کل یوم عاشورا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا'''، هر روز عاشورا و هر سرزمین، کربلاست.

این جمله و شعار، نشان دهنده پیوستگى و تداوم خط درگیرى حق و باطل در همه زمانها و مکانهاست. [[عاشورا]] و [[کربلا]]، یکى از بارزترین حلقه‌هاى این زنجیره طولانى است. همیشه حق و باطل رو در روى همند و انسانهاى آزاده، وظیفه پاسدارى از حق و پیکار با باطل را بر عهده دارند و بى‌تفاوت گذشتن از کنار صحنه حق و باطل، بى‌دینى است. امام خمینى«قدس سره» بارها به این نکته مهم توجه دادند، از جمله در ایام جنگ تحمیلى:

«امروز، روز عاشوراى حسینى است، امروز ایران کربلاست، حسینیان آماده باشید.» <ref>صحیفه نور،ج ۲۰،ص ۱۹۵.</ref> و در پیامى به مناسبت ۱۷ شهریور فرمود: «عاشورا، قیام عدالتخواهان با عددى قلیل و ایمان و عشقى بزرگ، در مقابل ستمگران کاخ‌نشین و مستکبران غارتگر بود و دستور آن بود که این برنامه، سرلوحه زندگى امت در هر روز و در هر سرزمین باشد. روزهایى که بر ما گذشت، عاشوراى مکرر بود و میدانها و خیابانها و کوى و برزنهایى که خون فرزندان اسلام در آن ریخت، کربلاى مکرر». «۱۷ شهریور،مکرر عاشورا و میدان شهدا مکرر کربلا و شهداى ما مکرر شهداى کربلا و مخالفان ما مکرر یزید و وابستگان او هستند.» <ref>صحیفه نور،ج ۲۰،ص ۱۹۵.</ref>

نبرد عاشورا، گرچه از نظر زمان، کوتاهترین درگیرى بود (نیم‌روز ) ولى از نظر امتداد، طولانى‌ترین درگیرى با ستم و باطل است و تا هر زمان که هر آرزومندى آرزو کند که کاش در کربلا بود و در یارى امام شهیدان، به فوز عظیم [[شهادت]] مى‌رسید (یا لیتنا کنا معکم فنفوز فوزا عظیما)،<ref>زیارت عاشورا.</ref> جبهه کربلا گرم و درگیرى عاشورا دایر است. آنگونه که حسین(ع) ، وارث آدم و ابراهیم و نوح و موسى و عیسى و محمد(ص) است، پیروان عاشورایى او نیز وارث خط سرخ جهاد و شهادت‌اند و پرچم کربلا را بر زمین نمى‌نهند و این جوهر تشیع در بعد سیاسى است.

|از لب نى بشنوم صوت تو را

|صوت«انى لا ارَى الموت»تو را  

|تا که خورشید افکند از رخ نقاب

|این سخن کوتاه کردم و السلام

|شیعه یعنى تیغ بیرون از نیام <ref>ابیاتى از مثنوى:« شیعه‌نامه»،محمد رضا آقاسى(کیهان ۷۱/۶/۱۲).</ref>

یکى از نویسندگان محقق مى‌نویسد: «ما یقین داریم که اگر حسین(ع) در زمان ما بود، از قدس، جنوب لبنان و بیشتر مناطق اسلامى کربلاى دومى مى‌ساخت و همان موضعى را مى‌گرفت که در برابر [[معاویه]] و [[یزید]] ایستاد و از همه مدعیان اسلام و تشیع و از آنان که بر قدس و جنوب لبنان مى‌گریند و در اعلامیه‌ها، سخنرانیها و صفحه مطبوعات بر سر فلسطین و لبنان معامله مى‌کنند و در خیابانها و مجامع، سلاح با خود حمل مى‌کنند، بیش از تعدادى که در کربلاى اول کنار آن حضرت ایستادند و یاریش کردند، او را یارى نمى‌کردند.» <ref>الانتفاضات الشیعیه،هاشم معروف الحسنى،ص ۳۸۷.</ref>

این دیدگاه، رد کننده نظریه‌اى است که کربلا و قیام حسینى را تکلیفى خاص امام مى‌داند که نمى‌توان از آن تبعیت کرد. وقتى اباعبدالله الحسین(ع) ضرورت قیام بر ضد سلطه ستمگرى را که حلال را حرام مى‌کند و عهد الهى را شکسته، بر خلاف سنت پیامبر عمل مى‌کند و تجاوزکارانه عمل مى‌نماید، در خطبه خویش مى‌آورد و این صفات را در سلطه یزیدى محقق مى‌داند، در پایان مى‌افزاید «فلکم فى اسوه»<ref>تاریخ طبرى،ج ۴،ص ۳۰۴.</ref> در کار من براى شما الگوى تبعیت است، این مى‌رساند که گستره زمین و زمان، کربلا و عاشوراست و همیشه و همه جا باید با الهام از این مکتب، بر ضد ستم قیام کرد و در راه آزادى و عزت، فداکارى نمود.

==منبع==

 

==پی‌نوشت==