شام غریبان: تفاوت میان نسخه‌ها

پرش به ناوبری پرش به جستجو
۲ بایت حذف‌شده ،  ‏۵ نوامبر ۲۰۱۸
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳۵: خط ۳۵:


امروزه در این شب، مراسمی ساده و غم‌انگیز برپا می‌شود و عزاداران با لباس‌های سیاه، شمعی روشن در دست می‌گیرند و نوحه‌های غم‌انگیز می‌خوانند و دسته‌ دسته در معابر حرکت می‌کنند و هر چند قدم، مدتی می‌نشینند و آرام و غمناک می‌گریند. در این مراسم سینه‌زنی نمی‌شود و علم و بیرق نیز حرکت داده نمی‌شود. <ref>جعفری، بی‌نام، ساری، 1377. جعفرزاده، مصطفی، دستجرد، قم، 1354.</ref>  
امروزه در این شب، مراسمی ساده و غم‌انگیز برپا می‌شود و عزاداران با لباس‌های سیاه، شمعی روشن در دست می‌گیرند و نوحه‌های غم‌انگیز می‌خوانند و دسته‌ دسته در معابر حرکت می‌کنند و هر چند قدم، مدتی می‌نشینند و آرام و غمناک می‌گریند. در این مراسم سینه‌زنی نمی‌شود و علم و بیرق نیز حرکت داده نمی‌شود. <ref>جعفری، بی‌نام، ساری، 1377. جعفرزاده، مصطفی، دستجرد، قم، 1354.</ref>  


==شام غریبان در روستای سوهان طالقان==
==شام غریبان در روستای سوهان طالقان==
خط ۶۶: خط ۶۵:
[[پرونده:شام غریبان در خرم‌آباد.jpg|بندانگشتی|شام غریبان در خرم‌آباد <ref>[http://www.irna.ir/sb/fa/Photo/3527896 خبرگزاری ایرنا]</ref>]]
[[پرونده:شام غریبان در خرم‌آباد.jpg|بندانگشتی|شام غریبان در خرم‌آباد <ref>[http://www.irna.ir/sb/fa/Photo/3527896 خبرگزاری ایرنا]</ref>]]
در برخی مناطق لرستان از جمله خرم‌آباد از عصر عاشورا به مدت سه شب مراسم شام غریبان برپا می‌شود. هر یک از عزاداران یک دستار سپاه مخصوص –به نام کت- را به سر و گردن و شانه‌های خود می‌پیچند و در عزا شرکت می‌کنند. پیشاپیش دسته، گهواره‌ای سیاه‌پوش را بر دوش می‌کشند همچنین در مجمعه‌ای که به آن «تک» گفته می‌شود، مقداری نان، حلوا و تعدادی شمع روشن می‌آوردند و فردی نیز هر از گاه مشتی کاه روی سر عزاداران می‌پاشند و با ورود آنان به مجالس عزا چراغ‌ها را خاموش می‌کنند. <ref>شادابی، 1377، ص 132-133.</ref>  
در برخی مناطق لرستان از جمله خرم‌آباد از عصر عاشورا به مدت سه شب مراسم شام غریبان برپا می‌شود. هر یک از عزاداران یک دستار سپاه مخصوص –به نام کت- را به سر و گردن و شانه‌های خود می‌پیچند و در عزا شرکت می‌کنند. پیشاپیش دسته، گهواره‌ای سیاه‌پوش را بر دوش می‌کشند همچنین در مجمعه‌ای که به آن «تک» گفته می‌شود، مقداری نان، حلوا و تعدادی شمع روشن می‌آوردند و فردی نیز هر از گاه مشتی کاه روی سر عزاداران می‌پاشند و با ورود آنان به مجالس عزا چراغ‌ها را خاموش می‌کنند. <ref>شادابی، 1377، ص 132-133.</ref>  




۱۰٬۰۷۲

ویرایش

منوی ناوبری