عبدالله بن یقطر
عبدالله بن یقطر، از اصحاب امام حسین(ع) بود که در کوفه به دلیل حمایت از مسلم بن عقیل به شهادت رسید.
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | عبدالله بن یقطر |
| خویشاوندان سرشناس | پدرش بقطر خادم پیامبر (ص) و مادرش میمونه |
| نقش های برجسته | از فرستادگان امام حسین (ع) و حامل پیامی برای مسلم بن عقیل |
تبارشناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عبدالله بن یقطر از قبیله حمیر، یمنی الاصل و ساکن مدینه بود. پدر عبدالله، بقطر خادم پیامبر(ص) بود و به همراه همسرش میمونه در خانه امام علی(ع) زندگی می‌کردند. بنا به نقلی عبدالله سه روز قبل از امام حسین(ع) متولد شد. مادرش دایه امام حسین(ع) بود. به همین دلیل عبدالله را برادر رضاعی آن حضرت نامیده‌اند.[۱] اگر چه بنا به نقلی امام حسین(ع) جز از مادرش از شخص دیگری شیر نخورده است. عبدالله یکی از فرستادگان امام حسین(ع) به کوفه بود.
شهادت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عبدالله همراه با امام حسین(ع) از مدینه به مکه و از آنجا نیز همراه کاروان امام حسین(ع) به سمت کوفه حرکت کرد. او از فرستادگان امام حسین (ع) و حامل پیامی برای مسلم بن عقیل به کوفه بود و رهسپار آن دیار شد. اما توسط حصین بن نمیر در نزدیکی قادسیه دستگیر شد. او را نزد عبیدالله بن زیاد بردند و چون اسرار نامه امام حسین(ع) را فاش نکرد، عبیدالله نیز دستور داد او را از بالای قصر به زمین افکندند و استخوان‌هایش خُرد شد. هنوز رمقی در بدن داشت که عبدالملک بن عمیر لخمی با ضربتی او را کشت.[۲]
برخی نیز نوشته‌اند عبدالله سفیر مسلم برای امام حسین(ع) بود تا تحول و انحطاط کوفه را خبر دهد که توسط مالک بن یربوع تمیمی دستگیر و به عبیدالله بن زیاد تحویل داده شد. در کوفه وی را از بالای قصر دار الاماره به پایین پرتاب کردند.
وقتی بالای قصر رسید، از همان جا بر عبیدالله بن زیاد و پدرش لعنت کرد. پس از آن‌که او را پایین انداختند، هنوز رمقی در تنش مانده بود که توسط عبدالملک بن عمیر لخمی، سر از تنش جدا شد.[۳]
نام در زیارت‌نامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در زیارت رجبیه به وی سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی عَبدِاللهِ بنِ یقطُر رَضیعِ الحُسین عَلیهِ السَّلام»
عده‌ای نیز قیس بن مسهر صیداوی و عبدالله بن یقطر را که سرگذشتی مشابه دارند، یک فرد می‌دانند. زیرا هر دو سفیر امام حسین (ع) برای مسلم بن عقیل بودند و طریقه شهادت هر دو نیز یکسان بود.
دعای امام حسین (ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در منزل زباله خبر شهادت قیس بن مسهر صیداوی و عبدالله بن یقطر به امام حسین (ع) رسید.[۴] امام حسین(ع) آیه استرجاع را خواند و اشک ریخت. سپس این آیه را تلاوت فرمود: «فَمِنْهُم مَن قَضی نَحْبَه وَ مِنْهُم مَن‌ْ ینْتَظِر وَ ما بَدَّلُوا تَبْدیلا» از آنان کسانی هستند که به پیمان خود وفا کردند و برخی دیگر درانتظار وفای به عهد خود هستند و هرگز تبدیلی را در پیمان روا نمی‌دارند. آن‌گاه فرمود:
«خداوند بهشت را پاداش آنان قرار دهد. بارالها برای ما و شیعیان ما جایگاه والایی قرار ده و ما را با ایشان در قرارگاهی از رحمت خود گرد آور و پاداش بسیار خودت را بر ما ارزانی دار که تو بر هر کاری توانایی.»[۵]