ساختارشناسی نمایش ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات کتاب | {{جعبه اطلاعات کتاب | ||
| عنوان = ساختارشناسی نمایش ایران | | عنوان = ساختارشناسی نمایش ایران | ||
| خط ۳۲: | خط ۳۱: | ||
| پس از = | | پس از = | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }}'''ساختارشناسی نمایش ایران''' کتابی است درباره نمایش در ایران که توسط منوچهر یاری نوشته شده و پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامی آن را چاپ کرده است. | ||
==درباره کتاب== | |||
مطالب این کتاب در سه بخش تدوین یافته است. در بخش نخست به ساختارشناسی تعدادی از قصه‌های ایرانی اشاره می‌شود که از آن جمله عبارت‌اند از : ارداویرافنامه، داستان رستم و سهراب، ویس و رامین، داستان ماهان، داستان شیخ صنعان و قصه حلاج. در بخش دوم نیز مباحثی در باب تعدادی از نمایش‌های ایرانی (درام) آورده شده است. برخی از این نمایش‌ها عبارت اند از : | |||
[[تعزیه]] [[شهادت]] [[امام حسین (ع)]]، تعزیه [[حر بن یزید ریاحی]]، تعزیه بازار [[شام]]، تعزیه امام رضا (ع) و تعزیه منصور حلاج. بخش پایانی با مبحث ارتباط درام ایرانی با دیگر هنرهای آن (معماری ـ نقاشی) به پایان می‌رسد. نگارنده درباره این که چرا قصه‌های ایرانی به اجرای صحنه در نیامده‌اند سه دلیل عمده ذکر می‌کند که عبارت‌اند از : | |||
تعزیه شهادت امام حسین (ع)، تعزیه حر بن یزید | |||
1- بینش شرقی در مورد نیایش و نمایش : خدایان شرقی غیرقابل دسترسی‌اند و خدایان غربی بالای کوه المپ زندگی می‌کنند. | 1- بینش شرقی در مورد نیایش و نمایش : خدایان شرقی غیرقابل دسترسی‌اند و خدایان غربی بالای کوه المپ زندگی می‌کنند. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۴۲
| ساختارشناسی نمایش ایران
| |
|---|---|
 | |
| نویسنده | منوچهر یاری |
| ناشر |
ناشر فارسی: پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامی |
| شابک | 964-471-577-211000 |
| موضوع | تاریخ و نقد - نمایش - ایران |
| زبان | فارسی |
ساختارشناسی نمایش ایران کتابی است درباره نمایش در ایران که توسط منوچهر یاری نوشته شده و پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامی آن را چاپ کرده است.
درباره کتاب[ویرایش | ویرایش مبدأ]
مطالب این کتاب در سه بخش تدوین یافته است. در بخش نخست به ساختارشناسی تعدادی از قصه‌های ایرانی اشاره می‌شود که از آن جمله عبارت‌اند از : ارداویرافنامه، داستان رستم و سهراب، ویس و رامین، داستان ماهان، داستان شیخ صنعان و قصه حلاج. در بخش دوم نیز مباحثی در باب تعدادی از نمایش‌های ایرانی (درام) آورده شده است. برخی از این نمایش‌ها عبارت اند از :
تعزیه شهادت امام حسین (ع)، تعزیه حر بن یزید ریاحی، تعزیه بازار شام، تعزیه امام رضا (ع) و تعزیه منصور حلاج. بخش پایانی با مبحث ارتباط درام ایرانی با دیگر هنرهای آن (معماری ـ نقاشی) به پایان می‌رسد. نگارنده درباره این که چرا قصه‌های ایرانی به اجرای صحنه در نیامده‌اند سه دلیل عمده ذکر می‌کند که عبارت‌اند از :
1- بینش شرقی در مورد نیایش و نمایش : خدایان شرقی غیرقابل دسترسی‌اند و خدایان غربی بالای کوه المپ زندگی می‌کنند.
2 ـ استبداد شرقی : به معنی تمرکزگرایی و تربیت پدرانه (پدرسالاری) و نه آریستوکراسی و نه به معنای قدرت نظامی، بلکه به معنی سرسپاری است.
3 ـ مذموم بودن نمایش : از لحاظ شئونات طبقاتی و منع مذهبی از شبیه‌سازی که در شان خواص نبوده است.