سالم بن عمرو بن عبدالله: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
سالم از یاران [[مسلم بن عقیل]]، دوستدار [[اهل بیت (ع)]] و دشمن [[بنى امیه|بنی امیه]] بود. او با مسلم بن عقیل [[بیعت]] کرد و پس از [[شهادت]] مسلم دستگیر شد و توسط [[کثیر بن شهاب بن حصین مذحجی|کثیر بن شهاب]] زندانی شد، اما موفق به فرار گردید. بنا به نقلی قبل از زندانی شدن توانست فرار کند و پس از اختفا در قبیله خود، با گریز از تنگناها در روز دوم [[محرم]] و هنگام ورود [[امام حسین (ع)]] به [[کربلا]]، خود را به آن حضرت رساند. | سالم از یاران [[مسلم بن عقیل]]، دوستدار [[اهل بیت (ع)]] و دشمن [[بنى امیه|بنی امیه]] بود. او با مسلم بن عقیل [[بیعت]] کرد و پس از [[شهادت]] مسلم دستگیر شد و توسط [[کثیر بن شهاب بن حصین مذحجی|کثیر بن شهاب]] زندانی شد، اما موفق به فرار گردید. بنا به نقلی قبل از زندانی شدن توانست فرار کند و پس از اختفا در قبیله خود، با گریز از تنگناها در روز دوم [[محرم]] و هنگام ورود [[امام حسین (ع)]] به [[کربلا]]، خود را به آن حضرت رساند. | ||
=== شهادت === | ===شهادت=== | ||
سالم در صبح روز [[عاشورا]] و در حمله اول در حالی که بر بدنش تیرهای فروانی نشسته و جراحات بسیاری بر او وارد شده بود، به [[شهادت]] رسید. <ref>ر.ک : اعیان الشیعه، امین، سید محسن، چاپ حسن امین، بیروت: ۱۴۰۳ ﻫ ق.، ج۱، ص۶۱۱؛ ابصار العین فیانصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، | سالم در صبح روز [[عاشورا]] و در حمله اول در حالی که بر بدنش تیرهای فروانی نشسته و جراحات بسیاری بر او وارد شده بود، به [[شهادت]] رسید. <ref>ر.ک : اعیان الشیعه، امین، سید محسن، چاپ حسن امین، بیروت: ۱۴۰۳ ﻫ ق.، ج۱، ص۶۱۱؛ ابصار العین فیانصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، ص۲۲۲،۱۸۲؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه، ۱۳۵۲ ﻫ ق.، ج۲، ص۵.</ref> | ||
در [[زیارت ناحیه مقدسه]] به وی این چنین سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی سالِمٍ مَولَی بَنِی المَدَنِیةِ الکَلبی» | در [[زیارت ناحیه مقدسه]] به وی این چنین سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی سالِمٍ مَولَی بَنِی المَدَنِیةِ الکَلبی» | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۲۸۶.] | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۲۸۶.] | ||
[[رده: تاریخ]] | [[رده: تاریخ]] | ||
نسخهٔ ۸ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۵۳
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | سالم بن عمرو بن عبدالله بن ثابت بن نعمان مولی بنی المدینة الکلبی |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | صبح روز عاشورا و در حمله اول به شهادت رسید |
سالم بن عمرو بن عبدالله از اصحاب امام حسین(ع) بود که در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسید.
تبار شناسی
سالم بن عمرو بن عبدالله بن ثابت بن نعمان مولی بنی المدینه الکلبی از غلامان آزاد شده بنی المدینه بود. بنی المدینه تیره ای از کلب بن وبره است که شامل اعراب قحطانی یمن بودند که در کوفه زندگی میکردند.[۱] به همین دلیل او را کلبی و یا کلبی کوفی نیز میخواندند. گاهی نیز در کتب مقاتل با نام سالم بن مدینه کلبی از او یاد شده است.
نقش در واقعه کربلا
سالم از یاران مسلم بن عقیل، دوستدار اهل بیت (ع) و دشمن بنی امیه بود. او با مسلم بن عقیل بیعت کرد و پس از شهادت مسلم دستگیر شد و توسط کثیر بن شهاب زندانی شد، اما موفق به فرار گردید. بنا به نقلی قبل از زندانی شدن توانست فرار کند و پس از اختفا در قبیله خود، با گریز از تنگناها در روز دوم محرم و هنگام ورود امام حسین (ع) به کربلا، خود را به آن حضرت رساند.
شهادت
سالم در صبح روز عاشورا و در حمله اول در حالی که بر بدنش تیرهای فروانی نشسته و جراحات بسیاری بر او وارد شده بود، به شهادت رسید. [۲]
در زیارت ناحیه مقدسه به وی این چنین سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی سالِمٍ مَولَی بَنِی المَدَنِیةِ الکَلبی»
منبع
پی نوشت
- ↑ الانصارالحسین(ع)، ص ۱۰۰
- ↑ ر.ک : اعیان الشیعه، امین، سید محسن، چاپ حسن امین، بیروت: ۱۴۰۳ ﻫ ق.، ج۱، ص۶۱۱؛ ابصار العین فیانصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، ص۲۲۲،۱۸۲؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه، ۱۳۵۲ ﻫ ق.، ج۲، ص۵.