۱۰٬۰۷۲
ویرایش
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۳۲: | خط ۱۳۲: | ||
===مضامین عاشقانه=== | ===مضامین عاشقانه=== | ||
بسیاری از دوبیتیها حاوی مضامین عاشقانهاند؛ عاشقانههایی که در آن گاه، عاشق برای اثبات عشق خود و دفع هر آنچه شر و بدی است، معشوقش را به امامی که شام غریبان، شام غربت خانواده اوست، سوگند میدهد و زمانی، امیدوارانه از حضرت حق «جل و علی» و عبد صالح او حضرت اباالفضل (ع) مجالی میطلبد که در کنار معشوق آرام گیرد و گاه او را اندرز میدهد که برای جلای قلب و روحش از زنگارهای عصیان، عزم سفر به کربلا نماید. این مضامین در دوبیتیهای زیر نمایان است: <ref>طبیب شوشتری، عبدالمجید، شوشتر، خوزستان، 1350.</ref> <ref>کوکلانی، حسین، سبزوار، خراسان رضوی، 1347.</ref> <ref>کریمی، علی نقی، لای بید، میمه، برخوار و میمه، اصفهان، 1354.</ref> <ref>محمدآبادی، بینام، کاشمر، خراسان رضوی، 1352.</ref> | بسیاری از دوبیتیها حاوی مضامین عاشقانهاند؛ عاشقانههایی که در آن گاه، عاشق برای اثبات عشق خود و دفع هر آنچه شر و بدی است، معشوقش را به امامی که شام غریبان، شام غربت خانواده اوست، سوگند میدهد و زمانی، امیدوارانه از حضرت حق «جل و علی» و عبد صالح او حضرت اباالفضل (ع) مجالی میطلبد که در کنار معشوق آرام گیرد و گاه او را اندرز میدهد که برای جلای قلب و روحش از زنگارهای عصیان، عزم سفر به کربلا نماید. این مضامین در دوبیتیهای زیر نمایان است: <ref>طبیب شوشتری، عبدالمجید، شوشتر، خوزستان، 1350.</ref> <ref>کوکلانی، حسین، سبزوار، خراسان رضوی، 1347.</ref> <ref>کریمی، علی نقی، لای بید، میمه، برخوار و میمه، اصفهان، 1354.</ref> <ref>محمدآبادی، بینام، کاشمر، خراسان رضوی، 1352.</ref> | ||
[[پرونده:حضرت اباالفضل (ع).jpg|بندانگشتی|یاری از حضرت اباالفضل (ع)]] | |||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| عزیزم تو عزیزی چن برارم | به حق او امام هشت و چهارم }} | {{ب| عزیزم تو عزیزی چن برارم | به حق او امام هشت و چهارم }} | ||
خط ۱۵۱: | خط ۱۵۱: | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
===زائر کربلا=== | ===زائر کربلا=== | ||
[[پرونده:زائر کربلا.jpg|بندانگشتی|زائر کربلا]] | |||
سرانجام سخن از قلب بیقرار و مشتاقی است که به زائر کربلا میماند: <ref>محمدی، علی، جونقان، فارسان، چهار محال و بختیاری، 1352.</ref> | سرانجام سخن از قلب بیقرار و مشتاقی است که به زائر کربلا میماند: <ref>محمدی، علی، جونقان، فارسان، چهار محال و بختیاری، 1352.</ref> | ||
ویرایش