نیر تبریزى: تفاوت میان نسخه‌ها

نامه‌هاى دوستانه و إخوانیّات وى با ادیب الممالک فراهانى متخلص به<ref>امیرى.</ref><ref></ref> معروف است.وى سرانجام به سال 1312 ه.ق در سن 64 سالگى در زادگاهش تبریز بدرود حیات گفت و در جوار امامزاده سید ابراهیم به خاک سپرده شد. <ref>دویست سخنور،ص 452 تا 453.</ref>

نیّر تبریزى اشراف کاملى به دواوین شعرى اساتید سخن داشت و احاطۀ او به متون منظوم فارسى از وى شاعرى توانا و سخنورى آگاه و بصیر ساخته بود.

در غزلسرایى و مرثیه‌گویى استاد بود و آثار پرشورى که از او به یادگار مانده،شاهد صادقى بر اثبات این مدعا است.

اشعار آیینى نیّر تبریزى در زمرۀ بهترین آثار مذهبى در یکصد سالۀ اخیر است و ترکیب‌بند عاشورایى او از زمان خود شاعر تاکنون ورد زبانها است و از شور و حال خاصى برخورد است.در این که نیّر تبریزى از پرچمداران شعر عاشورا در سدۀ گذشته است،تردیدى وجود ندارد و اهتمام این شاعر تواناى روحانى را در بالندگى این نخل تناور بایستى پاس داشت.

{{شعر}}

{{ب| چون کرد خور ز توسن زرین،تهى رکاب | افتاد در ثوابت و سیاره،انقلاب }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| گلگون سوار وادى خونخوار کربلا | بى‌سر فتاده در صف پیکار کربلا }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| گفت:اى گروه هر که ندارد هواى ما | سر گیرد و،برون رود از کربلاى ما }}

{{ب| برگشت هر که طاقت تیر و سنان نداشت | چون شاه تشنه،کار به شمر و سنان <ref>سنان بن انس از قتلۀ کربلا.</ref> نداشت }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| چون زد سر از سرادق <ref>سراپرده،خیمه.</ref> جلباب <ref>جامۀ گشاد،پیراهن فراخ.</ref> نیلگون | صبح قیامتى،نتوان گفتنش که:چون؟ }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| شد آفتاب دین چو روان سوى رزمگاه | از دود آه پردگیان،شد جهان سیاه }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| استاد در برابر آن لشکر عبوس | چون شاه نیمروز <ref>کنایه از خورشید.</ref> ،بر آن اشهب <ref>خاکسترى،به رنگ سیاه و سفید.</ref> شموس <ref>اسب سرکش.</ref> }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| لختى نمود با سپه کینه،زین خطاب | جز تیر جان شکار،ندادش کسى جواب }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| تیرى که بر دل شه گلگون قبا رسید | اندر نجف،به مرقد شیر خدا رسید }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| گفت:اى حبیب دادگر!اى کردگار من! | امروز بود در همه عمر انتظار من }}

{{ب| پس دختر عقیلۀ ناموس کردگار | نالان ز خیمه تاخت به میدان کارزار }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| کاى رایت هدى!تو چرا سرنگون شدى؟ | در موج خون چگونه فتادى و،چون شدى؟ }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| چون شاه تشنه،ظلمت ناسوت کرد طى | بر آب زندگانى جاوید برد پى }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| آه از دمى که از ستم چرخ کجمدار | آتش گرفت خیمه و،بر باد شد دیار }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| این گوهر به خون شده غلتان حسین توست | وین کشتى شکسته ز طوفان حسین توست }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| داد آسمان به باد ستم خانمان من | تا از کدام بادیه پرسى نشان من؟ }}

{{ب| پس رو به سوى پیکر آن محتشم گرفت | گفت این حدیث و،طاقت اهل حرم گرفت }}  

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| اندر جهان،عیان شده غوغاى رستخیز | اى قامت تو شور قیامت!به پاى خیز }}

{{ب| گفتم دو صد حدیث و،ندادى مرا جواب | معذورى اى ز تیر جفا خسته،خوش بخواب! }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| اى چرخ سفله!تیر تو را صید،کم نبود | گیرم عزیز فاطمه،صید حرم نبود }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| زین غم که آه اهل زمین ز آسمان گذشت | با عترت رسول ندانم چسان گذشت }}