لعنت و برائت
اسلام، دین تولى و تبرى است. در کنار محبت و دوستى با خاندان پیامبر و مودت نسبت به آنان و سلام و درود در زیارتنامه‌ها نسبت به اولیاء خدا، عنصر برائت و بیزارى و لعنت و نفرین نسبت به ظالمان و دشمنان حق است. بى‌تفاوت نبودن در برابر جنایتکاران و همسویى با رسول خدا، ایجاب مى‌کند که یک شیعه عاشورایى نسبت به ستمگران، بغض و عداوت و تبرى داشته باشد و کسانى را که قرآن لعن کرده است، مورد لعن قرار دهد. لعن،نشان اوج تنفر و انزجار از چهره‌هاى ملعون است.
مفهوم[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در لعنتها و برائتهایى که در زیارتنامۀ شهدا و ائمه آمده، با بیان زشتیها، فسادها، تحریفها، ستمها، گردنکشیها، صف‌آرایى در مقابل جناح حق، نپذیرفتن طاعت ائمه و مخالفت با رهبران الهى آمیخته است و لعن آنان، طرد نمایندگان این خط در همیشه و همه جاى تاریخ است.
برائت از ظلم کنندگان به اهل بیت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در حادثۀ کربلا، کسانى در قتل دست داشتند، کسانى هم راضیان، ساکتان، هتک حرمت کنندگان، زمینه‌سازان، فرمانبرداران بوده‌اند و همه ملعون و مطرودند و نیز آنان که حسین بن على(ع) را خوار کردند و ندایش را شنیدند و پاسخ ندادند. در فراز دیگرى پایه‌گذاران ظلم به اهل بیت، کنار زنندگان اهل بیت از جایگاه اصلى‌شان، قاتلان اهل بیت، زمینه‌سازان آن قتل،پیروان و هواداران قاتلان،لعنت شده‌اند: «اسرجت،الجمت، تهیأت...»
در زیارتى، لعن بر ظالمین آل محمد، لعن بر ارواحشان،دیارشان و قبورشان شده است: «و العن ارواحهم و دیارهم و قبورهم». (زیارت عاشوراى غیر معروفه، مفاتیح الجنان)
موالات با حسین و برائت از ظالمان به او،پایۀ تقرب به خدا و رسول و امیر المؤمنین و فاطمه و حسن و حسین(ع) است:
«یا اباعبدالله! انى اتقرب الى الله و الى رسوله و الى امیر المؤمنین و الى فاطمة و الى الحسن و الیک بموالاتک و بالبراءة ممن اسس اساس ذلک...». [۱]
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی‌نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ زیارت عاشورا،از جمله ر.ک:صلوات خاصّ امام حسن و امام حسین(ع) بحار الأنوار،ج ۹۱،ص ۵.