سید حسین علی جعفری
سید حسین علی جعفری، (۱۹۸۳ م) از اساتید و پژوهشگران حوزه مطالعات اسلامی است.
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
سید حسین جعفری در سال ۱۹۸۳ میلادی در شهر لکنهوی هندوستان چشم به جهان گشود. او ابتدا علوم اسلامی را در یک مدرسه قدیمی اسلامی گذراند و سپس به اخذ درجهی دکترا نایل گردید. نخستین درجهی دکترا را از دانشگاه لکنهو هندوستان و دیگری را از دانشکده مطالعات شرق شناسی و آفریقا شناسی دانشگاه لندن اخذ کرد.
فعالیت‌ها[ویرایش | ویرایش مبدأ]
جعفری سال‌ها رشته مطالعات اسلامی را در دانشگاههای مالزی و در شهر کوالالامپور و بیروت تدریس کرد و در آن جا صاحب کرسی مطالعات اسلامی «شیخ زید» گردید و به ریاست بخش مطالعات مذهبی برگزیده شد و تا سال ۱۹۷۶ م. که بیروت را ترک کرد، سمت نمایندگی دانشگاه بیروت را در بسیاری از مجامع و محافل، کنفرانسها و سمینارهای بینالمللی به عهده داشت و در زمینههای گوناگون اسلامی مطالب و مقالات زیادی را به رشته تحریر درآورد.
وی سردبیر فصلنامهی اسلامی «همدرد اسلامیکوس» در پاکستان نیز بوده است.
آثار[ویرایش | ویرایش مبدأ]
دکتر جعفری دربارهی مذاکرات و اسناد نهجالبلاغه تحقیق جامعی را انجام داده‌است و ترجمه و شرح این کتاب را به زبان انگلیسی و با قلمی شیوا نگاشته است.
مقاله‌ها[ویرایش | ویرایش مبدأ]
دیدگاه در مورد نهضت عاشورا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
دکتر جعفری دربارهی نهضت عاشورا مینویسد: «حسین(ع) با آگاهی کامل از وسعت ماهیت وحشیانهی نیروهای ارتجاعی، میدانست که پس از شهادتش امویان زنان و کودکان را اسیر خواهند کرد و آنان را در بین راه کوفه و دمشق حرکت میدهند و کاروان اسرای خاندان بلافصل پیامبر(ص)، پیام حسین(ع) را تبلیغ میکنند. و قلوب مسلمانان را به تفکر و اندیشه دربارهی این تراژدی وا میدارند و این موضوع آنها را به تفکر در کل امر واداشته، وجدان آنها را بیدار میسازد. این دقیقا همان چیزی بود که اتفاق افتاد. حسین(ع) [بدین ترتیب] در هدف خود موفق شد».
«دربارهی حسین(ع) مطالعه و تجزیه و تحلیل دقیق حوادث کربلا، به طور کل این حقیقت را نشان میدهد که حسین(ع) از همان آغاز، نقشهی ایجاد انقلاب کامل در وجدان مذهبی مسلمانان را میکشید. تمام اعمال و کردار حسین(ع) نشان میدهد که وی کاملا از این حقیقت آگاه بود که پیروزی از طریق قدرت و امکانات نظامی همیشه موقتی است، زیرا قدرت نیرومندتری وجود دارد که بتواند آن را در جریان زمان نابود کند. ولی پیروزیهایی که از طریق رنج و جانبازی به دست آید، ابدی است و در وجدان بشری اثر جاودان میگذارد.»
«در اندیشهی حسین(ع)،... اسلام نیاز مبرم به فعالیت دوبارهای همچون عمل محمد(ص) در مقابل عکس‌العمل کهنهی عربی داشت. بنابراین نیاز به تکان سختی به چشم میخورد.»