عمان سامانی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| گوید او چون باده خواران الست‌|هریک اندر وقت خود گشتند مست }}

 

{{ب| ز انبیا و اولیا، از خاص و عام‌|عهد هریک شد به عهد خود تمام }}

 

{{ب| نوبت ساقی سرمستان رسید|آنکه بد پا تا به سر مست، آن رسید }}

 

{{ب| آنکه بد منظور ساقی، مست شد|و آنکه دل از دست برد، از دست شد }}

 

{{ب| گرم شد بازار عشق ذو فنون‌|بو العجب عشقی! جنون اندر جنون }}

 

{{ب| خیره شد تقوی و زیبایی به هم‌|پنجه زد درد و شکیبایی به هم }}

 

{{ب| سوختن با ساختن آمد قرین‌|گشت محنت با تحمل، هم‌نشین }}

 

{{ب| زجر و سازش متّحد شد، درد و صبر|نور و ظلمت متّفق شد، ماه و ابر }}

 

{{ب| عیش و غم مدغم <ref>مدغم شدن: درهم شدن.</ref> شد و تریاق و زهر|مهر و کین توأم شد و اشفاق <ref>اشفاق: محبت.</ref> و قهر <ref>قهر: عداوت.</ref> }}

 

{{ب| ناز معشوق و نیاز عاشقی‌|جور عذرا و رضای وامقی <ref>عذرا و وامق: دو دلداده. عذرا نام معشوقه وامق است که کنیزکی بود در زمان اسکندر ذو القرنین.</ref> }}

 

{{ب| گفت: اینک آمدم من ای کیا! <ref> کیا: پادشاه بزرگ.</ref> |گفت: از جان آرزومندم، بیا! }}

 

{{ب| لاجرم زد خیمه عشق بی‌قرین‌|در فضای ملک آن عشق آفرین }}

 

{{ب| کرد بر وی باز، درهای بلا|تا کشانیدش به دشت کربلا }}

 

{{ب| سرکشید از چار جانب فوج فوج‌|لشکر غم، همچنان کز بحر، موج }}

 

{{ب| یافت چون سر خیل مخموران خبر|کز خمار باده آید دردسر }}

 

{{ب| خلوت از اغیار شد پرداخته‌|وز رقیبان، خانه خالی ساخته }}

 

{{ب| محرمانِ رازِ خود را خواند، پیش‌|جمله را بنشاند، پیرامون خویش }}

 

{{ب| با لب خود گوششان انباز کرد|در ز صندوق حقیقت باز کرد }}

 

{{ب| جمله را کرد از شراب عشق، مست‌|یادشان آورد آن عهد الست }}

 

{{ب| گفت شاباش این دل آزادتان‌|باده خوردستید، بادا یادتان! }}

 

{{ب| گوشه چشمی می‌نماید گاه‌گاه‌|سوی مستان می‌کند، خوش‌خوش نگاه <ref> گنجینة الاسرار؛ ص 73- 79 گزینش اشعار.</ref> }}

{{ب| سرّی اندر گوش هریک، باز گفت‌|باز گفت: این راز را باید نهفت! }}

 

{{ب| این وصیّت کرد با اصحاب خویش‌|تا به کلّی پرده برگیرد ز پیش }}

 

{{ب| گفتشان کای سرخوشان می پرست‌|خورده می، از جامی ساقی الست }}

 

{{ب| اینک آن ساغر به کف ساقی منم‌|جمله اشیاء فانی و، باقی منم }}

 

{{ب| در فنای من شما هم، باقئید|مژده ای مستان که مست ساقئید }}

 

{{ب| لب چو بربست آن شه دلدادگان|«حُرّ» ز جا جست آن سر آزادگان }}

 

{{ب| گفت: کای صورتگر ارض و سما|ای دلت، آیینه‌ی ایزد نما }}

 

{{ب| اول این آیینه از من یافت زنگ‌|من نخست انداختم بر جام، سنگ }}

 

{{ب| باید اول از پی دفع گله‌|من بجنبانم سر این سلسله }}

 

{{ب| شورش اندر مغز مستان آورم‌|می به یاد می پرستان آورم }}

 

{{ب| پاسخش را از دو مرجان ریخت، دُرّ|گفت: «احسنت انت فی الدّارین حرّ» <ref>آفرین بر تو که در هر دو سرای آزاد مردی.</ref> }}

 

{{ب| قصد جانان کرد و جان بر باد داد|رسم آزادی به مردان، یاد داد <ref> گنجینة الاسرار؛ ص 85- 89.</ref> }}

{{ب| باز لیلی زد به گیسو شانه را|سلسله جنبان شد این دیوانه را }}

 

{{ب| باز دل افراشت از مستی علم‌|شد سپهدار علم، <ref>منظور حضرت ابا الفضل (ع) است.</ref> جَفّ القلم <ref>جفّ القلم: خشک شد قلم. کنایه از این است که اسرار را نباید ابراز کرد و بایستی دم در کشید.</ref> }}

 

{{ب| گشته با شور حسینی، نغمه‌گر|کسوت عباسیان، <ref>لباس عباسیان به رنگ سیاه بود.</ref> کرده به بر }}

 

{{ب| جانب اصحاب، تازان با خروش‌|مشکی از آب حقیقت پر، به دوش }}

 

{{ب| کرده از شطّ یقین، آن مشک پر|مست و عطشان همچو آب آور شتر }}

 

{{ب| تشنه‌ی آبش، حریفان سر به سر|خود ز مجموع حریفان، تشنه‌تر }}

 

{{ب| چرخ ز استسقای آبش در طپش‌|برده او بر چرخ بانگ العطش <ref>کنایه از عطش زیاد و تشنگی خارق‌العاده‌ای عالم هستی نسبت به آن چشمه‌ی حیات‌بخش است. در حالی که به  

ظاهر بانگ العطش او به چرخ می‌رسید!</ref> }}

 

{{ب| ای ز شطّ سوی محیط آورده آب‌|آب خود را ریختی، واپس شتاب }}

 

{{ب| نیست صاحب همّتی در نشأتین <ref>کنایه از دنیا و آخرت است.</ref> |هم قدم عبّاس را، بعد از حسین }}

 

{{ب| بُد به عشاق حسینی، پیشرو|پاک خاطر آی و پاک اندیش رو }}

 

{{ب| روز عاشورا به چشم پر ز خون‌|مشک بر دوش آمد از شطّ چون برون }}

 

{{ب| شد به سوی تشنه کامان، رهسپر|تیر باران بلا را شد سپر }}

 

{{ب| پس فرو بارید بر وی تیر تیز|مشک شد بر حالت او اشک ریز! }}

 

{{ب| اشک چندان ریخت بر وی چشم مشک‌|تا که چشم مشک، خالی شد ز اشک! }}

 

{{ب| تا قیامت تشنه کامان ثواب‌|می‌خورند از رشحه‌ی آن مشک، آب }}

 

{{ب| بر زمین آب تعلّق پاک ریخت‌|وز تعیّن بر سر آن، خاک ریخت }}

 

{{ب| هستیش را دست از مستی فشاند|جز حسین اندر میان، چیزی نماند <ref> گنجینة الاسرار؛ ص 94- 101 گزینش اشعار.</ref> }}

{{ب| تا که اکبر با رخ افروخته‌|خرمن آزادگان را سوخته }}

 

{{ب| ماه رویش، کرده از غیرت، عرق‌|همچو شبنم، صبحدم بر گل ورق }}

 

{{ب| آمد و افتاد از ره، با شتاب‌|همچو طفل اشک، بر دامان باب }}

 

{{ب| کای پدر جان! همرهان بستند بار|ماند بار افتاده اندر رهگذار }}

 

{{ب| دیر شد هنگام رفتن ای پدر|رخصتی گر هست باری زودتر }}

 

{{ب| گفت: کای فرزند مقبل آمدی‌|آفت جان، رهزن دل آمدی }}

 

{{ب| کرده‌یی از حق، تجلّی ای پسر|زین تجلّی، فتنه‌ها داری به سر }}

 

{{ب| راست بهر فتنه، قامت کرده‌یی‌|وه کزین قامت، قیامت کرده‌یی }}

 

{{ب| نرگست با لاله در طنازی‌ست‌|سنبلت با ارغوان در بازی‌ست }}

 

{{ب| از رخت مست غرورم می‌کنی‌|از مراد خویش دورم می‌کنی }}

 

{{ب| بیش از این بابا! دلم را خون مکن‌|زاده‌ی لیلی، مرا مجنون مکن }}

 

{{ب| همچو چشم خود به قلب دل متاز|همچو زلف خود، پریشانم مساز }}

 

{{ب| حایل <ref>حایل: جلوگیر، مانع.</ref> ره، مانع مقصد مشو|بر سر راه محبت، سد مشو }}

 

{{ب| «لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّی تُنْفِقُوا»|بعد از آن، «مِمَّا تُحِبُّونَ» گوید او <ref> اشاره است به آیه 92 از سوره آل عمران. شما هرگز به مقام نیکوکاران و خاصّان خدا نخواهید رسید مگر از آنچه دوست می‌دارید در راه خدا انفاق کنید.</ref> }}

 

{{ب| نیست اندر بزم آن والا نگار|از تو بهتر گوهری، بهر نثار }}

 

{{ب| هرچه غیر از اوست، سدّ راه من‌|آن بت‌ست و غیرت من، بت‌شکن }}

 

{{ب| آن حجاب از پیش چون دور افکنی‌|من تو هستم در حقیقت، تو منی }}

 

{{ب| چون ترا او خواهد از من رو نما|رو نما شو، جانب او رو، نما }}

{{ب| خوش نباشد از تو شمشیر آختن‌|بلکه خوش باشد سپر انداختن }}

 

{{ب| مژّه داری، احتیاج تیر نیست!|پیش ابروی کجت، شمشیر چیست؟ }}

 

{{ب| تیر مهری بر دل دشمن بزن‌|تیر قهری گر بود، بر من بزن }}

 

{{ب| از فنا مقصود ما عین بقاست‌|میل آن رخسار و شوق آن لقاست }}

 

{{ب| شوق این غم از پی آن شادی‌ست‌|این خرابی بهر آن آبادی‌ست }}

 

{{ب| پس برفت آن غیرت خورشید و ماه‌|همچو نور از چشم و جان از جسم شاه }}

 

{{ب| مست گشت از ضربت تیغ و سنان‌|بی‌خودی‌ها کرد و داد از کف عنان }}

 

{{ب| رو به دریا کرد دیگر آبِ جو|زی پدر شد آب گوی و آب جو }}

 

{{ب| اکبر آمد العطش گویان ز راه‌|از میان رزمگه تا پیش شاه }}

 

{{ب| کای پدر جان، ار عطش افسرده‌ام‌|می ندانم زنده‌ام یا مرده‌ام! }}

 

{{ب| این عطش رمزست و عارف، واقف است‌|سرّ حق‌ست این و عشقش کاشف‌ست }}

 

{{ب| دید شاه دین که سلطان هدی‌ست‌|اکبر خود را که لبریز از خداست }}

 

{{ب| عشق پاکش را، بنای سرکشی‌ست‌|آب و خاکش را هوای آتشی‌ست }}

 

{{ب| شورش صهبای عشقش، در سرست‌|مستیش از دیگران افزونترست }}

 

{{ب| مغز بر خود می‌شکافد، پوست را|فاش می‌سازد حدیث دوست را }}

 

{{ب| پس سلیمان بر دهانش بوسه کرد|تا نیارد سرّ حق را فاش کرد }}

 

{{ب| هرکه را اسرار حق آموختند|مُهر کردند و دهانش دوختند <ref> گنجینة الاسرار؛ ص 11- 125، گزینش اشعار.</ref> }}

{{ب| دیگر شوری به آب و گل رسید|وقت میدان داری این دل رسید }}

 

{{ب| موقع پا در رکاب آوردن‌ست‌|اسب عشرت را سواری کردن‌ست }}

 

{{ب| تنگ شد دل، ساقی از روی صواب‌|زین می عشرت مرا پر کن رکاب }}

 

{{ب| روی در میدان این دفتر کنم‌|شرح میدان رفتن شه، سر کنم }}

 

{{ب| باز گویم آن شه دنیا و دین‌|سرور و سر حلقه اهل یقین }}

 

{{ب| چونکه خود را یکه و تنها بدید|خویشتن را دور از آن تن‌ها بدید }}

 

{{ب| پا نهاد از روی همّت در رکاب‌|کرد با اسب از سر شفقت، خطاب }}

 

{{ب| کای سبک پر ذو الجناح تیزتک‌|گرد نعلت، سرمه‌ی چشمه ملک }}

 

{{ب| ای سماوی جلوه‌ی قدسی خرام‌|ای ز مبدأ تا معادت نیم‌گام }}

 

{{ب| ای به رفتار از تفکّر تیزتر|وز براق عقل، چابک خیزتر }}

 

{{ب| رو به کوی دوست، منهاج <ref>منهاج: طریقه‌ی مستقیم.</ref> من است‌|دیده وا کن وقت معراج من است }}

 

{{ب| بُد به شب معراج آن گیتی‌فروز <ref> اشاره است به معراج رسول اللّه (ص) در لیلة الاسری.</ref> |ای عجب معراج من باشد به روز! }}

 

{{ب| تو بُراق آسمان پیمای من‌|روز عاشورا، شب اسرای من }}

 

{{ب| پس به چالاکی به پشت زین نشست‌|این بگفت و برد سوی تیغ، دست }}

 

{{ب| کای مُشَعْشَع ذو الفقار دل شکاف‌|مدتی شد تا که ماندی در غلاف }}

 

{{ب| آنقدر در جای خود کردی درنگ‌|تا گرفت آیینه‌ی اسلام، زنگ }}

 

{{ب| من کنم زنگ از تو پاک ای تابناک‌|کن تو این آیینه را از زنگ، پاک }}

 

{{ب| من تو را صیقل دهم از آگهی‌|تا تو آن آیینه را صیقل دهی <ref>گنجینة الاسرار؛ ص 126- 129.</ref> }}

{{ب| خواهرش بر سینه و بر سر زنان‌|رفت تا گیرد برادر را عنان }}

 

{{ب| سیل اشکش بست بر شه، راه را|دود آهش کرد حیران، شاه را }}

 

{{ب| در قفای شاه رفتی هر زمان‌|بانگ مهلًا مهلًاش بر آسمان }}

 

{{ب| کای سوار سرگران کم کن شتاب‌|جان من لختی سبکتر زن رکاب }}

 

{{ب| تا ببوسم آن رخ دلجوی تو|تا ببویم آن شکنج موی تو }}

 

{{ب| شه سراپا گرم شوق و مست ناز|گوشه‌ی چشمی به آن سو کرد باز }}

 

{{ب| دید مشکین مویی از جنس زنان‌|بر فلک دستی و دستی بر عنان }}

 

{{ب| زن مگو، مرد آفرین روزگار|زن مگو بنت الجلال، أخت الوقار }}

 

{{ب| زن مگو، خاک درش نقش جبین‌|زن مگو دست خدا در آستین }}

 

{{ب| پس ز جان بر خواهر استقبال کرد|تا رخش بوسد، الف را دال کرد <ref>کنایه از خم کردن قامت است.</ref> }}

 

{{ب| همچو جان خود، در آغوشش کشید|این سخن آهسته بر گوشش کشید: }}

 

{{ب| کای عنان گیر من آیا زینبی؟|یا که آه دردمندان در شبی؟ }}

 

{{ب| پیش پای شوق، زنجیری مکن‌|راه عشق‌ست این، عنان‌گیری مکن }}

 

{{ب| با تو هستم جان خواهر، همسفر|تو به پا این راه کوبی، من به سر }}

 

{{ب| خانه سوزان را تو صاحب خانه باش‌|با زنان در همرهی، مردانه باش }}

 

{{ب| جان خواهر! در غمم زاری مکن‌|با صدا بهرم عزاداری مکن }}

 

{{ب| معجر از سر، پرده از رخ، وا مکن‌|آفتاب و ماه را رسوا مکن }}

 

{{ب| هست بر من ناگوار و ناپسند|از تو زینب گر صدا گردد بلند }}

 

{{ب| هرچه باشد تو علی را دختری‌|ماده شیرا! کی کم از شیر نری؟! }}

 

{{ب| با زبان زینبی شاه آن چه گفت‌|با حسینی گوش، زینب می‌شنفت }}

 

{{ب| با حسینی لب هرآنچ او گفت راز|شه به گوش زینبی بشنید باز }}

 

{{ب| گوش عشق، آری زبان خواهد ز عشق‌|فهم عشق آری بیان خواهد ز عشق }}

 

{{ب| با زبان دیگر این آواز نیست‌|گوش دیگر محرم اسرار نیست }}

 

{{ب| ای سخن‌گو، لحظه‌ای خاموش باش‌|ای زبان، از پای تا سرگوش باش }}

 

{{ب| تا ببینم از سر صدق و صواب‌|شاه را، زینب چه می‌گوید جواب }}

 

{{ب| گفت زینب در جواب آن شاه را:|کای فروزان کرده مهر و ماه را }}

 

{{ب| عشق را، از یک مشیمه <ref>مشیمه: بچه‌دان، پرده‌ای که کودک قبل از به دنیا آمدن در آن قرار دارد.</ref> زاده‌ایم‌|لب به یک پستان غم بنهاده‌ایم }}

 

{{ب| تربیت بوده‌ست بر یک دوشمان‌|پرورش در جیب یک آغوشمان }}

 

{{ب| تا کنیم این راه را مستانه طی‌|هر دو از یک جام خوردستیم می }}

 

{{ب| هر دو در انجام طاعت کاملیم‌|هر یکی امر دگر را حاملیم }}

 

{{ب| تو شهادت جستی ای سبط رسول‌|من اسیری را به جان کردم قبول }}

 

{{ب| خودنمایی کن که طاقت طاق شد|جان، تجلّی تو را مشتاق شد }}

 

{{ب| حالتی زین به، برای سیر نیست‌|خودنمایی کن در اینجا غیر نیست }}

 

{{ب| شرحی ای صدر جهان این سینه را|عکسی‌ای دارای حسن، آیینه را }}

 

{{ب| قابل اسرار دید آن سینه را|مستعّدِ جلوه، آن آیینه را }}

 

{{ب| ملک هستی منهدم یکباره کرد|پرده‌ی پندار او را پاره کرد }}

{{ب| معنی اندر لوح صورت، نقش بست‌|آن چه از جان خاست اندر دل نشست }}

 

{{ب| خیمه زد در ملک جانش شاه غیب‌|شسته شد ز آب یقینش زنگ ریب }}

 

{{ب| معنی خود را به چشم خویش دید|صورت آینده را از پیش دید }}

 

{{ب| آفتابی کرد در زینب ظهور|ذرّه‌یی ز آن، آنش وادیّ طور }}

 

{{ب| شد عیان در طور جانش رایتی‌|خَرَّ موسی صَعقاً <ref> اشاره است به آیه‌ی 143 سوره‌ی اعراف: «وَ لَمَّا جاءَ مُوسی لِمِیقاتِنا وَ کَلَّمَهُ رَبُّهُ قالَ رَبِّ أَرِنِی أَنْظُرْ إِلَیْکَ قالَ لَنْ تَرانِی وَ لکِنِ انْظُرْ إِلَی الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَکانَهُ فَسَوْفَ تَرانِی فَلَمَّا تَجَلَّی رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَکًّا وَ خَرَّ مُوسی صَعِقاً فَلَمَّا أَفاقَ قالَ سُبْحانَکَ تُبْتُ إِلَیْکَ وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُؤْمِنِینَ.» چون موسی با هفتاد نفر از قومش به وعده‌گاه ما آمد و خدا با وی سخن گفت، عرض کرد: خدایا خود را به من آشکار بنما که تو را مشاهده کنم. خدا فرمود: هرگز مرا نخواهی دید و لیکن به کوه بنگر اگر آن به جای خود برقرار تواند ماند تو نیز مرا خواهی دید. پس نور حق به کوه تجلّی کرد کوه را متلاشی ساخت و موسی بیهوش افتاد سپس که به هوش آمد عرض کرد: خدایا تو منزّهی، به درگاه تو توبه کردم و منم نخستین ایمان آورندگان.</ref> ز آن آیتی }}

 

{{ب| عین زینب دید زینب را به عین‌|بلکه با عین حسین عین حسین }}

 

{{ب| طلعت جان را به چشم جسم دید|در سراپای مسمّی اسم دید }}

 

{{ب| غیب بین گردید با چشم شهود|خواند بر لوح وفا، نقش عهود }}

 

{{ب| دید تابی در خود و بی‌تاب شد|دیده‌ی خورشید بین پر آب شد }}

 

{{ب| صورت حالش پریشانی گرفت‌|دست بی‌تابی به پیشانی گرفت }}

 

{{ب| خواست تا بر خرمن جنس زنان‌|آتش اندازد «انَا الاعلی» زنان }}

 

{{ب| دید شه لب را به دندان می‌گزد|کز تو این جا پرده‌داری می‌سزد }}

 

{{ب| رخ ز بی‌تابی، نمی‌تابی چرا؟|در حضور دوست، بی‌تابی چرا؟ }}

 

{{ب| کرد خودداری ولی تابش نبود|ظرفیت در خورد آن آبش نبود }}

 

{{ب| از تجلّی‌های آن سرو سهی‌|خواست تا زینب کند قالب تهی }}

 

{{ب| سایه‌سان بر پای آن پاک اوفتاد|صیحه‌زن غش کرد و بر خاک اوفتاد }}

 

{{ب| از رکاب ای شهسوار حق‌پرست‌|پای خالی کن که زینب شد ز دست }}

 

{{ب| شد پیاده، بر زمین زانو نهاد|بر سر زانو، سر بانو نهاد }}

 

{{ب| پس در آغوشش نشانید و نشست‌|دست بر دل زد، دل آوردش به دست }}

 

{{ب| گفت‌وگو کردند با هم متّصل‌|این به آن و آن به این، از راه دل }}

 

{{ب| دیگر اینجا گفت‌وگو را راه نیست‌|پرده افکندند و کس را راه نیست <ref>گنجینة الاسرار؛ ص 130- 137.</ref> }}

{{ب| ساقی ای قربان چشم مست تو|چند چشم می کشان بر دست تو؟ }}

 

{{ب| در فکن آن آب عشرت را به جام‌|بیش از این مپسند ما را تشنه کام }}

 

{{ب| تا برآرند این گدایان سلوک‌|پای کوبان نعره‌ی «أین الملوک» <ref>شهریاران کجایند تا دولت گدایان حضرت سلطان عشق را ببینند؟.</ref> }}

 

{{ب| خاک بر فرق تن خاکی کنند|جای در آتش ز بی‌باکی کنند }}

 

{{ب| در میان ذکری ز عشّاق آورند|شرح عشّاق اندر اوراق آورند }}

 

{{ب| خاصه شرح حال شاهنشاه عشق‌|مقتدای شرع و خضر راه عشق }}

 

{{ب| تا بدانند آن امام خوش خصال‌|پا چسان هِشت اندر آن دار الوصال }}

 

{{ب| چیست آن دار الوصال ای مرد ره؟|ساحت میدان و طرف قتلگاه }}

 

{{ب| اوفتاده غرق خون، بالای هم‌|کشتگان راه او، در هر قدم }}

 

{{ب| پیش او جسم جوانان، ریزریز|از سنان و خنجر و شمشیر تیز }}

 

{{ب| پشت سر، بر سینه و بر سر زنان‌|بی‌پدر طفلان و بی‌شوهر، زنان }}

 

{{ب| دشمنان، گرم شرار افروختن‌|خیمه‌گاهش، مستعدّ سوختن }}

 

{{ب| چشم سوی رزمگاه از یک طرف‌|سوی بیمارش نگاه از یک طرف }}

 

{{ب| انقلاب و محنت و تاب و طپش‌|التهاب و زحمت و جوع <ref>جوع: گرسنگی.</ref> و عطش }}

 

{{ب| با بلاهایی که بودش نو به نو|هم چنانش رخش همّت گرم رو }}

 

{{ب| چشم بر دیدار و گوشش بر ندا|تا کند تن را فدا، جانش فدا }}

 

{{ب| نی ز اکبر نه ز اصغر یاد او|جمله محو خاطر آزاد او }}

 

{{ب| سرخوش از اتمام و انجام عهود|شاهد غیبش هم آغوش شهود }}

 

{{ب| گشت تیغ لا مثالش، گرم سیر|از پی اثبات حقّ و نفی غیر }}

 

{{ب| ریخت بر خاک از جلادت خون شرک‌|شست ز آب وحدت از دین رنگ و چرک }}

 

{{ب| جبرئیل آمد که ای سلطان عشق‌|یکه تاز عرصه‌ی میدان عشق }}

 

{{ب| دارم از حق بر تو ای فرّخ امام‌|هم سلام و هم تحیّت، هم پیام }}

 

{{ب| گوید ای جان، حضرتِ جان آفرین‌|مرا ترا بر جسم و بر جان، آفرین }}

 

{{ب| محکمی‌ها از تو میثاق مراست‌|رو سپیدی از تو عشاق مراست }}

 

{{ب| هرچه بودت داده‌یی اندر رهم‌|در رهت من هر چه دارم می‌دهم }}

 

{{ب| شاه گفت: ای محرم اسرار ما|محرم اسرار ما از یار ما }}

 

{{ب| گرچه تو محرم به صاحبخانه‌یی‌|لیک تا اندازه‌یی، بیگانه‌یی! }}

 

{{ب| آنکه از پیشش سلام آورده‌یی‌|و آنکه از نزدش پیام آورده‌یی }}

 

{{ب| بی‌حجاب اینک هم آغوش من‌ست‌|بی‌تو، رازش جمله در گوش من‌ست }}

 

{{ب| از میان رفت آن منی و آن تویی‌|شد یکی مقصود و بیرون شد دویی }}

 

{{ب| جبرئیلا رفتنت زینجا نکوست‌|پرده کم شو در میان ما و دوست }}

 

{{ب| رنجش طبع مرا مایل مشو|در میان ما و او، حایل مشو }}

 

{{ب| از سر زین بر زمین آمد فراز|وز دل و جان برد بر جانان نماز }}

 

{{ب| با وضویی از دل و جان شسته دست‌|چار تکبیری بزد بر هرچه هست <ref> کنایه از اینکه دست از همگان شست.</ref> }}

 

{{ب| گشته پرگل، ساجدی عمّامه‌اش‌|غرقه اندر خون، نمازی جامه‌اش }}

 

{{ب| بر فقیه از آن رکوع و آن سجود|گفت اسرار نزول و هم صعود }}

 

{{ب| بر حکیم از آن قعود و آن قیام‌|حل نمود اشکال خَرق و التیام }}

 

{{ب| و آن سپاه ظلم و آن احزاب جور|چون شیاطین مر نمازی را، بدور }}

 

{{ب| تیر بر بالای تیر بیدریغ‌|نیزه بعد از نیزه، تیغ از بعد تیغ }}

 

{{ب| قصه کوته شمر ذی الجوشن رسید|گفتگو را، آتش خرمن رسید }}

 

{{ب| ز آستین، غیرت برون آورد دست‌|صفحه را شست و قلم را، سر شکست <ref>گنجینة الاسرار؛ ص 148- 167، گزینش اشعار.</ref> }}