مسیب بن نجبه فرازى: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «از یاران برجستۀ على علیه السلام بود.وى در قیام توّابین به خونخواهى شهداى کرب...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
از یاران برجستۀ على علیه السلام بود.وى در قیام توّابین به خونخواهى شهداى کربلا، پس از کشته شدن سلیمان بن صرد رهبر توّابین،پرچم نبرد را به دست گرفت و دلیرانه جنگید تا کشته شد.شهادتش در سال 65 هجرى در«عین الورده»بود. <ref>مروج الذهب،ج 3،ص 94،تاریخ الاسلام،ذهبى،ج 5،ص 248.</ref> از اینکه توفیق شهادت در رکاب سید الشهدا را نیافته بود بشدّت اندوهگین بود و این حسرت را در خطابه‌اى که در جمع توابین ایراد کرد،بر زبان آورد و از اینکه با رسیدن نامه و پیک امام،از فداکارى در راهش مضایقه کرده و یاریش نکرد،خود و جمع یاران را ملامت کرد. <ref>حیاة الامام الحسین،ج 3،ص 362.</ref>
'''مسیب بن نجبه فرازی''' از یاران برجستۀ على(ع) بود. وى در قیام [[توابین|توّابین]] به خونخواهى شهداى [[کربلا]]، پس از کشته شدن [[سلیمان بن صرد خزاعى|سلیمان بن صرد]] رهبر توّابین، پرچم نبرد را به دست گرفت و دلیرانه جنگید تا کشته شد. شهادتش در سال ۶۵ هجرى در«عین الورده»بود. <ref>مروج الذهب،ج ۳،ص ۹۴،تاریخ الاسلام،ذهبى،ج ۵،ص ۲۴۸.</ref> از اینکه توفیق شهادت در رکاب [[حسین بن على (ع)|سیدالشهدا(ع)]] را نیافته بود بشدّت اندوهگین بود و این حسرت را در خطابه‌اى که در جمع توابین ایراد کرد، بر زبان آورد و از اینکه با رسیدن نامه و پیک امام، از فداکارى در راهش مضایقه کرده و یاریش نکرد، خود و جمع یاران را ملامت کرد. <ref>حیاة الامام الحسین،ج ۳،ص ۳۶۲.</ref>


==منبع==


*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۴۲۳.]


 
==پی‌نوشت==
 
<references />
 
 
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 423.

نسخهٔ ‏۵ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۸:۱۰

مسیب بن نجبه فرازی از یاران برجستۀ على(ع) بود. وى در قیام توّابین به خونخواهى شهداى کربلا، پس از کشته شدن سلیمان بن صرد رهبر توّابین، پرچم نبرد را به دست گرفت و دلیرانه جنگید تا کشته شد. شهادتش در سال ۶۵ هجرى در«عین الورده»بود. [۱] از اینکه توفیق شهادت در رکاب سیدالشهدا(ع) را نیافته بود بشدّت اندوهگین بود و این حسرت را در خطابه‌اى که در جمع توابین ایراد کرد، بر زبان آورد و از اینکه با رسیدن نامه و پیک امام، از فداکارى در راهش مضایقه کرده و یاریش نکرد، خود و جمع یاران را ملامت کرد. [۲]

منبع

پی‌نوشت

  1. مروج الذهب،ج ۳،ص ۹۴،تاریخ الاسلام،ذهبى،ج ۵،ص ۲۴۸.
  2. حیاة الامام الحسین،ج ۳،ص ۳۶۲.