چاووشی: تفاوت میان نسخه‌ها

پرش به ناوبری پرش به جستجو
۱۷ بایت حذف‌شده ،  ‏۱۴ ژانویهٔ ۲۰۲۰
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''چاووشی''' (چاووش، چاووشی‌خوانی یا چاووش‌خوانی)، خواندن اشعار مذهبی همراه با آواز در پیشاپیش زائرانِ خانۀ خدا، عتبات عالیات و مشهد، به ویژه به هنگام مشایعت و استقبال از آنان.
'''چاووشی''' (چاووش، چاووشی‌خوانی یا چاووش‌خوانی)، خواندن اشعار مذهبی همراه با آواز در پیشاپیش زائرانِ خانۀ خدا، عتبات عالیات و مشهد، به ویژه به هنگام مشایعت و استقبال از آنان.


== ریشه‌یابی ==
==معنا==
واژۀ چاوش یا چاووش، ترکی<ref>کاشغری، 1 /307.</ref> و برگرفته از چاو به معنی اعلان و خطاب است.<ref>معین، فرهنگ...، ذیل چاوش، نیز حاشیه بر...، 2 /617؛ دایرةالمعارف...، 1 /792.</ref> این واژه در لغت‌نامه‌ها به معنای نقیب سپاه و لشکر و قافله، مهتر<ref>کاشغری، همانجا؛ برهان...، 2 /617؛ نیز نک : محمد بن منور، 387.</ref>، رئیس تشریفات<ref>معین، همانجا؛ EI2، ذیل چائوش4.</ref>، نقیب و نگهبان کاروان<ref>سعدی، 328؛ نیز نک : لغت‌نامه...، ذیل چاوش.</ref> آمده است. چاووش یا چاوش در عربی به صورت جاویش و شاویش<ref>EI2، همانجا؛ لین، 440.</ref> آمده است. این واژه را در ورزقان<ref>واقع در استان آذربایجان شرقی.</ref> چوووش<ref>انجوی، 2 /100.</ref>، در بوشهر چوشی، و در سروستان چوش خونی می‌گویند.<ref>شریفیان، 63؛ همایونی، 413؛ حمیدی، بش‌.</ref> چاووش عنوان کسی بوده که سفرهای زیارتی به مکه، عتبات عالیات و مشهد را اعلام می‌کرده، و مردم را برای شرکت در این‌گونه سفرها برمی‌انگیخته، و خود نیز غالباً از آغاز تا بازگشت زائران از اماکن مقدس همراه و راهنمای آنان بوده است.
واژۀ چاوش یا چاووش، ترکی<ref>کاشغری، 1 /307.</ref> و برگرفته از چاو به معنی اعلان و خطاب است.<ref>معین، فرهنگ...، ذیل چاوش، نیز حاشیه بر...، 2 /617؛ دایرةالمعارف...، 1 /792.</ref> این واژه در لغت‌نامه‌ها به معنای نقیب سپاه و لشکر و قافله، مهتر<ref>کاشغری، همانجا؛ برهان...، 2 /617؛ نیز نک : محمد بن منور، 387.</ref>، رئیس تشریفات<ref>معین، همانجا؛ EI2، ذیل چائوش4.</ref>، نقیب و نگهبان کاروان<ref>سعدی، 328؛ نیز نک : لغت‌نامه...، ذیل چاوش.</ref> آمده است. چاووش یا چاوش در عربی به صورت جاویش و شاویش<ref>EI2، همانجا؛ لین، 440.</ref> آمده است. این واژه را در ورزقان<ref>واقع در استان آذربایجان شرقی.</ref> چوووش<ref>انجوی، 2 /100.</ref>، در بوشهر چوشی، و در سروستان چوش خونی می‌گویند.<ref>شریفیان، 63؛ همایونی، 413؛ حمیدی، بش‌.</ref> چاووش عنوان کسی بوده که سفرهای زیارتی به مکه، عتبات عالیات و مشهد را اعلام می‌کرده، و مردم را برای شرکت در این‌گونه سفرها برمی‌انگیخته، و خود نیز غالباً از آغاز تا بازگشت زائران از اماکن مقدس همراه و راهنمای آنان بوده است.


خط ۱۰: خط ۱۰:
اشعار چاووشی در مجموعه‌ای از «چاووشی‌نامه»ها جمع‌آوری و تنظیم شده‌اند. سرایندگان این اشعار غالباً گمنام و ناشناس‌اند و گاه فقط نامی از نسخه‌برداران و تکثیرکنندگان آنها برده شده است.<ref>حمیدی، بش ؛ عناصری، 145؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref> این اشعار عامیانه، کوتاه و بیشتر فاقد وزن و قافیه‌اند و به سبب نداشتن اطلاعات ادبی کافی سرایندگان، اشتباهات لغوی، ادبی و دستوری بسیاری در آنها دیده می‌شود. برخی از چاووشان نیز خود قریحۀ شاعری داشتند و شعر می‌سرودند و گاهی بنابر سلیقۀ خود ابیاتی از اشعار می‌کاستند یا به آن می‌افزودند؛ از این‌ رو، اشعار چاووشی را نمی‌توان به سرایندۀ واحدی منتسب کرد.<ref>عناصری، 137، 144-145؛ فرهنگ‌نامه، همانجا.</ref>
اشعار چاووشی در مجموعه‌ای از «چاووشی‌نامه»ها جمع‌آوری و تنظیم شده‌اند. سرایندگان این اشعار غالباً گمنام و ناشناس‌اند و گاه فقط نامی از نسخه‌برداران و تکثیرکنندگان آنها برده شده است.<ref>حمیدی، بش ؛ عناصری، 145؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref> این اشعار عامیانه، کوتاه و بیشتر فاقد وزن و قافیه‌اند و به سبب نداشتن اطلاعات ادبی کافی سرایندگان، اشتباهات لغوی، ادبی و دستوری بسیاری در آنها دیده می‌شود. برخی از چاووشان نیز خود قریحۀ شاعری داشتند و شعر می‌سرودند و گاهی بنابر سلیقۀ خود ابیاتی از اشعار می‌کاستند یا به آن می‌افزودند؛ از این‌ رو، اشعار چاووشی را نمی‌توان به سرایندۀ واحدی منتسب کرد.<ref>عناصری، 137، 144-145؛ فرهنگ‌نامه، همانجا.</ref>


== کارکرد چاووشی ==
==کارکرد چاووشی==
یکی از کهن‌ترین اسناد دربارۀ چاووشی از اواخر دورۀ قاجار و مربوط به زوّارآبادی زفره (از توابع اصفهان) است که محمدعلی رجائی زفره‌ای (د 1361ق) آن را نقل کرده است. در این چاووشی‌نامه که مخصوص «شبگیر کردن» (سحرخیزی) زائران و آماده بودن حرکت از منزلگاهی به منزلگاهی دیگر است، برخی اسباب و وسایل مورد نیاز زائران در آن زمان در متن اشعار آمده است.<ref>نک : رجایی، 405-406.</ref>
یکی از کهن‌ترین اسناد دربارۀ چاووشی از اواخر دورۀ قاجار و مربوط به زوّارآبادی زفره (از توابع اصفهان) است که محمدعلی رجائی زفره‌ای (د 1361ق) آن را نقل کرده است. در این چاووشی‌نامه که مخصوص «شبگیر کردن» (سحرخیزی) زائران و آماده بودن حرکت از منزلگاهی به منزلگاهی دیگر است، برخی اسباب و وسایل مورد نیاز زائران در آن زمان در متن اشعار آمده است.<ref>نک : رجایی، 405-406.</ref>


خط ۱۹: خط ۱۹:
چاووشان اگر سید بودند، شالی سبز به گردن می‌بستند و اگر سید نبودند، شالی سیاه به دور سینۀ خود حمایل می‌کردند. هر چاووشی‌خوان عَلَمی سه‌گوش به رنگ سبز یا سرخ داشت که بر روی آن معمولاً تصویر زیارتگاه و یا اشعاری مناسب نگاشته شده بود.<ref>عناصری، 136؛ میرفخرایی، 26؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref>
چاووشان اگر سید بودند، شالی سبز به گردن می‌بستند و اگر سید نبودند، شالی سیاه به دور سینۀ خود حمایل می‌کردند. هر چاووشی‌خوان عَلَمی سه‌گوش به رنگ سبز یا سرخ داشت که بر روی آن معمولاً تصویر زیارتگاه و یا اشعاری مناسب نگاشته شده بود.<ref>عناصری، 136؛ میرفخرایی، 26؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref>


== ویژگی‌های چاووشی ==
==ویژگی‌های چاووشی==
از ویژگی‌های چاووش، داشتن صدای گرم، قوی و خوش، و برخورداری از هنر بدیهه‌خوانی و حافظه‌ای نیرومند، و آشنایی با راه‌ها، منزلگاه‌ها و زیارتگاه‌ها و مراسم و مراحل سفر بود. چاووش این حرفه را از نوچگی و با روخوانی چاووشی‌نامه‌‌ها، حفظ آنها و هم‌آوایی با چاووشان پیش‌کسوت آغاز می‌کرد تا بتواند علم‌دار شود.<ref>عناصری، آلمانی، همانجاها.</ref> چاووش باید به تقوا، پاکی و صداقت شهرت داشته باشد تا سخنش بر دل نشیند.<ref>عناصری، 136، 145.</ref> چاووشان با یکدیگر رقابت داشتند و با انتخاب و خواندن اشعار در محل و مواقع مناسب بر یکدیگر پیشی می‌گرفتند و از این طریق برخی از ایشان می‌توانستند مسئولیت چاووشی‌خوانی محله‌ای را به خود اختصاص دهند.<ref>همو، 169.</ref>
از ویژگی‌های چاووش، داشتن صدای گرم، قوی و خوش، و برخورداری از هنر بدیهه‌خوانی و حافظه‌ای نیرومند، و آشنایی با راه‌ها، منزلگاه‌ها و زیارتگاه‌ها و مراسم و مراحل سفر بود. چاووش این حرفه را از نوچگی و با روخوانی چاووشی‌نامه‌‌ها، حفظ آنها و هم‌آوایی با چاووشان پیش‌کسوت آغاز می‌کرد تا بتواند علم‌دار شود.<ref>عناصری، آلمانی، همانجاها.</ref> چاووش باید به تقوا، پاکی و صداقت شهرت داشته باشد تا سخنش بر دل نشیند.<ref>عناصری، 136، 145.</ref> چاووشان با یکدیگر رقابت داشتند و با انتخاب و خواندن اشعار در محل و مواقع مناسب بر یکدیگر پیشی می‌گرفتند و از این طریق برخی از ایشان می‌توانستند مسئولیت چاووشی‌خوانی محله‌ای را به خود اختصاص دهند.<ref>همو، 169.</ref>


منوی ناوبری