مدرس اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
بخش دوم که بخش مراثی است شامل: | بخش دوم که بخش مراثی است شامل: | ||
{{ستون شروع}} | |||
* ماجرای مصایب امام حسین (ع) | * ماجرای مصایب امام حسین (ع) | ||
* [[حضرت عباس (ع)]] | * [[حضرت عباس (ع)]] | ||
| خط ۷۹: | خط ۷۹: | ||
* [[حضرت قاسم (ع)]] | * [[حضرت قاسم (ع)]] | ||
* [[قتلگاه]] | * [[قتلگاه]] | ||
{{پایان}} | |||
و ... اشاره دارد و نیز مراثیی در رثای امام رضا (ع) سروده است. نگاه شاعر به مصایب امام حسین (ع)، احساسی و عاطفی است. مراثی او در قالب قصیده، ترکیب‌بند، ترجیح‌بند و مسمط سروده شده است. | و ... اشاره دارد و نیز مراثیی در رثای امام رضا (ع) سروده است. نگاه شاعر به مصایب امام حسین (ع)، احساسی و عاطفی است. مراثی او در قالب قصیده، ترکیب‌بند، ترجیح‌بند و مسمط سروده شده است. | ||
نسخهٔ ۱۴ ژوئن ۲۰۱۶، ساعت ۱۵:۴۵
| مدرس اصفهانی | |
|---|---|
| پرونده:اندازه تصویر = | |
| زادروز | 1254 ه.ق کربلا |
| مرگ | 1349 ه.ق |
میرزا یحیی مدرس مشهور به بیدآبادی فرزند محمد اسماعیل از علمای معاصر است.
زندگینامه
او در سال 1254 هـ.ق در کربلا متولّد شد. علوم مقدماتی را در عراق آموخت. در شانزده سالگی همراه پدر به اصفهان رفت و به تکمیل تحصیلات خود در علوم عقلی و نقلی و ادبی مانند ریاضیات و هیئت و نجوم پرداخت و در این علوم متبحر شد.
مدرس بید آبادی در مدرسۀ میرزا حسین واقع محله بید آباد اصفهان و نیز همواره در منزل مسکونى خود در پهلوى مسجد سیّد، حوزۀ درس گسترد و طلاب علوم در ادبیات و فقه و اصول و کلام و منطق و معانى و بیان به درسش حاضر و چندین نفر از بزرگان از مجلس درس او بیرون آمدهاند. مرگش به سال 1349 ه.ق اتفاق افتاده است.
اساتید
میرزا یحیی در اصفهان و نجف از محضر علماى بزرگى چون شیخ انصارى، شیخ محمّدباقر مسجدشاهى، شیخ محمّدباقر واثق همدانى و آقا میرزا محمّدهاشم چهارسوقى و میرزا محمدباقر صاحب روضات و آخوند کاشى بهره‌مند شد. علوم غریبه را از ملاهادى سدهى فراگرفت. وى از نوابغ علم و ادب در دو قرن اخیر بود که در همۀ علوم ادبى و فقه و اصول استاد و در انواع حکمت از اشراقى و مشایى و ریاضى یگانۀ دوران و مخصوصاً در علوم غریبه و فلکیات متخصص و متبحر بود.
آثار عاشورایی
او با خلوص عقیده بیشتر تلاش خود را صرف سرودن اشعار در مدح پیامبر (ص) و ائمه اطهار (ع) می‌کرد. دیوان اشعار او سراسر مناجات با خداوند، نعمت و ستایش حضرت ختمی مرتبت و مراثی اهل بیت به خصوص مصایب سیدالشهدا (ع) است.
دیوان اشعار
دیوان اشعار او به دو بخش اصلی تقسیم می‌شود:
بخش قصاید که شامل:
- نعت حضرت رسول (ص)
- امیر‌المؤمنین (ع)
- حضرت زهرا (ع)
- امام حسین (ع)
- چهارده معصوم (ع)
و نیز قصایدی درباب عید غدیر خم و حدیث شریف کسا است.
بخش دوم که بخش مراثی است شامل:
- ماجرای مصایب امام حسین (ع)
- حضرت عباس (ع)
- علی‌اکبر (ع)
- حضرت قاسم (ع)
- قتلگاه
و ... اشاره دارد و نیز مراثیی در رثای امام رضا (ع) سروده است. نگاه شاعر به مصایب امام حسین (ع)، احساسی و عاطفی است. مراثی او در قالب قصیده، ترکیب‌بند، ترجیح‌بند و مسمط سروده شده است.
در دیوان وی بخشی به نوحه‌های سینه‌زنی اختصاص دارد.
کتاب شناسی
دیوان یحیی؛ مدایح و مراثی حضرت ختمی مرتبت صلی الله علیه و آله و ائمه اطهار صلوات الله علیهم اجمعین؛ یحیی مدرس اصفهانی. قم: جلوۀ کمال، 1386.