عبدالله بن‌ حوزه‌

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو

عبدالله‏ بن‌ حوزه‌، یکی از نیروهای تحت امر عمر بن سعد بود که در کربلا حضور داشت.


مشخصات فردی
نام کامل عبدالله‏ بن‌ حوزه‌
نقش در واقعه کربلا
نقش‌های برجسته از نیروهای تحت امر عمر بن سعد در کربلا

نقش در واقعه کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]

عبدالله‏ بن‌ حوزه‌ از قبیله بنی‌تمیم بود.‌ در روز عاشورا قصد داشت‌ روحیه‌ یاران‌ امام‌ حسین‌ (ع) را خراب‌ کند، به همین جهت گستاخانه فریاد زد: ای‌ حسین!‌ تو را به‌ آتش‌ دوزخ‌ بشارت‌ باد. امام فرمود: «کلاّ اِنّی‌ اَقْدِم‌ُ عَلی‌ رَب‌ٍّ رَحیم‌ٍ وَ شَفیع‌ٍ مُطاع‌ٍ، نه چنان است من‌ بر پروردگاری‌ مهربان‌ و شفیعی که فرمانش برند، درآیم.»

مرگ[ویرایش | ویرایش مبدأ]

امام‌ پس از این گستاخی نامش‌ را پرسید، به‌ او گفتند ابن‏ حوزه[۱] سپس‌ دعا فرمودند: «اَللّهُم‌َّ حُزه‌ُ اِلَی‌ النّارِ“ خداوندا او را در آتش‌ بیانداز!» لحظه‌ای ‌نگذشت‌ که‌ دعای‌ امام‌ مستجاب‌ شد. اسب‌ عبدالله سرکشی‌ کرد و به‌ تاخت‌ درآمد و او را به ‏طرف جوی آبی برد. عبدالله از اسب‌ افتاد، اما یک پایش در رکاب بماند و اسب‌ در آن‌ هیاهوی‌ میدان‌ به‌ تاخت ‌می‌گریخت‌ و سر او‌ به‌ هر مانعی‌، محکم‌ برمی‌خورد و بالاخره‌ به‌ هلاکت‌ رسید.

آثار مرگ[ویرایش | ویرایش مبدأ]

ابومخنف از مسروق‏ بن‌ وائل حضرمی نقل کرده که گفت: «من در ابتدای صفوف سواران عمر بن‌ سعد که به حسین ‏بن علی حمله‌‏ور شدند، بودم و با خود گفتم: در آغاز صف قرار می‌‏گیرم شاید به سر حسین‏ بن علی دسترسی یابم و بدین ‏وسیله نزد عبیدالله‌ بن زیاد منزلتی پیدا کنم، چون به نزدیک حسین رسیدیم، عبدالله ‏بن حوزه گستاخی کرد و امام او را نفرین نمود.

مسروق‏ بن وائل که‌ خود ناظر این‌ ماجرا بود، سپاه‌ کوفه‌ را ترک‌ کرده‌ و برگشت‌ و بعدها گفت‌: از این‌ خاندان‌ چیزی‌ دیدم‌ که‌ هرگز حاضر به‌ جنگ‌ با آنان‌ نمی‌شوم‌.[۲]

منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. - حوزه از حیازت می‌‏آید به معنی سوق دادن و به همین جهت امام از خداوند می‏‌خواهد او را به سوی دوزخ سوق دهد.
  2. - انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۳، ص۳۹۸؛ تاریخ طبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۳۰-۴۳۱؛ الارشاد فی معرفة حجج‌الله علی‌العباد، شیخ مفید، محمدبن محمدبن نعمان، بیروت: ۱۴۱۴ قمری.، ج۲، ص۲۴۰؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی‌ بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۶۶؛ البدایه و النهایه، ابن‌کثیر دمشقی، عمادالدین اسماعیل‌بن عمر، قاهره: ۱۹۳۲ میلادی. ، ج۸، ص۱۸۱.