ام سلمه: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از واقعۀ کربلا، وى به عزادارى بر شهیدان کربلا پرداخت و [[بنى هاشم]] به تعزیت و تسلیت گویى او که تنها همسر بازماندۀ پیامبر بود، مى‌رفتند. ام سلمه در ۸۴ سالگى، چند سال پس از واقعۀ کربلا (به نقلى در سال ۶۲ قمری) درگذشت و در بقیع، مدفون شد. <ref>''دایرة المعارف تشیّع.''</ref>

در مدینه نخستین [[مرثیه خوانی|مرثیه‌سرا]] هم زمان با [[شهادت]] [[حسین بن على (ع)|امام حسین(ع)]]، ام‌سلمه بود. یعقوبی در این باره می نویسد: «نخستین ضجه‌ زننده‌ای که در مدینه ضجه‌اش بلند شد ام‌سلمه همسر رسول خدا بود. پیامبر خدا(ص) شیشه‌اي که در آن خاکی قرار داشت به ام سلمه داده‌بود و فرموده بود که : «هرگاه این خاك تبدیل به خون تازه شودحسین(ع) کشته شده‌است» . روز عاشوراي سال ۶۱ هجري آن خاك تبدیل به خون تازه شد، و ام‌سلمه با دیدن آن فریاد زد: «واحسـینا، و ابن رسول الله! واحسینا!» شیون و زاری ام‌سلمه برای امام حسین(ع) به گونه‌ای بود که به دنبال آن مدینه یکپارچه عزادار شد. <ref>تاریخ یغوبی، ج ۲، ص ۲۴۵</ref> زنان شیون کردند و در مدینه ولوله‌ای شد که تا آن زمان شنیده نشده‌بود. سال ۶۱ هجری سال حزن نامیده شد.<ref>مقتل الحسین خوازمی، ج ۲، ص۴۰؛ التذکره، قرطبی، ج ۲، ص ۴۵۳</ref>

بر پایه گزارش دعائم الاسلام از امام صادق(ع) پس از واقعه عاشورا سه سال تمام بر آن حضرت مرثیه سرایی شد<ref>دعائم الاسلام، ج ۱، ۲۲۷</ref> همچنین طبق گزارشی دیگر از شهادت آن حضرت تا مرگ [[ابن زیاد]] [[اهل بیت (ع)|اهل بیت(ع)]] از عزا بیرون نیامدند<ref>کامل الزیارات، ص ۱۶۷، ح ۲۱۹</ref>

==منابع==