عبدالله بن‌ حوزه‌

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو

عبدالله‏ بن‌ حوزه‌، یکی از نیروهای تحت امر عمر بن سعد بود که در کربلا حضور داشت.


مشخصات فردی
نام کامل عبدالله‏ بن‌ حوزه‌
نقش در واقعه کربلا
نقش‌های برجسته از نیروهای تحت امر عمر بن سعد در کربلا

نقش در واقعه کربلا

عبدالله‏ بن‌ حوزه‌ از قبیله بنی‌تمیم بود.‌ در روز عاشورا قصد داشت‌ روحیه‌ یاران‌ امام‌ حسین‌ (ع) را خراب‌ کند، به همین جهت گستاخانه فریاد زد: ای‌ حسین!‌ تو را به‌ آتش‌ دوزخ‌ بشارت‌ باد. امام فرمود: ”کلاّ اِنّی‌ اَقْدِم‌ُ عَلی‌ رَب‌ٍّ رَحیم‌ٍ وَ شَفیع‌ٍ مُطاع‌ٍ“ نه چنان است من‌ بر پروردگاری‌ مهربان‌ و شفیعی که فرمانش برند، درآیم.

مرگ

آنگاه‌ امام‌ نامش‌ را پرسید، به‌ او گفتند ابن‏ حوزه[۱] سپس‌ دعا فرمودند: ”اَللّهُم‌َّ حُزه‌ُ اِلَی‌ النّارِ“ خداوندا او را در آتش‌ بیانداز! لحظه‌ای ‌نگذشت‌ که‌ دعای‌ امام‌ مستجاب‌ شد. اسب‌ عبدالله سرکشی‌ کرد و به‌ تاخت‌ درآمد و او را به ‏طرف جوی آبی برد. عبدالله از اسب‌ افتاد، اما یک پایش در رکاب بماند و اسب‌ در آن‌ هیاهوی‌ میدان‌ به‌ تاخت ‌می‌گریخت‌ و سر او‌ به‌ هر مانعی‌، محکم‌ برمی‌خورد و بالاخره‌ به‌ هلاکت‌ رسید.

تأثیر نفرین امام حسین (ع)

ابومخنف از مسروق‏ بن‌ وائل حضرمی نقل کرده که گفت: من در ابتدای صفوف سواران عمر بن‌ سعد که به حسین ‏بن علی حمله‌‏ور شدند، بودم و با خود گفتم: در آغاز صف قرار می‌‏گیرم شاید به سر حسین‏ بن علی دسترسی یابم و بدین ‏وسیله نزد عبیدالله‌ بن زیاد منزلتی پیدا کنم، چون به نزدیک حسین رسیدیم، عبدالله ‏بن حوزه گستاخی کرد و امام او را نفرین نمود. مسروق‏ بن وائل که‌ خود ناظر این‌ ماجرا بود، سپاه‌ کوفه‌ را ترک‌ کرده‌ و برگشت‌ و بعدها گفت‌: از این‌ خاندان‌ چیزی‌ دیدم‌ که‌ هرگز حاضر به‌ جنگ‌ با آنان‌ نمی‌شوم‌.[۲]

منبع

مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 205-206.

پی نوشت

  1. - حوزه از حیازت می‌‏آید به معنی سوق دادن و به همین جهت امام از خداوند می‏‌خواهد او را به سوی دوزخ سوق دهد.
  2. - انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: 1996 – 2000 میلادی.، ج3، ص398؛ تاریخ طبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 قمری / 1962 – 1967 میلادی.، ج5، ص430-431؛ الارشاد فی معرفة حجج‌الله علی‌العباد، شیخ مفید، محمدبن محمدبن نعمان، بیروت: 1414 قمری.، ج2، ص240؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی‌ بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: 1385-1386 قمری.، ج4، ص66؛ البدایه و النهایه، ابن‌کثیر دمشقی، عمادالدین اسماعیل‌بن عمر، قاهره: 1932 میلادی. ، ج8، ص181.