی نماند و تهی گردید.


76- ابرهایی دارد نزدیک به زمین، سوار بر هم، به هم پیوسته با آذرخش‌هایی بلند که اشکی پیاپی را روان می‌گرداند.
۶۷- چون آنان را سوار ستوران کردند تا به راه اندازند شکیبایی از دل من رخت بربست.


77- آن‌گاه که تو را با رگبار گوارای خود- که از خوشبویی به مشک می‌ماند- سیراب می‌سازد، دردهایت را درمان خواهد کرد.
۶۸- چون شتران شکافته دندان را برای بردن آنان افسار زدند اشکهای من زیر گونه‌ام سرازیر شد.


۶۹- گروهی از هواخواهان امویان برای آنکه پاداش سرشار بستانند آنان را به سوی مردمی بدکنش روانه ساختند.


۷۰- از نادانی یزید را خرسند می‌دارد تا دستمزد بیشتری به او دهد و آنچه را می‌خواهد هرچه تندتر به او برساند.


۷۱- تا آنگاه که برای راه بردن شتران نی می‌نوازند و سوارگان بر چارپایان می‌نشینند، فرزندان امیه را نفرین خواهم کرد.


۷۲- زیاد <ref> از تبهکارترین دژخیمان معاویه که فرزند ناپاک او «ابن زیاد» نیز با کشتارهای دژخویانه‌ی خود از شیعه و پیشوایان آن، روی پدر را هرچه سیاه‌تر گردانید.</ref> و یزیدشان را نفرین می‌سرایم و پروردگارم نیز کیفرهای زیادتری بر آنان فروخواهد فرستاد.


۷۳- رویشان سیاه باد! با خاندان محمّد (ص) چنان رفتاری نمودند که گردنکشان پیشین نیز روا نداشته بودند.


۷۴- با اشکهای خونینی بر حسین (ع) خواهم گریست که خاکهای خشک را تر سازد.


۷۵- ای کرانه‌ی فرات! بارانی از سرشک‌ها در پیرامون خاک تو متراکم می‌گردد که به یاری آن ابرها به گردش در می‌آید.


۷۶- ابرهایی دارد نزدیک به زمین، سوار بر هم، به هم پیوسته با آذرخش‌هایی بلند که اشکی پیاپی را روان می‌گرداند.


۷۷- آن‌گاه که تو را با رگبار گوارای خود- که از خوشبویی به مشک می‌ماند- سیراب می‌سازد، دردهایت را درمان خواهد کرد.
==منابع==
==منابع==


دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 396-416.
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌۱، ص: ۳۹۶-۴۱۶.]


==پی نوشت==
==پی نوشت==
خط ۱٬۰۹۳: خط ۱٬۰۸۵:
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران عرب]]
[[رده:شاعران عرب]]
<references />