فخرالدین بن محمد علی طریحی نجفی
فخرالدین بن محمد علی طُرِیحی نجفی(979-1085 ق)، ادیب، فقیه، مفسر و شاعر شیعه دوره صفوی بود.
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
طُرِیحی از خاندان مشهور آل طُرِیح در نجف است. او علوم مقدماتی را در زادگاهش نزد پدر و عموی خود فراگرفت. محمد بن جابر نجفی، شرف‌الدین علی شولستانی و محمود بن حسام شرفی از دیگر اساتید او بودند. او با حر عاملی و مجلسی اول و دوم هم عصر بوده و با یکی دو واسطه از شیخ بهایی روایت کرده‌است. طریحی در سال 1062 هجری قمری از عراق به مکه رفت و برخی از آثارش را در آن سفر نگاشت. پس از آن به ایران سفر کرد. مدتی در مشهد، اصفهان و چند شهر دیگر اقامت داشت و سپس به نجف برگشت.
آثار[ویرایش | ویرایش مبدأ]
طریحی بیش از 40 جلد کتاب در حوزه‌ها و موضوعات مختلف از جمله تفسیر، رجال، فقه، اصول و ادبیات نگاشته است. المنتخب شامل مقتل الحسین و مرثیه‌های عاشورایی و مجمع البحرین و مطلع النیرین که نخستین اثر شیعی در توضیح واژگان مشکل قرآن و حدیث است، مشهورترین آنها به شمار می‌رود. از دیگر آثار او غریب القرآن، جامع المقال، نزهه الخاطر و سرور الناظر و الاثناعشریه فی الاصول را می‌توان نام برد.