عماره بن صلخب ازدی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | عمارة بن صَلخب ازدی |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | از مردم کوفه برای امام حسین (ع) بیعت می‌گرفت |
عمارة بن صَلخب ازدی، جوانی از اهالی کوفه و از یاران مخلص مسلم بن عقیل بود که از مردم کوفه برای امام حسین (ع) بیعت می‌گرفت[۱] و به دستور عبیدالله بن زیاد به شهادت رسید.
تبارشناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عماره بن صلخت اهل کوفه و از قبیله ازد، از قبایل عرب قحطانی بود که در یمن و حجاز سکونت داشتند و سپس به کوفه هجرت کردند.
نقش در قیام مسلم بن عقیل[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عماره به هنگام آغاز حرکت و جنبش مسلم بن عقیل، برای یاری آن حضرت از خانه بیرون آمد اما توسط محمد بن اشعث دستگیر و زندانی شد. بعد از شهادت مسلم بن عقیل و هانی بن عروه، عبیدالله بن زیاد او را خواست و گفت که از کدام قبیله‌ای؟ عماره گفت: «از قبیله ازد.»
عبیدالله دستور داد او را به سوی قبیله‌اش ببرند و در حضور افراد قومش او را گردن بزنند. [۲]
عماره بن صلخب ازدی در هنگام شهادت در حدود ۳۰ سال سن داشت.
در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است. [۳]
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش. ص۱۸۷.
- ↑ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۷۹؛ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش. سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره.، ص۱۸۷.
- ↑ برای تفصیل بیشتر ر.ک :تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ –۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۳۷۹؛ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش. سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره.، ص۱۸۷-۱۸۸؛ انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش. ص۱۳۷؛ ذخیرة الدارین، حائری شیرازی، سید عبدالحمید، نجف: مطبعه المرتضویه ، ۱۳۴۵ ﻫ ق.، ص۲۶۸؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه، ۱۳۵۲ ﻫ ق.، ج۲، ص۳۲۳.