۶٬۰۷۷
ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جز (←آثار) |
||
خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
آثار و تألیفات: ناصر خسرو به نظم و نثر کتابهایی دارد، '''آثار منظوم''' آن عبارتست از: | آثار و تألیفات: ناصر خسرو به نظم و نثر کتابهایی دارد، '''آثار منظوم''' آن عبارتست از: | ||
«دیوان اشعار» که مشتمل بر بیش از ده هزار بیت قصاید و چند قطعه و ابیات متفرقه در مواضیع حکمتی، دینی، اخلاقی. مثنوی «روشنایی نامه» مشتمل بر 592 بیت در بحر هزج است در وعظ و پند و حکم که به ضمیمهی دیوانش چاپ شده است «سعادت نامه» که مثنوی سیصد بیتی است. این مثنوی هم به ضمیمه دیوانش چاپ شده است. | «دیوان اشعار» که مشتمل بر بیش از ده هزار بیت قصاید و چند قطعه و ابیات متفرقه در مواضیع حکمتی، دینی، اخلاقی. مثنوی | ||
«روشنایی نامه» مشتمل بر 592 بیت در بحر هزج است در وعظ و پند و حکم که به ضمیمهی دیوانش چاپ شده است | |||
«سعادت نامه» که مثنوی سیصد بیتی است. این مثنوی هم به ضمیمه دیوانش چاپ شده است. | |||
'''آثار منثور''' ناصر خسرو نیز عبارتست از: | '''آثار منثور''' ناصر خسرو نیز عبارتست از: | ||
«رساله در جواب نود و یک سوال فلسفی» | «رساله در جواب نود و یک سوال فلسفی» | ||
«سفرنامه» که مهمترین اثر منثور اوست و این کتاب مشتمل بر شرح مشهودات حکیم در سفر هفت سالهای است که به آسیای صغیر و شامات و مصر و عربستان کرده است. | |||
«زاد المسافرین» که حاوی اصول عقاید حکیمانه و فلسفی ناصر خسرو است که به سال 453 آن را در غربت تألیف کرده است و در اشعار خود فراوان از این کتاب نام برده و بدین تألیف خود بالیده است. | |||
«خوان الاخوان» | |||
«گشایش و رهایش» | |||
«وجه دین» | |||
«جامع الحکمتین» و کتب دیگر! | |||
در مورد شیوهی سخن ناصر خسرو، دکتر ذبیح اللّه صفا مینویسد: «بیتردید او یکی از شاعران بسیار توانا و سخنآور فارسی است که طبعی نیرومند و سخنی استوار و قوی و اسلوبی نادر و خاص خود دارد. زبان این شاعر قریب به زبان شعرای آخر دوره سامانی است. و حتّی اسلوب کلام او کهنگی بیشتری از کلام شعرای دورهی اول غزنوی را نشان میدهد. وی هر جا که لازم شده از ترکیبات عربی جدید استفاده کرده است. خاصیت عمدهی شعرش اشتمال بر مواعظ و حکم بسیار است. اصولا ناصر خسرو به آنچه دیگر شاعران را مجذوب میکند یعنی به ظاهر زیبایی و جمال و به جنبههای دلفریب محیط و اشخاص توجهی ندارد و نظر او بیشتر به حقایق عقلی و مبانی و معتقدات دینی است، اما نباید از قدرت فراوان او در توصیف و بیان اوصاف طبیعت غافل بود.» | در مورد شیوهی سخن ناصر خسرو، دکتر ذبیح اللّه صفا مینویسد: «بیتردید او یکی از شاعران بسیار توانا و سخنآور فارسی است که طبعی نیرومند و سخنی استوار و قوی و اسلوبی نادر و خاص خود دارد. زبان این شاعر قریب به زبان شعرای آخر دوره سامانی است. و حتّی اسلوب کلام او کهنگی بیشتری از کلام شعرای دورهی اول غزنوی را نشان میدهد. وی هر جا که لازم شده از ترکیبات عربی جدید استفاده کرده است. خاصیت عمدهی شعرش اشتمال بر مواعظ و حکم بسیار است. اصولا ناصر خسرو به آنچه دیگر شاعران را مجذوب میکند یعنی به ظاهر زیبایی و جمال و به جنبههای دلفریب محیط و اشخاص توجهی ندارد و نظر او بیشتر به حقایق عقلی و مبانی و معتقدات دینی است، اما نباید از قدرت فراوان او در توصیف و بیان اوصاف طبیعت غافل بود.» | ||