ذکرخوانی: تفاوت میان نسخه‌ها

ذکر مصیبت، سنتی برای احیای یاد و نام ائمه معصومین (ع) و حادثه کربلاست. نقل حوادث کربلا و کیفیت شهادت اباعبدالله الحسین (ع) و یاران او و به اسارت رفتن خانواده اش به صورت سوزناک را ذکرخوانی گویند که سبب تحریک عواطف و گریستن بر سیدالشهدا می شود. ذکر مصائب بر اساس مقتل های معتبر و با شعرهای خوب، مانع از وهن به مقام خاندان عصمت و طهارت معصومین (ع) می گردد. ذکرخوانی اغلب در مجالس روضه خوانی اهل بیت (ع) انجام می گیرد. در ادامه، به چند نمونه ذکرخوانی اشاره می گردد.  

در زفره اصفهان پیش از شروع روضه خوانی، دو نفر از ذاکران با گفتن «یا حسین یا حسین» پیش خوانی روضه را شروع می کنند و حاضران نیز هم صدا آن ها را جواب می دهند: <ref>رجایی زفره ای، زفره، کوهپایه، اصفهان، 1348، 1350، 1358، 1366، 1369، 1381.</ref>

[[پرونده:روضه خوانی.jpg|بندانگشتی|ذکرخوانی]]

{{ب| ز الم زینب به فغان می گفت | در این مضمون به زبان می سفت}}  

{{ب| ببرش جانا به سوی میدان | تا دهند آبش قوم بی ایمان }}  

{{ب| این که بر تشت طلا باشد | این خامس آل عبا باشد }}  

در گذشته، در میبد، از شب اول تا سیزدهم ماه محرم عزاداری برگزار می شد. به این ترتیب که از شب اول ماه در یکی از خانه های میبد یک تا دو ساعت بعد از غروب آفتاب مجلس روضه خوانی شروع می شد و تا نزدیکی نیمه شب ادامه می یافت. اشعاری که در شب های دیگر خوانده می شد، بخشی مشابه اشعار شب اول و برخی متفاوت از آن بود.  

در شب اول این اشعار خوانده می شد:  

یک نفر از ذاکرها می گفت: آی بر کوفیان بی وفا تا به صبح قیامت مدام لعنت باد <ref>آقایی میبدی، محمد، میبد، یزد، 1350 و  1355.</ref>

{{ب| همه اولاد پیغمبر، اسیر و در به در گشتند | فلک خاکت به سر باشد سکینه بی پدر گردد }}

{{ب| زهرا به محشر آید یارون واویلا | با حوریان سیه پوش یارون واویلا  }}  

{{ب| من زینب بی کس در به درم | من خوارم و زارم و خون جگرم  }}  

{{ب| ز الم زینب به فغان می گفت کو حسینم | کو حسینم وای کو حسینم وای کو حسینم }}  

{{ب| پیکرش در خون کشیدند حیف و صد حیف از حسینم | کوحسینم وای کو حسینم وای کو حسینم }}  

{{ب| نوگلش را غنچه چیدند حیف و صد حیف از حسینم | کو حسینم وای کو حسینم وای کو حسینم }}